ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ




Ο εντολοδόχος, κοσμικός συναισθηματισμός των Πολυεθνικών 

που βιώνει ο Νεοέλληνας τις ημέρες των Χριστουγέννων
απέχει απροσπέλαστες παρασάγγας από την βιωματική και μυστηριακή κατάνυξη
που συναισθάνεται ο ορθοπραττών πιστός
και η οποία δεν είναι μια κτιστή και αναλώσιμη αίσθηση,
αλλά μια αγιοπνευματική αποκάλυψη και εμπειρική ''έκρηξη'' της Θείας Χάριτος!
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος,
που οι περισσότεροι αναπνέουν την ''μαγεία των ''Χριστουγέννων''
μέσα από το φωτορυθμικό ''παλκοσένικο'' του διεθνούς εμπορίου,
την καταναλωτική βουλιμία της αγοράς και την αδηφάγα κραιπάλη
της ''εκπορνευμένης'' γαστρός.
Και όταν τελειώσει η ''θεατρική παράσταση'' θά΄χει απομείνει αποκλειστικά
το χειροκρότημα!
Και η μελαγχολία...
Αυτή είναι η εξοστρακισμένη τραγωδία,
μέσα στην οποία παφλάζει, κοχλάζει κι αποσυντίθεται
ο προτεσταντίζων άνθρωπος του ''Santa Claus'' και της Χολυγουντιανής, χρηματιστηριακής φιέστας.
Ζήτω το ''Hollywood'' λοιπόν, 

ζήτω οι Πολυεθνικές, 

ζήτω και η ''20th century fox''...


Αυτά τα ''Χριστούγεννα'' ζουν δυστηχώς οι Νεοέλληνες, που βαυκαλίζονται ανέξοδα -δίκην άδωρων δώρων- στη θέα ενός android κινητού, μιας υπαίθριας απόδρασης στην Αράχωβα και την Αγόριανη ή μιας ομαδικής, μεταμεσονύχτιας κραιπάλης στα γυφτολαικίζοντα νυχτομάγαζα των πόλεων! Το τραγικότερο όλων βέβαια δεν είναι η εκκοσμίκευση, η έκπτωση και τελικά η αναίρεση αυτών των απομεινάντων ''Χριστουγέννων'', αλλά αυτή η ανεκλάλητη, παγωμένη ''ηδονή'' και συμμετοχή στην καρναβαλική αυτή φιέστα, που αποτελεί επίσημα και την Ειδωλολατρεία του Χειμώνα! 


Άτακτες ορδές ''βαρβάρων'' επιδίδονται σε ένα ακαταίσχυντο, ακατάσχετο και ''επικό'' πλιάτσικο των απανταχού σούπερ μάρκετς σε βαθμό γενικής λεηλασίας... Η Ειδωλολατρεία του Χειμώνα, αυτά τα εκκοσμικευμένα και χαλκευμένα Ψευδοχριστούγεννα, αυτά τα μαριναρισμένα εκ του σιωνιστικού ''τσελεμεντέ'' συμπόσια φθηνής αγαπολογίας συσκευασμένα σε αμπαλαρισμένο, χρυσαφένιο περιτύλιγμα είναι μια τσίγκινη και κάλπικη αγάπη που διαρκεί μια μέρα. 


Αυτό που θα μείνει εντέλει στους ''μυούμενους'' καταναλοσυλλέκτες αυτής της ειδωλολατρικής φιέστας και εορτινής αυτοκατάνυξης είναι οι φουσκωμένες, τετράπαχες και ''ασφυκτικές'' κοιλιές, η οδυνηρή, άθλια και διαβεβλημένη μέθη και φυσικά μια διάχυτη, οφθαλμοφάνερη και ''επική'' μελαγχολία να συνοδεύει τους δύσμοιρους Νεοέλληνες, που έμειναν με την απατηλή ψευδαίσθηση, πως γιόρτασαν ''Χριστούγεννα''! Και πως να τους εξηγήσεις, πως αυτά τα... ''χιονισμένα'' και ''μαγικά'' Ψευδοχριστούγεννα είναι αποκλειστικό εργόχειρο της Coca-Cola έτει 1931 ακόμα, πως όλα τα αποκαλούμενα -πλην των δημοτικών τραγουδιών και των παραδοσιακών καλάντων- είναι αμιγώς προτεστάντικα, δηλαδή αιρετικά τραγούδια του συρμού, πως ο Βασίλειος ο Μέγας δεν δίδαξε ποτέ τον άπακο, την ζωική και μανιώδη βουλιμία και την ιδεοληψία της καθολικής οινοκατάνυξης! 


Αντιθέτως, τα Χριστούγεννα είναι μια αποκλειστικά Ορθόδοξη, Δεσποτική εορτή, που πραγματώνεται καθ΄όλη την περίοδο της Σαρρακοστής, μέσα στο ψυχικό και πνευματικό θεραπευτήριο που ονομάζεται Ορθόδοξη Εκκλησία! Χριστούγεννα χωρίς Εκκλησία δεν λογίζονται, Χριστούγεννα χωρίς την ''σταυρωτική'' ανάβαση της νηπτικής Σαρρακοστής που αποκορυφώνεται στο ''κοινόν ποτήριον'' και την θεοδώρητη ένωσή μας με τον Γεννηθέντα Χριστό δεν υφίστανται. Τί απείρου κάλλους -όμως- αντίθετες, αμφίρροπες και ανομοιογενείς ανθρώπινες αντιδράσεις... 


Οι κοσμικοί άνθρωποι στον γεννηθέντα και εορτάζοντα Χριστό μας δεν θα προσφέρουν Τίποτα. Μεταξύ τους όμως θα ανταγωνίζονται στην αγορά ενός τετραπύρηνου tablet του ''Κωτσόβολου'', στα καλύτερα androit κινητά από το ''Πλαίσιο'' ή στα καινούρια playstation των ''Media market''. Και όταν οι περισσότεροι πάλι θα πιστοποιήσουν, θα διακηρύξουν και θα αναβαθμίσουν την αλαφιασμένη, φίλαυτη ματαιοδοξία τους στην κοσμική αίγλη ενός εορταστικού Ρεβεγιόν, οι λιγότεροι, οι ελάχιστοι, οι ''σαλεμένοι'' -μα πατροπαράδοτοι-πιστοί θ΄αγρυπνούν σε Μονές και Εκκλησιές, για να υποδεχθούν τον γεννηθέντα και άμωμο Αμνό μέσα στο σύγχρονο σπήλαιο της Γέννησης, που είναι αυτή η Εκκλησία!



Γιατι αυτά είναι τα αληθινά Χριστούγεννα: 
η ψυχική ανάταση, η πνευματική ολοκλήρωση κι η χριστουγενννιάτικη αυτή 
''έκρηξη'' αγιοπνευματικής ευτυχίας που νιώθει ο συμμέτοχος, μετανοών πιστός, 
δεν ανταλλάσσεται με οιοδήποτε handmade μόρφωμα προβοκατόρικης, ημεροληκτικής χαράς, 
που κατασκεύασαν επιμελώς οι σιωνιστικοί ''Έμποροι των Εθνών'' των Η.Π.Α και της Coca-Cola! 
Τα ''Ψευδοχριστούγεννα'' λοιπόν που βιώνουν 
οι σημερινοί κατοχικοί και υπόδουλοι, ραγιάδες νεοέλληνες 
είναι τα βιομηχανικά απόβλητα που παρήχθησαν στα αμερικάνικα εργαστήρια των Tomas Nast και Haddon Sundblom, 
που ανέλαβαν εργολαβικά -μέσω του Αβραάμ Λίνκολν και της Coca-Cola- 
να δημιουργήσουν όλη αυτή την  φαντασμαγορική φιέστα των ''animated designs'': 
έναν θραψερό, κοιλιόδουλο και καλοθρεμμένο ''Άι Βασίλη'', 
που από το 1931 του φόρεσαν κόκκινη στολή και μακρόσυρτη, λευκή γενειάδα, 
ταράνδους, ξωτικά, φαντάσματα, αστερόσκονη, άμαξες, χιόνια, δώρα, 
μα κυρίως Ψέμα! 
Αυτό το Ψέμα ζουν δυστηχώς αυτές τις μέρες 
οι περισσότεροι υπόδουλοι δέκτες των απάντων, 
που μετά τις γιορτές θα΄χουν να λένε πως έκαναν ''Καλά Ψευδοχριστούγεννα''... 
Εύχεσθε!


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF