ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ: ΓΝΗΣΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος

Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine

«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».

Κωστής Παλαμάς

Κυριακή 21 Απριλίου 2019

ΓΝΗΣΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ) ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος σε πρόσφατο κείμενο του με τίτλο "Αποστολική Παράδοση και Αποστολική Διαδοχή στο μυστήριο της Εκκλησίας"[1], προσπαθεί να πείσει τον αναγνώστη ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την αναγνώριση, χωρίς αναχειροτονία, των, άνευ Αποστολικής Διαδοχής, Ουκρανών Σχισματικών από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, διότι, όπως γράφει, η Εκκλησία δεν μολύνεται[2].

Προς επίρρωση της θέσεώς του φέρει ως παράδειγμα, μεταξύ άλλων, και την εισδοχή των Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων Χριστοφόρου Χατζή και Πολυκάρπου Λιώση στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος. Συγκεκριμένα γράφει: "Τί ἔγινε μέ τήν ἀποδοχή τῶν δύο παλαιοημερολογιτῶν «Ἐπισκόπων» ὡς Μητροπολιτῶν, τοῦ Χριστοφόρου Χατζῆ καί τοῦ Πολυκάρπου Λιώση πού ἔγιναν ἀντιστοίχως Δρυϊνουπόλεως καί Σισανίου; Αὐτοί εἶχαν προηγουμένως καθαιρεθῆ ὡς Ἀρχιερεῖς ἀπό τό Συνοδικό Δικαστήριο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἐπανῆλθαν στήν τάξη τῶν Πρεσβυτέρων καί ὅμως μέ ἀναθεωρητικό Δικαστήριο ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας τούς ἐπανέφερε ὡς κανονικούς Ἀρχιερεῖς, χωρίς ἀναχειροτονία, θεωρώντας κατ' οἰκονομία ὡς κανονική τήν χειροτονία τους τό 1935.

Μήπως αὐτοί ἐμόλυναν τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού συμμετεῖχαν σέ ἐκλογές καί χειροτονίες ἄλλων Ἐπισκόπων; Αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο νά λεχθῆ".

Παραβλέποντας το γεγονός ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει καμία αρμοδιότητα να επεμβαίνει στα εσωτερικά άλλου Πατριαρχείου, και ότι η επέμβασή του αυτή είναι αποτέλεσμα της αιρέσεως του Νεοπαπισμού[3], την οποία κηρύττουν "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" οι εκπρόσωποί του, στην παρούσα ανάρτηση θα προβώ μόνο στην αναίρεση του ανέρειστου και προκλητικού αυτού παραλληλισμού μεταξύ των Ουκρανών Σχισματικών "Επισκόπων" και των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων[4].

Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες Χριστόφορος Χατζής και Πολύκαρπος Λιώσης το 1935 χειροτονήθηκαν Επίσκοποι από τρεις κανονικούς Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ήτοι τους Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομμάτη, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη και Ζακύνθου Χρυσόστομο Δημητρίου, και μάλιστα πριν οι τελευταίοι "καθαιρεθούν". Και βάζω εντός εισαγωγικών το "καθαιρεθούν", διότι ενώ ο κ. Ιερόθεος γράφει πολύ σωστά πως "δέν εἶναι μαγεία ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου", παραβλέπει ότι δεν είναι μαγεία ούτε η καθαίρεση ενός Επισκόπου! Διότι αν ο Θεός δεν δεσμεύεται από την χειροτονία, όταν ο χειροτονηθείς είναι ανάξιος, και έτσι "πάντας οὐ χειροτονεῖ", έτσι δεν δεσμεύεται και από την καθαίρεση, όταν ο "καθαιρεθείς" είναι αθώος, και επομένως "πάντας οὐ καθαιρεῖ", αλλά μόνο τους δικαίως καθηρημένους! Απόδειξη τούτου;

Ότι πολλοί από αυτούς που αδίκως "καθαιρέθηκαν", όπως ο Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας, ο Μέγας Αθανάσιος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και πλήθος άλλων "καθηρημένων" Επισκόπων, τιμώνται από την Εκκλησία ως Άγιοι! Για αυτό τέτοιες "καθαιρέσεις" δεν γίνονταν αποδεκτές από τους Ορθοδόξους· ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μάλιστα απάντησε, σε εκείνον που του είπε πως ο Άγιος Μαρτίνος Πάπας Ρώμης καθαιρέθηκε, το εξής: "Οὐ καθηρέθη, ἀλλ᾿ ἐδιώχθη"[5]. Απορώ όμως και με το εξής: Δεν γνωρίζει άραγε ο κ. Ιερόθεος ότι η απόφαση υποβιβασμού Επισκόπου στην τάξη του Πρεσβυτέρου (που αποφασίστηκε στην διωκτική, κατά των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων Χριστοφόρου και Πολυκάρπου, απόφαση) είναι χειρότερη και από την Ιεροσυλία; Αν αμφιβάλει ας ανατρέξει στον ΚΘ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και στον σχολιασμό του από τους εγκρίτους Κανονολόγους της Εκκλησίας (Ζωναρά, Αγ. Νικόδημο κλπ.).

Αντιθέτως με τους Έλληνες Παλαιοημερολογίτες Επισκόπους, οι Ουκρανοί Σχισματικοί "χειροτονήθηκαν" από ήδη (και μάλιστα δικαίως) καθηρημένους, ή και αυτοχειροτονήτους ακόμη, τύπου Βίκτωρος Τσεκάλιν[6]! Ποια σύγκριση λοιπόν μπορεί να γίνει; Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο ο κ. Ιερόθεος υπερασπίζεται με τέτοιο ζήλο τον Νεοπαπισμό του Φαναρίου, απορώ όμως που δεν επέδειξε παρόμοια ευαισθησία, όταν προ ετών ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αναχειροτόνησε, κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων[7], δύο Παλαιοημερολογίτες Επισκόπους, των οποίων η Αποστολική Διαδοχή ήταν αναμφισβήτητη, αφού προερχόταν από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (στην οποία ανήκε, ως Αρχιερεύς, και ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς).

Είθε, ο κ. Ιερόθεος, μια τέτοια ευαισθησία να δείξει, έστω και την ενδεκάτη, προς τους Αδελφούς του και Συμπατριώτες του, Έλληνες Γνησίους Ορθοδόξους (Παλαιοημερολογίτες), και να έλθει σε κοινωνία μαζί τους, αφού πρώτα αποκαταστήσει την σχέση του με την Αποστολική Παράδοση, την οποία σχέση δυστυχώς διέρρηξε, αφενός μεν αποδεχόμενος την Ημερολογιακή Καινοτομία, η οποία "καταργεῖ ἐνίοτε τήν νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἔφερεν ἀνωμαλίαν εἰς τήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἔσχισε αὐτήν, καὶ κατεδικάσθη δίς ὑπό Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων"[8], αφετέρου δε συνεχίζοντας την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Νεοπαπικούς Οικουμενιστές, παρά την Διαταγή των Αγίων Αποστόλων "μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε"[9].

Και να είναι σίγουρος πως αφού αποδείξει ότι τηρεί την Αποστολική Παράδοση, οι Αρχιερείς μας, της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων (Παλαιοημερολογιτών), οι οποίοι και την Αποστολική Παράδοση κρατούν ακαινοτόμητη και την Αποστολική Διαδοχή έχουν ακέραιη, θα του αναγνωρίσουν, ως γνώστες του Κανονικού Δικαίου, και την Αποστολική Διαδοχή και θα τον δεχθούν ως Αδελφό τους χωρίς να τον αναχειροτονήσουν.

Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση θα κάνει ισχυρούς, κατά κόσμον, εχθρούς, οι οποίοι σίγουρα θα τον "καθαιρέσουν". Αλλά καλύτερα να είναι κανείς με την χορεία των "καθηρημένων" που αγιάζουν, παρά με την μερίδα των "κανονικών" που θα κολαστούν. Καλή Ανάσταση!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] https://www.romfea.gr/images/article-images/2019/04/romfea3/Nafpaktoy.pdf

[2] Η Εκκλησία δεν μολύνεται, μολύνονται όμως τα μέλη Της που αποδέχονται την κοινωνία με τους αμετανόητους Σχισματικούς!

[3] Ως "Νεοπαπισμός της Κωνσταντινουπόλεως" ορίζεται η καινοφανής αιρετική διδασκαλία ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως έχει δικαιώματα εξουσίας πάνω στα άλλα Πατριαρχεία και ο Πατριάρχης της είναι "Οικουμενικός", με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως. Περί αυτού ετοιμάζεται ήδη σχετική εργασία-καταπέλτης με βάση κυρίως άγνωστα κείμενα μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας.

[4] Ο κ. Ιερόθεος βάζει εισαγωγικά στη λέξη "Επισκόπων" όταν αναφέρεται στους Έλληνες Παλαιοημερολογίτες, όχι όμως όταν αναφέρεται στους Ουκρανούς Σχισματικούς! Αμάθεια; Εμπάθεια; Ο Κύριος ξέρει.

[5] P.G. 90, 128.

[6] α) π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο ἢ κακοκέφαλο; (http://aktines.blogspot.com/2019/02/blog-post_77.html).

β) Πρωθιερέας Ροστισλάβ Γιαρέμα, Περί της κανονικότητος της χειροτονίας του Μακαρίου Μαλέτιτς (https://salpismazois.blogspot.com/2019/04/blog-post_20.html).

[7] Μάλλον δεν θα είχε ανακαλύψει ακόμη την διατριβή του μακαριστού Βασιλείου Σμύρνης, την οποία επιδεικνύει σήμερα σε όσους αντιδρούν στην αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών...

[8] Επιστολή Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου προς τον Μητρ. Αυγουστίνο Καντιώτη

(https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2017/06/blog-post_11.html)

[9] P.G. 1, 916.