ΝΕΚΡΟΣ ΚΙ Η ΨΥΧΗ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Ο άγιος Σάλβιος από την πόλη Αλμπί της Ν. Γαλλίας, επίσκοπος Γαλατίας που έζησε τον 6ο αιώνα, αφού υπήρξε νεκρός για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, επέστρεψε στη ζωή και διηγήθηκε στο φίλο του άγιο Γρηγόριο της Τουρώνης τα εξης: ''Όταν σειόταν το κελί μου πριν τέσσερις ήμέρες, και με είδατε να κείτομαι νεκρός, δύο άγγελοι με ανύψωσαν και με μετέφεραν στο πιο ψηλό σημείο του Ουρανού, τόσο ψηλά που έμοιαζε να έχω κάτω από τα πόδια μου, όχι μόνον αυτήν την άθλια γη, αλλά και τον ήλιο και το φεγγάρι, τα σύννεφα και τα άστρα. 

Κατόπιν πέρασα μαζί με τους αγγέλους μέσα από μία πύλη, η οποία έλαμπε πιο πολύ κι απ' το φως του ήλιου και μπήκα σε ένα κτίριο που το πάτωμά του ήταν καμωμένο από λαμπερό ασήμι και χρυσό. Το φως που υπήρχε ήταν αδύνατο να περιγραφεί. Βρισκόταν εκεί ένα πλήθος ανθρώπων, που δεν ήταν, ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες και κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις και σε τέτοια έκταση που δεν μπορούσες να δεις μέχρι πού έφτανε. Οι άγγελοι μου άνοιξαν δρόμο για να περάσω μέσα από αυτό το πλήθος που ήταν μπροστά μου και φτάσαμε στο μέρος εκείνο, το οποίο ατενίζαμε απ' όταν ακόμα βρισκόμαστε πολύ μακριά. 

Πάνω από εκείνο το μέρος έστεκε ένα σύννεφο λαμπρότερο από οποιοδήποτε φως, κι όμως δεν υπήρχε, ούτε ήλιος, ούτε φεγγάρι, ούτε κανένα αστέρι και μάλιστα, το σύννεφο έλαμπε πιο πολύ απ' όσο θα μπορούσε να λάμπει από μόνο του το καθένα από αυτά. Μία φωνή ακούστηκε μέσα από το σύννεφα, που θύμιζε τον ήχο από πολλά νερά που έπεφταν. Εμένα τον αμαρτωλό, με υποδέχθηκαν με μεγάλο σεβασμό κάποια όντα, μερικά από τα οποία φορούσαν άμφια και άλλα κανονικά ρούχα. Οι άγγελοι που με οδηγούσαν, μου εξήγησαν ότι αυτά τα όντα ήταν οι μάρτυρες και άλλοι άγιοι, τους οποίους τιμούμε εδώ στη γη και στους οποίους προσευχόμαστε με μεγάλη ευλάβεια. 

Και ενώ στεκόμουν εκεί, άρχισε να με τυλίγει απαλά μία ευωδία τόσο γλυκιά, που νιώθοντας να "τρέφομαι" από αυτήν, δεν αισθανόμουν καμιά ανάγκη να φάω ή να πιω, τίποτα μέχρι αυτήν τη στιγμή που σου μιλάω. Μετά άκουσα μία φωνή, πού είπε: "Αφήστε αυτόν τον άνθρωπο να γυρίσει πίσω στον κόσμο, γιατί οι εκκλησίες μας τον έχουν ανάγκη". Παρ' ότι άκουγα την φωνή, δεν μπορούσα να δω, ποιος μιλούσε. Και τότε έπεσα μπρούμυτα ατό έδαφος συντετριμμένος, κλαίγοντας. 

Αλίμονο, αλίμονο, Θεέ μου!" είπα. "Γιατί μου αποκάλυψες όλα αυτά που είδα, μόνο και μόνο για να μου τα ξαναπάρεις πίσω;... "Η φωνή που μου είχε μιλήσει, είπε: "Πορεύσου εν ειρήνη. Εγώ θα σε προστατεύω μέχρι να σε ξαναφέρω και πάλι σ' αυτό το μέρος." Τότε οι οδηγοί μου άγγελοι με άφησαν και εγώ επέστρεψα περνώντας και πάλι μέσα από την πύλη από την οποία είχα εισέλθει, κλαίγοντας καθώς έφευγα.''

Αγίου Γρηγορίου της Τουρώνης