Όλοι γνωρίζουμε,
ότι σήμερα εκτός των Οικουμενιστών υπάρχουν και οι αντιοικουμενιστές,
οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες ή Ζηλωτές.
Υπάρχει,
όμως και μια τρίτη ομάδα,οι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί,
τίτλος άγνωστος στην παράδοση της Εκκλησίας.
Οι ανωτέρω θέλουν να πιστεύουν,
ότι αποτελούν μια τάξη μεταξύ των Οικουμενιστών και των Ζηλωτών της Ορθοδοξίας,
μια τάξη, που, όπως λένε,
τηρεί την βασιλικήν και διακριτικήν οδόν,
την αποφεύγουσα τα άκρα,ως επικίνδυνα και δαιμονκά.
Καθ' ημάς ο συντηρητικός, ο οπαδός της μεσότητος, ο αποφεύγων τα άκρα,
τα όρια των οποίων Αυτός καθορίζει,
στην πραγματικότητα ακολουθεί αντιπαραδοσιακές πρακτικές και μεσότητες, οι οποίες τον καθιστούν αντιπαραδοσιακόν και όχι διακριτικόν, ως αυτός φαντάζεται!
Και τούτο,διότι μεσότης εις τα θέματα ευσεβείας και πίστεως δεν υπάρχει.
Ή είσαι ακόλουθος της ασεβείας ή της ευσεβείας.
Η Ορθοδοξία δεν είναι ''κόθορνος'' τις δυναμένη να χωρέσει ασέβειαν και ευσέβειαν.
Γι' αυτό και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός θα γράψει:
''Ποτέ δια της μεσότητος δεν διορθώθηκαν τα εκκλησιαστκά πράγματα.
Μεσότης αληθείας και ψεύδους ποτέ δεν υπάρχει''.
(P.G.160,1093 ABC).
Ο συντηρητικός επίσης δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός, διότι ο τελευταίος τηρεί όλες τις παραδόσεις εξίσου,χωρίς να υποτιμά την Αγίαν Γραφήν. Ο παραδοσιακός δεν γίνεται κριτής των ιερών παραδόσεων,ώστε να τις ερμηνεύει υποκειμενικά, παραθεωρών την εν προκειμένω πατερική ερμηνεία και θέση. Σέβεται την Ιερά Παράδοσίν, ως αυτή εβιώθη υπό των αγίων πατέρων διαχρονικώς, χωρίς να γίνεται εκλεκτικός, να επιλέγει δηλαδή ό,τι τον συμφέρει, παραθεωρών τα λοιπά.
Μια τέτοια συμπεριφορά θα τον καθιστούσε όμοιον με τους ευσεβιστές, οι οποίοι προέχουν κατ΄εξοχήν το ήθος, την ηθικήν, αδιαφορούντες για τα δόγματα και την σχετιζομένην με αυτά ομολογία, εν καιρώ κακοδοξίας.
Τέτοιοι δυστηχώς είναι και όλοι οι οργανωσιακοί, οι οποίοι πάντα κινούν λίθον προκειμένου να υποστηρίξουν μίαν ηθική εντολή του Ευαγγελίου, δεν κινούν όμως,ούτε το δακτυλάκι τους, προκειμένου να ελέγξουν την κηρυττομέννην κακοδοξίαν. Είναι ολοφάνερο, ότι η συμπεριφορά τους αυτή προκαλεί διαίρεσιν και διάσπασιν του θρησκευτικού βιώματος, το οποίον πρέπει να αγκαλιάζει εξίσου δόγμα και ήθος της Εκκλησίας, χωρίς προτιμήσεις και εκτιμήσεις υποκειμενικές.
Κατά το ορθόδοξον δέον, ο αγωνιζόμενος δια την πίστιν του κληρικός δεν αδιαφορεί δια το μεταθετόν ή το συνείσακτον και ο δημοσιογραφών δια τας ηθικάς εκτροπάς, δεν σιωπά, ούτε καλύπτει τον κακοδοξούντα τυχόν ποιμένα του. Το του θείου Ιακώβου ''ο πταίσας εν ενί γέγονεν πάντων ένοχος'' ενταύθα κυριολεκτείται,εξού και η μεγάλη προσοχή των αγίων πατέρων εν προκειμένω.
Και δια να έλθουμε στα σημερινά και συγκεκριμένα. Πιστός,που αδιαφορεί για τις οικουμενιστικές δραστηριότητες του ποιμένος του, προσέχων μόνον και στενοχωρούμενος, όταν διαπιστώσει,ότι ψαλιδίζει τα γένεια του,δεν είναι καλός πιστός. Μοναχός ή κληρικός,που αγρυπνεί συχνά και μετά σχολαστικότητος τηρεί το Τυπικόν, αδιαφορών όμως,δια το οποίον μνημονεύει ο ιερεύς ή ο επίσκοπός του,ομοιάζει με τον διυλίζοντα τον κώνωπα και καταπίνοντα την κάμηλον...
Η Ορθοδοξία πρώτα θυσιάζεται δια την ορθή πίστη της και κατόπιν δια το ήθος της. Είναι χαραχτηριστική η ιστορία του αββά Αγάθωνος, ο οποίος ανέχθηκε να κατηγορηθεί, ως κλέπτης και πόρνος, όχι, όμως ως αιρετικός, διότι, ως είπε, ''αυτό με χωρίζει από τον Θεόν''. Δυστηχώς αυτή η υποτίμησις του ομολογιακού χαραχτήρος της Ορθοδοξίας κορυφώθηκε με την αρχήν του εικοστού αιώνος δια των θρησκευτικών αδελφοτήτων.
Από την δεκαετία του 1960, μέλη των ανωτέρω οργανώσεων κατέλαβον σιγά-σιγά τας ηγουμενίας ιερών Μονών του Άθωνος, με αποτέλεσμα να μεταφυτευθεί η τακτική και ψυχολογία τους στον ιερό χώρο.
Έτσι φτάσαμε στην σημερινή τραγωδία, ο μεν επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης να αγκαλιάζει και να επαινεί τους αιρετικούς, οι δε Αγιορείτες να τον ακολουθούν...μετά πάσης ευλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τους αντιπατριαρχικούς Ζηλωτάς! Έχασαν, αλλοίμονο, τον στόχον και αντί να είναι ''τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες'', μόλις και διατηρούν την θερμότητα του χλιαρού, δια την οποίαν ακριβώς και θα τους εμέσει ο Κύριος:
''Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός, ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου''.(Απ.3,16). Οι αετοί όρνιθες και οι λέοντες... γατούλες σαλονιού, που φοβούνται και την σκιάν τους, θέαμα πανευφρόσυνον για τους απανταχού γης οικουμενιστάς, που χρόνια προσπαθούσαν να επιτύχουν αυτήν την μεταμόρφωση. Ο φόβος τους, όμως είναι αδικαιολόγητος με τα σημερινά δεδομένα.
Η τυχόν ομολογία τους δεν θα τους στοίχιζε πολύ. Ούτε μαστίγωμα, ούτε φυλάκιση, ούτε εξορία σε απαράκλητες φυλακές, όπως συνέβαινε παλαιά. Απλώς θα τους επιβληθεί ένας αφορισμός ή μια καθαίρεσις, αμφότερα ανυπόστατα και ασφαλώς απομόνωση από αξιώματα και φιέστες, που απολαμβάνουν άφθονα οι σημερινοί οπαδοί του πατριάρχου. Οι παλαιοί το είχαν γλέντι και Πάσχα να πάσχουν δια Χριστόν και Ορθοδοξίαν.
Σήμερα ο αγιορείτης, αντιθέτως, χαίρεται να διώκει τους συναδέλφους του Ζηλωτάς, με αποτέλεσμα να φθάσωμε στο απροσδιόριστο για την πτώση του μόρφωμα της αδελφότητος του Ευαγγελισμού (ιερού Χρυσοστόμου), γεγονός αξιοδάκρυτον από κάθε άποψη.
Η αδελφότης Ευαγγελισμού της Ι.Μονής Σιμωνόπετρας αποτελεί ακαταμάχητον απόδειξιν εις το, πού καταλήγει ο μοναχός,που θα συλληφθεί στο δίκτυ της κενοδοξίας. Θυσιάζει συλλήβδην όλες τις μοναχικές αρετές στον βωμό του εγωισμού και της προβολής, παρασύρων μαζί του και άλλες ψυχές, δια της οποίας ''Χριστός απέθανε''...
Όταν δε, θα αποκτήσει κάποτε το ποθούμενον, με τρόμο θα διαπιστώσει το μάταιον και κατάκριτον του εγχειρήματος και θα κλαύσει πικρά για το τίμημα,που πρόσφερε δια την απόκτησή του. Για την πτώσιν της ανωτέρω αδελφότητος,βεβαίως το μέγιστον ποσοστόν ευθύνης φέρουν οι τα του Αγίου Όρους διευθύνοντες,καθηγούμενοι και Γραμματεία,οι οποίοι δεν μπορούν να καταπιούν την ''μπουκιά'', που λέγεται ''Ζηλωτισμός''.
Διακής πόθος τους η εξάλειψις της περιουσίας των, ώστε η ομοιομορφία να ειρηνεύει την διαμαρτυρόμενην συνείδησίν των, που για ένα πινάκιον φιλοδοξίας και σαρκικής αναπαύσεως προδίδει τον ατίμητον μαργαρίτην της Ορθοδοξίας... Αλλά δεν είναι μόνο η αδελφότης του Ευαγγελισμού, που δρα και κινείται σαν να... προστατεύει την Ορθοδοξία από τους εχθρούς της...
Κορυφαίοι αντιπρόσωποι του ιερού Τόπου συχνάκις ομιλούν και γράφουν, χωρίς καν να υποπτεύονται την τραγικότητα των ημερών μας,την αλλοίωση του Μοναχικού ήθους,την αδιαφορία για τις παραδόσεις, τον καλπασμόν της αιρέσεως εντός των Καθολικών των ιερών Μονών του Άθωνος!
Στα γραπτά και στις ομιλίες τους επισημαίνουν τον κίνδυνο από τα ναρκωτικά,την μαγείαν,τον σατανισμόν και τέλος δειλά-δειλά τον Οικουμενισμόν, αλλά χωρίς καμμιά αναφορά στους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως,τους οποίους ακολουθούν μετά πάσης υπακοής... Ούτε καν υποψιάζονται οι ανωτέρω Μοναχοί, ότι το Άγιον Όρος έπαψε να είναι άλας Ορθοδοξίας και φως δια τους εν τω σκότει της αιρέσεως ευρισκομένους. Γι' αυτό και γράφουν: ''Το Άγιον Όρος πάντοτε ήταν η κιβωτός των ορθών δογμάτων, η έπαλξη, το κάστρο και το θησαυροφυλάκιο των ιερών, των θεοφόρων πατέρων, των παραδόσεων και επιταγών...
Στο παρελθόν, ναι,
σήμερα όμως επιτρέπεται να το θεωρούμε έπαλξη και κάστρο Ορθοδοξίας,
όταν δια της σιγής του ενώπιον της αιρέσεως προδίδει την αποστολή του και τους πιστούς,
που το εμπιστεύονται;
Άλλος αγιορείτης, πιο ειλικρινής, θα γράψει:
''Ενώ μέχρι προ τινος οι μοναχοί δεν γνώριζαν,
ποιος είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας,
σήμερα συχνά ξέρουν, τι καιρό θα κάνει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ευρώπη,
πότε θα γίνει υποτίμηση της δραχμής,
τι ανακοίνωσε χθες το CNN για τις τράπεζες κλωνοποιημένων εμβρύων και τα σχετικά.
Οι αυλακωμένες όψεις,
οι ηλιοκαμένες, τα παλιά κουρελιασμένα ράσα, οι κοκκαλιασμένοι,
τραχείς μοναχοί παρέδωσαν την σκυτάλη σ' εμάς,
τους σύγχρονους πολυπράγμονες, πολύλογους, φλύαρους,
κενούς, στρουμπουλούς μοναχούς με το βαμβακιασμένο δέρμα,
τα χρυσά γυαλάκια, τα terylen ή trevita ζωστικά,
τα ατσαλάκωτα πρόσωπα,
τα φυτευτά δόντια, την ασύλληπτη ενημέρωση, τα διαρκή χαμόγελα,
τις κοινωνικές διαχύσεις, τις φιλοσοφικές συζητήσεις,
την ελαφρότητα, τον σκορπισμό του νου και την καλοταισμένη ύπαρξη.
Και το χειρότερο!
Σαν να μην ανησυχεί κανείς!...
Εισαγωγή,τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο
του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ'',
Αθήνα 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου