ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: Η ΕΛΛΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΕΛΛΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Σήμερον, αγαπητοί μου, η Εκκλησία πολεμείται σφοδρώς. Εχθροί της Εκκλησίας εν πρώτοις, είναι οι ολισταί, παντός χρώματος και αποχρώσεως, οι οποίοι έχουν σβήσει από το λεξικό της ζωής την λέξη Θεός.Εχθροί της Ορθοδοξίας μας είναι οι μασόνοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον εν Τριάδι Θεόν, αλλά εις τον διάβολο· διότι πίσω από τον Αρχιτέκτονα και το τρίγωνο αυτού υπάρχουν Αι σκοτειναί δυνάμεις του άδου.Εχθροί της Εκκλησίας είναι οι χιλιαστ...αί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι μισούν θανασίμως τον σταυρό του Χριστού και τις εικόνες.Εχθροί της Εκκλησίας είναι οι μοντέρνοι θεολόγοι και ιεροκήρυκες και οι επίσκοποι και οιουδήποτε άλλου αξιώματος οι οποίοι δεν πιστεύουν στην Ορθοδοξία και προσπαθούν να επιφέρουν αλλοίωση,να καινοτομήσουν στην Εκκλησία. Εχθροί της Ορθοδοξίας είναι όλοι αυτοί.Αλλ' αγαπητοί μου, η Ορθοδοξία είναι αήττητος.Η Ορθοδοξία είναι δένδρο, που δεν το εφύτευσε άνθρωπος, αλλά ο Θεός. Και δένδρο, που το φυτεύει ο Θεός, όλοι οι δαίμονες να βγουν από την κόλαση, δεν μπορούν να το ξεριζώσουν. Θα υπάρχει πάντοτε το ευσκιόφυλλο, το πολύκαρπον και ευώδες τούτο δένδρον της Ορθοδοξίας.Τέλος ας μη λησμονώμεν, ότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού έμεινε και θαυματούργησε η Ελλάς. Λοιπόν, εκτός του ότι οφείλομε θρησκευτική ευγνωμοσύνη στην Ορθοδοξία, οφείλομε και εθνική ευγνωμοσύνη. Διότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού της Ορθοδοξίας, χρόνια ολόκληρα, σκοτεινά και απαίσια, ανέπνεε η φυλή μας.Κάτω από το δένδρο αυτό και ημείς θα ζήσωμεν, αγαπητοί μου. Στην Ορθοδοξία εγεννήθημεν, σ' αυτήν αναπνέομε, σ' αυτήν ζώμεν και αν παρουσιαστή ανάγκη δι΄αυτήν θ' αποθάνωμεν. Διότι δεν αποκλείεται -οι χρόνοι κυλούν, οι αιώνες φεύγουν, μεγάλα γεγονότα θα εξελιχθούν εις τον κόσμον- και η Ορθοδοξία να διωχθεί.Αλλ' υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, ψυχές. Υπάρχουν μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, νέοι και γέροντες ασπρομάλληδες, υπάρχει λαός ολόκληρος, ο οποίος, αν παρουσιαστή ανάγκη, θα κάνη κίνημα ιερό υπέρ της Ορθοδοξίας.Με τους ολίγους επισκόπους, με τους μοναχούς του Αγίου Όρους, με τας γυναίκας και τα παιδιά θα υψώσωμεν λάβαρο, λάβαρον μέγα, και θα διδάξωμεν, ότι δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς επαρχία του πάπα, δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς παράρτημα του ενός και του άλλου, αλλά η Ελλάς θα μείνει ορθόδοξος χώρα, προς δόξαν της αγίας Τριάδος, του αληθινού Θεού" όν παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Απόσπασμα ομιλίας Μακαριστού Ιεράρχη π. Αυγουστίνου Καντιώτη, Κυριακή 7-3-1971