ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ




Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ


Αύτη είναι η διαθήκη εμού του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Γ. Καβουρίδου γεγραμμένη ιδία χειρί και κατατεθειμένη εν τω οικείω Γραφείο μου: Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος. ''Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν, εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται''. Την Ευαγγελικήν ταύτην ρήσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού αείποτε κατά νουν έχω, ως και το άδηλον του τέλους της παρούσης ζωής, και μη επιθυμών εις ένα αιφνίδιον θάνατον, όπως τα κατ' εμέ ευρεθώσι αδιάθετα, εθεώρησα πρέπον όπως νυν, ότε εν πλήρει υγεία συν Θεώ διατελώ και σώας τας φρένας διασώζων, διαθέτω ταεμά πράγματα, κατασφαλίζων αυτά δια της παρούσης διαθήκης μου, δι ης ακυρώ πάσαν προηγουμένην τοιαύτην, εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, ήτις επιθυμώ να γίνει σεβαστή παρά πάντων των συγγενών και νομίμων κληρονόμων μου. 


Εν πρώτοις κατά χριστιανικόν καθήκον μου και χρέος ιερόν, δίδωμι συγνώμην εις άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς, Κληρικούς παντός βαθμού και Λαικούς πάσης τάξεως, τους οπωσδήποτε λυπήσαντας και παραπικράναντάς με, και εξαιτούμεν παρ' αυτών αμοιβαίαν συγνώμην, εν οις τυχόν ως άνθρωπος είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία ελύπησα και παρεπίκρανα αυτούς κατά τον Ιδιωτικόν και Ποιμαντορικόν μου βίον. Διότι κατά το γραφικόν: ''ουδείς αναμάρτητος και μία ημέρα εάν ή η ζωή αυτού''. 


Είπα προκειμένου να διαθέσω τα κατ' εμέ μετά τον θάνατόν μου, κρίνω πρέπον να καθορίσω προηγουμένως εκ ποιων περιουσιακών στοιχείων αποτελείται η κινητή και ακίνητος περιουσία μου, ούσα απηλλαγμένη πάσης οφειλής εις τρίτον πρόσωπον. Α') Ακίνητον περιουσίαν ουδεμίαν κέκτημαι... Β') Εκ της κινητής περιουσίας μου..., σύγκειται εκ των δυο Αρχιερατικών στολών πλήρων, τριών Σταυρών του στήθους και ενός της ευλογίας, δύο εγκολπίων, δυο μιτρών και δύο πατεριτσών, εξ ενός χρυσού ωρολογίου, εκ των ολίγων βιβλίων και των εξωτερικών και εσωτερικών ενδυμάτων και εκ χιλίων (1000) σημερινών δραχμών... των λοιπών περισσευμάτων εκ των νομίμων απολαβών μου διατεθέντων υπ' εμού, όντος εν τη ζωή, προς περισσοτέραν της ψυχής μου χαράν και ωφέλειαν πνευματικήν... 


Εάν δε οψέποτε αναγνωρισθεί υπό της Κρατούσης Εκκλησίας η υπ' αυτής προσγενομένη μοι αδικία της περικοπής της συντάξεώς μου εκ του Εκκλησιαστικού Οργανισμού Ο. Δ. Ε. Π., δια την μη συμμόρφωσίν μου διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως προς την μονομερήν απόφασιν της Ιεραρχίας, την αφορώσαν την αντικατάστασιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου διά του υπό Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικασθέντος ως αντορθοδόξου Γρηγοριανού τοιούτου, επιθυμώ και εκφράζω την τελευταίαν θέλησίν μου, όπως τα επί εικοσαετίαν όλως αδίκως και αντικανονικώς περικοπέντα συντάξιμα επιδόματά μου διά το ορθόν φρόνημά μου, συμποσούμενα εις αρκετάς χιλιάδας, να διατεθώσις προς αγοράν μιας κλίνης εν τω ευαγεί Νοσοκομείω ''Ευαγγελισμός'', εις ο να εισάγηται εις ασθενής συμπολίτης μου, άπορος προς νοσηλείαν και θεραπείαν. 


Τα της κηδείας μου και τα νενομισμένα μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως της αμαρτωλής μου ψυχής επαφίενται εις την πρόνοιαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιερού ημών Αγώνος. Επισφραγίζω την παρούσαν διαθήκην μου με μίαν επικάρδιον ευχήν, όπως Κύριος ο Θεός, ο τα πάντα σαφώς διέπων και προς το συμφέρον των ανθρώπων οικονομών, ευδοκήσει να ενώσει απάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας, εν τω εορτασμώ των εορτών και εν τω πλαισίω των αιωνοβίων Ορθοδόξων Θεσμών, ίνα άπαντες οι Ορθόδοξοι ταυτοχρόνως εορτάζοντες δοξάζωσι το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.




Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας
Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή
που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016
στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες Αττικής.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου:
''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 44 - 46.



Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF