ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1930 ΠΟΥ ΟΡΙΣΤΗΚΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Πρωτοσέλιδη Επιστολή-Διαμαρτυρία
των Αγιορειτών Πατέρων για την ετοιμαζόμενη
Προσύνοδο του 1930 στο Άγιον Όρος




ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΑΠΗ ΝΑ ΒΕΒΗΛΩΘΗ ΚΑΙ Η ΑΒΕΒΗΛΩΤΟΣ ΜΙΚΡΑ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ



Προς τους διοργανωτάς της ξενηκούστω τίτλω και πρωτοφανούς εις τα Εκκλησιαστικά Χρονικά Προσυνόδου του Αγίου Όρους



Εκ καθήκοντος και επιβεβλημένης υποχρεώσεως παρακολουθούντος, τόσον εν τω ημετέρω, όσο και εν τω ξένω Τύπω την εκκλησιαστικήν κίνησιν και τας καταβαλλομένας εκ των εχθρών της Ορθοδοξίας μεγάλας προσπαθείας προς καταστροφήν  της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, προσεπαθήσαμεν -όσον το εφ' ημίν- δι' επανειλημμένων καταλλήλων δημοσιευμάτων να διαφωτίσωμεν την Ορθόδοξον κοινήν γνώμην, περί των καταχθονίων και επιβούλων αυτών σκοπών. 


Εσχάτως όμως ανέγνωμεν, ότι οι ανατροπείς του θρησκευτικού οικοδομήματος καινοτόμοι Αρχιερείς συνεκάλεσαν Προσύνοδο εν τω Αγιωνύμω ημών Όρει, εν τω Ιερώ τούτο της Παναχράντου Θεοτόκω περιβόλω. 


Η είδησις ταύτη, ως ήτο επόμενον, συνετάραξε και καταθορύβησε πάντας τους εν Αγίω Όρει Ζηλωτάς των Πατρώων και έχοντες επίγνωσιν του προορισμού και της αποστολής των Μοναχών διερωτώμεθα ήδη, ποίοι οι λόγοι, οι υποκινήσαντες τους αρχηγούς των Εκκλησιών, ίνα ορίσωσιν, ως τόπον της συγκροτήσεως της Προσυνόδου των το Άγιον Όρος; 


Εξετάζοντες δε τούτους αντιλαμβανόμεθα, ότι ο μόνος σκοπός των κυρίων αυτών είναι και η καταστροφή της Ιεράς ταύτης Ακροπόλεως (ως κατέστρεψαν και την λοιπήν Ορθόδοξον Εκκλησία), της μόνης ανθισταμένης την σήμερον εις τα ανατρεπτικά αυτών σχέδια και γενομένης κάρφος εις τα πονηρά τούτων όμματα. 


Τούτον αφ' ενός και αφ' ετέρου, ίνα αι Σατανικαί αυτών αποφάσεις (αν και ούτοι ισχυρίζωνται, ότι δεν θα λάβωσι τοιαύτας) προσκτήσωνται το κύρος, ως εν Αγίω Όρει ληφθείσαι και γίνωσιν υπό πάντων παραδεκταί. 


Τούτων ούτως εχόντων, ανεξαρτήτως της στάσεως, ην εν προκειμένω θα τηρήση η ανωτάτη και επίσημος του Αγίου Όρους Αρχή, η Ιερά Κοινότης, ημείς εκ καθήκοντος σπεύδομεν να παρακαλέσωμεν τους κυρίους αυτούς, ίνα μη θελήσωσι να διαταράξωσι την ηρεμίαν και γαλήνην του Αγίου Όρους, αλλά να εκλέξωσιν άλλο μέρος προς συγκρότησιν της Προσυνόδου των (αν η λέξις Προσύνοδος απαντάται έστω και άπαξ μόνον εν τοις συγγράμμασι των από συστάσεως της Εκκλησίας μέχρι σήμερον διαλαμψάντων Αγίων Πατέρων), 


ή δε και δεν θελήσωσι να πράξωσιν ούτως, ημείς επιγνώμονες της ιεράς ημών αποστολής από θεησκευτικής και Εθνικής απόψεως, ουδέποτε θα επιτρέψωμεν αυτοίς να βεβηλώσωσι και την εισέτι αναπολειφθήσαν αβεβήλωτην μικράν ταύτην Ορθόδοξον γωνίαν. 


Διαμαρτυρώμεθα δε και θα είμεθα ανεύθυνοι, αν εξ' αιτίας των προκληθώσι και δημιουργηθώσιν εκείνα, όσα ο θρησκευτικός ζήλος και ο αναβρασμός του Εθνικού αισθήματος δημιουργεί. 


Ας λάβωσιν υπ' όψει των, άπαξ διά παντός, ότι δεν δυνηθώσι να επιβάλλωσι τας Σατανικάς των απόψεις, μηδέ το Φραγγοημερολόγιών των να στερεοποιήσωσιν εν Αγίω Όρει. 


Το Άγιον Όρος υπήρξεν αείποτε και θα υπάρξη ο θεματοφύλακας των θρησκευτικών και Εθνικών Παραδόσεων, ως και αυτό το επίσημον Κράτος ανεγνώρισε και ωμολόγησε διά στόματος του επισκεφθέντος αυτό εφέτος, εξοχωτάτου υπουργού των Ναυτικών  κ. Μπότσαρη και διά του Εθνικού ημών Στόλου εορτάσαντος εφέτος ενταύθα, δι' είκοσι και ενός κανονιοβολισμών την εορτήν της Εθνικής ημών Παλιγγενεσίας, της 25ης Μαρτίου, κατά το Πατροπαράδοτον Εκκλησιαστικόν ημών ημερολόγιον. 


Ταύτα εκ καθήκοντος επί του παρόντος οφείλομεν να τονίσωμεν και ας τα λάβωσιν υπ' όψει των οι αρμόδιοι.



Εν Αγίω Όρει Άθω τη 13 Μαίου 1930 Πατρ. Ημερολόγιον



Εξ' ονόματος των Πατέρων του Ιερού Συνδέσμου


Ο Αντιπρόεδρος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ


Ο Γραμματεύς ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ




Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Πρωτοσέλιδη Επιστολή - Διαμαρτυρία των Αγιορειτών Πατέρων, που συγκροτούσαν τον 
αντινεωτεριστικό και αντικαινοτόμο
 ''Ιερό Σύνδεσμο'' της Αθωνικής Πολιτείας,
 όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'' 
του Σαββάτου 31 Μαίου 1930 ν. η. αριθ. φύλλου 10101.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF