ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

ΙΔΟΥ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ




Στην Μάνδρα Αττικής δολοφονήθηκε το 1927, 

υπό την αγαστή συνεργασία Κράτους και Καινοτόμου Εκκλησίας 

η Αγία Μάρτυς Αικατερίνη Ρούττη, 

το πρώτο -επίσημα- καταγγεγραμμένο θύμα των Οικουμενιστών διωκτών της. 

Από τότε η Μάνδρα έγινε το συνώνυμο της Καισαριανής 

των αγνών, πατριωτών Ελλήνων, 

ο τόπος θυσίας των Ορθοδόξων του Πατρίου, 

όπου παρηύλαναν αφηνιασμένοι χωροφύλακες, δρύινοι υποκόπανοι, 

μηχανικές αντλίες νερού, επιδέξια, θανατηφόρα γκλοπς 

και μεσαιωνικές κραυγές ιεροεξεταστών ''Αρχιερέων''! 

Μαζί με όλα τούτα και: 

 μαζικές φυλακίσεις κληρικών του πατρίου ημερολογίου, 

ερμητικό κλείσιμο και σφράγισμα ιερών Ναών, 

αθρόοι εγκλεισμοί στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, 

κούρεμα των μαλλιών και των γενείων Ιερέων, 

γκρέμισμα Επιταφίων και ιερών Ποτηρίων με το Σώμα και Αίμα του Χριστού μας, 

''επίζηλοι'' ξυλοδαρμοί και λακτίσματα σε ιερούς χώρους και δημόσια εντευκτήρια, 

κακεντρεχείς λοιδορίες και χαιρέκακοι εμπυσμοί, 

καθολικός αποκλεισμός Ορθοδόξων, 

ως άτομα επικίνδυνα φέροντες ...

''μιασματικήν ασθένειαν''... 

 Και σήμερα κάποιοι μιλούν για διωγμούς...; 

Πως εννοούνται άραγε αυτοί; 

Με την μετάθεση του διωκόμενου σε άλλη ενορία της ιδίας Μητροπόλεως; 

Με παραινετικές εγκυκλίους διοικητικής πειθαρχίας; 

Με την ακέραια και απρόσκοπτη, ''παπόφρονη'' υποταγή στον Οικουμενιστικό Πατριάρχη; 

Με την καθαίρεση του ενεργούντος, που αποτελεί τίτλο τιμής για τον ίδιον; 

Κι αυτές οι κινήσεις - εννοιολογικά - θεωρείτε, 

πως αποτελούν διωγμούς; 

Μα τον δρόμο των Διωγμών και της έμπρακτης Ομολογίας σας τον έδειξαν 

από το 1924 και εντεύθεν, 

η Αγία Μάρτυς Αικατερίνα Ρούττη της Μάνδρας, 

ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιωσήφ της Δεσφίνας, 

ο Όσιος Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας 

και κυρίως ο Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογητής, 

ο εκτοπισθείς, εξορισμένος και διαβεβλημένος υπό πάντων των εκκλησιαστικών και δημοσίων Αρχών, 

ηγήτωρας του Ακαινοτομήτου Πληρώματος της Εκκλησίας. 

Η ανδρεία αναγνώριση των - μέχρι και δολοφονιών - εγκλημάτων 

που διέπραξαν οι κρατικές, κατασταλτικές αρχές εξουσίας, 

συνεργούσες μετά της νεωτεριστικής, διοικητικής Ιεραρχίας, 

θα ήταν κατά Θεόν η δέουσα. 

Από την στιγμή όμως, 

που πλαστογραφείται κι αυτή η ίδια Εκκλησιαστική Ιστορία 

και φθάσαμε να θεωρούνται - ακραιφνώς και εμφανώς - ''διωκόμενοι''..., 

άνθρωποι, όπως ο Βατοπαιδινός ηγούμενος Εφραίμ, ο π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, 

ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ή ο Γόρτυνος Ιερεμίας, 

τότε εκτός του καθολικού επανευαγγελισμού 

που θεωρείται άρδην και αμετάκλητα επιβεβλημένος, 

πρέπει να επαναπροσδιορισθεί και να επανακαθορισθεί κι αυτή 

η ίδια, ακριβής ετυμολογία των λέξεων! 

Ακολουθεί δημοσίευμα της εφημερίδας ''Εσπερινή'' της εποχής εκείνης, 

σχετικά με την δολοφονία της Αικατερίνης Ρούττη εν  ώρα... 

λατρευτικής αγρυπνίας... 

συμφώνως με το ορθόδοξο ημερολόγιο των Πατέρων μας!  


Γιώργος Δ. Δημακόπουλος


  

Εις μίαν κλίνην του ''Ευαγγελισμού'' απέθανε χθες την πρωίαν, 

η πτωχή γυναικούλα της Μάνδρας, 

η Αικατερίνη Κ. Ρούττη, ετών 24, μήτηρ δύο τέκνων. 

Είναι η πτωχή μητέρα, 

η οποία ακολουθούσεν το παλαιόν ημερολόγιον. 

Είναι η δυστηχισμένη γυναικούλα, 

η οποία έπεσεν από τα χτυπήματα του υποκοπάνου του χωροφύλακος.

 Είχε διαπράξει φοβερόν έγκλημα: 

Ακολουθούσεν το παλαιόν ημερολόγιον και ενόμισεν, 

ότι έπρεπε την εορτήν των Ταξιαρχών να εορτάσει την ημέραν, 

την οποίαν έκρινεν αυτή, 

ως ορθοτέραν. 

Η Εκκλησία όμως, 

η Ιερά Σύνοδος όπλισε την χείρα του Χωροφύλακος. 

Και διέταξε: 

Κτυπάτε. 

Και οι Χωροφύλακες εκτύπησαν. 


Η μητέρα απέθανεν από τα τραύματα και τα δύο της παιδάκια ρίπτονται έρημα και ορφανά μέσα εις την ζωήν. Δεν ευθύνεται δια τον φόνον αυτόν ο Χωροφύλαξ. Την ευθύνην, βαρείαν και ασυγχώρητον, φέρει ο Μητροπολίτης Αθηνών, με τον πρωτοφανή μεσαιωνισμόν του εις μεθόδους και μέσα, δια των οποίων παραβιάζεται η ελευθέρα συνείδησις και το δικαίωμα της ελευθέρας λατρείας. 


Φέρει την ευθύνην αυτός, ο οποίος κρατεί εις τας φυλακάς πιστούς ανθρώπους, πιστούς Χριστιανούς, ο οποίος εκήρυξεν τον διωγμό κατ' ανθρώπων, οι οποίοι ουδέν διέπραξαν έγκλημα, αυτός ο οποίος αυθαιρέτως μετέβαλε το ημερολόγιον, εις το οποίον δια της βίας και του υποκοπάνου ζητεί να υποτάξει τον Λαόν. Μακαριώτατε Μητροπολίτα Αθηνών, δεν σας ομιλεί κανείς φανατικός, δεν σας κατηγορεί από την στήλην αυτήν άνθρωπος του παλαιού ή του νέου ημερολογίου. Σας απευθύνει την κατηγορίαν άνθρωπος ελεύθερος, εν ονόματι των αιωνίων αρχών της ελευθέρας συνειδήσεως. 


Δεν εκτοξεύει καθ' υμών την στιγμήν αυτήν την κατηγορίαν μία θρησκόληπτος μοναχή δια να την ρίψετε εις την φυλακήν ή φανατικός Χριστιανός δια να στρέψετε κατ' αυτού τον υποκόπανον του χωροφύλακος. Σας ομιλεί άνθρωπος ελεύθερος: Ε ί σ θ ε   ο έ ν ο χ ο ς  τ ο υ  φ ό ν ο υ   τ η ς  γ υ ν α ι κ ό ς. Και από της στιγμής ταύτης, κατά την οποίαν έκλεισεν αυτή επάνω εις την κλίνη του πόνου τα μάτια της, ε, Μακαριώτατε Μητροπολίτα, σεις είσθε υπόδικος έναντι πάσας ελευθέρας συνειδήσεως και ουδείς συγχωρεί το έγκλημά σας. Είσθε υπόδικος έναντι του κοινού ποινικού νόμου. Τί ζητείτε, λοιπόν Μακαριώτατε; Θέλετε ν' ασπασθούν όλοι το ημερολόγιόν σας; 


Διατί όμως δεν ζητείτε, αφού τόση είναι η δια την Εκκλησίαν φροντίς, ν' ασπασθούν όλοι την λατρείαν και την θρησκείαν της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας; Αναγνωρίζετε το δικαίωμα της ελευθερίας της πίστεως εις τους αλλοθρήσκους, αλλά δεν ανέχεσθε ν' ακολουθούν άλλο ημερολόγιον, άλλο από εκείνον το οποίον με την συνεργασίαν μερικών λιποτακτών και εγκληματιών επιβάλλετε. Διότι δεν λησμονεί κανείς, ότι υπό το διάταγμα εκείνο υπάρχουν αι υπογραφαί των επαναστατών, οι οποίοι εδολοφόνησαν τους Εξ. Και ομιλείτε περί νομίμου μεταβολής του ημερολογίου; Αλλ' όταν τόσον σεβασμόν προς την υπογραφήν των ανθρώπων εκείνων έχετε, μακαριώτατε Μητροπολίτα, προκειμένου περί του ημερολογίου, διατί, όταν δια των υπογραφών αυτών εγκαινιάζετο η απαλλοτρίωσις των κτημάτων της Εκκλησίας, δεν ηθέλατε να αναγνωρίσετε αυτάς; 


Και, ενώ τόσας καταβάλλετε ενεργείας δια την αποτροπήν του διατάγματος εκείνου, δια την εφαρμογήν όμως του άλλου φονεύετε μίαν γυναίκα, φυλακίζετε πιστούς, σεις ο οποίος, υποτίθεται, επιβάλλεται να εφαρμόζετε το ''Αγαπάτε τους εχθρούς υμών''. Να προχωρήσω; Υπάρχουν τόσα πράγματα, δια τα οποία θα είχε φροντίσει ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης και τα οποία θίγουν την Εκκλησίαν. Υπάρχουν τόσα σκάνδαλα, τα οποία έφθασαν μέχρι του Τύπου. Υπάρχουν τόσαι κατηγορίαι, τας οποίας αντίπαλοί του απευθύνουν κατ' αυτού και διατάσσονται τώρα ανακρίσεις. 


Δεν ερευνώμεν. Ή μήπως η Σύνοδος δεν κατηγόρησεν αυτόν δια παραβάσις τινάς; Δεν συζητούμεν. Αλλ' ως ελεύθεροι άνθρωποι εκτοξεύομεν την κατηγορίαν εναντίον του Μητροπολίτου Αθηνών και της Ιεράς Συνόδου: Ε ί σ θ ε έ ν ο χ ο ι, πάντες και όσοι διατάσσετε και όσοι ανέχεσθε τον διωγνόν των πιστών. Είναι ελεύθεροι οι άνθρωποι αυτοί, θέλετε όμως να δεσμεύσετε την συνείδησίν των, θέλετε με τους μεσαιωνισμούς και το υποκόπανον του Χωροφύλακος να συντρίψετε την ελευθερίαν της λατρείας; Είσθε ένοχοι της πτωχής της Μάνδρας. 


Από της στιγμής αυτής πάσα ελευθέρα συνείδησις, ανωτέρα παντός ημερολογιακού ζητήματος, έχει την υποχρέωσιν να εξεγερθεί εναντίον εκείνων, οι οποίοι ζητούν να εμφανισθούν ως προοδευμένοι άνθρωποι με την μεταβολή του ημερολογίου, ενώ εις τας μεθόδους των αποδεικνύονται ιεροεξετασταί και βάρβαροι.



Από της στιγμής αυτής, 

κάθε ελεύθερος άνθρωπος με ψυχράν την λογικήν, 

στρέφεται εναντίον της εκκλησιαστικής Αρχής. 

Κρατούμεν το μαστίγιον. 

Και δεν θα διστάσομεν εις το ανηλεές μαστίγωμα των ανελευθέρων Ιεραρχών. 

Αν αυτοί εγκαινιάζουν τον υποκόπανον, 

τι θ' αναγκάσει τους ελευθέρους ανθρώπους να μην στρέψουν κατ΄αυτών το μαστίγιον,

 το οποίον θα ξεσχίσει προσωπίδας ''ευσεβών'' και γόητρον αμφίβολον; 

Το μαστίγωμα άλλωστε το εδίδαξε ο Χριστός, 

ο Θεός που ηγάπησε τους εχθρούς του, 

αλλ' ο οποίος δεν συνεχώρησε τους εμπόρους της Εκκλησίας.



Εφημερίδα ΕΣΠΕΡΙΝΗ  της 29-11-1927



Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Εκ του βιβλίου του μακαριστού Επισκόπου Πενταπόλεως
 των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 
κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου ''ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ''. 
Έκδοση γ', 
Πειραιεύς 1987, σελίδες 38 - 40.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF