ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Ο ΗΡΩΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ


 


''Οι βόμβες που εξερράγησαν στα παλαιστινιακά σχολεία
δεν σκότωσαν μόνο μικρά,απροστάτευτα παιδιά.
Ήθελαν θρασύδειλα να απασφαλίσουν μια έκρηξη θανάτου,
να ταρριχεύσουν την Ελπίδα, ερμητικά κλεισμένη 
στον αστερισμό ενός καθολικά εμπνευσμένου Φόβου.
Μέσα στην γκριζόμαυρη κάπνα της επιθανάτιας ατμόσφαιρας 
εθεάτο νεφελώς η δυσειδής μορφή ενός σύγχρονου Ηρώδη,
που πλέον αναγεννάται πολλαπλώς μέσα από την καθολική Αποστασία των ανθρώπων.
Πίσω από τους ψυχρά,παγερούς αριθμούς κρύβονται φευγαλέα,έμψυχα ονόματα.
Mohammad Ismael al-Ghoul,Wael Ismael al-Ghoul, 
Rafah.Ismael Mohammad al-Ghoul, Ismael Wael al Ghoul,
Khadra Khaled al-Ghoul, Asma’ Ismael al-Ghoul,
Malak Wael al-Ghoul και άλλες τρεις χιλιάδες παιδικές φωνούλες,
που πνίγηκαν αθόρυβα από τα εβραικά τύμπανα πολέμου,
απ' αυτούς που θυσίασαν εκουσίως ημέτερους ανθρώπους,
προκειμένου να γίνουν επιβεβλημένο Κράτος.''


Στην Γάζα σταυρώνουν τον Χριστό και οι περιφερόμενοι,

ως ''χριστιανοί'' ηγέτες ρίχνουν τα ζάρια της επιλεκτικής αδιαφορίας,

επιμελώς κεκαλυμμένη πίσω απ' το σιδηρούν προσωπείο της δεικτικά υποκρίνουσας, πρωτοκολλημένης, καθωσπρεπικής διπλωματίας.
Αλίμονο.
Οι Εβραίοι σκοτώνουν τα παιδιά,
την στιγμή,
που αυτοί οι άλλοι, οι φέροντες τίτλους και επίθετα ''χριστιανού ποιμένα'' αρνούνται Αυτόν
ακόμα τον Χριστό,
συντασσόμενοι ''ευθαρσώς'' μαζί με τους διαχρονικούς Γραμματείς και Φαρισαίους,
που κλείνουν σταυρωτικά το μέλλον στο παρόν.
Η παγκόσμια ''χριστιανική'' αφωνία
και ο περίγελως, οικουμενιστικός στρουθοκαμηλισμός
συνομολογούν από κοινού,
πως οι οικολογικές ανησυχίες για τον αφανισμό του μπαμπουίνου
αξίζουν έτι περισσότερο
από την ζωή εκατοντάδων μικρών παιδιών στην Παλαιστίνη.
Ο Ηρώδης είναι εδώ και κάθεται στον θρόνο του.



Γύρω του συναγελάζονται κόλακες αυλικοί και ισόβιοι υπηρέτες, οικουμενιστές Πατριάρχες, τεκτονόπλαστοι, παπικοί οργανοπαίχτες, μέχρι και χριστιανότιτλοι, ημιτασιόν, ετεροχριστιανικοί ''τσελεμεντέδες. '' Στην Γάζα εξυφαίνεται μια θρασύδειλη, σχιζοειδής γενοκτονία, όπου οι αιμορροούσες εικόνες των διαμελισμένων, άναρχων πτωμάτων συγκινούν αποκλειστικά και μόνο φαντασμένους -για την αποκλειστικότητα- επίδοξους φωτογράφους... Η ηδονή του αίματος κοστολογείται με τα φλας μιας Canon μηχανής. Το παλαιστινιακό ολοκαύτωμα όμως, αποκαλύπτει εμφανώς και μια άλλη πτυχή της περιρρέουσας, δύσοσμης και ειδεχθούς πραγματικότητας. Την επιλεγμένη, οφθαλμική πρεσβυωπία και την εκούσια, ολική αναισθησία. Οι βολεμένα ασφαλείς, φαρισαίοι στρουθοκαμηλιστές κλείνουν τα μάτια στους κινδύνους και κουνούν τα βλέφαρα στην Πλάνη. Και τον Οικουμενισμό θωρούν και την πλαστικοποίηση της Πίστης βλέπουν, όμως κρυπτόμενοι μικροαστικά πίσω από μια καθ' όλα ατομική συσκευασία ''ορθοδοξίας,'' ασφαλίζουν το μέλλον στο παρόν, κλείνοντας ερμητικά την Έξοδο Κινδύνου. Αυτοί, οι εκούσια, πνευματικοί μύωπες μοιάζουν με αυτόχειρες διαβάτες, που περπατούν πάνω σε συνωστισμένες λεωφόρους, ονειρευόμενοι, πως βαδίζουν σε καταπράσινες, αλπικές βουνοκορφές! Όταν το δάσος καίγεται, αυτοί κυττούν εκπληκτικά εκστασιασμένοι το δέντρο, που οσονούπω θα γίνει στάχτη. Το εβραικό λόμπυ έχει καθυποτάξει άπαντες, μικρούς και μεγάλους, από Αρχιεπισκόπους, Πατριάρχες μέχρι και Μητροπολίτες, που όλοι αυτοί βάφτισαν την ιταμή υποταγή και την ραγιάδικη ενδοτικότητα, σε ευφυή διπλωματία... Φευ! Ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας από αυτές τις σιροπιαστά, αγαπολόγες οικουμενιστικές ''Προσωπικότητες,'' που, ως φαίνται η τεκτονική φιλανθρωπία τους σταματά εκεί, που θα χαρίσουν δώρα σε ανυπόδητα παιδιά της Αφρικής -Χριστούγεννα ή Πάσχα- παρουσία βεβαίως αναγνωρισμένων φωτογράφων και εντολοδόχων, μισθωμένων δημοσιογράφων. Τα ιλουστρασιόν προφίλ χτίζονται πάνω σε μεταξωτές ανδραγαθίες, είναι μαρμάρινες, καλογυαλισμένες πλάκες που αναφέρουν τον επιφανή, άνδρα δωροθέτη, είναι δημόσια,περίτεχνος, μονταρισμένος λόγος, που επιζητεί αποκλειστικά το χειροκρότημα...! Μεγαλώσαμε βομβαρδισμένοι από τις ιαχές του εβραικού ολοκαυτώματος, μα κανείς ποτέ δεν μίλησε, για το Ποντιακό ολοκαύτωμα, την Μικρασιατική Γενοκτονία ή για τις σφαγές των Αρμενίων. Πάνω στο εβραικό ολοκαύτωμα χτίστηκε επιμελώς η σύσταση και το μέλλον του κράτους των Εβραίων. Πάνω στις σφαγές και τους ακρωτηριασμούς χιλιάδων, μικρών παιδιών χτίζεται σήμερα η επιβεβαίωση της Σιωνιστικής Κυριαρχίας. Πάνω στις γενικευμένες, χριστιανικές εκκαθαρίσεις -όπου γης- αποθανατίζεται θριαμβευτικά το προφίλ του αντιχρίστου. Κανείς από τους πάσης φύσης και είδους, ''χριστιανούς'' ηγέτες δεν βγάζει έστω μια άχνα... Μα πως; Όλοι αυτοί ανήκουν στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών και αντίχριστοι Ιουδαίοι και Παπικοί γελωτοποιοί και... αυτοονομαζόμενοι ''ορθόδοξοι ποιμένες''... Είναι ''αδελφοί'' και ως τέτοιοι δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα. Μόνο τα τρόπαια της συνδιόκτητης Πλάνης και τα επινίκια μιας παγκόσμιας Θρησκείας. Ο Ηρώδης είναι εδώ και κάθεται στον θρόνο του. Αναγνωρίζεται εύκολα. Έχει το απύθμενο μίσος του πνευματικού πατρός του και την ανεξάντλητη μνησικακία της πτωτικής καταγωγής του. Αδίστακτος, δυσειδής και σκοτοφόρος εωράται θριαμβευτικά επιχαίρων πάνω στα χωμάτινα χαλάσματα ενός παλαιστινιακού σχολείου. Όσες φορές και να πεθάνει, πάλι θα αναγεννηθεί μέσα από από την γενικευμένη Αποστασία των έκπτωτων ανθρώπων. Στον στρατό του συγκαταλέγονται οι μεγαλύτεροι ''πνευματικοί'' στρατηλάτες απ' όλες τις θρησκείες, αυτοί, που -λίαν εκκοσμικευμένα-αποκαλούνται πνευματικές ''Προσωπικότητες''... Είναι οι δικοί του ''ιερείς,'' πάνω στους οποίους πολλαπλασιάζεται ''πνευματικά'' η Μεγάλη Μάντρα των ανθρώπων.Αυτή, που θα αντικρύσει και την Μεγάλη Πύλη,την άγουσα προς τον τόπο εφ' ώ ετάχθησαν. Σκοτώνουν τα άλογα, όταν γεράσουν, τώρα σκοτώνουν τα παιδιά μόλις γεννηθούν...

 


Ακόμα και ο θάνατος επιλεγμένα καταγγέλεται.
Αν οι Παλαιστίνιοι βομβάρδιζαν νυχθημερόν εβραικά σχολεία 
και...''προστατευμένους''... από τον ΟΗΕ... άμαχους καταυλισμούς,
θα είχε σεισθεί το Σύμπαν!
Όλοι οι παγκόσμιοι,τεκτονικοί αυλοκόλακες 
θα κραύγαζαν σαν κουρούνες στην διεθνή κατακραυγή 
και όλες οι ενχώριες, πολεμικές σειρήνες των Κρατών 
θα ηχούσαν δαιμονισμένα στην εντάφια σιωπή.
Όλα τα παιδιά - όμως - δεν είναι ίδια στα μάτια των Κρατούντων.
Οι βρεφικοί ακρωτηριασμοί, οι επιθέμελοι θρήνοι,
οι ανείπωτες τραγωδίες και το γοερό κλάμα των γονέων 
θεωρούνται πλέον... παράπλευρες απώλειες.
Σαν να νομοθέτησαν κοινοβουλευτικά ομοθυμαδόν τον θάνατό τους.
Σαν να ζωγράφισαν με αίμα την θανή τους.
Σαν να τραγούδησαν εκφασισμένα εμβατήρια,
μοιράζοντας αφιδώς λάφυρα πολέμου.
Έστω κι αν αυτά είναι μικρά,
διαμελισμένα,ανάπηρα παιδιά...
Συγχωρέστε τους.




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF