ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

ΜΕΣΩΡΟΠΗ ΠΑΓΓΑΙΟΥ 1929




Περίληψη εκ του Α' Μέρους της ανάρτησης: 

Το 1929 στο χωριό Μεσωρόπη Καβάλας εκοιμήθη ο Ιερεύς 

που αρνήθηκε να ακολουθήσει την ημερολογιακή καινοτομία 

π. Νικόλαος Αναγνώστου. 

Επειδή δεν υπήρχε άλλος Ιερεύς του Πατρίου Εορτολογίου, 

αδελφός ξεκίνησε να πάει στην Θεσσαλονίκη 

προκειμένου να φέρει Ιερέα να τελέσει την εξόδιο ακολουθία. 

Στο σπίτι του κεκοιμημένου μαζεύθηκαν γρήγορα συγγενείς και φίλοι,

όπου έψαλλαν επιμνημόσυνα τροπάρια. 

Ακριβώς τότε ήρθε απρόσκλητος 

ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως με συνοδεία χωροφυλάκων 

για να τελέσει αυτός... την ταφή του κεκοιμημένου. 

Οι παρευρισκόμενοι αρνήθηκαν και τότε επενέβησαν οι αστυνομικές αρχές, 

που απέσπασαν βιαίως το λείψανο από τα χέρια των οικείων του, 

βιαιοπράγησαν ομοθυμαδόν κατά πάντων με ξυλοδαρμούς και ύβρεις, 

 χρησιμοποιώντας ακόμη και τα όπλα τους!...



ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ


Εις την διαταγή να αποσπασθεί βιαίως το λείψανον του Ιερέως 

εκ των χειρών των παλαιοημερολογιτών, 

ούτοι μετά των οικείων του Ιερέως αντέστησαν. 

Η ολοφυρωμένη πρεσβυτέρα του, 

ως λέαινα, 

της οποίας αφαιρούν τον σκύμνον, 

επετέθη κατά των αξιωματικών της Χωροφυλακής, 

των συνοδευόντων την κουστωδίαν του Μητροπολίτου. 

Τότε εντός της οικείας του Ιερέως εδόθη ασεβώς και αγενώς 

το παράγγελμα της χρήσεως της βίας!! 

Ώθουν, έδερον δεξιά και αριστερά, εφώναζον, 

ελάκτιζον υπό τα γαυριώντα βλέμματα του Μητροπολίτου, 

έως ότου επέβαλον την ισχύν των όπλων των, 

διότι το πλήθος των εν τη οικεία παλαιοημερολογιτών 

δεν ήθελε να μιάνει δι' αδελφικού αίματος τον χριστιανικόν οίκον 

του ποιμένος των ιερέως. 



Το λείψανον τούτο παρεδόθη εις τον Μητροπολίτην , όστις δεν θα εδίσταζεν, εάν δεν εφοβείτο το πλήθος και νεκρόν να κακοποιήσει, τον πιστόν εις τους Κανόνας της Εκκλησίας, Ιερέα. Ουδείς, όμως, ούτε εκ των οικείων του ιερέως, ούτε εκ του ποιμνίου του ηκολούθησε την εκφοράν. Εν τω μεταξύ ελήφθη τηλεγράφημα ότι ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Θρησκευτικής Κοινότητος, όστις είχε μεταβεί εις Θεσσαλονίκην, ίνα φέρει Ιερέα της Κοινότητος δια την ταφήν, ήρχετο μετά του Ιερέως. Η είδησις εξήγειρε τους ραβδούχους του Μητροπολίτου και τον συρφετόν των εναπομενόντων εν Μεσωρόπη νεωτεριστών. Είχον πληροφορηθεί ότι κατήλθον μέχρι Πραβίου ο Πρόεδρος της Θρησκευτικής Κοινότητος κ. Μπαιρακτάρης, ο γραμματεύς αυτής κ. Σπ. Δασκαλόπουλος, εις Ιερεύς και ο Πρόεδρος της Θρησκευτικής Κοινότητος Μεσωρόπης, κ. Στωγίδης. Ήτο Κυριακή. 


Οι νεοημερολογίται όλοι, άλλοι πεζή και άλλοι δι' αυτοκινήτων εξήλθον κατά μήκος της δημοσίας οδού, ίνα εμποδίσουν την άφιξιν των ερχομένων, έστω και δια εμπλοκής και αιματοχυσίας! Τότε εκ μέρους των παλαιοημερολογιτών απεστάλη εις Πράβιον αγγελιοφόρος ίνα ειδοποιήσει τους ερχομένους περί των απειλουμένων να συμβώσιν. Εν τω μεταξύ είχε φθάσει ευτυχώς, απαρατήρητος, εκ Πραβίου ο κ. Σπ. Δασκαλόπουλος, όστις παραλαβών μεθ' εαυτού την πρεσβυτέραν του μεταστάντος Ιερέως και έτι τρεις εκ των της Θρησκευτικής Κοινότητος επέστρεψεν εις Πράβιον. Την επομένην οι εν Πραβίω αναμένοντες πιστεύσαντες, ότι ευρίσκονται εις ελεύθερον και πολιτισμένον Κράτος και ότι οι επί κεφαλής της αστυνομίας είναι όργανα της τάξεως και όχι όργανα του Μητροπολίτου, απεφάσισαν να έλθουν εις Μεσωρόπην. 


Διήλθον του αστυνομικού σταθμού Μουσθένης, εζήτησαν χωροφύλακας ως συνοδείαν προς πρόληψιν συγκρούσεων, αλλ' ο αστυνομικός σταθμάρχης προφασισθείς, ότι οι χωροφύλακες είχον εξέλθει, δεν έδωκεν συνοδείαν. Εξεκίνησαν μόνοι. Την αναχώρησίν των ετηλεγράφησαν οι αντίθετοι καταδόται εις Μεσωρόπην και τότε εξεστράτευσαν κατά των ερχομένων όλοι, οι εχθρικώς προς τους παλαιοημερολογίτας διακείμενοι εξελθόντες έξω του χωρίου Μεσωρόπης εις απόστασιν ενός τετάρτου και προετοιμάσθησαν εις μάχην! Κατεσκεύασαν δια λίθων οδοφράγματα και όπισθεν αυτών και εις τας πέριξ εκτάσεις εκρύβησαν όλοι πρηνείς. Δεν παρέλειψαν δε να θέσουν και διπλοσκοπούς δια να μη δύνανται οι παλαιοημερολογίται να ειδοποιήσουν τους ερχομένους. 


Όταν ούτοι έφθασαν προ των οδοφραγμάτων και αντελήφθησαν την απειλουμένην εναντίον των επίθεσιν δι' ενέδρας, ητοιμάσθησαν να επιστρέψουν ίνα αποφύγουν την συμπλοκήν. Αλλά πριν προφθάσουν να επιστρέψουν 15 ως 20 άνδρες ώρμησαν ως μανιακοί κρατούντες χονδρά ρόπαλα και επετέθησαν κατά των εν τω αυτοκινήτω ευρισκομένων. Ο σκοπός των ήτο να φονεύσουν τον Πρόεδρον της Θρησκευτικής Κοινότητος Θεσσαλονίκης κ. Μπαιρακτάρην και κ. Στωγίδην. Και αφού πρώτον τους ελήστευσαν, αφαιρέσαντες παρ' αυτών τα χρήματά των, τα ωρολόγια και αυτά τα επανωφόριά των και όσα έγγραφα και σημειώσεις είχον, ήρχισαν να τους κτυπούν δια των ροπάλων των τόσον, ώστε τους κατέστησαν ημιθανείς, ηχρήστευσαν δε εκ της βλάβης και το αυτοκίνητον. 


Μόνον η δύναμις του Υψίστου έσωσεν αυτούς νομισθέντας νεκρούς υπό των καννιβάλων, οι οποίοι εκπληρώσαντες, ως ενόμισαν τον σκοπόν των τους εγκατέλειψαν και ανεχώρησαν. Ούτοι δε φθάσαντες εις Μουσθένην ανήγγειλαν την δολοφονικήν σκηνήν εις τον εκεί σταθμάρχην. Αλλ' ούτος δεν συνεκινήθη, ούτε καν εκ περιεργίας δεν απέστειλεν έναν χωροφύλακα να πιστοποιήσει τα συμβάντα, και κακοποιηθέντες, ευρόντες αυτοκίνητον μετέβησαν εις Καβάλαν, ίνα καταγγείλωσι, ίνα καταγγείλωσι τα γενόμενα εις τον εκεί Εισαγγελέα. (20/12/1929).


ΕΚΤΡΟΠΟΙ ΣΚΗΝΑΙ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΣΩΡΟΠΗΝ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΙ ΑΣΤΥΜΟΜΙΚΑΙ ΑΡΧΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΣΑΙ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ ΡΗΞΕΙΣ
ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ


Αξιότιμε κ. Διευθυντά,


Καταχωρίσατε παρακαλώ εις το υμέτερον φύλλον το σθεναρώς αγωνιζόμενον υπέρ της ελευθερίας του πολίτου, και των πατρίων παραδόσεων τα εξής: Ευρισκόμενος ενταύθα, λόγω του συγκληθέντος ενταύθα Πανελληνίου Συνεδρίου Παλαιοημερολογιτών έλαβον εκ Μεσωρόπης (Καβάλας) εκ μέρους της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος το εξής τηλεγράφημα:

Γρηγόριον Ευστρατιάδην
Δια Μπαιρακτάρην, Στωγίδην
οδός Μητροπόλεως 2
Αθήνας


Αντίθετοι απεπειράθησαν εισέλθωσι βιαίως Εκκλησίαν λιθοβολήσαντες αυτήν και οικίαν Κόμνιου. Υβρίζουν οικογένείας μας, απειλούντες ζωήν μας εισέλθουν βιαίως εντός οικειών μας. Κινδυνεύομεν. Ενεργήσατε - Ματάνης''.


Εκτός του ανωτέρω τηλεγραφήματος ελάβομεν και επιστολήν εκθέτουσαν τα συμβάντα. Είναι δε τοιαύτη η εν Μεσωρόπη ένεκα της αδιαφορίας των αρχών Πραβίου και Καβάλας κατάστασις, ώστε κινδυνεύει η δημοσία τάξις και επίκειται εμφύλιος σπαραγμός. Τας σκηνάς προκαλούν διάφοραι καπνεργάται εργαζόμενοι εις Καπνεργοστάσια, οίτινες αμέσως ή εμμέσως προστατευόμενοι υπό των αρχών ωθούσι τους κατοίκους κατά των εν Μεσωρόπη Παλαιοημερολογιτών και ευνοούσι δολοφονικάς και άλλας βανδαλικάς επιθέσεις κατ' αυτών επί τη προφάσει μεν ότι οι παλαιοημερολογίται τους ανησυχούν, πράγματι δε, όπως κρατώσιν εν εξεγέρσει τους κατοίκους και προκαλώσι σκοπίμως εσωτερικάς ταραχάς. 


Μεταβάς εις το Αρχηγείον Χωροφυλακής επέβαλον αναφοράν εν η εξέθηκα τα πάντα υποβαλών και το ληφθέν τηλεγράφημα και την επιστολήν ίνα ενεργηθώσι τα δέοντα, απέστειλα δε ως αντιπρόσωπος των εν Μεσωρόπη και προς τον Διοικητήν της Χωροφυλακής Καβάλας τηλεγραφικήν αναφοράν ζητών αστυνομικήν επέμβασιν, όπως αποφευχθεί άμεσος κίνδυνος αιματοχυσίας. Διαμαρτυρόμεθα, Κύριε Διευθυντά με όλην την δύναμιν της ψυχής μας και παρακαλούμεν όπως στιγματίζοντες δια της εγκρίτου υμών εφημερίδος την εκεί δημιουργηθείσαν αναρχικήν κατάστασιν ζητήσατε άμεσον επέμβασιν των αρμοδίων αρχών. 


Ως γνωστόν, κ. Διευθυντά, και ως αναγράψατε ήδη, αφορμήν εις τας σκηνάς έδωσεν ο θάνατος του Ιερέως του παραρτήματος Μεσωρόπης Παπανικολάου, κατά την ταφήν του οποίου τη ανοχή της αστυνομικής αρχής, διεδραματίσθησαν άγριαι και απάνθρωπαι σκηναί εναντίον εμού, του Προέδρου του παραρτήματος κ. Στωγίδου και άλλων μελών αυτού, καθ' ων εγένετο και δολοφονική απόπειρα δι' ενόπλου επιθέσεως εναντίον μας και βαρυτάτων τραυματισμών. Ταύτα κατηγγείλαμεν εις τον κ. Εισαγγελέα Καβάλας, τον Διοικητήν Χωροφυλακής και υποδιοικητήν Παγγαίου. 


Αλλ' ουδεμία μέχρι σήμερον ενέργεια εγένετο, ως εκ του οποίου οι κακοποιοί αποθρασυθέντες εξακολουθούν απειλούντες, νέαν αιματοχυσίαν και υβρίζοντες κάτωθεν των οικιών τας συζύγους και αδελφάς των φιλησύχων κατοίκων δια των αισχροτέρων ύβρεων. Εις την αίτησιν ημών όπως ιδρυθεί μόνιμος αστυνομικός σταθμός εν Μεσωρόπη εκώφευσαν μέχρι τούδε αι αρμόδιαι αρχαί Καβάλας. Ούτω δε η ζωή γνησίων Ελλήνων πολιτών και γνησίων Ορθοδόξων απειλείται καθημερινώς, εξαναγκάζονται δε ούτοι προς πρόληψιν αιματηρών συγκρούσεων να μένουν κεκλεισμένοι εις τας οικίας των. 



Αποτεινόμεθα, 

Κύριε Διευθυντά, 

προς τον κ. Πρωθυπουργόν, 

προς τους υπουργούς των Εσωτερικών και της Δικαιοσύνης και 

προς άπαντας τους αρμοδίους και ερωτώμεν: 

Ζώμεν άρα γε εις καμμίαν Αφρικανικήν χώραν; 

Έχομεν Σύνταγμα; 

Είμεθα και ημείς ελεύθεροι πολίται Έλληνες; 

Δεν έχομεν δικαίωμα να ζητώμεν την προστασίαν μας και την παραδειγματικήν τιμωρίαν των ενόχων; 

Ή μήπως διότι είμεθα νομοταγείς και ως γνήσιοι Ορθόδοξοι 

εμμένομεν εις τας παραδόσεις της Εκκλησίας μας 

δεν πρέπει να προστατευώμεθα; 

Αν τούτο συμβαίνει δεν έχομεν ή να λάβομεν και ημείς τα όπλα 

ίνα προστατεύσωμεν την ζωήν μας 

αφού αι αρμόδιαι αρχαί αδιαφορούσι και αδρανούσιν. 


Β' Μέρος

τελευταίο


Β. Δ. ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗΣ


Πρόεδρος θρησκευτ. Κοινότητος Θεσσαλονίκης




Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα εκ του ιστορικού, ορθοδόξου περιοδικού
 ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
 του αειμνήστου Επισκόπου Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
 Τόμος Ε', σελίδες 60 - 65.
 Πειραιεύς 1982.
Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στον Ζωγράφο - Αγιογράφο κ. Μιχαήλ Χατζηγεωργίου. 



Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF