ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΥΘΕΙ




του Αρχιμανδρίτη Παισίου Παπαδοπούλου

Ηγουμένου της Ι. Μ. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα


Το εκκλησιαστικό ζήτημα για το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ουκρανίας δεν είναι από τα προβλήματα που θα λυθεί εύκολα, αλλά καθώς φαίνεται θα οδηγήσει σε τέτοιες εξελίξεις τα εκκλησιαστικά πράγματα που θα συμπεριληφθούν πολλά θέματα μαζί, διότι στις κατά τόπους Εκκλησίες οι εκκλησιαστικοί ταγοί δεν θέλησαν να κρατήσουν Ορθοδοξία, αλλ’ «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν, καί ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοί ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. 1, 22-23). Κατά τα άλλα λειτουργούν με σύνεση! Γι’ αυτό ο Θεός, ήδη, άρχισε να φανερώνει το σχέδιό Του, προκειμένου να καταλυθεί και πάλι η αίρεσις, τώρα της “Νέας Εποχής,” των Οικουμενιστών.


Πλέον, δια των ίδιων ταγών ο Κύριος οδηγεί τα γεγονότα σκληραίνοντας ακόμη περισσότερο την καρδιά τους επειδή γνωρίζει τις προθέσεις τους, όπως και τότε του Φαραώ της Αιγύπτου, για να ελευθερωθεί τελικά, πανηγυρικά, ο νέος Ισραήλ της Χάριτος από την, υπέρ εκατονταετή, δουλεία του Οικουμενισμού. Επιπλέον δε, για να τους δείξει ότι, μολονότι οι μητροπολίτες έχουν φρόνημα δουλικό, όταν ο Παντοκράτωρ θελήσει, τους κινεί όπως η πανσοφία Του γνωρίζει προκειμένου να βγει καλό για την Ορθόδοξη Πίστη. Όπως, και η τουρκική σκλαβιά για το γένος μας ενώ ήταν ζοφερή και επαχθής, ωστόσο δι’ αυτής οικονόμησε ο Θεός να κρατήσουμε την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, έτσι και τώρα που ο Κύριος βλέπει να χάνουμε την ευσέβεια βάζει μάχαιρα στις σχέσεις των Πατριαρχείων και τα χωρίζει. 


Διότι δεν έδειξαν τουλάχιστον το ίδιο ενδιαφέρον που εκφράζουν και για τις δικαιοδοσίες τους. Σαν να τους λέγει: «Εσείς, σκέπτεσθαι τις δικαιοδοσίες;», «Εγώ, όμως ενηνθρώπησα για την σωτηρία του κόσμου παραδίδοντας σε εσάς το Ευαγγέλιο»! «Εσείς, διδάσκετε ότι όλες οι θρησκείες είναι παράλληλοι οδοί σωτηρίας;» «Ο Κύριος σας όμως ρητώς σας κήρυξα: “ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή”(Ιω. 14,6 ). 


Εσείς, καταδικάζετε τους αδελφούς σας επειδή θέλουν να κρατούν την Πίστη και την Παράδοση της Εκκλησίας ως Κανόνα Αληθείας»; «Εγώ, θα σας αφαιρέσω την εξουσία, διότι είμαι ο κύριος που ορίζω στην Εκκλησία μου»! «Εσείς, κόπτεσθαι να ενωθείτε με τους αιρετικούς ενώ εξουθενώνετε τους ορθόδοξους αδελφούς σας (παλαιοημερολογίτες), επειδή σας εμποδίζουν να μολύνετε την Ορθοδοξία»; «Εγώ, θα φανερώσω ότι αυτοί έμειναν στην αληθινή Εκκλησία και εσείς θα εκβληθείτε έξω του αμπελώνος»! Διότι είναι πνευματικός νόμος, ότι όποιος«λάκκον ὤρυξε καί ἀνέσκαψεν αὐτόν, καί ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο»!


Ήδη, με την διακοπή μνημοσύνου εκ μέρους της, η Ρωσική Εκκλησία έδειξε τις προθέσεις της. Δηλώνοντας, τώρα και ο επίσκοπος Clément, πρόεδρος του συνοδικού Τμήματος Πληροφοριών της μόνης Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανίας που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας, σχετικά με το ότι αίρει το ανάθεμα στον σχισματικό Φιλάρετο, πως: «Αυτή η απόφαση είναι απολύτως αντικανονική, γιατί αυτό το έδαφος [Ουκρανίας] δεν ανήκει στο Πατριαρχείο Κων/πολης, κι επομένως πως δύναται να άρει το ανάθεμα [κατά του Φιλάρετου]; Αυτό το Πατριαρχείο δεν έχει κανένα κανονικό δικαίωμα να το κάνει. Θεωρώ ότι για τέτοιες ενέργειες πρέπει να επιβληθεί το ανάθεμα στον πατριάρχη Βαρθολομαίο αυτόν τον ίδιο», τα πράγματα πλέον δείχνουν ότι άρχισε ένας δρόμος οριστικής ρήξης.


Αν, μάλιστα λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δηλώσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μπορισπόλ κ. Αντώνιου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, ο οποίος δίδοντας συνέντευξη στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr λέγοντας: «Για να καταλάβετε καλύτερα, τι ενδεχομένος θέλει να κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με μας τώρα, θα ήθελα να Σας δώσω ένα παράδειγμα, να κάνουμε μία σύγκριση. Οι συγκρίσεις πάντοτε δεν είναι τέλειες, αλλά μας βοηθάνε να καταλάβουμε καλύτερα την πραγματικότητα. Εσείς στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν 100 χρόνια έχετε το σχίσμα των παλαιοημερολογιτών. Δεν λύνεται ακόμα. 


Για φανταστείτε, να σας έλεγε κάποιο από τα Πατριαρχεία: αφού δεν μπορείτε να το λύσετε μόνοι σας, θα το κάνουμε εμείς. Λοιπόν, θα αναγνωρίσουμε τους παλαιοημερολογίτες σαν κανονική Εκκλησία, θα την ονομάσουμε Εκκλησία της Ελλάδος, θα υιοθετήσουμε πάλι το παλαιό ημερολόγιο, και εσείς, δηλαδή η πραγματική Εκκλησία της Ελλάδος, να ενωθείτε με αυτούς και να αρνηθείτε το νέο ημερολόγιο. Αν δεν θέλετε, μείνετε όπως είσαστε, αλλά στην Εκκλησία σας θα δώσουμε κάποιο άλλο όνομα», όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι κινείται.


Αν, ακόμη, δούμε την Συνοδική Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών υπό τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Καλλίνικο εξ αφορμής της διαστάσεως μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας για το Ουκρανικό ζήτημα, καθώς και τα σχετικά με το συλλείτουργο μετά της Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου Βουλγαρίας, διαπιστώνουμε κάποια καλή πρόθεση για να ενωθούν οι δυνάμεις του Πατρίου και, βέβαια,το ευχόμαστε! Δυστυχώς, όπως έλεγε ο άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης, δεν καταλαβαίνουμε τα σημεία των καιρών! 


Αυτό που έλεγε ο άγιος Νικόλαος, ο Παπα-Πλανάς:«Από πεποίθηση το Παλαιό και από υποχρέωση το Νέο!». Αν θα ζούσε σήμερα ο άγιος θα έλεγε:«Από πεποίθηση στο παλαιό, από υποχρέωση στις Πανορθόδοξες συνόδους στο παλαιό για φύγουμε από το ανάθεμα, και επειδή ήρθε ο καιρός που πρέπει να επιστρέψουμε στην Παράδοση, εφ’ όσον αποδείχθηκε ότι η αλλαγή του ημερολογίου έγινε με πρόθεση την κατάληξη στον Οικουμενισμό, και φαίνεται να ήρθε η ώρα να τελειώνει η ιστορία αυτή, πάλι στο παλαιό!


Ορισμένοι, το παλαιό το αντιμετωπίζουν σαν κατάρα. Σήμερα θεωρείται κακό να επιστρέψει κανείς στο παλαιό και δεν θεωρείται κακό να αρνηθεί την ορθόδοξη πίστη του. Εκεί φτάσαμε! Και έχεις τους άλλους να σχολιάζουν την ώρα που βγήκαμε στην πρώτη γραμμή και το είδαν, ότι δεν σκέφθηκε χρήματα, μοναστήρια και αξιώματα, διότι πολύ απλά, αν σκεπτόμασταν έτσι δεν θα κάναμε αποτείχιση. Ταλαίπωροι, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι κάποιος γίνεται επίσκοπος στο Πάτριο, πληρώνεται, περνάει καλά ή δίνει αγώνα να χτίζει εκ νέου εκκλησίες και μοναστήρια και να προσπαθεί να οργανώσει ποίμνιο από το τίποτα; Και είναι αυτό εύκολο; Τόση ανοησία! Αλλά δεν βλέπετε μακριά. Ευτυχώς, που δεν έγινα και επίσκοπος! Και μνημονεύω πάσης επισκοπής ορθοδόξων! 


Τώρα που δεν χειροτονήθηκα και δεν πήγα σε κάποια παράταξη και ούτε καν μνημονεύω κάποιον από το πάτριο, τί έχετε να πείτε κατήγοροι της αληθείας και της δικαιοσύνης; Δόξα τω Θεώ! Την ελπίδα μας την έχουμε μόνο στον Κύριο! Την ώρα της μάχης τα κελεύσματα δεν τα δίνουν οι στρατιώτες αλλά ο επικεφαλής, ούτε οι γυναίκες. Υπάρχει τάξις και σειρά! Εσείς όμως που κατηγορείται την μετριότητά μου, να ρωτήσω τους δαιμονισμένους που τους τρέχατε; Δεν τους πήγατε στους γεροντάδες, που εγώ βρήκα στο παλαιό; 


Γιατί τότε τους χρειαζόσασταν και τώρα τους συκοφαντείτε, ότι είναι εκτός Εκκλησίας; Δεν διδαχθήκατε τίποτα από την ιστορία σχετικά με τους στρατηγικούς ελιγμούς, ούτε καν ακούσατε για την τακτική του μεγάλου στρατηλάτη Αλέξανδρου; Αν ήσασταν λίγο έξυπνοι θα περνούσατε τον “Υδάσπη”!



Εκ του ιστολογίου ''triklopodia''.
Eπιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Agiografy by Svetlana Ushakova

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF