ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΙΣ




Ξένον και ''αλλογενές'' το έθιμον των Συναυλιών εντός των αγίων του Θεού Εκκλησιών

 που συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια στις Ορθόδοξες Εκκλησίες. 



Αν ήταν στην εποχή μας ο Χριστός, θα έπαιρνε στα χέρια του ''Φραγγέλιο'' και θα έβγαζε έξω μουσικοσυνθέτας, αυλητάς, τραγουδιστάς και θεατάς και θα τους έλεγε: ''Εποιήσατε τον Οίκον του Πατρός μου, από τόπον λατρείας του Θεού, τελέσεως μυστηρίων και προσευχής των πιστών, σε οίκον συναυλιών και ασμάτων''.


Άρχισε δειλά-δειλά πριν κάποια χρόνια -ίσως επτά-οκτώ- με τον κοσμικό τραγουδιστή Νταλάρα σε ερείπια ναού (του Αγίου Αχιλλείου) στην Μεγάλη Πρέσπα, στην Φλώρινα. Πριν -τέσσερα - πέντε- περίπου χρόνια έγινε τοιαύτη συναυλία και στον Ιερόν Ναόν του Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών στην Αθήνα με τον ίδιο τραγουδιστή, παρουσία αυτή την φορά και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρίου Ιερωνύμου. Δεν έμαθα όμως μετά βεβαιότητος, αν τα τραγούδια ήσαν χριστιανικά ή κοσμικά.


Τα τελευταία δύο χρόνια έγιναν συναυλίες και στον ιερόν ναόν Αναλήψεως του Κυρίου στον Βόλο, με την άδειαν του Μητροπολίτου Δημητριάδος κυρίου Ιγναντίου. Στην Κρήτη έγιναν επίσης συναυλίες εντός εκκλησιών στα Χανιά, Ηράκλειο, Ρέθυμνο και Λασίθι, ως επληροφορήθην. Στην Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια γίνονται τοιαύτες συναυλίες στην Πάφο, σε Εκκλησία (νομίζω του Αγίου Γεωργίου), όπου έρχονται παιδιά εφηβικής ηλικίας από την Αγγλικανικήν ''Εκκλησία'' και τραγουδάνε εκεί. Αυτό θεσπίστηκε από τον καιρό που ήταν Μητροπολίτης Πάφου, ο νυν Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος. Κοντά στα Χριστούγεννα πέρυσι το έτος 2014, έγινε συναυλία στην Λευκωσία, στην Εκκλησία της Παλλουριώτισσας με μαθητές Λυκείου, τη εντολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου του Β', όπου τραγούδησαν τα Κάλαντα των Χριστουγέννων σε τρεις στάσεις. α) Σε Βυζαντινή μουσική. β) Σε Παραδοσιακή μουσική γ) Σε... Ευρωπαική μουσική! Τέτοιες συναυλίες έχουν γίνει και σε άλλες εκκλησίες της χώρας και κυρίως στην Αθήνα. 


Οι συναυλίες αυτές συνηθίζονται να γίνονται μεσημβρινές - απογευματινές ώρες. Τα μουσικά όργανά τους, οι οργανοπαίκτες αυτοί και τραγουδιστές, τα στήνουν συνήθως στον σολέα, μπροστά από το εικονοστάσιο και την Ωραία Πύλη, εκεί κυρίως που ανέρχονται οι πιστοί, στα σκαλοπάτια για να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων. Πιστός χριστιανός εκ Βόλου, μου διηγήθηκε: ''Περνούσα έξω από τον Ναόν της Αναλήψεως στον Βόλο. Άκουσα συμφωνίες και μουσική. Ήταν περίπου η ώρα δύο μετά το μεσημέρι. Πήγα στην πόρτα της Εκκλησίας και κρυφοκοίταξα μέσα. Ήταν ώρα συναυλίας. Απομακρύνθηκα τάχιστα, διότι το θεώρησα ασέβεια στον Οίκον του Θεού''. Άλλος εξ' Αθηνών διηγήθηκε κάτι παρόμοιο: ''Άκουσα ότι θα γινόταν συναυλία στην Εκκλησία της ενορίας μου. Πήγα, κάθησα στα στασίδια. Ήταν αργά το απόγευμα έξι - οκτώ περίπου η ώρα. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν τα χειροκροτήματα των ''πιστών'' - θεατών μετά από τις στάσεις των αυλητών και τραγουδιστών μέσα στον ναόν του Θεού''. 


Πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, προφανώς κατά διαταγή της Μασονίας, (διότι αρχηγός τυπικά-θεσμικά της Αγγλικανικής ''Εκκλησίας'' είναι η Βασίλισσα της Αγγλίας η εκάστοτε, η οποία είναι συνάμα και αρχηγός της Μασονίας πάλιν θεσμικά), οι Αγγλικανοί ''επίσκοποι-ιερείς'' έβαλαν μέσα στις αγγλικανικές ''εκκλησίες'' τηλεοράσεις, για να προσελκύσουν τάχα τους νέους, τα παιδιά και τους εφήβους. Αλλ' ουδόλως κατόρθωσαν κάτι τέτοιο, διότι ένας έφηβος, όταν θέλει να παρακολουθήσει τηλεόραση, θα την δει στο σπίτι του. Όχι μέσα στην Εκκλησία. Ο δάκτυλος λοιπόν των Σιωνιστών κατά των Χριστιανικών Εκκλησιών, με τηλεοράσεις στους Αγγλικανούς και συναυλίες στους Ορθοδόξους, είναι εμφανής. Και στοχεύει στον εμπαιγμόν της Πίστεως στον Χριστόν, τον Χριστιανισμόν και γίνονται όλα αυτά για να μας εγκαταλείψει ο Θεός και οι Χριστιανικές Εκκλησίες εντέλει να δημευθούν από το κράτος και να δοθούν στα ''ακάθαρτα'' έθνη και στους μουσουλμάνους, που ήδη πήραν πολλές τέτοιες στην Ευρώπη και τις μεταποίησαν σε τζαμιά. 


Και θα επαληθευθεί η Προφητεία του Οσίου Ανδρέου του δια Χριστόν Σαλού που είπεν, ότι τα ακάθαρτα έθνη και ρυπαρά (Κινέζοι, Ιαπωνέζοι, Κορεάτες, Ινδοί, Ινδονήσιοι, οι λαοί δηλαδή που βρίσκονται στην ειδωλολατρία σήμερα), θα βγουν προς τα τέλη των αιώνων από τις χώρες τους και θα εισχωρήσουν στις χριστιανικές χώρες και αλλοίμονο στους Χριστιανούς. Θα πάρουν τις εκκλησίες και θα τις μεταβάλουν σε χύτρους (=μαγειρία - εστιατόρια). Επίσης αναφέρει ο ανωτέρω άγιος ότι, μέσα στις εκκλησίες θα γίνονται ''ορχήσεις και παίγνια''. Στις μέρες μας η Προφητεία αυτή επαληθεύθη μέχρι τώρα με τις συναυλίες. Ίσως αργότερα έρθουν και τα ''παίγνια'' (=παιχνίδια). Αν ήταν στην εποχή μας ο Χριστός, θα έπαιρνε στα χέρια του ''Φραγγέλιο'' και θα έβγαζε έξω μουσικοσυνθέτας, αυλητάς, τραγουδιστάς και θεατάς και θα τους έλεγε: ''Εποιήσατε τον Οίκον του Πατρός μου, από τόπον λατρείας του Θεού, τελέσεως μυστηρίων και προσευχής των πιστών, σε οίκον συναυλιών και ασμάτων''. 


Να πού καταντούν την Εκκλησίαν οι Οικουμενιστικοί Οργανισμοί και οι Διεθνείς Ενώσεις (ΝΑΤΟ) για τα στρατιωτικά, (Ευρωπαική Ένωσις) για τα πολιτικά και οικονομικά, και (Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών) για τα θρησκευτικά - εκκλησιαστικά. Οι γνήσιοι Ορθόδοξοι Ποιμένες και η γνήσια και ανόθευτος Ορθόδοξος Εκκλησία με τον πιστόν, ευλαβή και ευσεβή λαόν της, στους καιρούς που ζούμε και στους πιο δύσκολους που θα έρθουν, θα διατηρηθούν καθαροί, στην μυστικότητα, στην αφάνεια, στο περιθώριο, στις κατακόμβες και στας ερήμους.


Όσοι συμμετάσχουν σε Οικουμενιστικύς Οργανισμούς και Διεθνείς Ενώσεις και σε Συνέδρια επισήμως και φανερώς, χρηματοδοτούμενοι από τους Ισχυρούς της Γης, θα μαγαρισθούν και δεν θα δυνηθούν να διατηρήσουν την αγνότητα και καθαρότητα της Πίστεως που απαιτεί ο Κύριος και Παντοκράτωρ, η Κεφαλή της Εκκλησίας. ''Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής''. (Αποκάλυψις 2, 10).



Εκ του αγιορείτικου περιοδικού 
''ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΗΣ'', 
τεύχος 272, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2015. 
Πρωτότυπος τίτλος άρθρου: 
''Δάκτυλος των Σιωνιστών οι συναυλίες εντός των αγίων του Θεού εκκλησιών''.
 Η φωτογραφία ανήκει στον Πρεσβύτερο π. Μιχαήλ Κωνσταντινίδη. 
Τίτλος, εισαγωγή στο διαδίκτυο και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.



Μετά τιμής


Βλάσιος Μοναχός Αγιορείτης


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF