ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 15 Μαρτίου 2025

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΝΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ (4ον)

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: ΕΡΓΑ Ζ'
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια Πέτρου ΜπότσηΑθήνα 2021, σελ. 28-31).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


 



2. Προς το μοναχό Λεωνίδα.


Περί ελέους και ελεημοσύνης, καθώς και περί ψαλμωδίας (επιστολή αχρονολόγητη).



Τί νομίζεις; Για ποια έλλειψη μπορώ να παραπονεθώ ιδιαίτερα στην ερημία μου, αφού δε βγαίνω από το κελλί μου; Μόνο για την έλλειψη χρόνου. Η αρρώστια κι η θεραπεία μου καταναλίσκουν όλο το χρόνο μου. Ξαπλώνω εκεί, κείμαι σε αδράνεια, ναρκωμένος. Δυνατά φάρμακα ατονούν τις φλέβες και τα οστά μου. Αν με τη βοήθεια του Θεού δυναμώσω, θ' αρχίσει να μου αφαιρεί το χρόνο η δουλειά μου, που με περιμένει υπομονετικά. Αν γυρίσω στην Πετρούπολη, στο μοναστήρι του Οσίου Στεργίου, θα πέσουν πάνω μου οι αδελφοί, οι φίλοι, γνωστοί, περίεργοι άνθρωποι και θ' αντιμετωπίσω μοναστικά θέματα και το μοναστήρι- κι όλ' αυτά θα δαπανούν όλο μου το χρόνο. Έτσι σκέφτομαι τώρα, τις ελεύθερες στιγμές μου, να συνθέσω σταδιακά για το Λεωνίδα την περιγραφή και την εξήγηση ορισμένων μοναχικών δραστηριοτήτων, όπως του υποσχέθηκα. Εσύ κι εγώ δε συμφωνούμε στον τρόπο που κατανοούμε κάποιες εκφράσεις που χρησιμοποιούμε. Για σένα μια λέξη σημαίνει ένα πράγμα, ενώ για μένα σημαίνει κάτι άλλο. Για παράδειγμα, με τις λέξεις «πνευματικός» και «πνευματικότητα», εσύ εννοείς ό,τι είναι αποδεκτό από όλους στις μέρες μας. Με τέτοια ερμηνεία όμως απομακρύνεσαι από το νόημα που αποδίδεται στις λέξεις αυτές στην Αγία Γραφή και στα κείμενα των Αγίων Πατέρων. Αυτές τις μέρες φέρει τον τίτλο «πνευματικό» ένα βιβλίο, που μόλις αναφέρεται σε κάποιο θρησκευτικό θέμα. Εκείνος που λογαριάζει τον εαυτό του ευλαβή και προσεχτικό, θεωρείται «πνευματικός» σε ύψιστο βαθμό. Αυτό όμως δε μας το διδάσκει η Αγία Γραφή, δε μας το διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες. Λέγεται πως ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σε μια από από τις τρεις καταστάσεις: την υπό - φύσιν, την κατά φύσιν και την υπέρ - φύσιν. Οι καταστάσεις αυτές μπορούν να ονομαστούν και διαφορετικά: «εμπαθείς»,«φυσικές» και «υπερφυσικές». Οι «εμπαθείς», οι «φυσιολογικοί» κι οι «υπερφυσικοί» είναι εκείνοι που υπηρετούν ολοκληρωτικά το σύγχρονο κόσμο, αν και δεν έχουν παραδοθεί σε ωμές φαυλότητες. «Εμπαθείς» είναι όσοι έχουν παραδοθεί στα πάθη. «Φυσικοί» είναι εκείνοι που ζουν για την αιωνιότητα, ασκούν τις αρετές και αγωνίζονται ενάντια στα πάθη, αλλά δεν έχουν ακόμα ελευθερωθεί, δεν βλέπουν καθαρά ούτε τον εαυτό τους ούτε τους άλλους, αλλά κατανοούν σαν τυφλοί, μόνο με την αφή. «Υπερφυσικοί» ή πνευματικοί και απαθείς είναι εκείνοι που έχουν επισκιαστεί από το Άγιο Πνεύμα κι έχουν πληρωθεί απ' Αυτό, λειτουργούν και μιλούν με επίδρασή Του, έχουν κατανικήσει τα πάθη και έχουν υπερβεί τη φύση τους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι το φως για τον κόσμο και το αλάτι της γης - βλέπουν τους αδελφούς τους, τους ίδιους όμως τους βλέπουν μόνο εκείνοι που είναι πνευματικοί. «Ο δε πνευμτικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται» (Α' Κορ. β' 15), μας λέει η Αγία Γραφή. Σήμερα τέτοιους ανθρώπους πολύ σπάνια τους συναντάς. Στη ζωή μου είχα την ευτυχία να συναντήσω έναν - κι αυτός περπατά ακόμα στη γη. Είναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, περίπου εβδομήντα χρονών, ένας ολογογράμματος χωρικός. Έζησε σε πολλούς τόπους στη Ρωσία και στο Άγιο Όρος και μου είπε πως είχε συναντήσει μόνο έναν τέτοιο άνθρωπο. Τόσο στη δική του περίπτωση όσο και σε άλλες χρησιμοποιείται η ορολογία των Αγίων Πατέρων που ανταποκρίνεται στην πρακτική σου ζωή, αν και αυτό συχνά δε συμφωνεί με την ορολογία των σύγχρονων θεωρητικών. Ας αφήσουμε τους νεκρούς αυτούς να παίζουν με τα πτώματά τους - δηλαδή με εκείνους που θέλουν ν' ακούν το λόγο του Θεού με σκοπό να τέρπονται με την ευγλωττία, με τους παλμούς του αίματος και με παιχνίδια του νου, αλλ' όχι με τους «ποιούντας τον λόγον του Θεού» (βλ. Λουκ. η' 21).



Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: ΕΡΓΑ Ζ'
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια Πέτρου ΜπότσηΑθήνα 2021, σελ. 28-31).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.