ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2020

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ





ΛΟΓΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ



ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ



ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ



ΕΝ ΤΑΙΣ ΘΛΙΨΕΣΙΝ



ΥΠΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Δ. ΚΕΦΑΛΑ

ιεροδιακόνου φοιτητού της θεολογίας



ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 17 ΕΤΟΣ 1885, σελ. 3-5.



''Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου...
''σοι λέγω έγειραι και άρον τον κράββατόν σου
και ύπαγε εις τον οίκον σου''.
(Μάρκ. β'.5-11)


Οποία επίσημος ένδειξις της Θείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παντοδυναμίας! Οποίον δε και της φιλανθρωπίας αυτού άωτον δείγμα! Τίς άλλη ευφραδέστερα λαλούσα πράξις θα εξεδήλου τρανώτερον τας δύο μεγάλας του Κυρίου ιδιότητας την αγάπην και την παντοδυναμίαν;


Ιδού μόλις ο παραλυτικός εμφανίζεται αιρόμενος υπό τεσσάρων και αμέσως η θεία αγάπη θεραπεύει αυτού την ψυχήν΄ ''Τέκνον, λέγει, αφέονταί σοι αι αμαρτίαι σου''.


Λίαν προσφόρως, ως Ιατρός άριστος πρώτον απαλάττει τον ασθενή του αιτίου της ασθενείας και μετά ταύτα επάγει και την θεραπείαν του σώματος΄ ''Σοι λέγω έγειραι άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου''.


Η ιστορική αύτη έκθεσις της θεραπείας του παραπολυτικού οπόσης εις ημάς τους καθ' εκάστην εν δεινοίς ευρισκομένοις κόποις και θλίψεσιν επιχέει παραμυθίαν; Ουχί, ο Κύριος ημών, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας;


Ουχί πάντοτε μεταξύ ημών ευρίσκεται, εις το αψευδές αυτού στόμα διεβεβαίωσεν; ''Ου, είπεν, εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών''. (Ματθ. ιη'. 20). Οποίον λοιπόν δύναται  να ήναι το πάθημα της ψυχής ημών, ή του σώματος, το οποίον να εμποιή ημίν φόβον περί της θεραπείας αυτού ή ενόχλησιν περί του ανιάτου αυτού;


Οποία νόσος ή θλίψις ή στεναχωρία δύναται να απειλήση ημάς αφού ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο αυθωρεί τον παράλυτον θεραπεύσας κατ' αμφότερα δεινώς πάσχοντα, ευρίσκεται πάντοτε μεταξύ ημών; Η παντοδυναμία αυτού ήδη ημίν εγένετο κατάδηλος, η δε φιλανθρωπία του προφανής.


Τί λοιπόν θλιβόμεθα; τί στεναχούμεν; αφού τοιούτον έχομεν τον Σωτήρα τον Ιατρόν; Αλλ' ίσως τις εκ του άλγους της τεθλιμμένης αυτού καρδίας είπη: Τί λοιπόν παρορά εμέ τον τοσάκις μετά θαλερών δακρύων καθικετεύσαντα αυτόν υπέρ της εμής θεραπείας; ίνα τι με εγκατέλειπε; άπαγε της βλασφημίας! 


μη είπης τοιούτόν τι, διότι αμαρτάνης προς τον Θεόν αθετών την πρόνοιαν αυτού και υπέρ των στρουθίων μεριμνώντος΄ ουχί λέγει δύο στρουθία πωλούνται ασσαρίου (δεκαλέπτου) και εν εξ αυτών ου πεσείται επί την Γην άνευ του Πατρός ημών (Ματθ. β' 29-30) πως λοιπόν; ο περί στρουθίων φροντίζων σε παραθεωρεί;


ο φροντίζων περί των νεοσσών των κοράκων σε εγκατέλιπεν; (Ψαλμ. 146ος 10). σε τον κατ' εικόνα αυτού τετιμημένον, ου και εν τη κεφαλή τρίχες εισίν ηριθμημέναι και μία δεν πίπτει άνευ της συγκαταθέσεως του Θεού; (Ματθ. Ι'. 29). ποτέ! ποτέ!


Η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον είνε τοιαύτη ώστε ο Θεός διά του προφήτου αυτού Ησαίου να γνωρίση ημίν διά λόγων τοιούτων εμφαντικών όπου και η απαθεστέρα καρδία να συντριβή και να συγκινηθή΄ ακούσατε δε αυτούς' 


''Μη επιλύσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; ει δε και επιλάθοιτο ταύτα γυνή, αλλ' εγώ ουκ επιλήσομαί σου΄ είπε Κύριος'' (Ησ. ΜΘ'. 15).


Φαντασθήτε αγάπην τοιαύτην δειναμένην να εγκαταλείψη τον δεόμενον της βοηθείας αυτού΄ αδύνατον, αδύνατον. Επειδή άρα είναι αδύνατον ο Θεός να επιληφθή ημών και δη ασθενών και τεθλιμμένων, οφείλομεν υπομένειν και απεκδέχεσθαι την βοήθειαν Αυτού ήτις δεν θέλει χρονίσει.


Επειδή δε η υπομονή εν ταις θλίψεσιν ην λίαν αναγκαία, θέλω ομιλήσει σήμερον περί της αναγκαιότητος της υπομονής εν ταις θλίψεσιν.




Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Διατηρήθηκε η γραμμαμματική τάξη της εποχής, ως είχε.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF