ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ Γ.Ο.Χ




του Αρχιμανδρίτη π. Παισίου Παπαδοπούλου


Σε όλο αυτό το εκκλησιαστικό ανακάτεμα που προέκυψε με τον Οικουμενισμό όλοι φέρουν ευθύνη, αλλά σε διαφορετικό βαθμό. Πρωτίστως εξαιτίας ο αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος, δευτερευόντως οι επίσκοποι που δεν παίρνουν θέση -ούτε λόγῳ ούτε έργῳ- με αποτείχιση, και στην συνέχεια οι ιερείς και οι μοναχοί που δεν δημιουργούν τις προϋποθέσεις εκείνες που χρειάζονται για να συγκληθεί -εξ αιτίας σκανδαλισμού των συνειδητοποιημένων πιστών για θέμα πίστεως και αντικανονικών ενεργειών με τις οποίες κουκουλώνεται η παναίρεσις- Σύνοδος ορθοδόξων Ιεραρχών, που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό. Ευθύνη πολύ μικρότερη, όχι όμως αμελητέα, φέρουν και οι όποιοι αποτειχισμένοι είτε πατέρες, είτε ιστολόγια είτε πρόσωπα ανακατώστρες που παραπληροφορούν ψευδόμενοι ΕΝΕΚΕΝ σκοπιμότητας! 


Από την αρχή έδειξα τόσα ξεκάθαρα τις θέσεις μου στην αποτείχιση και νομίζω, δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν ακόμη και οι μεγαλύτεροι εχθροί μου, οι οποίοι όμως προέκυψαν, διότι ακριβώς δεν συμβιβάστηκα μαζί τους. Και δεν συμβιβάστηκα, όπως γνωρίζετε με κανέναν! Όλους τους αγαπώ, ενδεχομένως να στεναχώρησα και κάποιους, αλλά δεν θα δεχτώ την ανθρώπινη πλανεμένη λογική, όταν διαπιστώνω ότι δεν κινούνται σωστά και θεάρεστα, όπως οι άγιοι Πατέρες. Ταχθήκαμε εξ αρχής υπέρ του παλαιού, πιο σωστά του πατρίου εορτολογίου, όπως κανονικά θα πρέπει να το ονομάζουμε και όχι υποτιμητικά παλαιό! Ο λόγος απλός και αυτονόητος, το αιωνόβιο αυτό σχίσμα νεοημερολογητών και παλαιοημερολογητών πρέπει να τελειώσει. Μήπως αμαρτάνουμε επειδή δεν θέλουμε να διαιωνίζεται το σχίσμα μέσα στην Εκκλησία; Ένα το κρατούμενο! 


Υπάρχει η αίρεση του Οικουμενισμού για της οποίας την επικράτηση θεσπίσθηκε το νεό. Κάνω λάθος; Δύο τα κρατούμενα! Έγινε η ψευτοσύνοδος στο Κολυμβάρι και αναγνωρίσθηκαν οι αιρέσεις ως Εκκλησίες. Μπορούμε μόνοι μας χωρίς να ενωθούμε όλοι οι Ορθόδοξοι, που δεν θέλουμε τον Οικουμενισμό να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την αίρεση; Τρία! Δεν γίναμε στο νέο ημερολόγιο οι αποτειχισμένοι περισσότερες παρατάξεις από το Πάτριο; Τέσσερα! Διαφέρουμε σε δογματικά ζητήματα από τους πιστούς του πατρίου; Πέντε τα κρατούμενα! Αφού όλοι θέλουν να διαιρούν και να διαιρούνται είναι κακό, κάποιος να αγωνίζεται να ενωθεί και να ενώσει; ΟΧΙ! Εξι. Όταν λέμε παλαιό ημερολόγιο και Γ.Ο.Χ εννοούμε το ίδιο; ΟΧΙ! Επτά. Όταν κάποιον του παλαιού ημερολογίου δεν τον έχουν κοινωνικό οι Γ.Ο.Χ, επειδή κοινωνεί και με τους πιστούς του νέου ημερολογίου για τον λόγο ότι δεν δέχεται ως άκυρα τα μυστήρια τους, αυτός είναι Γ.Ο.Χ παράταξη; ΟΧΙ! Οκτώ. ‘Οταν κάνουμε αποτείχιση κάνουμε αποτείχιση αυτοκτονίας, χωρίς προοπτική αποκατάστασης της εκκλησιαστικής τάξης; Εννέα! Όταν αγωνιζόμαστε για να βρεί τον δρόμο της η αποτείχιση είμαστε πλανεμένοι; Δέκα! 


Όταν γνωρίζουμε ότι κάποια πράγματα δεν θα βρουν λύση, αλλά θα επιδεινωθούν πρέπει να περιμένουμε σε κατάσταση Νιρβάνας; Αυτό είναι κισμετισμός (kismetismoς από το kismet) δεν είναι χριστιανισμός! Αν ο επίσκοπος εκάστης Μητροπόλεως θέλει να δώσει λύση μπορεί, φτάνει να στηριχθεί στον Θεό και δεύτερον να μην τον κάνουν ότι θέλουν αυτοί που είναι γύρω του. Τί πρέπει εμείς να κάνουμε, να αλλαξοπιστήσουμε για να τα έχει καλά ο κάθε επίσκοπος με τον Βαρθολομαίο ή θα πρέπει να αρχίσουμε να κλαψουρίζουμε για την διακοπή μισθοδοσίας και για το ότι χάνουμε το μοναστήρι μας, στο οποίο είμαστε οι κτήτορες; Και ενώ έχουμε διακοπή μισθοδοσίας πληρώνουμε τα δάνειά του με πολύ δυσκολία από χρήματα πραγματικών φίλων που έδειξαν τέτοια ανωτερότητα που δεν έχουν οι επίσκοποί μας; Καθένας είναι υπεύθυνος για ότι λέγει, γράφει και κάνει. Εμείς σύμφωνα με την συνείδησή μας βρήκαμε πλέον πνευματικό εκ του πατρίου. 


Αναλογισθείτε όμως εσείς οι μνημονευτές, οι οικονομιστές και τρικαμηνικοί γιατί! Μήπως αμαρτάνουμε που εξομολογούμαστε; Όταν ο πνευματικός δεν έχει εκείνες τις ανόητες απαιτήσεις ορισμένων ζηλωτών να ξαναμυρωθούμε ή να τον μνημονεύουμε υποχρεωτικά ή να δεχόμαστε μόνο πιστούς εκ του παλαιού, όταν μαλιστα γνωρίζουμε ότι έχει αγία ζωή και άγιο γέροντα και δεν είναι απ' αυτούς, που όταν παίρνουν παρουσίες να φωνάζει «παρούσα» αμαρτήσαμε που τον κάναμε γέροντα; Όλοι αυτοί που φωνασκούν κάνουν ζημιά μεγάλη και το έλεγα από την αρχή. Καλύτερα παλαιοημερολογίτη πνευματικό παρά οικονομιστή ή μνημονευτή ή ζουρλό με συγχωρείτε! Όσοι θέλετε ακολουθείτε! Κλείστε όμως τα στοματάκια σας και κάντε προσευχή με πόνο και μετάνοια. Όσοι θέλετε να δημιουργείτε φασαρίες στις συνάξεις που προΐσταμαι θα είμαι αμείλικτος. Είμαι επιεικής στον αμαρτωλό αλλά στον συκοφάντη, στον διαστροφέα της αλήθειας είμαι ξίφος κοφτερό. Όσοι θέλετε να επιστρέψετε ελάτε! 


Ευλογία για τους Οικουμενιστές αγιορείτες στο Όρος όπου σας σκανδαλίζουν, δεν θα σας δώσω να πάτε μέχρι να αποκατασταθεί η Ορθοδοξία. Όσοι θέλετε να φύγετε μην ψάχνετε προφάσεις να μαλώσετε, μπορείτε πιο εύκολα, απλά, να απομακρυνθείτε! Δεν έχω όμως την ευθύνη καμμίας ψυχής που θα χαθεί. Όσοι θέλετε να μείνετε, πιαστείτε από την προσευχή, λίγα λόγια, πονεμένη καρδιά και ταπεινό φρόνημα. Και μην ξεχνάτε κάνω και εγώ λάθη. Όμως την ώρα της μάχης δεν ασχολούμαι με τα κουμπιά στα μανίκια των στρατιωτών, αν είναι κομμένα ή ξεκούμπωτα, δεν ασχολούμαι με τις βλακείες ορισμένων γυναικαρίων, βλέπω την έκβαση της μάχης. Πρέπει να έχω ανοιχτά τα αυτιά μου στα άνωθεν κελεύσματα και όχι στα ιστολόγια και εκείνους που δεν αναγνωρίζουν την αγιότητητα του Γέροντος Παϊσίου. Φτάνει έως εδώ, άκουσα και το ευχαριστώ! Όπως είπα, το ξαναλέω, αδειάστε τις εκκλησίες του νέου, γεμίστε τις εκκλησίες των παλαιοημερολογιτών, εκείνων, που δεν έχουν άρρωστες απαιτήσεις. Δεν περιμένουμε τίποτα πλέον από το νέο, ίσως στο παλαιό να γίνει κάτι, διότι θα έχουμε την ευλογία του Θεού. Αυτοί στο νέο όλοι μαζί τελικά: οικουμενιστές, μνημονευτές, οικονομιστές και ζουρλωτές θα καταλήξουν στην πλάνη του ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!



Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ'' ΕΔΩ.


Αρχιμανδρίτης π. Παίσιος Παπαδόπουλος
Ηγούμενος Ι. Μ. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF