ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΤΗΣ ΡΩΔΙΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!



Σεβαστὲ ἅγιε Ἡγούμενε [...]. Σᾶς γράφω γιὰ νὰ ὁμολογήσω ἕνα θαῦμα ποὺ μοῦ ἔκανε ἡ Ὁσία Ξένη ἡ Ρωσίδα ἡ διὰ Χριστὸν σαλὴ τῆς Ἁγίας Πετρούπολης. Τὸ περιστατικὸ συνέβη τὸ ἔτος 2011, τὸν Σεπτέμβριο.


Τὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ἱερὰ Μονή σας τὸ προμηθεύτηκα τὸ 2011 ἀπὸ τὸ Μοναστήριο τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μεταμόρφωσης Χαλκιδικῆς, διότι τυγχάνω πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μακαριστοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου (†2019).


Τὸ ἔτος 2011 ἦταν καθοριστικὸ γιὰ μένα διότι ἀπὸ κακὴ συγκυρία, Κύριος γνωρίζει, βρέθηκα κατηγορούμενη, ὄντας ἀθώα, μαζὶ μὲ ἄλλους συναδέλφους μου ἀπὸ τὴν ἐργασία μου γιὰ σοβαρὴ ὑπόθεση ὑπεξαίρεσης (σύνολο 18 κατηγορούμενοι). Ἤμουν ὄχι ἁπλῶς στενοχωρημένη, ἀλλὰ ἀπελπισμένη, διαλυμένη σωματικῶς καὶ ψυχικῶς (ἦταν μῆνας Ἰούλιος 2011).


Εὐτυχῶς μὲ στήριζε ἡ πίστη μου στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στὴν Ὑπεραγία μας, τὴν Ὑπερένδοξη Παναγία μας, (καὶ) περίμενα μιὰ βοήθεια στὸ δρᾶμα μου. Γιὰ νὰ ἐνισχυθῶ πνευματικὰ διάβαζα ὅλο τὸ καλοκαίρι πάρα πολλὰ θρησκευτικὰ βιβλία. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὸν βίο τῆς Εὐλογημένης ἀπὸ τὸν Θεὸ Ὁσίας Ξένης τῆς Ρωσίδος.


Τὸν Σεπτέμβριο λοιπὸν τοῦ 2011 μαζὶ μὲ τοὺς δικηγόρους μου (ἐκ τῶν ὁποίων ἡ μία ἦταν οἰκογενειακὴ φίλη καὶ ὁ ἄλλος διακεκριμένος πρώην Στρατοδίκης),21/4/2020 λογήθηκα στὸν Ἀνακριτὴ καὶ μετὰ ἔπρεπε νὰ περιμένω νὰ μὲ δεχθεῖ ὁ/ἡ Εἰσαγγελέας γιὰ νὰ μοῦ ἐπιβάλει κάποιο περιοριστικὸ μέτρο ἤ νὰ μὲ ἀφήσει ἐλεύθερη.


Εἶχα ὑποβάλει καὶ αἴτημα γιὰ ἀπαλλαγὴ στὸ Συμβούλιο Ἐφετῶν, μὲ Βούλευμα. Τὸ τμῆμα, στὸ ὁποῖο ἐγὼ ἤμουν Προϊσταμένη, δὲν εἶχε ἀπόλυτη σχέση μὲ τὸ διαπραχθὲν ἀδίκημα τῆς ὑπεξαίρεσης. Ἀλλὰ λόγῳ τῆς σοβαρότατης κατηγορίας, συμπεριλήφθηκαν ὅλα τὰ Τμήματα τῶν Οἰκονομικῶν Ὑπηρεσιῶν τοῦ Δήμου τῶν κατηγορουμένων, ἀπὸ τὸν Προϋπολογισμὸ μέχρι τὸ Ταμεῖο (ὅλοι οἱ Προϊστάμενοι).


νῶ λοιπὸν περίμενα μὲ ἀγωνία ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Εἰσαγγελέα Θεσ/νίκης, βλέπω ἀπέναντι στὸν διάδρομο τὴν Ὁσία Ξένη μὲ τὸ μπαστουνάκι της, σκυφτὴ νὰ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ ἕνα γραφεῖο. Δὲν ξέρω πῶς τὴν ἔβλεπα, ἀλλὰ τὴν ἔβλεπα. Καὶ κάνω τὴν ἑξῆς ἐρώτηση στὸν ἑαυτό μου:


-Γιατί ἡ Ἁγία περιμένει ἔξω ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ γραφεῖο καὶ ὄχι ἐδῶ μαζί σου ἔξω ἀπὸ τὸ γραφεῖο τῆς Εἰσαγγελέως; Ἡ Ἁγία ὅμως ἤξερε πολὺ καλὰ ποῦ περίμενε. Διότι ἡ Εἰσαγγελεὺς ἦταν ἐκεῖ. Ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ γραφεῖο βγῆκε. Ἦρθε μετὰ στὸ γραφεῖο ποὺ περίμενα ἐγὼ καὶ μέσα σὲ ἕνα λεπτὸ μοῦ εἶπε: Εἶστε ἐλεύθερη!


Βγῆκε ἀργότερα καὶ τὸ Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Ἐφετῶν μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαλλάχθηκα ἐγὼ καὶ ἄλλοι 3 ὑπάλληλοι, συνάδελφοί μου. Ἡ εὐγνωμοσύνη μου εἶναι τεράστια στὴν Ἁγία ποὺ μὲ βοήθησε καὶ μὲ ἔσωσε. Πάντοτε ἔχω μαζί μου μιὰ μικρὴ Εἰκονίτσα της γιὰ προστασία. Μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γράψω τὸ Θαῦμα ποὺ πραγματοποίησε σὲ μένα ἡ Ἁγία Ξένη ἡ Ρωσίδα. Ἄς εἶναι τοπικὰ μακριὰ ὁ τόπος καταγωγῆς της. Ἔφτασε γρήγορα κοντά μου καὶ μὲ ἔσωσε.


ς εἶναι σκυφτὴ μὲ τὸ μπαστουνάκι της. Οὔτε εἰσαγγελεῖς οὔτε δικηγόροι φθάνουν τὴν σοφία της καὶ τὴν εὐεργεσία της. Δόξα στὸν Τριάδικο, Ἅγιο Θεό μας! Δόξα στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας! Δόξα στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο! Δόξα στοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας! Εὐχαριστῶ καὶ πάλι τὴν ἔνδοξη Ἁγία, ἀλλὰ καὶ σᾶς γιὰ τὸν χρόνο σας... Δ.Π.





Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF