ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ: ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

 

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων: ΙΕ΄ Μυσταγωγικὴ Κατήχηση

Περὶ Ἀντιχρίστου καὶ Δευτέρας Παρουσίας

Ὁ Κύριός μας λέγει· «νὰ ἀγρυπνεῖτε, γιατί ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἔρθει σὲ ὥρα ποὺ δὲν τὸν περιμένετε» (Ματθ. κδ΄ 44). Ἐπειδὴ ὅμως ἔπρεπε νὰ γνωρίζουμε τὰ σημάδια τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου, καὶ ἐπειδὴ περιμένουμε τὸν Χριστό, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ἀπατημένοι καὶ πλανηθοῦμε ἀπὸ τὸν ψεύτη Ἀντίχριστο,

οἱ Ἀπόστολοι κινούμενοι «κατ’ οἰκονομίαν» μὲ θεϊκὴ προαίρεση, πῆγαν στὸν ἀληθινὸ δάσκαλο καὶ τοῦ εἶπαν· «πές μας, πότε θὰ γίνουν αὐτά, καὶ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ σημάδι τῆς παρουσίας σου καὶ τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου;» (Ματθ. κδ΄ 3).

Σὲ περιμένουμε νὰ ἔρθεις καὶ πάλι, ἀλλὰ ὁ Σατανᾶς μεταμορφώνεται σὲ φωτεινὸ ἄγγελο (Β΄ Κορ. κα΄ 14). Ἀσφάλισέ μας λοιπόν, γιὰ νὰ μὴν προσκυνήσουμε ἄλλον ἀντὶ γιὰ σένα. Καὶ ἐκεῖνος, ἀνοίγοντας τὸ θεϊκὸ καὶ εὐλογημένο στόμα του εἶπε·

«προσέχετε μήπως σᾶς παραπλανήσει κάποιος» (Ματθ. κδ΄ 4). Καὶ σεῖς τώρα οἱ ἀκροατές μου, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, σὰν νὰ βλέπετε ἐκεῖνον, ἀκοῦτε νὰ σᾶς λέγει καὶ σᾶς τὰ ἴδια· «προσέχετε μήπως κάποιος σᾶς παραπλανήσει». Καὶ σᾶς παρακαλεῖ ὅλους ἐσᾶς ὁ λόγος νὰ προσέχετε σ’ αὐτὰ πού λέγονται.

Διότι δὲν εἶναι ἐξιστόρηση πραγμάτων ποὺ πέρασαν, ἀλλὰ προφητεία μελλοντικῶν πραγμάτων, πού ὁπωσδήποτε θὰ ἔρθουν. Δὲν προφητεύουμε ἐμεῖς (διότι εἴμαστε ἀνάξιοι), ἀλλὰ ἀναφέρουμε αὐτὰ πού εἶναι γραμμένα καὶ τὰ σημάδια ποὺ λέγονται.

Πρόσεχε λοιπὸν ἐσύ, ποιὰ ἀπὸ αὐτὰ ἔχουν ἤδη γίνει, τί ὑπολείπεται ἀκόμα, καὶ ἀσφάλισε τὸν ἑαυτό σου. Προσέχετε μήπως κανεὶς σᾶς παραπλανήσει. Διότι θὰ παρουσιασθοῦν πολλοὶ μὲ τὸ ὄνομά μου, ποὺ θὰ λένε, ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστός, καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλοὺς (Ματθ. κδ΄ 45).

Αὐτὰ ἐν μέρει ἔχουν γίνει, διότι ἤδη κάτι τέτοιο εἶπε ὁ Σίμων ὁ μάγος καὶ ὁ Μένανδρος καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ἄθεους αἱρεσιάρχες. Θὰ τὸ ποῦν ὅμως καὶ ἄλλοι στὶς ἡμέρες μας, ἢ μετὰ ἀπό μᾶς.

Δεύτερο σημεῖο· «πρόκειται νὰ ἀκούσετε πολέμους καὶ φῆμες πολέμων» (Ματθ. κδ΄ 6). Γίνεται ἄραγε καὶ τώρα πόλεμος τῶν Περσῶν μὲ τοὺς Ρωμαίους γιὰ τὴ Μεσοποταμία, ἢ ὄχι; Ξεσηκώνεται τὸ ἕνα ἔθνος ἐναντίον τοῦ ἄλλου, καὶ τὸ ἕνα βασίλειο ἐναντίον τοῦ ἄλλου, ἢ ὄχι; «Καὶ θὰ γίνουν πεῖνες καὶ ἐπιδημίες καὶ σεισμοὶ σὲ διάφορους τόπους» (Ματθ. κδ΄ 7).

Αὐτὰ ἔχουν γίνει ἤδη. Καὶ πάλι· «θὰ γίνουν φοβερὰ σημεῖα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ βαρεῖς χειμῶνες» (Λουκᾶ κα΄ 11). Ἀλλὰ ζητᾶμε δικό μας σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ζητᾶμε ἐκκλησιαστικὸ σημεῖο, καὶ ὁ Κύριος λέγει· «καὶ τότε θὰ σκανδαλισθοῦν πολλοὶ καὶ θὰ παραδώσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ θὰ μισήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο» (Ματθ. κ΄ 16).

Ἂν ἀκούσεις ὅτι ἐπίσκοποι στρέφονται ἐναντίον ἐπισκόπων καὶ κληρικοὶ ἐναντίον κληρικῶν καὶ λαοὶ ἐναντίον λαῶν, καὶ φτάνουν μέχρι νὰ χυθεῖ αἷμα, νὰ μὴ ταραχθεῖς. Διότι κάτι τέτοιο εἶναι ἤδη γραμμένο. Νὰ μὴ προσέχεις σ’ αὐτὰ ποὺ τώρα γίνονται, ἀλλὰ σ’ ἐκεῖνα πού εἶναι γραμμένα.

Οὔτε ἂν ἐγώ, ποὺ σὲ διδάσκω χαθῶ, νὰ χαθεῖς καὶ σὺ μαζὶ μὲ μένα. Ἀλλὰ μπορεῖ ὁ ἀκροατὴς νὰ γίνει καλύτερος ἀπὸ τὸν δάσκαλό του, καὶ αὐτὸς πού ἦρθε τελευταῖος νὰ γίνει πρῶτος (Ματθ. κ΄ 16), διότι ὁ Δεσπότης δέχεται κι αὐτοὺς ποὺ φτάνουν τὴν ἑνδέκατη ὥρα (Ματθ. κ΄ 6-7). Ἀφοῦ μεταξύ τῶν Ἀποστόλων βρέθηκε προδοσία, ἀπορεῖς ποὺ καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἐπισκόπους ὑπάρχει ἀδελφικὸ μίσος;

Τὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ δὲν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ στοὺς λαούς. Διότι λέγει· «καὶ ἐπειδὴ θὰ πληθυνθεῖ ἡ παρανομία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν περισσοτέρων» (Ματθ. κδ΄ 12).

Μπορεῖ ἄραγε νὰ καυχηθεῖ κάποιος ἀπὸ τοὺς παρόντες, ὅτι ἔχει ἀνυπόκριτη ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον;

Δὲν συμβαίνει πολλὲς φορὲς τὰ χείλη νὰ φιλοῦν καὶ τὸ πρόσωπο νὰ χαμογελᾶ καὶ τὰ μάτια νὰ εἶναι δῆθεν χαρούμενα, ἐνῶ ἡ καρδιὰ νὰ μηχανεύεται καὶ νὰ ἑτοιμάζει κακά, ἐνῶ μιλάει εἰρηνικά;

Ἄκου καὶ αὐτὸ τὸ σημεῖο· «καὶ θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο αὐτὸ τῆς βασιλείας σ’ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, γιὰ νὰ τὸ πληροφορηθοῦν ὅλα τα ἔθνη, καὶ τότε θὰ ἔρθει τὸ τέλος» (Ματθ. κδ΄ 14). Καί ὅπως βλέπουμε, ὅλος σχεδὸν ὁ κόσμος ἔχει ἀκούσει τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τί θὰ γίνει μετὰ ἀπὸ αὐτό; Λέγει στὴν συνέχεια· «ὅταν δεῖτε λοιπὸν τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, γιὰ τὸ ὁποῖο μίλησε ὁ προφήτης Δανιήλ, νὰ στέκεται στὸν ἅγιο τόπο, ὁ ἀναγνώστης ἄς καταλάβει» (Ματθ. κδ΄ 15). Καὶ παρακάτω· «Τότε, ἂν κάποιος σᾶς πεῖ, νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός, ἢ ἐκεῖ, νὰ μὴ πιστέψετε» (Ματθ. κδ΄ 23).

Τὸ μίσος λοιπὸν μεταξὺ τῶν ἀδελφῶν δίνει τόπο στὸν Ἀντίχριστο. Ὁ διάβολος δηλαδὴ προκαλεῖ τὶς διαιρέσεις τῶν λαῶν, γιὰ νὰ γίνει εὐπρόσδεκτος ὁ Ἀντίχριστος ποὺ ἔρχεται. Μακάρι κανένας ἀπὸ τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ποὺ βρίσκεται ἐδῶ, ἢ ἀλλοῦ, νὰ μὴν πάει στὸν ἐχθρό.

Γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ὁ Παῦλος γράφοντας ἔδωσε φανερὸ σημεῖο, λέγοντας ὅτι «δὲν πρόκειται νὰ ἔλθει ὁ Κύριός μας, ἂν πρῶτα δὲν ἔρθει ἡ ἀποστασία καὶ δὲν φανερωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς παρανομίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντίπαλος, αὐτὸς ποὺ ὑπερυψώνει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλον ποὺ λέγεται Θεός, ἤ προσκυνεῖται μὲ σεβασμό, καὶ ἐγκατασταθεῖ στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ δείχνοντας ὅτι αὐτὸς εἶναι θεός…

Ἡ παρουσία τοῦ ἀνόμου θὰ γίνει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ μὲ κάθε δύναμη καὶ μὲ ψεύτικα σημεῖα καὶ τέρατα, καὶ μὲ κάθε ἄδικη ἀπάτη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ποὺ χάνονται» (Β΄ Θεσ. β΄ 3-10).

Αὐτὰ λοιπὸν λέγει ὁ Παῦλος, καὶ ἤδη ὑπάρχει ἡ ἀποστασία· διότι οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη, καὶ ἄλλοι μὲν διακηρύσσουν ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι καὶ Πατέρας, καὶ ἄλλοι τολμοῦν καὶ λένε, ὅτι ὁ Χριστὸς δημιουργήθηκε ἐκ τοῦ μηδενός.

Και προηγουμένως τουλάχιστον οἱ αἱρετικοὶ ἦταν φανεροί, ἐνῶ τώρα εἶναι γεμάτη ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κρυφοὺς αἱρετικούς. Ἀπομακρύνθηκαν δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, καὶ εὐχαριστοῦνται νὰ ἀκοῦν λόγια εὐχάριστα (Β΄ Τιμ. δ΄ 3-4). Γίνεται λόγος ἀληθοφανής; Ὅλοι τὸν ἀκοῦνε εὐχάριστα! Γίνεται λόγος μετανοίας;

Ὅλοι τὸν ἀποστρέφονται! Ἀπομακρύνθηκαν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὰ ὀρθὰ λόγια καὶ ἔργα, καὶ προτιμοῦν μᾶλλον νὰ φαίνονται, παρὰ νὰ εἶναι. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ ἀποστασία, καὶ πρέπει νὰ ἀναμένεται ὁ ἐχθρός. Τελευταία μάλιστα ἄρχισε σιγὰ-σιγὰ νὰ στέλνει τοὺς προδρόμους του, γιὰ νὰ ἔρθει ἕτοιμος στὰ θηράματά του.

Πρόσεχε λοιπὸν τὸ ἑαυτό σου, ἄνθρωπέ μου, καὶ ἀσφάλιζε τὴν ψυχή σου. Σὲ διαβεβαιώνει γιὰ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία τώρα, μπροστὰ στὸν ζωντανὸ Θεό, καὶ σοῦ προαναγγέλλει τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο πρὶν νὰ γίνουν.

Ἂν τώρα θὰ γίνουν ὅσο ζεῖς ἐσύ, ἢ μετὰ ἀπὸ σένα, δὲν τὸ γνωρίζουμε. Εἶναι ὅμως καλό, γνωρίζοντάς τα αὐτά, νὰ ἀσφαλίζεσαι ἀπὸ πρίν… Σᾶς ἐξαγγέλλουμε ὄχι μόνο μιὰ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ Δεύτερη, ἡ ὁποία θὰ εἶναι πολὺ καλύτερη ἀπὸ τὴν πρώτη…

Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ἔρχεται στὸ τέλος τοῦ κόσμου αὐτοῦ μὲ δόξα, τὴν τελευταία ἡμέρα. Διότι θὰ γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ ὁ κτιστὸς αὐτὸς κόσμος θὰ ἀνακαινιστεῖ καὶ πάλι.

Ἐπειδὴ δηλαδὴ διαδόθηκε στὴν γῆ ἡ διαφθορά, ἡ κλοπὴ καὶ ἡ μοιχεία, καὶ κάθε εἶδος ἁμαρτίας, καὶ ὁ κόσμος γέμισε αἱμομιξίες (Ὠσηὲ δ΄ 2), γιὰ νὰ μὴ μείνει τὸ θαυμάσιο αὐτὸ κατοικητήριο τοῦ ἀνθρώπου γεμάτο παρανομίες, θὰ παρέλθει ὁ κόσμος αὐτός, γιὰ νὰ ἔρθει ὁ καλύτερος.

Καὶ θέλεις νὰ λάβεις τὴν ἀπόδειξη ἀπὸ τὰ ρητὰ τῆς Γραφῆς; Ἄκουσε τὸν Ἡσαΐα πού λέγει· «θὰ περιτυλιχθεῖ ὁ οὐρανὸς σὰν βιβλίο, καὶ ὅλα τὰ ἄστρα θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ, καὶ ὅπως πέφτουν τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς» (Ἡσ. λδ΄ 4).

Καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τὸ λέγει· «ὁ ἥλιος θὰ σκοτεινιάσει καὶ ἡ σελήνη δὲν θὰ δίνει τὸ φῶς της, καὶ τὰ ἄστρα θὰ πέσουν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ» (Ματθ. κδ΄ 29). Ἄς μὴ λυπηθοῦμε λοιπόν, ἐπειδὴ τάχα μόνον ἐμεῖς θὰ πεθάνουμε. Καὶ τὰ ἄστρα θὰ πεθάνουν, ἀλλὰ θὰ ξαναγίνουν πάλι ἔτσι ὅπως εἶναι τώρα. Γιατὶ ὁ Κύριος περιτυλίγει τοὺς οὐρανούς, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς καταστρέψει, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ξανακάνει καλύτερους.

Ἄκουσε τὸν προφήτη Δαβὶδ ποὺ λέγει· «στὴν ἀρχὴ ἐσύ, Κύριε, θεμελίωσες τὴν γῆ καὶ οἱ οὐρανοὶ εἶναι ἔργο τῶν χεριῶν σου. Αὐτοὶ θὰ χαθοῦν, ἐνῶ ἐσὺ παραμένεις» (Ψαλμ. ρα΄ 26). Ἴσως ὅμως πεῖ κάποιος· Νά, λέει καθαρὰ ὅτι θὰ καταστραφοῦν!

Ἄκουσε ὅμως πῶς τὸ ἐννοεῖ αὐτό τό, «θὰ καταστραφοῦν», ἀπὸ τὰ παρακάτω. «Καὶ ὅλοι θὰ παλαιώσουν σὰν ἕνα ἔνδυμα, καὶ θὰ τοὺς τυλίξεις σὰν ἕνα ἐπανωφόρι, καὶ θὰ ἀλλαγοῦν» (Ψαλμ. ρα΄ 27). Ὅπως δηλαδὴ λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ πεθάνει, σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἔχει λεχθεῖ «κοιτάξτε, ὁ δίκαιος πέθανε, ἐνῶ κανένας δὲν τὸ δέχεται μέσα στὴν καρδιά του» (Ἡσ. νζ΄ 11), καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ περιμένουμε τὴν Ἀνάσταση, ἔτσι κάπως περιμένουμε καὶ τὴν ἀνάσταση τῶν οὐρανῶν.

«Ὁ ἥλιος θὰ μεταβληθεῖ σὲ σκοτάδι καὶ ἡ σελήνη σὲ αἷμα» (Ἰωὴλ γ΄ 4)… Καὶ πάλι ἄκουσε τὸν Κύριο ποὺ λέγει· «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, τὰ λόγια μου ὅμως δὲν θὰ παρέλθουν» (Ματθ. κδ΄ 35). Διότι τὰ κτίσματα τοῦ Δεσπότου δὲν εἶναι ἰσότιμα μὲ τὰ λόγια του.

Ὁ ἀληθινὸς Χριστός, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἔρθει πιὰ ἀπὸ τὴν γῆ. Ἂν λοιπὸν παρουσιαστεῖ στὴν ἔρημο κάποιος φαντασμένος, μὴν πηγαίνεις (Ματθ. κδ΄ 26). «Ἄν σου ποῦν, νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός, ἤ ἐκεῖ, μὴν πιστέψεις» (Μάρκ. κγ΄ 21). Μὴν κοιτᾶς λοιπὸν κάτω στὴν γῆ, διότι ὁ Δεσπότης θὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό.

Ὄχι μόνος, ὅπως ἔγινε τὴν πρώτη φορά, ἀλλὰ μαζὶ μὲ πολλούς, συνοδευόμενος ἀπὸ μυριάδες ἀγγέλους. Οὔτε θὰ ἔρθει κρυφά, σὰν τὴ δροσιὰ πάνω στὸ ἁπλωμένο μαλλὶ (Ψάλμ. οα΄ 6), ἀλλὰ σὰν ἀστραπὴ (Λουκᾶ κζ΄ 24), λαμπερὴ ποὺ θὰ εἶναι ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλους. Διότι ὁ ἴδιος εἶπε· «ὅπως ἡ ἀστραπὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ καὶ φαίνεται ὡς τὴν δύση, ἔτσι θὰ γίνει καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ΄ 27).

Καὶ πάλι· «καὶ θὰ δοῦν τὸν Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται πάνω στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ, μὲ πολλὴ δύναμη καὶ δόξα. Καὶ θὰ στείλει τοὺς ἀγγέλους του μὲ μεγάλη σάλπιγγα» (Ματθ. κδ΄ 30-31), καὶ τὰ λοιπά.

Ἀλλά, ὅπως ἀκριβῶς τότε, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἐνανθρωπήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀναμενόταν νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ παρθένο, ὁ διάβολος διέβαλλε προκαταβολικὰ τὸ γεγονός, ἐμπνέοντας μὲ πονηριὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ δημιουργήσουν στὴν εἰδωλολατρία θεοὺς ψεύτικους, οἱ ὁποῖοι γεννοῦν καὶ γεννιοῦνται ἀπὸ γυναῖκες,

ὥστε, ἐφόσον θὰ εἶχε προηγηθεῖ τὸ ψέμα, ὅπως νόμιζε, οἱ ἄνθρωποι νὰ δείξουν ἀπιστία καὶ στὸ ἀληθινό, ἔτσι καὶ τώρα, ποὺ πρόκειται νὰ ἔρθει γία δεύτερη φορὰ ὁ ἀληθινὸς Χριστός, ὁ διάβολος χρησιμοποιώντας ὡς ἐφόδιο τὴν προσδοκία τῶν ἄκακων ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα ἐκείνων ποὺ προέρχονται ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους,

παίρνει κάποιον ἄνθρωπο μάγο, ἱκανὸ καὶ πολὺ ἔμπειρο στὴν μαγεία καὶ στὴν ἀπατηλὴ τέχνη τους, τὸν βοηθάει νὰ ἁρπάξει γιὰ τὸν ἑαυτό του τὴν ἐξουσία τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀποκαλώντας τὸν ἑαυτό του Χριστόν.

Ἔτσι μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐξαπατᾶ τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι περιμένουν τὸν χρισμένο Μεσσία, καὶ ὑποτάσσει τοὺς ἐθνικοὺς μὲ τὶς μαγικὲς φαντασιώσεις του. Καὶ θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος γιὰ τὸν ὁποῖο μιλήσαμε, ὅταν συμπληρωθεῖ ὁ καιρὸς τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων καὶ θὰ πλησιάζουν τὰ σημάδια τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου.

Θὰ ἀναγορευτοῦν δέκα βασιλεῖς τῶν Ρωμαίων ταυτόχρονα, σὲ διάφορους βέβαια τόπους, ἀλλὰ θὰ βασιλεύουν τὸν ἴδιο καιρό. Μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἔρθει ἑνδέκατος, ποὺ θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, ὁ ὁποῖος, θὰ ἁρπάξει τὴν ρωμαϊκὴ ἐξουσία μὲ τὴν μαγικὴ τέχνη του, τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ βασίλευαν πρὶν ἀπὸ αὐτὸν θὰ τοὺς ταπεινώσει, καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἑπτὰ θὰ τοὺς ὑποτάξει.

Στὴν ἀρχὴ βέβαια θὰ χρησιμοποιήσει ἐπιείκεια, καὶ σὰν κάποιος λόγιος καὶ συνετός, θὰ ὑποκρίνεται σωφροσύνη καὶ φιλανθρωπία. Καὶ ἀφοῦ ἐξαπατήσει τοὺς Ἰουδαίους μὲ ψεύτικα σημεῖα καὶ τέρατα τῆς μαγικῆς του ἀπάτης, ὅτι εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ περιμένουν, ὕστερα θὰ ἐπιφέρει σ’ αὐτοὺς

κάθε εἴδους συμφορὲς ἀπανθρωπιᾶς καὶ παρανομίας, κατὰ τρόπο ποὺ θὰ ξεπεράσει ὅλους τοὺς ἄδικους καὶ ἀσεβεῖς ποὺ ἔζησαν πρὶν ἀπὸ αὐτόν, ἐπειδὴ θὰ ἔχει διάνοια ἐγκληματικὴ καὶ σκληρότατη καὶ ἄσπλαχνη καὶ πολύπλευρη ἐναντίον ὅλων, ἰδιαίτερα ὅμως ἐναντίον ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν.

Ὅμως, ἀφοῦ τὰ διαπράξει ὅλα αὐτὰ μόνο μέσα σὲ τρία χρόνια καὶ ἕξι μῆνες, θὰ καταργηθεῖ ἀπὸ τὴν Δεύτερη ἔνδοξη Παρουσία, ἀπὸ τὸν οὐρανό, τοῦ ἀληθινοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, ἐξαφανίζοντας τὸν Ἀντίχριστο μὲ τὸ φύσημα τοῦ στόματός του, θὰ τὸν παραδώσει στὴν φωτιὰ τῆς κολάσεως (Β΄ Θεσ. β΄ 8).

Αὐτὰ πού σᾶς διδάσκουμε, δὲν εἶναι δικές μας ἐπινοήσεις, ἀλλ’ εἶναι πράγματα ποὺ τὰ μάθαμε ἀπὸ τὶς ἅγιες Γραφὲς ποὺ διαβάζονται στὴν Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν προφητεία τοῦ Δανιήλ, ποὺ μόλις πρὶν ἀπὸ λίγο διαβάστηκε, ὅπως τὰ ἐξήγησε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, λέγοντας τὰ ἑξῆς· «τὸ τέταρτο θηρίο θὰ εἶναι ἡ τέταρτη βασιλεία στὴν γῆ, ἡ ὁποία θὰ ξεπεράσει ὅλες τὶς βασιλεῖες» (Δαν. ζ΄ 23). Καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἑρμηνευτὲς μᾶς παρέδωσαν ὅτι ἡ βασιλεία αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ Ρωμαϊκή.

Διότι, ὅπως ξέρουμε, πρώτη ἐπίσημη βασιλεία ἦταν τῶν Ἀσσυρίων, δεύτερη τῶν Μήδων καὶ Περσῶν, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τρίτη τῶν Μακεδόνων, καὶ τέταρτη βασιλεία τώρα εἶναι ἡ Ρωμαϊκή.

Ἔπειτα ὁ Γαβριήλ, ἑρμηνεύοντας παρακάτω, λέγει· «τὰ δέκα κέρατα τοῦ θηρίου σημαίνουν ὅτι θὰ ἀναγορευτοῦν δέκα βασιλεῖς καὶ πίσω ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἀναγορευτεῖ ἄλλος βασιλιάς, ὁ ὁποῖος θὰ ξεπεράσει σὲ συμφορὲς ὅλους τοὺς προηγούμενους (ὄχι μόνο, λέγει, τοὺς δέκα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς προγενέστερους), καὶ θὰ καταβάλει τοὺς τρεῖς βασιλεῖς (Δαν. ζ΄ 24), ποὺ εἶναι φανερὸν ὅτι ἀνήκουν στοὺς προηγούμενους δέκα. Καὶ νικώντας τοὺς τρεῖς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δέκα, θὰ βασιλεύσει αὐτὸς ὡς ὄγδοος.

Καὶ θὰ ἀπευθύνει, λέγει, «λόγια πρὸς τὸν Ὕψιστον» (Δαν. ζ΄ 25) αὐτὸς ὁ βλάσφημος καὶ παράνομος ἄνδρας, ποὺ πῆρε τὴν βασιλεία ὄχι ἀπὸ τοὺς πατέρες του κληρονομικά, ἀλλ’ ἅρπαξε τὴν ἐξουσία μὲ τὴν μαγική του τέχνη. Ἀλλὰ ποιὸς εἶναι αὐτὸς καὶ μὲ ποιὰ δύναμη τὰ κάνει αὐτά;

Ἑρμήνευσέ μας τα, Παῦλε· «ἡ ἔλευσις αὐτοῦ», λέγει, «θὰ γίνει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ, μὲ κάθε δύναμη καὶ σημεῖα καὶ τέρατα ψεύτικα» (Β΄ Θεσ. β΄ 9), ἐννοώντας μὲ αὐτό, ὅτι ὁ σατανᾶς θὰ τὸν χρησιμοποιήσει σὰν ὄργανο, ἐνῶ θὰ ἐνεργεῖ μέσω αὐτοῦ ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως. Διότι, γνωρίζοντας ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξει καμμιὰ ἐπιείκεια γι’ αὐτὸν κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία, δὲν ἀρκεῖται, ὅπως συνηθίζει, στοὺς ὑπηρέτες του, ἀλλὰ τώρα πολεμάει ὁ ἴδιος φανερὰ πλέον.

«Μὲ ὅλα τὰ ἀπατηλὰ σημεῖα καὶ τέρατα» (Ἰω. η΄ 45)· διότι ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους κάνει τὰ ψεύτικα ἔργα του σὲ συνεργασία μὲ τὴν νοσηρὴ φαντασία τῶν ἀνθρώπων, ὥστε τὰ πλήθη νὰ νομίζουν ὅτι βλέπουν ἕνα νεκρὸ νὰ ἀνασταίνεται, ἐνῶ δὲν ἀνασταίνεται, καὶ χωλοὺς νὰ περπατοῦν καὶ τυφλοὺς νὰ βρίσκουν τὸ φῶς τους, ἐνῶ δὲν ἔχει γίνει ἡ θεραπεία τους.

Καὶ πάλιν ὁ Παῦλος λέγει· «ὁ ἀντίπαλος ποὺ σηκώνει τὸ κεφάλι του στὸν καθένα ποὺ λέγεται θεός, ἤ ποὺ ἀπολαμβάνει σεβασμὸ καὶ λατρεία», δηλαδὴ σὲ κάθε θεό, αὐτὸς ὁ Ἀντίχριστος θὰ μισήσει δῆθεν τὰ εἴδωλα, «καὶ θὰ ἐγκατασταθεῖ αὐτὸς στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ» (Β΄ Θεσ. β΄ 4). Σὲ ποιὸν ναὸν ἄραγε;

Τῶν Ἰουδαίων, λέγει, ὁ ὁποῖος ἔχει καταστραφεῖ. Μὴ γένοιτο, νὰ ἐννοεῖ αὐτὸν στὸν ὁποῖο βρισκόμαστε. Γιατί τὸ λέγω αὐτό; Γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ ὅτι χαριζόμαστε στοὺς ἑαυτούς μας. Διότι, ἐφόσον ἔρχεται ὡς Χριστὸς στοὺς Ἰουδαίους, καὶ γιὰ νὰ τοὺς ἀπατήσει περισσότερο, δείχνει ἰδιαίτερη φροντίδα γιὰ τὸν ναό, δίνοντάς τους ἔτσι τὴν ἐντύπωση ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀπὸ τὴν γενιὰ τοῦ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος θὰ ἀνοικοδομήσει τὸν ναὸ ποὺ ὁ Σολομὼν εἶχε οἰκοδομήσει.

Καὶ θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος τότε, ὅταν στὸ ναὸ τῶν Ἰουδαίων «δὲν θὰ μείνει πέτρα πάνω στὴν πέτρα» (Ματθ. κδ΄ 2), σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Σωτῆρα. Διότι, ὅταν πέσει παλιώνοντας, ἢ γκρεμισθεῖ μὲ τὴν πρόφαση ἀνοικοδόμησης, ἤ γιὰ κάποιους ἄλλους λόγους ποὺ θὰ συντρέξουν,

ὅταν πέσει καὶ ἡ τελευταία πέτρα, καὶ δὲν ἐννοῶ τὸν ἐξωτερικὸ περίβολο, ἀλλὰ τοῦ ἐσωτερικοῦ ναοῦ, ὅπου ἦταν τὰ Χερουβίμ, τότε θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος μὲ ὅλα τα ψεύτικα σημεῖα καὶ τέρατα, περιφρονώντας δῆθεν ὅλα τὰ εἴδωλα, καὶ ὑποκρινόμενος στὴν ἀρχὴ τὸν φιλάνθρωπο, ἀλλ’ ὕστερα δείχνοντας ὅλη τὴν ἀγριότητα, ἰδιαίτερα μάλιστα στοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Διότι λέγει, «ἔβλεπα, καὶ τὸ κέρατο ἐκεῖνο ἔκανε πόλεμο μὲ τοὺς ἁγίους» (Δαν. ζ΄ 21).

Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο λέγει· «θὰ ἔρθει καιρὸς θλίψεως, τέτοιας θλίψεως, ποὺ δὲν ξανάγινε ποτὲ ἀπὸ τότε ποὺ παρουσιάστηκε ἔθνος πάνω στὴ γῆ, μέχρι τὸν καιρὸ ἐκεῖνο» (Δαν. ιβ΄ 1).
Τὸ θηρίο εἶναι φοβερό, δράκος μεγάλος, ἀκατανίκητος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἕτοιμος νὰ τοὺς καταπιεῖ. Γιὰ τὸ θηρίο αὐτὸ ἔχουμε νὰ ποῦμε πολλὰ ἀπὸ τὶς ἅγιες Γραφές, ἀλλὰ ἄς ἀρκεστοῦμε σ’ αὐτά, γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε τὸν λόγο.

Γι’ αὐτὸ γνωρίζοντας ὁ Κύριος τὴν ὑπερβολικὴ δύναμη τοῦ ἀντιπάλου, δίνει συγγνώμη στοὺς εὐλαβεῖς λέγοντας· «τότε ἐκεῖνοι ποὺ θὰ βρίσκονται στὴν Ἰουδαία, ἄς φύγουν στὰ βουνὰ» (Ματθ. κδ΄ 16).

Ἂν ὅμως κάποιος αἰσθάνεται ὅτι εἶναι πολὺ σταθερὸς καὶ δυνατός, ὥστε ν’ ἀντιμετωπίσει τὸν Σατανᾶ, ἄς μείνει (διότι δὲν θέλω νὰ ἀπελπίσω αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦν τὰ νεῦρα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἄς λέγει· «ποιὸς μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;» καὶ τὰ λοιπὰ (Ρωμ. η΄ 35).

Ὅσοι λοιπὸν εἴμαστε δειλοί, νὰ ἀσφαλίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἐνῶ οἱ δυνατοὶ ἄς συμπαραταχθοῦμε. «Διότι θὰ γίνει τότε θλίψη μεγάλη, τέτοια ποὺ δὲν ξανάγινε ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος μέχρι τώρα, οὔτε πρόκειται νὰ γίνει στὸ μέλλον» (Ματθ. κδ΄ 21).

Ἀλλὰ ἄς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος περιόρισε τὸ μέγεθος τῆς θλίψεως σὲ λίγες ἡμέρες. Διότι λέγει· «γιὰ χάρη τῶν ἐκλεκτῶν θὰ συντομευθοῦν οἱ ἡμέρες ἐκεῖνες». Διότι ὁ Ἀντίχριστος θὰ βασιλεύσει μόνο τρία καὶ μισὸ χρόνια.

Καὶ δὲν τὸ λέμε αὐτὸ στηριζόμενοι στὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, ἀλλὰ στὸν προφήτη Δανιήλ, ὁ ὁποῖος λέγει· «θὰ δοθεῖ στὰ χέρια του καιρὸς καὶ καιροὶ καὶ τὸ μισὸ τοῦ καιροῦ» (Δαν. ζ΄ 25). Καιρὸς εἶναι ὁ ἕνας χρόνος, κατὰ τὸν ὁποῖο ἡ παρουσία του θὰ φτάσει στὸ ἀποκορύφωμά της.

Καιροὶ πάλι εἶναι τὰ ὑπόλοιπα δύο χρόνια τῆς παράνομης δράσης του, καὶ κάνουν ὅλα μαζὶ τρία χρόνια· καὶ τὸ μισὸ τοῦ καιροῦ σημαίνει ἄλλο ἕνα ἑξάμηνο. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Δανιὴλ ἐπίσης λέγει· «καὶ ὁρκίστηκε σ’ αὐτὸν ποὺ ζεῖ στοὺς αἰῶνες, ὅτι τὸ καταστρεπτικὸ ἔργο θὰ ὁλοκληρωθεῖ στὴν διάρκεια καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ μισὸ τοῦ καιροῦ» (Δαν. ιβ΄ 7). 

Μερικοὶ ὅμως φαίνεται πὼς ἑρμήνευσαν κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τὰ ἑξῆς χωρία· «ἡμέρες χίλιες διακόσιες ἐνενῆντα» (Δαν. ιβ΄ 11) καὶ τό, «θὰ εἶναι μακάριος ἐκεῖνος ποὺ θὰ ὑπομείνει καὶ θὰ φτάσει τὶς χίλιες τριακόσιες τριάντα πέντε μέρες» (Δαν. ιβ΄ 12). Γι’ αὐτὸ πρέπει οἱ πιστοὶ νὰ κρύβονται καὶ νὰ φεύγουν. Ἴσως μάλιστα νὰ μὴ προλάβουμε νὰ περιέλθουμε ὅλες τὶς πόλεις τοῦ Ἰσραήλ, μέχρι νὰ ἔρθει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Ποιὸς ἄραγε θὰ εἶναι ὁ μακάριος ποὺ θὰ μαρτυρήσει τότε γιὰ τὸν Χριστὸ μὲ πίστη; Ἐγὼ λέω ὅτι οἱ μάρτυρες τῆς περιόδου ἐκείνης θὰ εἶναι πιὸ πάνω ἀπὸ ὅλους τοὺς μάρτυρες. Διότι οἱ προηγούμενοι πάλεψαν μὲ ἀνθρώπους μόνο, ἐνῶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ πολεμήσουν μὲ τὸν ἴδιο τὸν Σατανᾶ αὐτοπροσώπως. (…)

Ἀσφάλιζε λοιπὸν τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε· ἔχεις ἤδη τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου, καὶ νὰ μὴ τὰ θυμᾶσαι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ νὰ τὰ λὲς καὶ σ’ ὅλους τοὺς ἄλλους μὲ πολλὴ προθυμία. (…)

*(Ε.Π.Ε., τ. 2 ἔργων Ἁγ. Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, σελ. 125-144). *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Πλαταμώνος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών εδώ.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Πνευματικό κέντρο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Κολωνού Αττικής

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

Αρνησίκοσμος παις λιπών γης καλύβαν

Eν Ουρανοίς έπηξε καινήν καλύβαν

Εορτή Αγίου, Σάββατο 15 (28) 2023 εκκλ. ημ.

Oύτος είχε πατρίδα την Κωνσταντινούπολιν, υιός ων, πατρός μεν, Ευτροπίου συγκλητικού, μητρός δε, Θεοδώρας, κατά τους χρόνους Λέοντος του Mεγάλου εν έτει υξ΄ [460]. Ούτος λοιπόν εν τη αρχή της ηλικίας του, και από αυτό ακόμη το σχολείον των γραμμάτων, ανεχώρησε κρυφίως από τους γονείς του και από τους διδασκάλους του, και σμίξας με ένα Μοναχόν, επήγεν εις το Μοναστήριον των Aκοιμήτων και ενεδύθη το σχήμα των Μοναχών. Eκεί δε εσυνείθισε να γυμνάζη τον εαυτόν του ο τρισμακάριστος, με μίαν δίαιταν πολλά σκληράν. Eπειδή δε ο Διάβολος ενωχλούσε τον νέον με την προς τους γονείς του αγάπην, διά τούτο ο Άγιος πολεμεί και νικά τον εχθρόν. Πώς, και με τι τρόπον; Aφ’ ου ο Όσιος εφανέρωσε τα περί αυτού εις τον καθηγούμενον της Μονής, εζήτησεν άδειαν από αυτόν να γυρίση οπίσω εις τους γονείς του. Και λοιπόν λαβών ευχήν από όλην την αδελφότητα, πηγαίνει αγνώριστος εις τον οίκον του πατρός του με σχήμα πτωχικόν, και με ευτελέστατα φορέματα. Όθεν ωσάν ένας ζήτουλας, λαβών από τον πατέρα του ολιγώτατον τόπον, έμπροσθεν της πόρτας του οίκου των, εκεί έκτισε μίαν καλύβην, και επέρνα την ζωήν του, φυλάττων εαυτόν αγνώριστον. Και μάλιστα όταν έβλεπε τον πατέρα του και την μητέρα του, οπού επερνούσαν έμπροσθέν του με κοσμικήν φαντασίαν. Ου μόνον δε εστενοχωρείτο ο αοίδιμος εις την μικράν εκείνην καλύβην, αλλά και το χειρότερον, επεριπαίζετο και εσπρώχνετο από τους εδικούς του δούλους. Αφ’ ου λοιπόν διεπέρασεν εκεί τρεις χρόνους με πολλήν εγκράτειαν και στενότητα, επρογνώρισε την προς Θεόν εκδημίαν και κοίμησίν του. Όθεν εκάλεσε την μητέρα του, και εγνωρίσθη εις αυτήν διά μέσου του χρυσοκατασκευάστου Ευαγγελίου, το οποίον οι γονείς του εκατασκεύασαν δι’ αυτόν, όταν ήτον ακόμη παιδίον εις το σχολείον. Και μετά την γνωριμίαν, ευθύς εκοιμήθη ο μακάριος και απήλθε προς Κύριον. (Τον κατά πλάτος αυτού Βίον όρα εις τον Παράδεισον. Τούτον δε συνέγραψεν ελληνιστί ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Τυραννικόν τι χρήμα τεκόντων». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις. Eν δε τη Μεγίστη Λαύρα σώζεται και άλλος Βίος αυτού, ου η αρχή· «Βίον θεάρεστον και αμόλυντον ανδρός δικαίου».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

*Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΗ

«ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ»!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΟΥ (1879)

ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ: ΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΟΥΝ ΤΟΝ ΡΩΣΟ ΑΓΙΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΟΥΝ ΣΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!...

Ο Ντουμένκο δήλωσε ότι οι Ουκρανοί θα πρέπει να απαρνηθούν τον ουράνιο προστάτη τους εάν έχει σχέση με τη Ρωσική Εκκλησία. Ο επικεφαλής της OCU, Σεργκέι Ντουμένκο, είπε ότι οι Ουκρανοί πρέπει να απαρνηθούν τον άγιό τους, προς τιμήν του οποίου βαφτίστηκαν, εάν ο άγιος έχει σχέση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ή τη Ρωσία. Απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου του lb.ua, τι πρέπει να κάνει αν βαφτίστηκε με τα’ όνομα της Ξένιας της Αγίας Πετρούπολης, ο Ντουμένκο απάντησε ότι τώρα πρέπει να προσευχηθούμε σε κάποια άλλη Ξένια: «Μπορούμε να μιλήσουμε για αλλαγή του ενός ή του άλλου αγίου. Αν πάρουμε το όνομα Ξένια, υπάρχουν άλλες Ξένιες προς τιμήν των οποίων μπορούμε να αλλάξουμε την ημερομηνία της γιορτής». Σύμφωνα με τον ίδιο, αν κάποιος θέλει να απαρνηθεί τον άγιό του υπέρ κάποιου άλλου, πρέπει να πάει στον ιερέα και να λάβει ευλογία. Την ίδια στιγμή, ο Ντουμένκο παραπονιέται ότι οι πιστοί της OCU απαίτησαν να μείνουν στο ημερολόγιο οι «Ρώσοι» άγιοι. «Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τόσο γνωστούς σεβαστούς αγίους, αν και γνωρίζουμε τι ρόλο έπαιξαν μερικές φορές στην ιστορία», πρόσθεσε ο Ντουμένκο, μιλώντας για την Αγία Ξένια της Αγίας Πετρούπολης, τον ορθόπιστο πρίγκιπα Αλέξανδρο Νιέφσκι και άλλους αγίους. Ο Επιφάνιος είναι βέβαιος ότι η παρουσία αυτών των αγίων στο ημερολόγιο είναι ένα προσωρινό φαινόμενο που προκαλείται από το αίτημα των ενοριτών και μόλις αλλάξει η γενιά, οι πιστοί δεν θα θυμούνται καν αυτούς τους αγίους του Θεού. «Έχει συμβεί στην ιστορία ότι υπήρξε μια ορισμένη χρονική περίοδος που ήμασταν ενωμένοι, ήμασταν σε αυτήν την πνευματική κατοχή και χρειάζεται χρόνος για να απομακρυνθούμε σταδιακά από αυτή τη ρωσική παράδοση», είπε ο επικεφαλής της OCU. Νωρίτερα, η ΕΟΔ ανέφερε ότι η OCU ανακοίνωσε την πλήρη μετάβαση σε νέο ημερολόγιο.

Η OCU ανακοίνωσε τη μετάβαση σε νέο ημερολόγιο

Η «Σύνοδος» της OCU θα επιτρέψει στις ενορίες να μεταβούν πλήρως στο Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Ο επικεφαλής της OCU δήλωσε ότι στην επικείμενη συνεδρία της «συνόδου» της OCU, στις ενορίες που το επιθυμούν θα επιτραπεί να μεταβούν πλήρως στο Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Ο Ντουμένκο το ανακοίνωσε στον αέρα του παν-ουκρανικού Τηλεμαραθωνίου. «Έχουμε μπει στον δρόμο της μεταρρύθμισης του εκκλησιαστικού ημερολογίου. Πέρυσι είπα ότι θέλει χρόνο, κάμποσα χρόνια. Αλλά λόγω πολέμου βλέπουμε ότι αυτή η διαδικασία γίνεται πολύ γρήγορα και δυναμικά. Ως εκ τούτου, ανταποκρινόμαστε στο αίτημα των πιστών μας», είπε ο Επιφάνιος. Ο Ντουμένκο ισχυρίζεται ότι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να μεταβούν σε νέο ημερολόγιο υπερβαίνει τον αριθμό των αντιπάλων αυτής της ιδέας. Να θυμίσουμε ότι το 2022, η «σύνοδος» της OCU επέτρεψε στους ηγούμενους να επιλέξουν ανεξάρτητα την ημερομηνία του εορτασμού της Γέννησης του Χριστού. Ως προς αυτό, ορισμένοι «ιεράρχες» της OCU δήλωσαν ότι είναι δυνατό να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα δύο φορές το χρόνο.*Εκ του ιστοτόπου <<https://spzh.news>>, ΕΟΔ. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΗ

«Ἀρνησίκοσμος παῖς λιπῶν γῆς καλύβα

Ἐν οὐρανοῖς ἔπηξε καινὴν καλύβα»

Πρόλογος

Ιησοῦς ὁ Αἰώνιος Κατακτητής. Ἰησοῦς ὁ Μεγάλος Πυρπολητής. Ἰησοῦς ὁ Μπουρλοτιέρης τῶν ψυχῶν. Ἑκατοντάδες καρδιὲς συντονίζουν τοὺς παλμούς τους μ᾿ Ἐκεῖνον. Μυριάδες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις δέχονται τὸ προσκλητήριο μήνυμα στ᾿ ἀκρογιάλι τῆς Γαλιλαίας τους.

Ἀναρίθμητοι οἱ πιστοὶ ἀκόλουθοι τοῦ Ἰησοῦ. Ποικιλόμορφοι καὶ ἰδιόμορφοι κοσμοῦν τὸ πολύφωτο στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. Στὴ δρᾶσι καὶ στὴν ἀφάνεια, στὸ κήρυγμα καὶ στὴ σιωπή, γίνονται Μάρτυρες Χριστοῦ, πρακτικοὶ μεταφραστὲς τοῦ Εὐαγγελίου, φλογεροὶ ἐραστὲς τοῦ Θείου Διδασκάλου. Μιὰ μορφὴ συνηρπασμένη ἀπὸ τὸ Θεῖο Ἔρωτα εἶναι καὶ ὁ ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ.

Παιδικὰ χρόνια

Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἡ πατρίδα του. Εὐτρόπιος συγκλητικὸς καὶ Θεοδώρα οἱ γονεῖς του. Καὶ οἱ δυὸ ὁμόζυγοι καὶ ὁμότροποι, πλούσιοι σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρετή. Εὐσεβεῖς καὶ φιλόχρηστοι φροντίζουν καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν τριῶν παιδιῶν, ποὺ ὁ Κύριος τοὺς χαρίζει. Τὰ δυὸ τέκνα τους ἀνέρχονται σὲ ὑψηλὰ ἀξιώματα κι εὐημεροῦν. Ὁ νεώτερος γιός, ὁ Ἰωάννης, ἐντρυφᾷ στὶς Ἱερὲς Γραφές, φωτίζεται, χαριτώνεται καὶ διαπιστώνει τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου.

Πόθος σωτηρίας

Εἶναι δώδεκα χρονῶν ὅταν ὁ Κύριος χτυπάει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς του. Ἡ συνάντησίς του μ᾿ ἕνα ζηλωτὴ Μοναχὸ τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων ἀνάβει πυρκαϊὰ στὰ στήθη του. Τὸ Μοναχικὸ ἰδεῶδες ποθεῖ νὰ βιώσει. Ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸν Κύριο ἐπιθυμεῖ. Καὶ ἱκετεύει τὸ Μοναχὸ νὰ τὸν πάρει μαζί του ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ ὑπόσχεσις δίνεται ἐπίσημα κι ὁ Ἰωάννης περιχαρὴς συνομιλεῖ ἀδιάλλειπτα μὲ τὸν Κύριό του.

Οἱ γονεῖς καμαρώνουν τὸ ἐνάρετο παιδί τους. Κι ὁ Ἰωάννης ζητάει νὰ τοῦ δωρίσουν ἕνα Εὐαγγέλιο. Ἡ ἐπιθυμία του εὐπρόσδεκτη. Πολὺ σύντομα φθάνει στὰ χέρια του ἕνα χειρόγραφο ὁλόχρυσο Εὐαγγέλιο, δῶρο πολύτιμο. Ἡ χαρά του ἀπερίγραπτη. Ἡ δίψα του γιὰ μελέτη ἀκόρεστη. Ἡ εὐγνωμοσύνη του μεγάλη. Ἀλλὰ πάνω ἀπὸ τὴ στοργὴ τῶν γονέων του ὁ Ἰωάννης τοποθετεῖ τὴν ἀγάπη στὸ Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀπόφασίς του εἶναι ἀμετάκλητη.

Ἀναχώρησις ἱερή

Ὁ Ἰωάννης ἀναμένει ἐναγώνια τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀββᾶ. Κι ἡ ὥρα τῆς συναντήσεως δὲν ἀργεῖ. Συναγάλλονται καὶ δοξολογοῦν τὸ Θεό. Ὁ Ἰωάννης γνωρίζει τὸν συναισθηματισμὸ τῶν γονέων του καὶ προβλέπει ἔντονες ἀντιδράσεις.

Γι᾿ αὐτὸ θερμοπαρακαλεῖ τὸν Ἀββᾶ ν᾿ ἀναχωρήσουν κρυφά. Ἀνευρίσκουν πλοιάριο κι ἀναζητοῦν τὰ ναῦλα. Ὁ Ἰωάννης καταφεύγει στὴ μητέρα του. Ζητάει χρήματα γιὰ νὰ συμφάγει δῆθεν μὲ τοὺς φίλους του. Κι ἐξασφαλίζει ἑκατὸ νομίσματα κι ἕναν ὑπηρέτη γιὰ συνοδό.

Συναντάει τὸν Μοναχό, προπληρώνει τὸν καπετάνιο τοῦ καραβιοῦ, συνεννοεῖται γιὰ τὸν τρόπο ἀναχωρήσεως κι ἀναμένει τὴ στιγμή. Ὁ ὑπηρέτης εἶναι ἕνα πρόβλημα, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης τὸν ἀποστέλνει νὰ εἰδοποιήσει τοὺς φίλους του, ἐνῶ ὁ ἴδιος μὲ τὸν Ἀββᾶ, εὐνοϊκοῦ τοῦ καιροῦ, ἀναχωροῦν κρυφά.

Ὁ ὑπηρέτης ἐπανέρχεται καὶ τὸν ἀναζητάει ἐπίμονα. Ἀναγγέλλει στοὺς γονεῖς τὴν ἐξαφάνισι τοῦ Ἰωάννου. Ἄναυδοι ἐνεργοῦν ἀστραπιαία. Ἀποστέλλουν ὑπηρέτες ἀνὰ τὴν πόλι σὲ ἀναζήτησι. Οἱ κόποι μάταιοι. Ὁ Ἰωάννης ἄφαντος. Οἱ γονεῖς του θρηνοῦν ἀπαρηγόρητα τὸ χαμό του. Ἡ μητρικὴ καρδιὰ σπαράζει. Τὸ πατρικὸ φίλτρο πληγώνεται. Καὶ οἱ δυὸ ὀδύρονται γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ παιδιοῦ τους.

Μοναστικὴ ζωή

Ἔχουν περάσει ἤδη τρεῖς ἡμέρες καὶ τὸ πλοῖο φθάνει στὴ Μονὴ τῶν Ἀκοίμητων. Ὁ Ἰωάννης προσκυνεῖ στὸ καθολικό, ὑποβάλλει τὰ σέβη του στὸν Ἡγούμενο, χαιρετᾶ ταπεινὰ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἐκφράζει τὸν ἐνδόμυχο πόθο του νὰ ἐνδυθεῖ τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα.

Τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του καθιστᾷ δύσπιστο τὸν ἔμπειρο Γέροντα. Τονίζει τὶς δυσκολίες τοῦ δρόμου τῆς αὐταπαρνήσεως καὶ τὴν στενότητα τῆς τεθλιμμένης ὁδοῦ. Ὅμως οἱ δακρύβρεχτες θερμὲς παρακλήσεις, ἡ ἀποφασιστικότητα καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος του, ἐχεγγυοῦν, ἀφοπλίζουν τὸν Γέροντα καὶ ἡ εἴσοδός του γίνεται ἀποδεκτή.

Ὁ Ἰωάννης κείρεται Μοναχός. Δέχεται τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὶς ὁλόθερμες εὐχὲς τοῦ Ἡγουμένου γιὰ νικηφόρες μάχες κατὰ τοῦ Διαβόλου. Ἐπὶ ἕξι χρόνια γιγαντομαχεῖ. Ἐπιδίδεται σὲ αὐστηρὲς νηστεῖες, σὲ ἀδιάλειπτες προσευχές, σὲ ὁλονύκτιες ἀγρυπνίες, σὲ σκληρὲς ἐξουθενώσεις, σὲ ἐντατικὴ μελέτη. Ἐργάζεται διαρκῶς. Ὑπακούει ἀναντίῤῥητα. Ὑπομένει ταπεινά. Ἀγωνίζεται ἀκατάπαυστα. Φθάνει σὲ ὕψη ἀρετῆς. Ἡ νεανικὴ μορφή του γίνεται ἀσκητική.

Ἀλλὰ ὁ μισόκαλος Διάβολος φθονεῖ τὴν πρόοδό του καὶ τοῦ ἐνσπείρει λογισμοὺς ἐνθυμήσεως τῶν γονέων του, τῶν φίλων του, τῆς πρότερης ἄνετης ζωῆς του. Ἡ καρδιά του φλογίζεται. Τὸ κορμί του λιώνει. Στὰ πύρινα βέλη τοῦ Σατανᾶ ἀντιπαραθέτει ἔνθερμη κραυγὴ πρὸς τὸν Κύριον, ἔντονη καταπόνησι τοῦ σώματος.

Ἡ μορφή του σκελετώνεται. Ἐξομολογεῖται στὸν Ἡγούμενο τὸν ἀμείλικτο πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Γέροντας λυπεῖται κατάβαθα, πονεῖ ὑπερβολικά, ὑποχωρεῖ κι ἐπιτρέπει τὴν ἀναχώρησί του. Τὸν ἀποχωρίζεται, ἀλλὰ τὸν συνοδεύει μὲ τὶς ὁλόθερμες εὐχές του.

Ἐπιστροφὴ στὸ πατρικό

Ὁ Ἰωάννης ἀναχωρεῖ μὲ τὴν σθεναρὴ ἀπόφασι νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ στοὺς γονεῖς του. Ἀπομακρύνεται καὶ χύνει καυτὰ δάκρυα. Φεύγει καὶ στέλνει θερμὲς ἱκετευτικὲς κραυγὲς στὸν Κύριο γιὰ ἀμέριστη συμπαράστασι, γιὰ διαρκῆ συμπόρευσι, γιὰ ἀδιάλλειπτη ἐνίσχυσι. Βαδίζοντας συναντᾶ ρακένδυτο Μοναχό.

Ἀνταλλάσσουν τὰ ἐνδύματα, ζητάει τὶς εὐχές του, συμβαδίζουν λίγο κι ἀποχωρίζονται. Ὁ Ὅσιος μόνος πλησιάζει τὸ πατρικό του σπίτι. Γονυκλινὴς καὶ μετὰ δακρύων ἐπιζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ κατανικήσει τὸ Σατανᾶ.

Εἶναι νύκτα. Ἤδη βρίσκεται μπροστὰ στὸ ἀρχοντόσπιστο τοῦ πατέρα του. Διανυκτερεύει προσευχόμενος ἐκτενῶς. Ξημερώνει κι ἡ τελικὴ μάχη ἀρχίζει. Ἕνας ρακένδυτος, σκελετωμένος, κατάχλωμος ζητιάνος ζητάει καλύβα στὸν κῆπο τοῦ ἄρχοντα Εὐτρόπιου. Ὁ ὑπηρέτης τὸν ἀποπέμπει.

Ὁ Ἰωάννης ἱκετεύει γιὰ τὴν παραμονή του. Σὲ λίγο ἀντικρύζει τὸν πατέρα του. Δακρύζει, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ καὶ στέλνει τὸ SOS. Πλησιάζει τὸν πατέρα του κι ἐπιζητεῖ τὴν εὐσπλαχνία του. «Ἄφησέ με, σὲ παρακαλῶ, νὰ μείνω στὸ προπύλαιο». Ἡ ὄψις του προκαλεῖ τὸν οἶκτο καὶ γίνεται δεκτὸ τὸ αἰτημά του κι ἐκπληρώνεται ἡ ἐπιθυμία του.

Ἡ ζωὴ στὴν καλύβα

Μιὰ καλύβα φτιάχνεται αὐθημερόν, κι αὐτὴ γίνεται ἡ ἔπαλξις, ὅπου κονταροχτυπιέται ὁ Ἰωάννης μὲ τὸ Διάβολο. Ἀγρυπνεῖ καὶ προσεύχεται. Νηστεύει αὐστηρὰ καὶ διαμοιράζει στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀτοὺς δούλους τὴν τροφή, ποὺ πλούσια του παρέχεται. Ταλαιπωρεῖ ὑπέρμετρα τὸ σῶμα καὶ θεώνει τὴν ψυχή.

Ἡ μητέρα του φοβεῖται τὴν ἄγρια ὄψι του. Ὁ Διάβολος τὸν προκαλεῖ ν᾿ ἀποκαλυφθεῖ. Ὑπομένει ἀκλόνητα καὶ παραμένει γιὰ τοὺς γονεῖς του ὁ ἄγνωστος ζητιάνος. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τὸν τριετῆ πολύμοχθο ἀγώνα του κι ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο του.

Ἐπιβραβεύει τὴν παντελῆ αὐταπάρνησι, τὴν τελεία ὑπομονή, τὴ βαθειὰ ταπείνωσι, τὴν περιφανῆ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου κι ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τριήμερο ἀναχώρησί του γιὰ τὴν προσωπικὴ συνάντησι μαζί Του καὶ τὴν συναγαλλίασι μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους.

Πλησιάζει τὸ τέλος του

Ὁ Ἰωάννης ξυπνάει καὶ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἔκφρασι τῆς εὐαρέσκειας καὶ τὴν κατάταξι μὲ τοὺς Ἁγίους. Παρακαλεῖ συνάμα καὶ γιὰ τὴν ἄφεσι τῶν ἀνομιῶν τῶν γονέων του. Μετὰ καλεῖ τὸν ὑπηρέτη καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μεταβιβάσει πρόσκλησι στὴ μητέρα του γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ.

Ἡ μητέρα του φοβᾶται τὴν ἀγριότητά του κι ἀποῤῥίπτει τὴν πρόσκλησι. Ὁ Ὅσιος ἐπιμένει καὶ ζητεῖ νὰ τὴν ἰδεῖ. Ἀναγγέλλει τὴν μετὰ τρεῖς μέρες κοίμησί του καὶ τὴν ἐξαναγκάζει ν᾿ ἀποδεχθεῖ τὸ κάλεσμα. Στέλνει ὅμως δοῦλο καὶ τὸν φέρνουν στὸ σπίτι της.

Ὁ Ὅσιος ἐκφράζει τὶς εὐχαριστίες του γιὰ τὴν ἐλεήμονα φιλοξενία κι ἀναθέτει στὸ Χριστὸ τὴν ἀπόδοσι τοῦ μισθοῦ. Ζητεῖ δὲ τὴν ἐκπλήρωσι μιᾶς ὕστατης ἐπιθυμίας, ἀφοῦ παίρνει τὴν ἔνορκη διαβεβαίωσι τῆς ἐκτελέσεως. «Νὰ μὴ γίνει ἀλλαγὴ ἐνδυμάτων κατὰ τὴν ταφή του καὶ νὰ ταφεῖ στὴν καλύβα, στὸ πεδίο τῆς μάχης καὶ τῆς νίκης μὲ τὸ Διάβολο». «Ἀντιπροσφέρει δὲ ὡς δῶρο τὸ χρυσοποίκιλτο Εὐαγγέλιο κι ἐπιστρέφει στὴν καλύβα.

Ἡ μητέρα του ἀναγνωρίζει τὸ Εὐαγγέλιο, δῶρο δικό της στὸ λατρευτὸ παιδί της. Τὸ ἀνακοινώνει ἀμέσως στὸν Εὐτρόπιο καὶ σπεύδουν νὰ πληροφορηθοῦν ὅ,τι σχετικὸ γνωρίζει ὁ Ὅσιος γιὰ τὸν γυιό τους.

Αὐτοαποκάλυψις στοὺς γονεῖς καὶ ἐκδημία

Ἡ στιγμὴ εἶναι ἀνεπανάληπτη. Μπροστά του βρίσκονται οἱ γονεῖς του κι ἀναμένουν μὲ δάκρυα τὶς πληροφορίες. Ὁ Ὅσιος συγκλονίζεται ἀπὸ τὴ συγκίνησι κι ἀποκαλύπτεται. «Ἐγὼ εἶμαι ὁ γυιός σας Ἰωάννης. Τὸ Εὐαγγέλιο πιστοποιεῖ τὴν ταυτότητά μου».

Καὶ διηγεῖται λεπτομέρειες τῆς ζωῆς του σὰν ἀπόδειξι τῆς ἀλήθειας τῶν λόγων του. Οἱ γονεῖς μένουν ἄναυδοι. Ἀντικρύζουν τὸ χαμένο παμπόθητο παιδί τους καὶ ἀγάλλονται. Θεωροῦν τὸ τέλος του καὶ θρηνοῦν γοερά. Οἱ κάτοικοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ πληροφοροῦνται καὶ συμμετέχουν στὴ χαρὰ καὶ στὸν πόνο τῶν γονέων. Ἀναλογίζονται τὴν ἀπαράμιλλη ὑπομονή του καὶ καταπλήσσονται.

Ὁ Ὅσιος δίνει τὶς τελευταῖες παρηγορητικὲς νουθεσίες στοὺς γονεῖς του, εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ γιὰ τὴν λαμπρὴ νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου, εὔχεται γιὰ τοὺς θλιμμένους γονεῖς του καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου παραδίδει τὴν ψυχή του πάλλευκη στὰ χέρια τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ λάβει τὸ στεφάνι τῆς νίκης.

Θαυματουργικὴ παρουσία

Ἡ μητέρα του ξεχνᾶ τὴν ὑπόσχεσί της καὶ τὸν ἐνδύει περίλαμπρα. Παρευθὺς γίνεται σεισμὸς κι ἀκούεται φωνή: «Βάλε τὰ ἐνδύματά μου γιὰ νὰ μὴν τιμωρηθεῖς». Ἡ μάνα μένει παράλυτη καὶ ἄφωνη. Ὁ πατέρας ἐνθυμεῖται τὴν ἐντολὴ τοῦ παιδιοῦ τους, τὸν ἐνδύουν ρακένδυτα καὶ ἡ μητέρα θεραπεύεται.

Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Ὅσιος θαυματουργεῖ ποικιλότροπα. Τὸ σῶμα του ἐνταφιάζεται μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου, κλήρου καὶ λαοῦ στὴν καλύβα. Ἐκεῖ ἀνεγείρεται ἀπὸ τοὺς γονεῖς του Ναὸς καὶ τὸ ὑπόλοιπό της περιουσίας διαμοιράζεται στοὺς φτωχούς.

Διέρχονται τὴ λοιπὴ ζωὴ τοὺς θεάρεστα καὶ ἀπέρχονται στὰ Οὐράνια Σκηνώματα γιὰ νὰ συνευφραίνονται αἰώνια μὲ τὸν περιπόθητο γυιό τους Ἰωάννη.

Ἐπίλογος

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὑπόδειγμα μακρᾶς ὑπομονῆς, ὁλοκληρωτικῆς καταφρονήσεως τῶν πρόσκαιρων ἀπολαύσεων, καθολικῆς περιφρονήσεως τῆς ἐφήμερης δόξης, αὐστηρῆς ἐγκράτειας, ἄκρας ὑποταγῆς τῆς θελήσεώς του στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τέλειας ἐχεμύθειας τῆς ταυτότητας τοῦ μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του. Οἱ ἀρετὲς τοῦ προκλήσεις καὶ προσκλήσεις γιὰ μίμησι. Κι ἐμεῖς ταπεινοὶ τιμητὲς τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, ἀλλὰ καὶ πρόθυμοι μιμητὲς ἂς γίνουμε.

*Ἐκ τῆς ἐκδόσεως: Νεκταρίου Ἱερομονάχου, <<Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης, ὁ διὰ Χριστὸν πτωχός>>. Ἱ. Ἡσυχαστήριον Ὁσίων 99 Πατέρων, Βουλευτήρια, Ἄγιον Ὄρος, 2019. *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Nektarios.gr.>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

«ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ»!

 

19 Ιουλίου 2017

Ήμουν τριών μηνών έγκυος και μου είχε συστήσει ο γιατρός μου να βρίσκομαι σε μια σχετική ακινησία μια και είχα προβλήματα αιμόρροιας και υπήρχε μεγάλος κίνδυνος ν’ αποβάλλω. Αυτό ήταν το δεύτερο παιδί μου ουσιαστικά, μια και είχα χάσει το πρώτο μου από αυτόματη εκβολή λίγους μήνες πριν.

Ένα βράδυ, αφού κατάφερα να κοιμηθώ, μια και οι ενοχλήσεις ήταν συχνά έντονες και έπαιρνα σπασμολυτικά χάπια, βλέπω στον ύπνο μου τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου πλάι σ’ έναν νεαρό μοναχό κουκουλωμένο μ’ ένα μαύρο μανδύα (ράσο).

Χαμογέλασε στον γέροντα Νεκτάριο κοιτάζοντάς τον και μετά έστρεψε το βλέμμα του σε μένα και μου είπε με γαλήνιο ύφος «να μη φοβάμαι, όλα θα πάνε καλά!» Από κείνη την ημέρα σταμάτησε κάθε ταλαιπωρία που είχα με την εγκυμοσύνη μου και μάλιστα επέστρεψα στην δουλειά μου, όπου και δούλεψα μέχρι τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Κι όλα αυτά γιατί ο Άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης θέλησε να προστατέψει το μωρό μου κι εμένα.

Ας είναι Δοξασμένο τ’ Όνομά Tου· προς Δόξα του ονόματός Του, έταξα το παιδί μου να το βαφτίσω στο εκκλησάκι της Μονής που είναι αφιερωμένη στ’ Όνομά Του. Όταν το μωρό μου, αγοράκι 4 μηνών τότε, μου παρουσίασε ουρολοίμωξη που θα έπρεπε να διαγνωστεί στην Αθήνα για τα βασικά της αίτια (ανεπάρκεια ουροδόχου κ.ά.), επισκεφτήκαμε με τον σύζυγό μου και το μωρό μας τον γέροντα Νεκτάριο, ζητώντας του να μεσιτεύσει στον Άγιο να μην έχει το παιδί κάτι σοβαρό.

Ο πατήρ Νεκτάριος, βέβαιος για τα λόγια του, μας είπε πως το παιδί δεν θα έχει τίποτα. Λίγες μέρες αργότερα, είδα στον ύπνο μου ένα νεαρό μοναχό που στεκόταν πίσω από μένα και το μωρό μου, μέσα στο εκκλησάκι της Μονής.

Ήρθε μπροστά μου, πήρε το παιδί στην αγκαλιά Του και μου είπε: «μη στενοχωριέσαι, αφού είναι δικό μου»! Οι εξετάσεις στην Αθήνα έδειξαν μία τυχαία ουρολοίμωξη χωρίς τίποτε το ανησυχητικό. Σ’ ευχαριστώ γι’ άλλη μια φορά Άγιε μου Ιωάννη!»

Α.Σ.

Ψαχνά

*Ένα απ’ τα πολλά σύγχρονα θαύματα του Αγίου από το βιβλίο του Αρχιμ. Νεκταρίου Δ. Κωστοπούλου, Καθηγουμένου, Ο Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης, «ο διά Χριστόν πτωχός», Αθήναι 2000, σ. 69-70. *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Nektarios.gr>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)

Η Παράδοση των Ελλήνων, δηλαδή τα ζωτικά στοιχεία της ύπαρξης και του πολιτισμού τους (θρησκεία, γλώσσα, ιστορία, γνώση, έργα, ήθη, έθιμα, αξίες, πρότυπα, ιδιαίτερος τρόπος ζωής) μεταβιβάζεται από Γενιά σε Γενιά και έτσι εξασφαλίζεται η ταυτότητα, η συνοχή και η συνέχεια του Έθνους μας, καθώς και η παρουσία Του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Αυτής της Παράδοσης κάποιοι είναι δεδηλωμένοι εχθροί και επιζητούν να την καταστρέψουν. Το γεγονός είναι ότι οι πλείστοι σημαντικοί εκπρόσωποι του Πολιτισμού μας έχουν εκφραστεί για την αξία της και υπέρ της διατήρησης της. Αναφέρουμε παραδείγματα:

Ο σημαντικός ζωγράφος του 20ού αιώνα Ν. Χατζηκυριάκος Γκίκας στο βιβλίο του «Ανίχνευση της Ελληνικότητας» (Εκδ. «Ευθύνη») σημειώνει πως οι σκέψεις που γράφει σε αυτό είναι για την Ελλάδα, αφού γεννήθηκε Έλληνας. Και προσθέτει:

«Το να διαφύγει κανείς από τα φυλετικά του γνωρίσματα ούτε επιθυμητό είναι, ούτε εύκολο... Ο κοσμοπολιτικός χαρακτήρας της εποχής μας, μας επιτρέπει, αλήθεια, κάτι τέτοιες ελαστικότητες και ακροβασίες, που εν μέρει, μόνον, είναι θεμιτές.

Αλλά αυτός, ακριβώς, ο όρος του “κοσμοπολίτη” φέρνει στο νου μάλλον εξωτερικά και, οπωσδήποτε, ρηχά γνωρίσματα... Κανείς δεν μπορεί να καυχηθή ότι έχει τελείως ξεριζωθή. Και στην περίπτωση που κάποιος άσημος το κατόρθωσε, τα αποτελέσματα στη ζωή και στην τέχνη είναι πέρα για πέρα αρνητικά και στείρα».

Ο εκλεκτός λογοτέχνης και δικηγόρος Γιώργος Θεοτοκάς στο βιβλίο του «Πνευματική Πορεία» (Έκδ. «Εστίας») καταλήγει στο συμπέρασμα πως για κάθε Έλληνα «το καλύτερο που έχει να κάμει είναι να ζητήσει

να συνδεθεί ξανά με τη θρησκευτική παράδοση του, η οποία συνυφάνθηκε, πολλούς αιώνες, με τη ζωή του λαού του, με τον εθνικό του χαρακτήρα, με τη νοοτροπία του, τα ήθη του, τη μνήμη των πατέρων του.

Εκεί, στο δικό του πνευματικό κλίμα, ο καθένας θα ισορροπήσει καλύτερα, θα βρει πιο σταθερές, πιο πλήρεις λύσεις των προβλημάτων που τον βασανίζουν...Θα βγει από το πνευματικό χάος, θα ελευθερωθεί από το άγχος του μηδενός».

Ο εξέχων δημοσιογράφος και θεατράνθρωπος Αιμίλιος Χουρμούζιος στο βιβλίο του «Η περιπέτεια μιας γενεάς» (« Οι Εκδ. των Φίλων») δηλώνει αισιόδοξος.

Θεωρεί ότι «υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για τη σύνθεση μιας νεοελληνικής πνευματικής παραδόσεως αφού και οι εθνικές αρετές βοηθούν σε τούτο, αλλά και το βαρύ απόθεμα μιας μακρινής, έστω, πάντοτε όμως ζωντανής στη νεώτερη ελληνική συνείδηση πνευματικής κληρονομίας». Για τους ξενομανείς όμως παρατηρεί:

«Το να δεχόμαστε τις ξένες αξίες ολέτοιμες, πακεταρισμένες από το εξωτερικό με την ιδέα πως οι αξίες αυτές, επειδή προέρχονται από χώρες πολιτιστικά περισσότερο προηγμένες από τη δική μας, είναι, γι’ αυτό και μόνο, ηθικά ανώτερες, αποτελεί λάθος βαρύ με εκφυλιστικές συνέπειες για τον εθνικό χαρακτήρα.

Είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, η οποία...παρακίνησε σε μια δουλική μίμηση των ξένων προτύπων και είχε ως μοιραίο επακόλουθο έναν άλλοτε κωμικό, άλλοτε απεχθή, αλλά πάντοτε στείρο μαϊμουδισμό...».-

*Εκ του ιστολογίου <<Ακτίνες>> της 25.1.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΟΥ (1879)

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΚΑΛΥΒΙΤΗ (ΕΤΕΙ 1879) by ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Εορτή του Αγίου, Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2023 εκκλ. ημ.

ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

Η είδηση πέρασε στα ψιλά των media, αλλά αποτελεί σαφέστατα τροφή για σκέψη, για την κατρακύλα που έχει πάρει διεθνώς ο θεσμός της οικογένειας. Gay «ακτιβιστές» υιοθέτησαν παιδιά, τα οποία βίαζαν κτηνωδώς και εξέδιδαν. Τι να πεις και τι να αφήσεις από τη συγκεκριμένη φρικιαστική υπόθεση; Οι δήθεν ακτιβιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποδείχτηκαν ανθρωπόμορφα τέρατα τα οποία βίαζαν, βασάνιζαν, εξέδιδαν τα δύο άτυχα αγοράκια, ενώ κατέγραφαν τις κτηνώδεις πράξεις τους και τις διένειμαν ως υλικό παιδικής πορνογραφίας. Έβλεπαν τα παιδιά ως εμπόρευμα. Δεν είχαν καμία αδήριτη και εσωτερική ανάγκη να δημιουργήσουν οικογένεια. Θα πείτε αυτά γίνονται μόνο εντός της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Δεν γίνονται σε «φυσιολογικές» οικογένειες; Σαφέστατα και γίνονται. Άλλωστε το αστυνομικό δελτίο βρίθει από τέτοιες υποθέσεις παιδεραστίας και κακοποιήσεων… Μην μας λένε όμως όλοι αυτοί οι ακτιβιστές των σεξουαλικών ταυτοτήτων ότι καίγονται να υιοθετήσουν παιδιά και διάφορα άλλα γλαφυρά του σεξουαλικού μάρκετινγκ που πουλάνε δεξιά κι αριστερά… Η υπόθεση γίνεται ακόμα χειρότερη, καθώς το εύπορο ομοφυλόφιλο ζευγάρι κατάφερε να παρακάμψει τις διαδικασίες υιοθεσίας και να πάρει τα παιδιά σε χρόνο ρεκόρ, παρά το γεγονός ότι ο ένας από τους δύο είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν για κακοποίηση ανηλίκου! Η υπόθεση ήρθε στο φως μετά από πολύμηνη έρευνα του Townhall, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ τον ΗΠΑ δεν φάνηκαν πρόθυμα να ασχοληθούν με αυτή την φρικτή υπόθεση. Τα όσα συνέβησαν στις ΗΠΑ πρέπει προφανώς να μας προβληματίζουν για το που πάει η κοινωνία συνολικά. Πού θα καταλήξει η πραγματική κρίση αξιών στην σύγχρονη ελληνική οικογένεια; Πώς αναπαράγεται κοινωνικά η οικογένεια σήμερα; Ποια μοντέλα κοινωνικής συμπεριφοράς επικρατούν; Συνεχίζει η οικογένεια να υφίσταται ως άτυπος μηχανισμός κοινωνικής πολιτικής και με ποιον τρόπο; Και τελικά όλοι αυτοί οι νεωτεριστές που προάγουν την ελευθεριότητα των σχέσεων ανάμεσα στα ζευγάρια, ανάμεσα στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά, ανάμεσα στις σχέσεις της οικογένειας με τον σχολείο και την κοινωνία, τι ακριβώς θέλουν από όλους εμάς; Θέλουν άραγε να ανακαλύψουμε τι είμαστε όπως ευαγγελίζονται δεξιά κι αριστερά ή μήπως θέλουν να αρνηθούμε αυτό που είμαστε;

*Εκ του ιστολογίου <<Newsbomb>> της 23.1.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ' ΛΟΥΚΑ - Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΛΩΝΗ ΖΑΚΧΑΙΟΥ

Για προηγούμενες ομιλίες πνευματικού περιεχομένου που απευθύναμε προς τη δική σας αγάπη πήραμε αφορμή από όσα εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς σχετικά με τη θεραπεία ανθρώπων που ήταν ως προς το σώμα λεπροί και τυφλοί.

Σήμερα, ωστόσο, ως θέμα της ομιλίας μας θα έχουμε τον κάτοικο της Ιεριχούς Ζακχαίο, που ήταν τυφλός ως προς την ψυχή και την ανάβλεψή του ως προς αυτήν. Μεγάλο επίσης είναι και το θαύμα που διενεργήθηκε σε αυτόν και καθόλου μικρότερο από όσα επιτελέστηκαν σε εκείνους.

Διότι και αυτός είχε στο σκοτάδι τους εσωτερικούς οφθαλμούς της καρδιάς, όπως ο τυφλός εκείνος (της Ιεριχούς) είχε στο σκοτάδι τους οφθαλμούς που εξωτερικά είχε στο πρόσωπό του· διότι ούτε αυτός δεν μπορούσε, σύμφωνα με όσα μας ιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, να δει τον Ιησού, και απαλλάχθηκε και αυτός από το πνευματικό του σκοτάδι, με μόνο τον λόγο Εκείνου που και στην αρχή του κόσμου με μόνο τον λόγο Του δημιούργησε το φως και καταύγασε όλη την αισθητή κτίση.

Όπως δηλαδή τότε, πριν να πει ο Θεός: «Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς(:ας γίνει φως, και έγινε φως)»[Γέν.1,3], υπήρχε βαθύ σκοτάδι επάνω από την άβυσσο, έτσι και τώρα, πριν να πει προς τον Ζακχαίο ότι «σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι (:σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου)»[Λουκ.19,5], το φοβερό σκοτάδι της φιλαργυρίας ήταν καθισμένο επάνω στην ψυχή αυτού του ανθρώπου, ενώ η διάνοιά του ήταν οπωσδήποτε παραχωμένη μαζί με τον χρυσό σε σκοτεινούς τόπους, όπου θησαυρίζεται από τους φιλάργυρους ο χρυσός και ο άργυρος·

«ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν(:διότι εκεί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας)»[Ματθ.6,21 και Λουκ.12,34], λέγει ο Κύριος. Ας δούμε λοιπόν πρώτα όσα αναφέρει η διήγηση του ευαγγελίου σχετικά με αυτόν. «Καὶ εἰσελθὼν διήρχετο τὴν Ἱεριχώ(:έπειτα από λίγο ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ, και περνούσε μέσα από την πόλη)». Τι είχε προηγηθεί;

Αφού πρώτα καθάρισε τους λεπρούς από την αρρώστιά τους, αφού έδωσε φως στους τυφλούς, αφού με τη φήμη που απέκτησε μέσω των θαυματουργικών θεραπειών που επιτέλεσε σε τέτοιους ασθενείς ανθρώπους, μαζί με πολλούς άλλους προσείλκυσε και τον Ζακχαίο στον πόθο για να Τον δει. «Αφού λοιπόν μπήκε μέσα στην Ιεριχώ ο Ιησούς, περνούσε μέσα από την πόλη»· και όχι βέβαια μόνο την Ιεριχώ, αλλά και την Ιουδαία διερχόταν ο Κύριος, και τη Γαλιλαία και γενικώς τη γη·

διότι δεν ήλθε εδώ για να παραμείνει σωματικώς, αν και έλαβε σώμα σαν το δικό μας για να σώσει εμάς, όπως ευδόκησε, αλλά και για να διέλθει και να ανεβεί προς τον ουρανό από όπου κατήλθε, ανεβάζοντας μαζί και το δικό μας φύραμα και τοποθετώντας το επάνω από κάθε αρχή και εξουσία· αλλά και κατά τον καιρό της διδασκαλίας Του διερχόταν περιοδεύοντας όλο τον τόπο της Παλαιστίνης.

Όπως δηλαδή στην αρχή της Δημιουργίας συνήγαγε σε ένα δίσκο όλο το φως της ημέρας και κατέστησε βασιλιά της τον ήλιο, δεν τον άφησε όμως να στέκεται ακίνητος, αλλά τον έχει κάνει να περιπολεί· έτσι, συνάπτοντας το πλήρωμα της θεότητας με το σώμα και υποδεικνύοντας τον εαυτό Του ως βασιλέα του παντός πραγματικά επίγειο και επουράνιο, ορατό και αόρατο, με αρχή και αιώνιο, δεν δέχθηκε να κάθεται επάνω σε ένα τόπο, αλλά ευδόκησε να περιέρχεται έως ότου απεργασθεί σωτηρία μόνιμη και αδιάκοπη στο μέσο της γης, καθώς προανήγγειλε ο Δαβίδ λέγοντας:

«Ὁ δὲ Θεὸς βασιλεὺς ἡμῶν πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς(:Και όμως, παρόλο που μας εγκατέλειψε ο Θεός, Αυτός είναι ο προαιώνιος βασιλιάς μας. Αυτός εργάστηκε με θαύματα τη σωτηρία μας ολοφάνερα πάνω στη γη, ώστε να γίνει ξακουστή σε όλο τον κόσμο)»[Ψαλμ.73,12]·

διότι αυτήν την σωτηρία επιτέλεσε ο Κύριος περιερχόμενος από τόπο σε τόπο. Επειδή λοιπόν ο ήλιος δεν περιπολεί γενικά όλον τον ουρανό, αλλά το μεσαίο μέρος του ζωδιακού άξονα, έτσι λοιπόν και «ο Ήλιος της δικαιοσύνης» Χριστός[βλ.Μαλαχ.4,1:

«Καὶ ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά μου ἥλιος δικαιοσύνης καὶ ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ(:για σας όμως, οι οποίοι ευλαβείστε το Όνομά μου, θα ανατείλει ο Ήλιος της δικαιοσύνης και στις ακτίνες Του, που απλώνονται σαν πτέρυγες, θα υπάρχει θεραπεία και θα εξέλθετε χαρούμενοι και θα σκιρτήσετε σαν τα μοσχάρια, τα οποία αφέθηκαν ελεύθερα από τους δεσμούς τους)»], περιερχόμενος σε όση έκταση χρειαζόταν το μέσο της κατοικούμενης από τις ζωντανές υπάρξεις, διερχόταν τα μέρη Του, και έτσι αφού εισήλθε, διερχόταν την Ιεριχώ.

Λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής: «καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν(:Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ζακχαίος. Αυτός ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος.

Και προσπαθούσε να δει τον Ιησού ποιος είναι, αλλά δεν μπορούσε. Διότι υπήρχε μεγάλη συρροή λαού, και αυτός ήταν κοντός στο ανάστημα και σκεπαζόταν από το πλήθος)»[Λουκ.9,2-3]. Και όχι μόνο ήταν μικρόσωμος, αλλά βρισκόταν και μακριά από τον Ιησού• διότι αν πλησίαζε, έστω και μικρόσωμος, δεν θα δυσκολευόταν να Τον δει.

Εγώ μάλιστα νομίζω ότι αυτός και ελκυόταν και ανακοπτόταν με άρρητο τρόπο από τη θεία δύναμη του Ιησού· ελκυόταν δηλαδή, επειδή είχε τρόπο χρηστό και ψυχή κατάλληλη για την καλλιέργεια της αρετής, γι' αυτό κι επιθυμούσε κι επιχειρούσε να δει τον Ιησού· παρεμποδιζόταν όμως ταυτόχρονα και από τη θεία δύναμη, διότι αιχμαλωτίσθηκε από όσα είναι αντίθετα με όσα ορίζει ο Χριστός να πολιτευόμαστε στη ζωή μας, δηλαδή από την εξάσκηση του αισχροκερδούς επαγγέλματος του τελώνη και τον πλούτο.

Αυτά νομίζω υποδεικνύοντας και ο ευαγγελιστής στους συνετούς με λίγα λόγια, εφόσον μεν ο Ζακχαίος ήταν θαυμάσιος στους τρόπους, είπε γι' αυτόν: «καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος (:Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ζακχαίος)», εφόσον όμως ήταν πιασμένος στους βρόχους της κακίας, πρόσθεσε «καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος (:και αυτός ήταν αρχιτελώνης, και αυτός ήταν βέβαια πλούσιος)». Πραγματικά, από τη μία πλευρά η φράση:

«Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος» λέγεται στις περιπτώσεις των αξιόλογων ανθρώπων που δεν ανήκουν στους πολλούς. Και προς αυτό τείνει η αναφορά του ονόματος του ανδρός· διότι δεν ήταν από εκείνους, για τους οποίους λέγει ο Δαβίδ: «Οὐ μὴ μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διὰ χειλέων μου(:τα ονόματα των ασεβών αυτών ανθρώπων αλλά και των μισητών θεών τους, δε θα τα θυμηθώ ποτέ και ούτε θα τα αναφέρω με τα χείλη μου)»[Ψαλμ.15,4].

Το ότι όμως ο ευαγγελιστής έδωσε μαρτυρία ότι δεν ήταν μονάχα ένας απλός τελώνης, αλλά και αρχιτελώνης και γι' αυτό πλούσιος, έδειξε ότι αυτός ξεχώριζε πάρα πολύ για την κακία του. Αλλά επειδή ο Ζακχαίος, ως μικρόσωμος και απομακρυσμένος από εκεί που βρισκόταν ο Ιησούς, δεν μπορούσε να Τον δει, λέγει ο ευαγγελιστής ότι «καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι(:και έτρεξε λοιπόν μπροστά από το πλήθος που συνόδευε τον Ιησού και ανέβηκε σαν να ήταν μικρό παιδί σε μία συκομουριά για να Τον δει, διότι από το δρόμο εκείνο στον οποίο βρισκόταν το δέντρο αυτό θα περνούσε ο Ιησούς)»[Λουκ. 19,4].

Παρατήρησε την σφοδρότητα του πόθου και αναλογίσου από αυτό ποιος ήταν ο τρόπος του. Όταν δηλαδή δεν μπόρεσε να διασπάσει τον όχλο, δεν απογοητεύθηκε, αλλά περισσότερο προσέτρεξε και δεν απομακρύνθηκε από τον πόθο, αλλά από τον όχλο· και αφού προπορεύθηκε, ανέβηκε σε μία συκομορέα που ήταν φυτεμένη κοντά στο δρόμο, για να δει από εκεί τον Ποθούμενο.

Και εκείνος έκανε αυτές τις ενέργειες με σαφή συγχρόνως και φιλόθεο τρόπο, με κεντρίσματα πόθου πληττόμενος και προτρέχοντας στην οδό, με φτερά πόθου ανυψούμενος και ανεβαίνοντας στο δένδρο. Και τι έκανε ο Ιησούς, η Ενυπόστατη σοφία του ανάρχου Πατρός, Αυτός που λέγει μέσω του Σολομώντος: «Ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν(: Εγώ αγαπώ όσους με αγαπούν· και όσοι με αγαπούν, με βρίσκουν. Και έτσι αποκτούν χάρη εκ μέρους του Θεού και δόξα εκ μέρους των ανθρώπων)»[Παροιμ.8,17]·

«ὅτι τοὺς ἀξίους αὐτῆς αὕτη περιέρχεται ζητοῦσα καὶ ἐν ταῖς τρίβοις φαντάζεται αὐτοῖς εὐμενῶς καὶ ἐν πάσῃ ἐπινοίᾳ ὑπαντᾷ αὐτοῖς(:επειδή η ίδια η σοφία του Θεού περιέρχεται εδώ και εκεί και αναζητεί τους αξίους της. Ολόλαμπρη και ευμενής παρουσιάζεται στους δρόμους της ζωής τους, και σε κάθε σκέψη τους τούς βοηθάει πάντοτε)»[Σοφ.Σολ.6,16]; Φθάνει τον Ζακχαίο, τον βλέπει πρώτος, τον προσφωνεί με πολύ φιλικό τρόπο και του υπόσχεται ότι θα τον επισκεφτεί και θα μείνει στο σπίτι του.

Διότι, όπως λέγει ο ευαγγελιστής: «καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον(:Αμέσως μόλις έφθασε στο σημείο εκείνο)», όπου δηλαδή η συκομορέα βάσταζε τον Ζακχαίο σαν ουράνιο καρπό λόγω του ενθέου πόθου του, «ἀναβλέψας ὁ Ἰησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι (:σήκωσε τα μάτια Του ο Ιησούς και τον είδε˙ και χωρίς να τον γνωρίζει από παλαιότερα τον φώναξε με το όνομά του και του είπε: ‘’Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, διότι σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, σύμφωνα με τη θεία βουλή που προετοιμάζει η σωτηρία σου’’)».

Μου φαίνεται ότι δεν αναγνώριζαν εύκολα τον Ιησού ανάμεσα στον όχλο απλά και μόνο αν Τον έβλεπαν, αυτοί που δεν Τον είχαν δει προηγουμένως, διότι περπατούσε με σεμνότητα και δεν είχε τίποτε διαφορετικό από τους πολλούς, αλλά και ότι δεν ήταν δυνατό να επιτύχει κανείς να Τον δει κατά πρόσωπο από ψηλά, διότι συνήθως έσκυβε ταπεινά προς τον εαυτό Του.

Γι' αυτό και Εκείνος που γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων και που είδε τον ενδόμυχο πόθο του Ζακχαίου, τον προσφωνεί και καλεί με το όνομά του αυτόν που δεν είχε δει ποτέ προηγουμένως πρόσωπο με πρόσωπο, για να του δείξει την όψη Του από φιλανθρωπία και να γνωρίσει με ευγένεια τον εαυτό Του σε εκείνον που Τον ποθούσε και να του δείξει ότι δεν ποθεί αυτός μόνο να δει τον Δημιουργό, αλλά και ποθείται και ο ίδιος από τον Δημιουργό του.

Και επιπλέον μάλιστα και τον παροτρύνει να σπεύσει στο σπίτι του, ώστε με αφθονία να πράξει και να αποκομίσει τα τέλη της θεοφιλίας από Αυτόν που δίνει με το παραπάνω όσα ζητούμε ή σκεπτόμαστε. «Καὶ σπεύσας κατέβη(:Τότε ο Ζακχαίος)», λέγει, «καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων(: κατέβηκε γρήγορα και Τον υποδέχθηκε στο σπίτι του με χαρά)»[Λουκ.19,6]. Διότι αυτός που πριν Τον δει, τρέχει προκειμένου να Τον δει και πράττει τα πάντα, ώστε να το επιτύχει, πώς δεν θα έσπευδε, όταν Τον είδε και Τον άκουσε, και μάλιστα όταν δέχθηκε τέτοια επαγγελία;

Μόλις λοιπόν είδε ότι και η επαγγελία πραγματοποιήθηκε, αυτός ο ίδιος χαιρόταν που βρισκόταν μαζί με Εκείνον που ποθούσε να συναντήσει και ήδη γευόταν τις άφθαρτες χάριτες από την ίδια την Πηγή· αυτοί όμως που έβλεπαν όσα συνέβαιναν, επειδή δεν έβλεπαν με σύνεση, λέγει ο ευαγγελιστής: «καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι(:μουρμούριζαν μεταξύ τους με αγανάκτηση και σχολίαζαν περιφρονητικά τον Ιησού λέγοντας ότι μπήκε να μείνει και να αναπαυθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου)»[Λουκ.19,7].

Αλλά ο τελώνης, συναγωνιζόμενος σε φιλοτιμία Αυτόν που όχι μόνο κατέβηκε έως εμάς με σάρκα, αλλά και από άφατη φιλανθρωπία σήκωσε τον ονειδισμό μας: «σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον (:στάθηκε μπροστά στον Κύριο και είπε)»[Λουκ.19,8]· το ότι μάλιστα στάθηκε όρθιος είναι δείγμα βέβαιης γνώμης, θαρραλέας και ταπεινής συγχρόνως· αφού λοιπόν στάθηκε και αποστόμωσε με παρρησία τους κατηγόρους, είπε προς τον Ιησού:

«Ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν(:Ιδού, Κύριε, τα μισά από τα υπάρχοντά μου τα δίνω ελεημοσύνη στους φτωχούς, και αν τυχόν ως τελώνης μεταχειρίστηκα συκοφαντίες, ψεύτικες καταγγελίες και αναφορές για να αδικήσω κάποιον σε κάτι, του το γυρίζω πίσω τετραπλάσιο)»[Λουκ.19,8]. Και παρουσιαζόμενος με αυτόν τον τρόπο δίκαιος, διέλυσε τον ονειδισμό όσων γόγγυζαν προς τον Κύριο που έλεγαν «ότι μπήκε να μείνει και να αναπαυθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου»·

διότι, αφού απέδωσε νομίμως τετραπλάσια όσα με εκβιασμό είχε μαζέψει, απομακρύνθηκε πραγματικά από το κακό, ενώ αφού διένειμε τα μισά από τα υπάρχοντά του στους πτωχούς έπραξε το αγαθό και φάνηκε ότι σε όλα είχε καθαριστεί. Επομένως, ο Κύριος προς μεν τους Φαρισαίους έλεγε: «πλὴν τὰ ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην, καὶ ἰδοὺ ἅπαντα καθαρὰ ὑμῖν ἔσται(:Δώστε όμως ελεημοσύνη εκείνα που είναι μέσα στο ποτήρι και την πιατέλα, και γίνετε ευεργετικοί στους άλλους με τα αγαθά σας˙

κι έτσι, όλα όσα τρώτε τότε θα σας γίνουν καθαρά, έστω κι αν τα τρώτε χωρίς να πλυθείτε προηγουμένως)»[Λουκ.11,41], τώρα όμως αποφασίζοντας σε σχέση με τέτοιες πράξεις έμπρακτης μετάνοιας και παίρνοντας από τον ίδιο τον μετανοημένο και ελεήμονα πλέον Ζακχαίο την απολογία προς όσους γόγγυζαν εναντίον του, λέγει: «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν(:Σήμερα με την επίσκεψή μου στο σπίτι αυτό ήλθε η σωτηρία τόσο στον οικοδεσπότη όσο και στους δικούς του.

Και έπρεπε να σωθεί και ο αρχιτελώνης αυτός, διότι κι αυτός είναι γιος και απόγονος του Αβραάμ, όπως κι εσείς που διαμαρτύρεστε. Και σ’ αυτόν λοιπόν έδωσε ο Θεός την υπόσχεση της σωτηρίας)», ως ένας άνθρωπος που έγινε τώρα πιστός, ως ένας άνθρωπος πλέον δίκαιος και φιλόξενος και φιλόπτωχος.

Διότι «ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός(:έπρεπε λοιπόν να συντελέσω στη σωτηρία αυτή του Ζακχαίου, διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε από τον ουρανό στη γη για ν’ αναζητήσει και να σώσει όλη την ανθρωπότητα, που σαν χαμένο πρόβατο κινδύνευε να πεθάνει μέσα στην αμαρτία)»[Λουκ.19,10], λέγοντας εκείνο ακριβώς προς όσους γόγγυζαν, ότι «εισήλθα μεν στο σπίτι αμαρτωλού για να βρω κατάλυμα, αλλά το έκανα για να τον μεταβάλλω και να τον σώσω, αποδεικνύοντάς τον σε όλους αντί φιλάργυρο που ήταν πριν, τώρα φιλόθεο, αντί άδικο που ήταν πριν, τώρα δίκαιο, αντί αφιλόξενο που ήταν πριν, τώρα φιλόξενο, αντί ασυμπαθή που ήταν πριν, τώρα πλέον ελεήμονα, όπως τον βλέπετε να γίνεται τώρα».

Βλέπετε λοιπόν όλοι τον Ζακχαίο, πώς αγάπησε και ζήτησε, και αγαπήθηκε και προσηλώθηκε και εξοικειώθηκε με τον Χριστό; Όποιος επομένως είναι τελώνης ή αρχιτελώνης που πλουτίζει από το έργο του με κακό και άνομο τρόπο και συνάζει άδικα πλούτη, ας μιμηθεί την πορεία του αρχιτελώνη αυτού προς την σωτηρία, και ας επιστρέφει και σκορπίζει με τρόπο θεάρεστο και ψυχοσωτήριο, όσα θησαύρισε με τρόπο εφάμαρτο και ολέθριο για την ψυχή του.

Όποιος είναι πτωχός, επειδή έγινε θύμα αρπαγής ή για άλλον λόγο, ας είναι ευχαριστημένος· διότι έχει τη σωτηριώδη πτωχεία, και μάλλον ας την κάνει αυτός σωτηριώδη μέσω της ευχαριστίας, προς την οποία καταφεύγοντας με προθυμία και ο πλούσιος τελώνης σώθηκε, όπως ακούσατε τώρα σχετικά με αυτόν στη διήγηση του ευαγγελίου. Αυτά λοιπόν ως προς την διήγηση. Στη συνέχεια λοιπόν παρακολουθείστε με προσοχή όσοι έχετε διεισδυτικότερο τρόπο σκέψης.

Επειδή δηλαδή το όνομα Ζακχαίος σημαίνει «δικαιούμενος», παρακαλώ κατανόησε από αυτό τους Φαρισαίους που δικαιώνουν τους εαυτούς τους, που είναι σαν να ασκούν και αυτοί το αισχροκερδές επάγγελμα του τελώνη κατά κάποιον τρόπο, όπως λέγει ο Κύριος στα ευαγγέλια, «κατατρώγοντας τα σπίτια και την περιουσία των χηρών και προσευχόμενοι επιδεικτικά πολλή ώρα» [βλ.Ματθ.23,13:

«Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κατεσθίετε τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσευχόμενοι· διὰ τοῦτο λήψεσθε περισσότερον κρῖμα(:Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, διότι κατατρώτε τα σπίτια και την περιουσία των χηρών, εσείς που με πρόσχημα και ευλάβεια για σκοπούς συμφεροντολογικούς κάνετε μεγάλες προσευχές˙ γι’ αυτό θα έχετε μεγαλύτερη καταδίκη απ΄ τους άλλους αδίκους και κλέφτες)».

Όταν λοιπόν κάποιος από αυτούς ποθήσει να οδηγηθεί σε επίγνωση της αλήθειας, ζητεί να δει και να γνωρίσει, όπως ζητούσε ο Ζακχαίος, τον Ιησού, αφού Αυτός είναι η αλήθεια· μην μπορώντας όμως ως μικρόσωμος και μικρόνους, κατά το παράδειγμα του μικρόσωμου Ζακχαίου, ανεβαίνει σε μια συκομορέα, δηλαδή στην ακρίβεια του μωσαϊκού νόμου και των ιουδαϊκών συνηθειών, νομίζοντας ότι από εκεί θα επιτύχει την αλήθεια, τόσο κατά τη γνώση όσο και κατά την πράξη.

Και ο Κύριος, που διερχόταν από την νόμιμη πολιτεία, σαν από κάποια οδό, αφού είδε τον αγαθό του σκοπό και τον πόθο του για την αλήθεια, αποκαλύπτει σε αυτόν τον εαυτό Του, και τον προσφωνεί προσκαλώντας και τον διατάσσει να κατέβει από τη συκομορέα, δηλαδή να εγκαταλείψει τον μωσαϊκό νόμο που δεν καρποφορεί τίποτε σπουδαίο, και να σπεύσει στην χάρη και την κατά το ευαγγέλιο διαγωγή, από τα οποία μπορεί να λάβει ένοικο τον Θεό και να καρπωθεί τη σωτηρία.

Αυτός λοιπόν, επειδή υπάκουσε στο Λόγο καθώς δίδασκε και καλούσε, όπως εκείνος ο Ναθαναήλ (διότι και αυτόν τον είδε ο Χριστός να είναι κάτω από τη σκιά, δηλαδή να ζει κατά τον σκιώδη βίο[βλ. Ιω.1,49: «Λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε(:Του λέει ο Ναθαναήλ: ‘’Από πού με ξέρεις; Και πώς γνωρίζεις την ειλικρίνεια των μυστικών μου σκέψεων και ελατηρίων;’’.

Του αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς: ‘’Πριν ακόμη σε φωνάξει ο Φίλιππος, όταν ήσουν κάτω από τη συκιά και προσευχόσουν μακριά από κάθε μάτι ανθρώπου, εγώ με το υπερφυσικό και θείο μου βλέμμα σε είδα’’)»] ή ο μέγας Παύλος (διότι και αυτόν, που όπως λέγει για τον εαυτό του: «Κατὰ ζῆλον διώκων τὴν ἐκκλησίαν, κατὰ δικαιοσύνην τὴν ἐν νόμῳ γενόμενος ἄμεμπτος(:από πραγματικό ζήλο καταδίωκα την Εκκλησία, και αποδείχθηκα άμεμπτος ως προς τη δικαιοσύνη που προέρχεται από την αυστηρή τήρηση του νόμου.

Κανείς δεν μπορούσε να με κατηγορήσει για την παραμικρή παράβαση)»[Φιλιπ.3,6], πρώτος τον κοίταξε και τον προσκάλεσε ο Χριστός)· όποιος λοιπόν υπακούσει έτσι τον Λόγο που προσκαλεί και διδάσκει, γίνεται ακριβώς Ζακχαίος· 

και τα μισά των διδαγμάτων από τον νόμο που κατείχε προηγουμένως, αφήνει στους Ιουδαίους τους πτωχούς κατά τη διάνοια, δηλαδή περιτομές, σαββατισμούς, βαπτισμούς, ζωοθυσίες και γενικώς όλα τα ταιριαστά στο χαμαίζηλο γράμμα. Παριστώντας μάλιστα και συνάγοντας από τα λόγια και τα παραγγέλματα του νόμου ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο μονογενής Υιός του Θεού, και αν ποτέ συκοφάντησε κάποιον από τους πιστούς αποκαλώντας τον άπιστο ή σαν τέτοιον τον κακοποίησε ανοικτά, αποδίδει πολλαπλάσια θεραπεύοντας πολλούς πιστούς και οδηγώντας πολλούς απίστους προς την πίστη στον Χριστό. Έχουμε με συντομία και την αλληγορική ερμηνεία.

Επειδή ο Ζακχαίος κατά τη διήγηση προηγουμένως ήταν φιλάργυρος (διότι και σύναζε τον χρυσό ασκώντας το έργο του τελώνη και κοντά του το κρατούσε πλουτίζοντας), ύστερα όμως παρουσιάσθηκε φιλόπτωχος, ή μάλλον πτωχός και ακτήμονας εκουσίως, αφού άλλα τα έδωσε και άλλα τα επέστρεψε ως οφειλόμενα, τώρα εμείς θα επαινέσουμε την αρετή ή θα γίνουμε κατήγοροι της κακίας; Διότι ο χρόνος που έχω στη διάθεσή μου για την ομιλία αυτή δεν επιτρέπει να τα κάνουμε και τα δύο.

Αλλά επειδή ο λόγος είναι για μας τους παριστάμενους εδώ, από τους οποίους δεν γνωρίζω αν είναι κανείς εκούσιος κάτοχος της ακτημοσύνης, αλλά στη φιλαργυρία υποχωρούμε σχεδόν όλοι, ας πούμε λοιπόν λίγα και ανάλογα με την ώρα περί φιλαργυρίας, για να φανερώσουμε την φθορά που προκύπτει από αυτήν, απαλλάσσοντάς μας από αυτήν κατά το μέτρο που μας είναι δυνατόν.

Η φιλαργυρία είναι αιτία όλων των κακών: της αισχροκέρδειας, της τσιγκουνιάς, της ρηχότητας, της αστοργίας, της απιστίας, της μισανθρωπίας, της αρπαγής, της αδικίας, της πλεονεξίας, του τόκου, του δόλου, του ψεύδους, και όλων των ομοίων με αυτά. Εξαιτίας της φιλαργυρίας γίνονται ιεροσυλίες, λωποδυσίες και κάθε είδος κλοπής· εξαιτίας της φιλαργυρίας δεν υπάρχουν μόνο στους δρόμους και στην ξηρά και στα πελάγη άρπαγες και ληστές και πειρατές, αλλά και μέσα στην πόλη άδικα σταθμά και ζύγια και διπλά μέτρα και περίεργη κουρά και παραχάραξη νομισμάτων, υπέρβαση ορίων, πονηροί ανταγωνισμοί γειτόνων.

Αυτή φέρει έθνη εναντίον εθνών και διαλύει δυνατές φιλίες και μερικές φορές διασπά τους στενούς δεσμούς της συγγένειας· εξαιτίας αυτής προδίδει κανείς και την πατρίδα, άλλος στρατόπεδο ομόφυλο, άδικος δικαστής τον νόμο και μάρτυρας την αλήθεια, και πριν από όλα ο καθένας προδίδει την ψυχή του. Έτσι κατά τον θείο απόστολο, «ρίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς(:γιατί ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία, για την οποία επειδή μερικοί την ορέγονται, αποπλανήθηκαν από την πίστη και κατατρύπησαν τους εαυτούς τους με οδύνες πολλές)»[Α΄Τιμ.6,10].

Αλλά προσέξτε με σύνεση τη φωνή του αποστόλου· διότι δεν είπε ότι «όσοι πλουτίζουν, αποπλανήθηκαν και απομακρύνθηκαν από την πίστη», αλλά «όσοι ορέγονται διακαώς τον πλούτο», όπως και αλλού λέγει ότι «οἱ δὲ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλὰς ἀνοήτους καὶ βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν(: εκείνοι όμως που θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα και επιθυμίες πολλές, ανόητες και βλαβερές, οι οποίες βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και σε απώλεια)»[Α΄Τιμ.6,9].

Να μην πείτε λοιπόν: «Φτωχοί είμαστε οι περισσότεροι εδώ· τι ομιλείς ενάντια στη φιλαργυρία προς ανθρώπους που δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρήματα;». Το πράττω διότι έχουμε την νόσο μέσω της επιθυμίας στην ψυχή και χρειαζόμαστε γι' αυτήν θεραπεία. Εάν πάλι μου πεις ότι δεν έχεις την νόσο, δείξε ότι δεν ζητείς ν' απαλλαγείς από την πτωχεία, αλλά ότι την θεωρείς ποθεινότερη και πολυτιμότερη από τον πλούτο και χαίρεσαι και ευχαριστείς τον Θεό γι' αυτήν, με την πεποίθηση ότι σου καθιστά ευκολότερη τη σωτηρία. 

Αν επίσης είναι κανείς πλούσιος, ας ακούει μεν ότι δύσκολα θα εισέλθει πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών, αλλά ας γνωρίζει επίσης ότι και ο Αβραάμ ήταν πλούσιος, και όμως σώθηκε (διότι ήταν φιλόξενος και φιλόπτωχος, αλλά όχι φιλάργυρος) και ο Ιώβ που δοκιμάσθηκε και σε περίοδο πλούτου και σε περίοδο φτώχειας, όταν ήταν πλούσιος λέγει για τον εαυτό του: «Εἰ ἔταξα χρυσίον εἰς χοῦν μου, εἰ δὲ καὶ λίθῳ πολυτελεῖ ἐπεποίθησα(:ποτέ δεν έκρυψα για αποθησαυρισμό και ασφάλεια εντός της γης το χρυσάφι, ποτέ δε στήριξα την ελπίδα μου στους πολύτιμους λίθους)»[Ιώβ, 31,24].

Επομένως ο έρωτας προς τον πλούτο είναι κακό, που αν δεν προσέχει, και ο φτωχός και ο πλούσιος τον παθαίνει ματαίως. Επειδή μάλιστα ο πονηρός πλούτος μερικές φορές προσλαμβάνει μαζί του και συζυγία πονηρότερη, δηλαδή την υψηλοφροσύνη και την πεποίθηση στον πλούτο, γι' αυτό γράφοντας προς τον Τιμόθεο ο θείος Παύλος λέγει: «Τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μὴ ὑψηλοφρονεῖν, μηδὲ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ' ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν(: στους πλούσιους του τωρινού αιώνα παράγγελλε να μην υψηλοφρονούν μήτε να έχουν ελπίσει στην αβεβαιότητα του πλούτου, αλλά στον Θεό που μας παρέχει όλα πλούσια προς απόλαυση)»[Α΄Τιμ.6,17].

Διότι η ταπείνωση ανάμεσα στους ανθρώπους είναι επίγνωση αληθείας· και όποιος καυχάται για τον πλούτο που είναι περισσότερα από όλα τα υπάρχοντά μας αληθινά γήινος και ελπίζει σε αυτόν, είναι πραγματικά άφρων και κατά τίποτε ανόμοιος από τους πλουσίους που προέβαλε ο Κύριος σε παραβολή· από τους οποίους ο μεν ένας πλούσιος έχοντας στα πρόθυρα του σπιτιού του τον φτωχό και άρρωστο Λάζαρο ούτε καν τον κοίταζε από την έπαρση που τον διακατείχε, ενώ ο άλλος, ο άφρονας πλούσιος, διαλεγόμενος με την ψυχή του σχετικά με τα θησαυρισμένα για πολλά έτη αγαθά του παρέστησε ποια είναι η ελπίδα στον πλούτο· γι' αυτό τον μεν ένα δέχθηκε άσβεστη φλόγα, τον δε άλλο η αναπόφευκτη απαίτηση της ψυχής του από τους εναντίους. Βλέπετε το τέλος όσων προσηλώνονται στον πλούτο;

Γι' αυτό λέγει ο Δαβίδ: «μὴ ἐλπίζετε ἐπ᾿ ἀδικίαν καὶ ἐπὶ ἁρπάγματα μὴ ἐπιποθεῖτε· πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ, μὴ προστίθεσθε καρδίαν(:εσείς οι άνθρωποι, μη στηρίζετε τις ελπίδες σας στον πλούτο και στην αδικία. Μη φλογίζεστε από τον πόθο για πλούτη, που προέρχονται από αρπαγές. Και αν δείτε σαν ποτάμι να ρέει ο πλούτος μπροστά σας, μην προσκολλάτε σε αυτόν την καρδιά σας)»[Ψαλμ.61,11] · ο Σολομώντας επίσης λέγει: «ὁ πεποιθὼς ἐπὶ πλούτῳ οὗτος πεσεῖται, ὁ δὲ ἀντιλαμβανόμενος δικαίων οὗτος ἀνατελεῖ(:εκείνος που έχει πεποίθηση και ελπίδα στον πλούτο του, θα πέσει και θα καταστραφεί.

Εκείνος όμως που βοηθάει και υποστηρίζει τους αναξιοπαθούντες δικαίους, αυτός θα ανατείλει σαν λαμπρός ήλιος)»[Παροιμ.11,28]· σε άλλο σημείο πάλι παρομοιάζει όσους χάσκουν στα κέρδη με άδη και καταστροφή, λέγοντας: «καὶ σὺ δὲ ἀπόγραψαι αὐτὰ σεαυτῷ τρισσῶς εἰς βουλὴν καὶ γνῶσιν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς καρδίας σου(:και εσύ γράψε εντός σου αυτούς τους λόγους τρεις φορές, σε τρεις θέσεις της ψυχής σου. Στη θέλησή σου, για να είναι αγαθή, στη γνώση σου, για να είναι αληθής, στο πλάτος της καρδιάς σου, ώστε να πλημμυρίζουν ολόκληρη την ψυχή σου)»[Παροιμ.27,20]· και ο Κύριος λέγει:

«Πλὴν οὐαὶ ὑμῖν τοῖς πλουσίοις, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν(:Αλίμονο όμως σε σας τους πλουσίους, που χρησιμοποιείτε εγωιστικά τον πλούτο σας για να υπηρετείτε τις σαρκικές σας ανέσεις και απολαύσεις. Αλίμονό σας, διότι, αφού στη ζωή αυτή βρίσκετε πλήρη και τέλεια παρηγοριά στον πλούτο, δεν μένει να ελπίζετε τίποτε στην άλλη ζωή)»[Λουκ.6,24].

Αλλά εμείς, αδελφοί, ας πλουτίσουμε σε αγαθά έργα· ας γεμίσουμε με όσα έχουμε τα στομάχια των φτωχών, ώστε να αξιωθούμε την επηγγελμένη φωνή και ευλογία και να κληρονομήσουμε την ουράνια βασιλεία. Και είθε όλοι μας να την αποκτήσουμε με την χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο πρέπει δόξα, κράτος, μεγαλοσύνη και μεγαλοπρέπεια μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το ζωοποιό Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Άπαντα τα έργα, τόμος 11, ομιλία ΞΒ΄,σελ.562-583,πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1986.

http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html

Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.

Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.

Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος Θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.

http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm *Εκ του ιστολογίου <<Ακτίνες>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.