ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΠΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ (Α' ΜΕΡΟΣ)



''Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε,
 ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν
 σχέσιν με τον Θεόν. Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν
 του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον
 συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του. Εις
 το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται
 υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι
μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν
χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος''.


Αι είκοσιτρείς (23) σύντομαι επιστολαί, αι οποίαι περιέχονται εις το βιβλιαρίδιον αυτό,

είχον δημοσιευθεί εις το μηνιαίον περιοδικόν της Μονής μας ''Άγιος Κυπριανός'' κατά τα έτη 1981 - 1982. 
Απευθύνονται προς τον Μοναχόν γερο - Θεόκτιστον 
και κατ' επέκτασιν προς κάθε Μοναχόν και τονίζονται εν συντομία ορισμέναι βασικαί πτυχαί της μοναχικής ζωής. 
Θερμώς ευχόμεθα να βοηθήσουν αι επιστολαί αυταί τον Μοναχόν και την Μοναχήν 
της εποχής μας
-έστω και ολίγον-
εις το υψηλόν άθλημα της υπακοής, οπότε θα αισθανόμεθα ευτυχείς εν Κυρίω.



Τη 20ή Μαρτίου 1984 εκκλ. ημερ.
των μδ' αναιρεθέντων αγιοσαββαιτών Αββάδων



Εν Αρχιερεύσιν ελάχιστος



+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός



του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού


Ιανουάριος 1981


Αγαπητέ μοι εν Κυρίω γερο - Θεόκτιστε, εύχομαι η παρούσα μου να σε εύρει εν υγεία κατ' άμφω!


Έλαβον την καλήν σου επιστολήν, την οποίαν μου απέστειλες κατόπιν ευλογίας του αγίου Γέροντός σου και διά της οποίας ζητείς την γνώμην μου επί ορισμένων πνευματικών θεμάτων που σε απασχολούν.


Ευχαρίστως, με την χάριν του Σωτήρος μας, θα σου εκθέσω τας ταπεινάς μου απόψεις και ελπίζω να οικοδομηθώμεν αμφότεροι.


Καθώς συμπεραίνω από τα γραφόμενά σου, η αιτία των προβληματισμών σου είναι η εξής: δεν έχεις συνειδητοποιήσει πλήρως το βαθύ νόημα της Μοναχικής καθιερώσεως.


Βεβαίως μόνον η χάρις του Κυρίου μας δίδει αυτήν την συναίσθησιν, αλλά οφείλει και ο Μοναχός να έχει ως διαρκή μελέτην τούτο το θέμα και να προσεύχεται εις τον Θεόν να του αποκαλύψει το βαθύτερον μυστήριον της ιδιότητός του.


Διά της μοναχικής κουράς, γερο - Θεόκτιστε, ο Μοναχός έρχεται πλέον εις εντελώς ιδιάζουσαν σχέσιν με τον Θεόν.


Αφιερώνει εις τον Δημιουργόν του το σώμα και την ψυχήν του. Και περισσότερον συγκεκριμμένως: αφιερώνει την ελευθερίαν του.


Εις το εξής ακόμη και αι μύχιαι σκέψεις του τίθενται υπό την κρίσιν του πνευματικού πατρός του, και όχι μόνον δεν ενεργεί, αλλ' ούτε αποδέχεται λογισμόν χωρίς την ευλογίαν και έγκρισιν του Γέροντος.


Βεβαίως τούτο ξενίζει εκείνους, οι οποίοι δεν ενεβάθυναν και δεν έζησαν το μυστήριον της υπακοής. Όμως οι Άγιοι Πατέρες έτσι μας διδάσκουν και η ταπεινή μας πείρα έτσι μας πληροφορεί.


Δεν είναι άλογος και τυφλή αυτή η υπακοή και η υποταγή, αλλά στηρίζεται εις τον εξής απλούν και βαθύν συλλογισμόν:


''Εγώ ως Μοναχός δεν ανήκω πλέον εις τον εαυτόν μου και δι' αυτό πρέπει εν παντί και πάντοτε να ενεργώ το θέλημα του Θεού. Η καρδία μου όμως είναι εμπαθής και εσκοτισμένη από τας αμαρτίας και δεν πιστεύω εις ό,τι μου υποβάλλει.


Η μόνη ασφαλής οδός είναι η εν ταπεινώσει αναζήτησις του θελήματος του Θεού διά μέσου του Γέροντός μου, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνην να με καθοδηγήσει ως νυμφαγωγός εις τους ουρανίους θαλάμους.


Ο Γέροντάς μου, ανεξαρτήτως της πνευματικής του κατάστασης είναι το όργανον και το εργαλείον διά του οποίου ο Θεός ενεργεί την σωτηρίαν μου''.


Έτσι πρέπει να σκέπτεται ο Μοναχός, αλλά χρειάζονται και ορισμέναι προυποθέσεις διά να γνωρίζει το θείον θέλημα.


Περί τούτων θα σου γράψω εις την επομένην μου επιστολήν. Μεταβίβασε τας ευχάς και τα σέβη μου εις τον άγιον Γέροντά σου.


Η Παναγία μας να σε ενισχύει!



Ευχέτης προς Κύριον



+ Ο Ωρωπού και Φυλής Κυπριανός 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου του αειμνήστου 
Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
''Προς Μοναχούς''.
'Εκδοση Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής,
Φυλή 1984, σελ. 5-6.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF