ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΕΝ ΔΥΣΙ ΣΩΜΑΣΙΝ ΕΝΟΙΚΟΥΜΕΝΗ




Ο ματαιόδοξος ψευδοδιδάσκαλος της Ρώμης προανήγγειλλε κατά την εορτή των φράγκικων ''Χριστουγέννων'', 

την ενεργοποίηση, τον αυτοματισμό και την εφ΄όπλου λόγχη του Γ΄Παγκοσμίου πολέμου, 

που ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

 Εξέφρασε ως μεγαλοσχήμων Ισκαριώτης την τεθλιμμένη λύπη του για 

τα χιλιάδες παιδιά - θύματα της επικείμενης εγνωσμένης θηριωδίας, την στιγμή,

 που το κλάμα, ο θρήνος και η τραγωδία χιλιάδων άλλων παιδιών ανά τον κόσμο, 

που βιάσθηκαν σεξουαλικά και ψυχικά, εξευτελίσθηκαν και εκποιήθηκαν

 από ''χριστεπώνυμους'' καρδιναλίους που ευλόγησε ομοθυμαδόν το ρωμαιοκαθολικό κονκλάβιο, 

ηχούν ακόμα...



του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου


Από χαζό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια'' - λέει ο θυμόσοφος και εν πλήρη κατοχή, εντόπια και ξένη, πολύπαθος λαός μας. Την ημέρα των καθολικών και νεοημερολογίτικων Χριστουγέννων, ο πλανητάρχης του ψευδοειδούς, δυσώδους και χριστομάχου ''χριστιανισμού'' ανά τον κόσμο - Πάπας Φραγκίσκος - είπε στους συναγελάζοντες θαμώνες της πλατείας του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη: ''Τα φετινά Χριστούγεννα θα μπορούσαν να είναι τα τελευταία για την ανθρωπότητα. Η τρέχουσα χαοτική κατάσταση του κόσμου σηματοδοτεί την αρχή των «έσχατων καιρών», και αυτή τη φορά το επόμενο έτος ο κόσμος είναι πιθανό να είναι αγνώριστος''. 


Βέβαια, ο ενθρονισμένος αντίχριστος και δαιμονοβλαβής θρησκευτικός αυτοκράτορας της Ρώμης και εξαιρετικά επιστήθιος φίλος του συνβασιλεύοντος αιρεσιάρχη του εσβησμένου Φαναρίου, ούτε χαζός είναι, ούτε τρελλός. Πόσο μάλλον...''προορατικός'! Είναι όμως άριστα πληροφορημένος αποδέκτης όλων των αποφάσεων που τεκταίνονται από τα γνωστά, τεκτονικά τρωκτικά της Παγκοσμιοποίησης, που ως γνωστόν είναι αδηφάγα, πολυγόνιμα και πολλαπλασιαζόμενα. Δεν είπε αυτά, ως έτυχε ο Μέγας, Τιτουλάριος της προετοιμασμένης και κυοφορούμενης Πανθρησκείας του πατρός του. Ουσιαστικά προετοίμασε, προειδοποίησε και προανήγγειλε αυτά για τα οποία, όλοι οσμιζόμαστε, συναισθανόμαστε και αφειδώς υποπτευόμαστε. 


Πως το ''παιχνίδι'' είναι στημένο και παίζεται σε δύο επίπεδα: Στην Παγκοσμιοποίηση και στον Οικουμενισμό. Τα του κόσμου τα έχουν αναλάβει οι στοικοί, απόκρυφοι μασώνοι, ορκισμένοι, δουλικοί εργολάβοι του αντιδίκου, και τα της Πανθρησκείας ένας εγκατεστημένος ψευδομάρτυρας στην Ρώμη και ένας διαυλικός, εντοπισμένος σπόνσορας στην Πόλη. Συνέχισε: «Τί θα παραμείνει στον απόηχο αυτού του πολέμου, στη μέση του οποίου ζούμε σήμερα;». «Τί πρέπει να παραμείνει; Ερείπια, χιλιάδες παιδιά χωρίς εκπαίδευση, τόσα αθώα θύματα, και πολλά χρήματα στις τσέπες των εμπόρων όπλων»!... O tempora o mores! Αυτά, τα λέει ένας κατ΄επάγγελμα διαβολικός σπεκουλαδόρος, ένας αυθεντικός και γνήσιος γόνος του αρχαίου όφεως, ο επί κεφαλής ενός κοσμικοθρησκευτικού εκτρώματος που αποτελεί σήμερα την μεγαλύτερη καπιταλιστική μπίζνα στον κόσμο! Παπισμός! 


Η αμφίπλευρη σχέση του με σκοτεινές οργανώσεις όπως η Μαφία, η αποδοχή μεθόδων τύπου ιεράς εξέτασης στους μη πιστούς του, όπως οι σφαγές κατόπιν βασανιστηρίων 800.000 Σέρβων Ορθοδόξων κατά την Κατοχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, η αδιαφιλονίκητη και αδιαμφισβήτητη ''πατρική'' σχέση του με τους Ναζί, η αδρά επιχορήγηση και ο ιερός ... εξοπλισμός με χρήματα και όπλα σε όλα τα αιμοσταγή δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, η σεξουαλική κακοποίηση χιλιάδων και χιλιάδων παιδιών για τα οποία ... κόπτεται, ο οφι(ς)κιάριος ποντίφικας του Αντιχρίστου, οι σταυροφορίες, τα σεξουαλικά όργια μέσα στο ίδιο το Βατικανό, η ''εμπευσμένη'' Τράπεζα του Κρατιδίου και τόσα άλλα, που πρέπει να γράφει κανείς επί μέρες ολόκληρες... 


Ένα απτό παράδειγμα απλής και ουσιώδους πιστοποίησης για τον πλήρη θρησκευτικό αμοραλισμό και τον αποχριστιανισμένο εκμαυλισμό αυτού του πάνδημου νοσήματος του εωσφορικού Καθολικισμού αποτελεί και η παρακάτω είδηση.Από τις μεγαλύτερες Ιταλικές εφημερίδες, η «Il Messaggero» δημοσίευσε το 1996, τον λόγο του αρχιεπισκόπου της καθολικής ''εκκλησίας'' Emmanuel Milingo, χαρακτηρισμένου επίσημα και σαν εξορκιστή, ο οποίος κατέπληξε το συνέδριο «Fatima 2000, (Διεθνές Συνέδριο για την Παγκόσμια Ειρήνη), που έλαβε χώρα στη Ρώμη στις 18‐23 Νοεμβρίου 1996, λέγοντας προς τους συγκεντρωμένους επισκόπους, ιερείς, μοναχούς, μοναχές και λαϊκούς από όλο τον κόσμο: ''Ο Διάβολος στην καθολική (Παπική) ''εκκλησία'' είναι τόσο προστατευμένος, που είναι σαν ένα ζώο προστατευμένο από την Κυβέρνηση. Οι κανονισμοί προβλέπουν ότι είναι παράνομοι όλοι, ειδικά οι κυνηγοί, από του να προσπαθήσουν να το συλλάβουν ή να το σκοτώσουν. 


Ο Διάβολος μέσα στην εκκλησία σήμερα προστατεύεται ενεργά από σημαντικά πρόσωπα της διοίκησης, από τον επίσημο κυνηγό του διαβόλου τον εκκλησιαστικό εξορκιστή. Τόσο πολύ ώστε ο εξορκιστής σήμερα είναι απαγορευμένο να επιτεθεί στον διάβολο. Ο διάβολος είναι τόσο προστατευμένος, που αυτός που είναι ο κυνηγός, ο εξορκιστής, είναι απαγορευμένο να κάνει τη δουλειά του''! ... Τρεις μέρες αργότερα ο συγκεκριμένος ''αρχιεπίσκοπος'' έδωσε μία press conference, όπου αποσαφήνισε τις επισημάνσεις του. Στην ερώτηση: «Υπάρχουν άνθρωποι της Κουρίας (το σώμα διακυβέρνησης της ''Αγίας Έδρας'') που είναι οπαδοί του Σατανά»; Ο Milingo απάντησε: «Βεβαίως υπάρχουν ιερείς και επίσκοποι. 


Σταματώ σ’ αυτό το επίπεδο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, διότι είμαι ένας αρχιεπίσκοπος, υψηλότερα από αυτό δεν μπορώ να πάω»! ... Όμως εκτός της πρώτης παροιμίας στην αρχή του άρθρου μας, υπάρχει και μια δεύτερη, που αναδεικνύει έτι περισσότερο την νομιμοποίηση του Παπισμού από τους κατ' ευφημισμόν ''ορθοδόξους'' του κάλπικου, αντιποιημένου Φαναρίου: Η κοινωνία τους με τους καθολικούς, σταυροφορεμένους δολοφόνους των λαών, που γνώρισαν χρόνια τώρα την ταυτότητα του Φασισμού και της Μισανθρωπίας μέσα από ένα καρναβαλικό σύμπλεγμα θρησκευτικού αμοραλισμού, όπως είναι ο εωσφορικός Καθολικισμός ...



''Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω, ποιος είσαι''! 

Απόλυτα σοφά μονταρισμένη και κατ΄ακρίβεια εφαρμοσμένη παροιμία

 με τον έτερο, αιρετικό ποντίφικα της Πόλης, τον συνεργάτη, σύνοικο και συνεπιβάτη 

στο άρμα της Πανθρησκείας του Αντιχρίστου, κ. Βαρθολομαίο Αρχοντώνη.

 Του απρόσκοπτου ψευδοδιδασκάλου της θεωρίας των κλάδων, 

του ισάξιου διαδόχου του Κωνσταντίνου Ε΄, γνωστού και ως Κοπρωνύμου,

 του άξιου συνεχιστή του έργου των επιφανών, τιτουλαρίων αρχιΤεκτόνων σταυρωτών,

 Μεταξάκη, Αθηναγόρα και Δημητρίου,

 του αλλοδόξου ερωτοτρόπου λυκοποιμένα που κοινωνεί γυμνή τη κεφαλή 

με όλες τις δεισιδείς, δύσοσμες και δαιμονοβλαβείς θρησκείες της γης, του αυτοαφορισμένου,

 νοσηρού συνηγήτορα της παναίρεσης του Οικουμενισμού, που ακόμη 

και σήμερα μνημονεύει στις Θείες Λειτουργίες του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι,

 το όνομα του ... ''Αγιωτάτου επισκόπου και Πάπα Ρώμης'',

 του θρασύτατα ματαιόδοξου και κάλπικου οραματιστή της ψευδοένωσης 

όλων των αιρετικών παρασυναγωγών του κόσμου τούτου!...

Φευ...!



Γιώργος  Δ.  Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF