ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Η ΔΙΑΒΛΗΤΙΚΗ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ




Ὁ μηδενισμός δεν στοχεύει τόσο στην απόρριψη της Χριστιανικής πίστης όσο στη συνεχή διαστρέβλωση της Αλήθειας που κατέχει.



χει ξεκινήσει μία ὑποχθόνια ἀθεϊστική ἐπανάσταση ἡ ὁποία δέν ἀρνεῖται ἐξωτερικά τόν Θεό ἀλλά τόν περιορίζει.


Κάθε βῆμα προόδου ὁδηγεῖ στήν βαθμιαία κατάρριψη τῆς πίστεως. Ἡ ἐπανάσταση αὐτή δέν θέλει νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεοῦ ἀλλά στήν κατανόηση πώς ἄν ὑπάρχει Θεός αὐτός εἶναι ἐχθρός (μέ τήν ἔννοια ὅτι κινδυνεύεις ἐξαιτίας τῆς πίστης σου). 


Καί αὐτή ἡ πίστη ἀποτελεῖ κίνδυνο γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Στρατός τῶν ἐχθρῶν του Θεοῦ συνίσταται τόσο ἀπό ἐκείνους πού μέ τρόπο παθητικό ἀποδέχονται αὐτή τήν θέση καί στέκονται στήν ὀπισθοφυλακή ὅσο καί ἀπό τούς λίγους ἐνθουσιώδεις δρῶντες πού καταλαμβάνουν τήν πρώτη γραμμή μάχης.


μως εἶναι ἄκρως σημαντικό νά παρατηρήσουμε τό γεγονός ὅτι οἱ γραμμές τοῦ ἀντιθεϊσμοῦ βρίθουν ὄχι μόνο ἀπό παθητικούς καί δρῶντες ἀθεϊστές αλλά καί ἀπό πολλούς πού πιστεύουν ὅτι θρησκεύουν καί λατρεύουν τόν Θεό.


Αὐτός ὁ μηδενιστικός πόλεμος δέν ἀποκλείει κάν τή χρήση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Τά αἴτια αὐτῆς τῆς Ἐπανάστασης εἶναι πνευματικά αν καί ἐξωτερικά δέν διακρίνονται.


Τά ἐπιχειρήματα τῶν ἐφαρμοστῶν φαίνονται πειστικά όχι χάρην τῆς ἀλήθειάς τους ἀλλά χάρη στό βαθμό πού τό πνεῦμα αὐτό ἔχει προετοιμάσει τούς ἀνθρώπους νά τή δεχτοῦν.


φύση λοιπόν αὐτοῦ τοῦ ἀντιθεϊστικοῦ δόγματος βρίσκεται στόν ἀντίποδα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. 


χριστιανική πίστη γίνεται πηγή Χαρᾶς, σιγουριᾶς, Εἰρήνης, πηγή ἀγάπης, μετριοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ὑποταγῆς κάθε θελήματος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.


μηδενιστικός ἀντίποδάς της εἶναι γεμάτος ἀπό ἀμφιβολία, καχυποψία, φόβο, ταραχή, ἀντίσταση σέ ὅτι ἔχει σχέση μέ τόν Θεό.


μηδενισμός δέν στοχεύει τόσο στήν ἀπόρριψη τῆς Χριστιανικῆς πίστης ὅσο στήν ὑπακοή ἀπέναντι σέ Αὐτόν.


Γνωρίζει ὅτι ἡ χριστιανική πίστη κατέχει τήν ἀλήθεια γιά αὐτό καί προσπαθεῖ νά ἑδραιώσει τήν θέση τοῦ ὄχι μέ ἄμεση βία ἀλλά μέ τήν συνεχῆ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας αὐτῆς.


ἐξωτερική βία ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἐσωτερική πειθώ. Ὁ ἀκαδημαϊκός κόσμος ἔχει γίνει πηγή διαφθορᾶς στό μεγαλύτερο μέρος του. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἔστω καί ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἔστω καί ἐλαφρῶς ἀλλοιωμένη ἔχει πολύ καταστροφικές συνέπειες.


πάρχουν Ἐπίσης σέκτες οἱ ὁποῖες ἰσχυρίζονται μία ἀόριστη ἔμφυτη δύναμη μέσα στόν ἄνθρωπο, αὐτές ἀναφέρονται στή Νέα σκέψη καί τή θετική σκέψη καί μέλημά τους εἶναι νά καλλιεργήσουν καί νά χρησιμοποιήσουν αὐτή τήν δύναμη σάν νά ἐπρόκειτο γιά μορφή ἠλεκτρισμού.


λεγόμενη παθητική στάση (τοῦ ἔλα μωρέ) τόσων πολλῶν ἀνθρώπων σήμερα μαρτυρεῖ τήν δηλητηρίασή τους ἀπό αὐτό τό σχέδιο τοῦ ἀντιθεϊσμοῦ ...



Ιερομόναχος π. Σεραφείμ Ρόουζ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF