ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΜΑΘΗΤΕΣ




Στην εποχή μας, αγαπητοί μου, γίνεται κήρυγμα, χωλαίνουμε όμως στην εφαρμογή. Εάν από τα χίλια λόγια που ακούμε, εφαρμόζαμε ένα, θα ήμασταν ευτυχείς. Με την ελπίδα λοιπόν ότι τα λόγια μου θα βρουν κάποια απήχησι, παρακαλώ να προσέξετε.Η Εκκλησία, αγαπητοί μου, είνε θυσιαστήριο - κέντρο λατρείας, αλλά είνε και σχολείο. Και όπως ένα σχολείο έχει δάσκαλο, μαθητάς, έδρα, βιβλία, διδαχή, έτσι και εδώ.Στο ουράνιο σχολείο της Εκκ...λησίας δάσκαλος δεν είνε ένας φιλόσοφος όπως ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης ή κάποιος άλλος από αυτούς που γέννησε η γη, δάσκαλος είνε το Πνεύμα το άγιο, που φώτισε τους αλιείς της Γαλιλαίας, και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που είπε: Σεις να μη ονομασθήτε διδάσκαλοι και καθηγηταί, ένας είνε ο διδάσκαλος και ο καθηγητής σας, ο Χριστός .Στο σχολείο τής Εκκλησίας μαθηταί είνε όλοι, και το μικρό παιδί κι ο ασπρομάλλης γέρος, και ο άντρας και η γυναίκα, κι ο αγράμματος κι ο επιστήμων. Κανείς δεν αποκλείεται, όλοι όσοι πιστεύουν εγγράφονται στα μητρώα. Το σχολείο αυτό έχει έδρα. Έδρα υψωμένη πάνω από τη γη, όπου ανέβηκε ο ίδιος ο Χριστός, είνε ο σταυρός. Από εκεί ο θείος Διδάσκαλος δίδαξε τα πιο μεγάλα μαθήματα.Στο σχολείο τής Εκκλησίας βιβλίο είνε το Ευαγγέλιο, η αγία Γραφή. Όπως είπε ο ίδιος ο Χριστός, «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» Όλα μπορεί ν'αλλάξουν και να γίνουν άνω - κάτω, ένα θα μείνη - να είστε βέβαιοι, τα λόγια του Χριστού - το Ευαγγέλιο. Αυτό πάνω από τα ερείπια του κόσμου σαν φάρος αιώνιος θα φωτίζη με τα διδάγματά του.Απ' όλα τα διδάγματα του Χριστού, το πιο μεγάλο, εκείνο που παίρνει τον άνθρωπο και τον κάνει όμοιο με το Θεό, είνε αυτό που ακούσαμε σήμερα. Ποιο; Αγαπάτε τη γυναίκα σας, τα παιδιά σας, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συμπατριώτες, το δάσκαλο, τον ιερέα, τα λουλούδια, τα άστρα. Μη σταματάτε όμως εκεί. Αυτά είνε εύκολα. Προχωρήστε πιο πέρα, «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» Ω λόγια ουράνια, που όταν τα αισθανθή ο κόσμος η γη αύτη θα γίνη παράδεισος!Αλλ’ αυτά τα λόγια του Χριστού είνε «άλγεβρα». Όπως είνε δύσκολο σ' ένα μαθητή του δημοτικού να καταλάβη άλγεβρα και τριγωνομετρία, έτσι είνε σήμερα δύσκολο στη γενεά μας, την ποτισμένη με μίσος, να δεχθή το μεγάλο τούτο δίδαγμα. Γι' αυτό αφήνω την «άλγεβρα» και έρχομαι στο «αλφαβητάριο». Όπως ο δάσκαλος παίρνει το χεράκι του μικρού παιδιού και το μαθαίνει να γράψη το άλφα, έτσι κ' εγώ θα είμαι ευτυχής αν σάς διδάξω το «άλφα». Έχουμε ανάγκη από «αλφαβητάριο». Για την ώρα λοιπόν αφήστε το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» να το εφαρμόσουν άγιοι, κ' εμείς εδώ ας αρχίσουμε από το «άλφα». Ποιο είνε το «άλφα»; Το ακούσατε. Είνε λίγα λόγια, σαν μια συνταγή. Αν μάθουμε το «άλφα», μετά θα προχωρήσουμε στο «βήτα»,στο «γάμμα»..., θα φθάσουμε και στο «ωμέγα», σ' Εκείνον που είνε το Άλφα και το Ωμέγα, όπως λέει η Αποκάλυψις.Ποιο είνε λοιπόν το άλφα; Ακούστε το. «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» Είνε ένας φυσικός νόμος, χαραγμένος στα βάθη τής ανθρώπινης καρδιάς. Τι σημαίνει; Ας το αναλύσουμε. Όλοι, αγαπητοί μου, κάτι έχουν δικό τους. Μην πη κανείς ότι δεν έχει τίποτα. Ακόμα και ο πιο φτωχός κατέχει ωρισμένα αγαθά, έχει δε την αξίωσι αυτά να τα σέβεται ο άλλος. Τρία είνε τα σπουδαιότερα αγαθά μας.Το πρώτο, το μικρότερο, είνε η περιουσία. Όταν λέω περιουσία δεν εννοώ αυτά που έχουν φτειάξει οι μεγαλοκαρχαρίες. Με το Ευαγγέλιο μεγάλη περιουσία δεν κάνεις. Αν πιστεύης και εφαρμόζης το Ευαγγέλιο, ο Κύριος θα σου δώση «τον άρτον τον επιούσιον» Όταν λέω περιουσία, εννοώ εκείνα που δημιουργεί κανείς με τον τίμιο ιδρώτα του. Το ευαγγέλιο λοιπόν λέει να ρωτήσης τον εαυτό σου. Αυτό που σκέπτεσαι να κάνης στον άλλο, θέλεις να σου το κάνη κ' εκείνος; Θέλεις ο άλλος να σου πάρη το πορτοφόλι, να μη σου πληρώνη το μεροδούλι σου, να σε αδική; Θέλεις στο εστιατόριο να σου βάλουν χαλασμένο φαγητό, στο φαρμακείο και σου δώσουν νοθευμένο φάρμακο; Θέλεις ο άλλος να βάλη φωτιά να κάψη το μαγαζί σου ή το σπίτι σου, να πάη στο κτήμα σου και να ξερριζώση τα δέντρα, να πάη στο κοπάδι σου και να τυφλώση τα πρόβατα, να σου κάνη ζημιά; Δεν θέλεις. Ε, όπως εσύ δεν θέλεις να σε ζημιώση ο άλλος υλικώς, έτσι κ' εσύ δεν πρέπει να τον ζημιώσης. «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως».



Μακαριστού Ιεράρχη π. Αυγουστίνου Καντιώτη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF