ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΑΝΤΕΣ ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 14-9-1925




ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΑΝΤΕΣ ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ


ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΛ. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ


ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ


ΑΙ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΣΑΙ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΑΙ ΣΚΗΝΑΙ




ΕΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ



Ο "Σύλλογος των Ορθοδόξων" ανεγνωρισμένον Σωματείον, συμφώνως πάντοτε προς το Παλαιόν Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον εις το οποίον εμμένει ακλόνητος, την εισαγωγήν του Γρηγοριανού ημερολογίου εις την Εκκλησίαν θεωρών αντιθρησκευτικήν και αντικανονικήν, εώρτασε σήμερον 14ην Σεπτεμβρίου, κατά το εν λόγω ημερολόγιον, την εορτήν της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Προς τούτο από της 9ης νυκτερινής της χθες, πλέον των δισχιλίων μελών του Συλλόγου συνηθροίσθησαν εν τω εξοχικώ ναώ του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, όπου ετελέσθη αγρυπνία. Εννοεῖται ότι η συγκέντρωσις αύτη των πιστών δεν διέλαθε την προσοχήν των οργάνων της εξουσίας, άτινα από της 11ης νυκτερινής παρηκολούθησαν την ακολουθίαν χάριν της τάξεως, ως είπον.


Αλλά οιαδήποτε κι αν ήτο η εκεί αποστολή των, ολίγα λεπτά μετά την άφιξίν των εκόντα άκοντα ηναγκάσθησαν να προστεθώσι και ταύτα εις το πλήθος των πιστών, τους οποίους δεν εχώρει ήδη ουδέ ο εξωτερικός περίβολος του ναού, ένεκα λόγων ανωτέρω πάσης ανθρωπίνης διαταγής και εξουσίας.


Η ώρα ήτο 11η καί ημίσεια προ του μεσονυκτίου, ότε ακριβώς άνωθεν του ναού και με κατεύθυνσιν εξ Aνατολῶν πρoς Δυσμάς ενεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός του οποίου η λάμψις περιοριζομένη μόνον επί του ναού και του εκκλησιαζομένου πλήθους εξηφάνιζεν εντελῶς την λάμψιν των αστέρων, κατηύγαζε δε τον ναόν και τον περίβολον ως να κατηυθύνετο επ΄ αυτών ηλεκτρικός προβολεύς.


Η
 οριζοντία γραμμή του ουρανίου τούτου Σταυρού έκλινεν προς τα δεξιά, προς το κάτω δε μέρος της καθέτου γραμμής του, εσχηματίζετο μικρότερος Σταυρός διά της παρεμβολής ετέρας μικροτέρας οριζοντίας γραμμής.


Το ουράνιον τούτο σημείον ήτο ορατόν συνεχώς επί ημισείαν ώραν και κατόπιν ήρξατο σβενύμμενον ολίγον κατ΄ ολίγον.

Το τι επακολούθησε την εμφάνισιν του ουρανίου τούτου σημείου αδύνατον να περιλάβει ανθρωπίνη αφήγησις. Πάντες οι εκκλησιαζόμενοι γονυπετείς και κλαίοντες εκ της συγκινήσεως, ήρχισαν ψάλλοντες και δοξολογούντες τον Κύριον εν ενί στόματι και μια καρδίᾳ. Τα όργανα της εξουσίας παραιτούνται της αποστολής των και ανευρίσκουσι εις τα βάθη της καρδίας των την παιδικήν πίστιν των παιδικών των χρόνων. Όλος ο χώρος εκείνος μεταβάλλεται εις μίαν γωνίαν άλλου τινός κόσμου υπουργείου. 'Ολοι κατέχονται υπό ανεκφράστου ιεράς συγκινήσεως, όλοι κλαίουσιν. 


Η αγρυπνία συνεχισθείσα ετελείωσε περί την 4ην πρωινήν, οπότε ολόκληρος εκεῖνος ο ανθρώπινος χείμαρρος ήρχισε κατερχόμενος προς την πόλιν διηγούμενος ανά παν βήμα το νυκτερινόν θαύμα, εκ της συγκινήσεως του οποίου συνείχοντο πάντες. Ίσως θα υπάρξωσι άπιστοι οίτινες θα αμφησβητήσωσι το γεγονός, ίσως θα ευρεθώσι δοκησίσοφοι, οίτινες θα ζητήσωσι νά ερμηνεύσωσι το φαινόμενον διά της αυθυποβολής ή δι' οιασδήποτε άλλης βεβιασμένης αιτιολογίας, πάντως όμως, και των μεν και των δε τα επιχειρήματα ως σαθρά, ανατρέπονται, αν ληφθεί υπ΄ όψιν ότι δεν πρόκειται περί στιγμιαίου φαινομένου διαλάμψαντος δίκην διάττοντος, αλλά περί φαινομένου ορατού επί ημισείαν και πλέον ώραν, το οποίον έβλεπον και εθαύμαζον συνεχώς δισχίλιοι και πλέον άνθρωποι.


Ευτυχώς δε, ότι μεταξύ των ιδόντων και θαυμασάντων τον ουράνιον τούτον φωτεινόν Σταυρόν, συμπεριλαμβάνονται και όργανα της εξουσίας και κατά συνέπειαν και η Εκκλησία και το επίσημον κράτος έχουσι καθήκον να εξετάσωσι, να εξακριβώσωσι και επισημοποιήσωσι το γεγονός.


Εκτός όμως τούτου, νομίζομεν ότι η εμφάνισις του ουρανίου τούτου Σταυρού, καθ΄ ην ημέραν εορτάζεται κατά το παλαιόν ημερολόγιον η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αποτελεί μίαν επί πλέον επίσημον Θεόθεν βεβαίωσιν περί της ορθότητος των επί του προκειμένου πεποιθήσεων των ακολουθούντων το ημερολόγιον τούτο, παρέχει δε και εις τους διευθύνοντας σήμερον τα της Εκκλησίας, χείρα βοηθείας ουρανόθεν προς αναθεώρησιν της αντικανονικής αποφάσεώς των περί εισαγωγής εις την Εκκλησίαν μας μονομερώς του Γρηγοριανού ημερολογίου δι΄ αποσχίσεως εκ του μεγάλου σώματος της Ορθοδοξίας.



Εκ του πρωτοσελίδου της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'' της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου 1925, έτος 22ον, 
αρ. φύλ. 8086, σελ. 1. 
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.



Η διοικούσα επιτροπή

του Συλλόγου των Ορθοδόξων


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF