ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

ΤΟΛΜΗ! Ο ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ




…Εἶναι πράγματι «Ροδοπέταλα Ψυχῆς» καί ἀποδείξεις ἐνθέρμου Πίστεως, 

ἡ μεγαλοψυχία, αὐταπάρνησις, τό θάρρος, ἡ ὑπομονή, 

ἡ καρτερία, ἡ ἰσχύς καί ἡ βούλησις, 

ἀλλά μέσα σέ όλα αὐτά, 

θεωρεῖται ὡς αναγκαία συνθήκη, 

ἡ ὓπαρξις καί ἡ ἐπίδειξις τῆς τόλμης ἂνευ τῆς ὁποίας, 

ἐνώπιον τῶν δυσχερειῶν καί τοῦ φόβου ἐκ τῶν ἀπειλῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, 

ὁ δηλὠνων «Πιστός» μεταβάλλεται είς ρίψασπιν καί ἀρνητήν τῶν πάντων. 


Πολλές φορές ἒχομε ἀναφερθεῖ στούς σκληρούς ἀγῶνες τούς ὁποίους πρέπει νά δώση ὁ πραγματικά ΠΙΣΤΟΣ, προκειμένου νά ἀναδειχθῆ ΑΞΙΟΣ τοῦ τίτλου ΠΙΣΤΟΣ. Μέσα στό θαυμάσιο, μικρό ἀλλά τόσο ΜΕΣΤΟ καί ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ κειμενάκι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περί τοῦ «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΙΣ», βρίσκομε τίς βασικές ἀρχές τίς ὁποῖες πρέπει νά ἒχη ὁ Χριστιανός, προκειμένου νά δύναται νά ὑποστηρίξη πώς εἶναι πράγματι ΠΙΣΤΟΣ. Ὃλες αὐτές οἱ ἀρετές, (μεγαλοψυχία, αὐταπάρνησις, θάρρος, ὑπομονή, καρτερία, ισχύς, βούλησις) εἶναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ, γιά νά εἶναι οὐσιαστικές καί δημιουργικές, νά συμπληρώνωνται ἀπό τήν ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΑΡΕΤΗ πού εἶναι Η ΤΟΛΜΗ. 


τόσο ΠΛΟΥΣΙΑ, ΜΕΣΤΗ καί ΑΚΡΩΣ ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΣ Ἑλληνική Γλῶσσα, ἀποδίδει θαυμάσια διά τῆς λέξεως αὐτῆς, κάποια πράγματα τά ὁποῖα, ἡ ἀνθρωπίνη λογική, τά θεωρεῖ (και πολύ δικαίως) σημαντικά καί χαρακτηριστικά τοῦ ΑΛΗΘΩΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥ καί ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΩΣ ΔΡΩΝΤΟΣ ἀτόμου. Δέν γνωρίζει ὁ σημερινός Ἓλλην, ὁ στερηθείς ΒΙΑΙΩΣ καί ΥΠΟΥΛΩΣ τῆς θαυμασίας του Γλώσσης, τό γιατί ὁ Λεωνίδας τῆς Σπάρτης δέν εἶπε ἁπλῶς στον Πέρση ἐπίδοξο κατακτητή «ΕΛΘΩΝ ΛΑΒΕ», ἀλλά τοῦ εἶπε «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ». Μέσα στό «ΜΟΛΩΝ» ἐνυπάρχει κατά τόν ΕΞΑΙΣΙΟΝ τρόπον μέ τόν ὁποῖον διαρθροῦται ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα, καί ἡ λέξις «ΤΟΛΜΗ». Λέγει λοιπόν ὁ Λεωνίδας «ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ ΕΛΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΗΣ»…! 


λέξις ΤΟΛΜΗ γιά τούς Ἓλληνες, ἦταν πάντοτε, ἀλλά καί είναι κεφαλαιωδους σημασίας. Ἒτσι καί γιά την ΠΙΣΤΗ μας, ἡ ὁποία διεδόθη μέ «ὂχημα» τήν ἀξεπέραστη, ζωντανή, ἀκριβολόγο καί ἀπολύτως ἀποτελεσματική Ἑλληνική Γλῶσσα, ἡ λέξις ΤΟΛΜΗ εἶναι κάτι πού συμπληρώνει απολύτως τίς Ἀρετές πού πρέπει νά διακρίνουν τόν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΙΣΤΟ (καί τίς ἒχει ἐντοπίσει κατά τρόπο θαυμαστό ὁ Ἃγιος Νεκτάριος)…! Εἶναι πάμπολλες οἱ Εὐαγγελικές άναφορές στήν ΤΟΛΜΗ καί εἶναι αποδεδειγμένο, πώς στίς Ἃγιες Γραφές τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως, γίνεται σαφές πώς ἡ Ἀρετή αὐτή, εἶναι απαραίτητο νά κοσμῆ τόν πραγματικά Πιστό Χριστιανό. Διαβάζομε πώς ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ΤΟΛΜΗΣΑΣ ἐζήτησε Τό φθαρτό Σῶμα Τοῦ Κυρίου προκειμένου νά τό ενταφιάση. 


ς ἀναλογισθοῦμε τό πόση ΤΟΛΜΗ ἒπρεπε νά διαθἐτουν οἱ Χιλιάδες Μάρτυρες Τῆς Πίστεώς μας, ὣστε νά μή «λυγίζουν» πρό τῶν φρικτῶν βασανιστηρίων τά ὁποῖα τούς ἀνέμενον ὃταν ἐπέμεναν καί ἒμεναν σταθερά ἐντεταγμένοι στό Ποίμνιον Τοῦ Κυρίου μας…! Ὁ φόβος, ἡ ἒλλειψις ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἡ… ἀτολμία καί τό σκύψιμο τῆς κεφαλῆς πρό τῶν ἀπειλῶν ἢ τῆς βαναύσου συμπεριφορᾶς τῶν διαφόρων ὀργάνων τοῦ σκότους, τά ὁποῖα, ἐνδεδυμένα μέ τίς ἁρμοδιότητες καί ἐξουσίες πού τούς δίδουν οἱ «θέσεις» καί οἱ «θῶκοι» ὃπου εἶναι τοποθετημένοι, προσπαθοῦν νά καθυποτάξουν τό φρόνημα καί τίς ὃποιες ἀντιστάσεις τῶν Πιστῶν, δεν προσιδιάζουν στόν Πιστό Χριστιανό. 


Τί ἀξία μπορεῖ νά ἒχη τό νά δηλώνη κάποιος πώς «πιστεύει», ἀλλά στήν πρώτη δυσκολία ἢ ἀπειλή... «βάζει τήν οὐρά στα σκέλια» (ὃπως λέει ὁ Λαός μας) καί δέν ομολογει ΠΙΣΤΙΝ τότε πού πρέπει…! Ναί: Εἶναι πράγματι «Ροδοπέταλα Ψυχῆς» καί ἀποδείξεις ἐνθέρμου Πίστεως, ἡ μεγαλοψυχία, αὐταπάρνησις, τό θάρρος, ἡ ὑπομονή, ἡ καρτερία, ἡ ἰσχύς, καί ἡ βούλησις, ἀλλά μέσα σέ όλα αὐτά, θεωρεῖται ὡς ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ, ἡ ὓπαρξις καί ἡ ἐπίδειξις τῆς ΤΟΛΜΗΣ, ἂνευ τῆς ὁποίας, ἐνώπιον τῶν δυσχερειῶν καί τοῦ φόβου ἐκ τῶν ἀπειλῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ὁ δηλὠνων «Πιστός», μεταβάλλεται είς ρίψασπιν καί ἀρνητήν τῶν πάντων.



Μή τούς φοβᾶστε. 

Πρέπει νά τολμοῦμε νά διακηρύττωμε τήν Πίστιν μας 

κυρίως ἐνώπιον τῶν ΔΟΥΛΩΝ τοῦ σκότους, 

προκειμένου νά ἀντιληφθοῦν πώς ματαιοπονούν στήν προσπάθειάν των 

νά ἐξαφανίσουν τήν Ὀρθοδοξίαν. 

ΤΟΛΜΗ λοιπόν καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, 

κυρίως πρό τῶν κινδύνων πού μᾶς… ἐπισημαίνουν 

οι ΑΘΕΟΙ ΑΡΝΗΤΑΙ τοῦ Χριστοῦ μας καί τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας.



Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF