ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 21 Ιουλίου 2020

''Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΕΙΣΗΛΘΕΝ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΩΣ ΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΩΣ ΚΕΦΑΛΗ ΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ''



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος




''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''

Εκ του προηγούμενου

Δεύτερον δε εξάγεται ότι ούτος ο υιός της ανομίας της Δύσεως εγεννήθη εκ της ανομίας του κλήρου, επειδή και κατ' αυτού, ως ουδείς άλλος ποτέ διώκτης επενόησε δολίους και τεχνητούς τρόπους ίνα φέρη εις την πλάνην και εις το στρατιωτικόν του νοητού εχθρού και εις την κατά της Εκκλησίας συνωμοσίαν.

Τρίτον δε αυτός ο υιός της ανομίας της δύσεως, ως εκ της ανομίας του κλήρου της δύσεως γεννηθείς πρώτος και μόνος αυτός, υπέρ πάντας τους άλλους απ' αιώνος διώκτας της πίστεως, εισήλθεν εις αυτό το θυσιαστήριον και εις αυτά τα άγια των αγίων, γενόμενος κεφαλή, Νομοθέτης, Κριτής, και διοικητής εις όλα τα ιερά και Εκκλησιαστικά αντικείμενα, και ως εκ τούτου κατέστησε και καθιστά όλους τους επισκόπους, και τον λοιπόν κλήρον, ως υπαλλήλους, άλλων οργάνων, υπαλλήλων και αντιπροσώπων αυτού, καθώς και αυτός θεωρείται ως υπάλληλος και αντιπρόσωπος του νοητού Σατανά.

Οι ποιμένες της Εκκλησίας οι ευσεβείς και ορθόδοξοι, θεωρούμενοι ως αντιπρόσωποι του Κυρίου και Σωτήρος ημών, θεωρούνται επομένως ανώτεροι και αυτών των εν Ουρανοίς Αγγέλων, έπειτα πόσης μεγίστης φρίκης δεν φαίνεται τούτο το ως ουδέν άλλο απαισιώτατον και τρομερό σύστημα το γενέσθαι υπάλληλοι εις τα της Εκκλησίας, προς ανθρώπους, δεν λέγω ασεβείς, αλλ' απλώς κοσμικούς και πολιτικούς!!

Τέταρτον δε εξάγεται ότι εγεννήθη εκ της ανομίας του κλήρου της Δύσεως και εκ των εφεξής. Καθώς δε ο Θεός ενεπίστευσεν απ' αρχής και εμπιστεύει εις τον ορθόδοξον κλήρον μυστήρια ακατάληπτα εις των οποίων την διατήρησιν και εις την τελετήν υποκρύπτεται η ανάβασις επί του φωτός, επί της ειρήνης, επί της χαράς, επί της μακαριότητος, επί της δόξης και επί της αιωνίου ζωής, ωσαύτως και εις τούτον τον υιόν της ανομίας του κλήρου της Δύσεως, τον υπάλληλον και αντιπρόσωπον του νοητού Σατανά, υπάρχουσι μυστήρια της ανομίας, εις την αποδοχήν των οποίων υποκρύπτεται η πτώσις, εις το σκότος της πλάνης, εις τον δόλον, εις τας ταραχάς, εις τας οδύνας και θλίψεις, εις την καταισχύνην, εις τον θάνατον και εις την αιώνιον κόλασιν.

Εκτός τούτου πάμπολλα πρακτικά τούτου του υιού της ανομίας της Δύσεως διατελούσι τοις πάσι μυστήρια κεκρυμμένα και άδηλα μέχρι της γενικής κρίσεως. Τινά δε εξ αυτών ανακαλύπτονται και γίνονται γνωστά εν μέρει και εις ολίγους μετά παρέλευσιν πολλών ετών, ενίοτε δε και αιώνος.

Πέμπτον δε ότι αυτός ο υιός της ανομίας της Δύσεως, εγεννήθη και ήλθεν εις καταρτισμόν τοιαύτης κακίας εκ της ανομίας του κλήρου της Δύσεως εξάγεται και εκ του εφεξής. Το πάλαι, καθ' όλους τους αιώνας του Χριστιανισμού, προ του ογδόου αιώνος (όστις έλαβεν αρχήν εν έτει 1493 από Χριστού) υπήρχε κοινή και ομολογουμένη γνώμη παρά πάσι τοις ευσεβέσιν, ότι η πασών των άλλων μεγίστη και βαρυτάτη ανομία του κόσμου έσται η ανομία του κλήρου τουτέστι των ιερωμένων, των εσομένων εις τον όγδοον αιώνα.

Τούτου ένεκα εις πάσαν προσβολήν μεγάλου και δεινού πειρασμού, είτε εν οργή διά της κατάρας κατά των ιδίων εχθρών, είτε δι' όρκου εις απόδειξιν της ιδίας αυτών αθωωότητος, εις πάσαν απαίσιον συκοφαντίαν κατ' αυτών, έθος ην αυτοίς ίνα καταρώνται ή ομνύωσιν ίνα κριθώσιν ως οι ιερωμένοι του ογδόου αιώνος.

Ούτος ενομίζετο παρ' αυτοίς ως ο απάντων των άλλων φρικωδέστατος όρκος και η πλέον φρικτή κατάρα. Η περί τούτου αλήθεια σώζεται εκ παραδόσεως, απαντάται και εις τινάς τόπους των πάλαι συγγραμμάτων, και αυτήν μαρτυρεί ο άγιος Ισαπόστολος και νέος ιερομάρτυς Κοσμάς εν ταις αυτού διδαχαίς ταις γενομέναις εν έτει 1777.

Παρατηρείται δε ότι εις την αρχήν του ογδόου αιώνος, τουτέστιν εν έτει 1517 από Χριστού και 7025 από κτίσεως Κόσμου ανεφάνη η Λουθηρο-Καλβινική αίρεσις, ήτις έφερεν εις τοιαύτην προκοπήν και καταρτισμόν κακίας και δόλου αυτόν τον υιόν της ανομίας της Δύσεως οποία εις ουδένα άλλον αιώνα εφάνησαν από καταβολής κόσμου μέχρι της σήμερον και του οποίου πρώτιστον και σπουδαιότερον έργον εστίν η νόθευσις του κλήρου και της νεολαίας καθ' όλα τα χριστιανικά Κράτη.

Αυτός ο υιός της ανομίας της Δύσεως, ως εκ της ανομίας του κλήρου γεννηθείς, κατ' αυτού εφάνη απ' αρχής και διατελεί μέχρι τέλους αιώνιος και αδιάλλακτος εχθρός και επίβουλος. Αυτού του υιού της ανομίας της Δύσεως φαίνεται ότι ουδαμού αλλαχού ευρίσκει χώραν η εξ' αυτού επιβουλή, ειμή όπου λάβη χώραν και επικρατεί η εκ του κλήρου κατάχρησις και η ανομία.

Αυτός προς τοις άλλοις πολλοίς, προ ολίγων αιώνων εκίνησε και αναφαίνονται εις τα χριστιανικά Κράτη Υπουργεία θρησκευτικά. Και εις ποίον εκ των παρελθόντων αιώνων προ του Λουθηρο-Καλβινισμού, εις οποιοδήποτε χριστιανικόν Κράτος, εφάνη ή ηκούσθη αυτό το απαίσιον και ιερόσυλον όνομα;

Εάν εις τους παρελθόντας αιώνας ήσαν Υπουργεία θρησκευτικά, εφαίνετο περιττόν ίνα συγκαλώσιν οι ορθόδοξοι Αυτοκράτορες Οικουμενικάς Συνόδους εις τας εκ των Αιρετικών γενομένας κατά καιρούς μεγάλας ανωμαλίας και ταραχάς. Υπό το όνομα όμως του θρησκευτικού Υπουργείου, έχει σκοπόν αυτός ο υιός της ανομίας, ίνα φέρη κατά μικρόν και ανεπαισθήτως την κατάργησιν πάσης Οικουμενικής τε και Τοπικής Συνόδου, Πατριαρχών, Μητροπολιτών, Επισκόπων και όλης εν γένει της Ιεραρχίας.

Γεννηθείς δε εκ της ανομίας του κλήρου της Δύσεως, κατ' αυτού κατά πρώτον και κατά του εκείσε λαού ανεδείχθη εχθρός ολέθριος, όπου διά τρόπων όλως δολίων και μυστικών ήνοιξε και ανοίγει κατά καιρούς, τόσας φρικτάς και μεγάλας Σκηνάς.

Αφ΄ ου δε και ο κλήρος ο ορθόδοξος και προ πάντων ο της Ανατολής έπεσεν εις άλλας καταχρήσεις ως προς την πράξιν της πίστεως από τότε έλαβε χώραν, και εις τα ορθόδοξα Κράτη, όπου συγχρόνως προπαρασκευάζει και υπενεργεί, τόσον την πτώσιν και την κατάργησιν του κλήρου, όσον και τον κατά μικρόν και κατά καιρούς όλεθρον του λαού.

Προ πεντήκοντα περίπου ετών μέχρι της ώρας ταύτης προοδεύουσι και εκτείνονται εις όλην εν γένει την Ανατολήν τα μυστήρια τούτου του υιού της ανομίας της Δύσεως. Πρώτον μεν ενεργεί εμμέσως διά της Γαλλίας και άλλων αυτής οργάνων, και εισάγονται εις την εταιρίαν, πολλοί επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, διά της οποίας ενεργείτο η κατά του κλήρου και η κατά της πίστεως συνωμοσία, έπειτα αυτή ανακαλύπτει το πράγμα και ενεργεί διά των Οθωμανών την σφαγήν του Οικουμενικού Πατριάρχου, και τόσων Επισκόπων όντων εις την φιλικήν εταιρίαν δι' ενεργείας αυτής της επιβουλής. 

Αναλόγως εις την σφαγήν του κλήρου ενεργεί κατά καιρούς και τόπους και την του λαού, καθ' ον τρόπον η πτώσις της κεφαλής φέρει την πτώσιν και όλου του λοιπού σώματος. Συγχρόνως δε αποστέλλει τον Μιλόρδον Γκιλφόρδον και εμόρφωσε μίαν συστηματικωτέραν και ολεθριωτέραν ζύμην δι' αυτόν τον σκοπόν.

Εξ αυτής συγκροτεί προς τοις άλλοις το εν Κερκύρα Σεμινάριον, του οποίου οι μαθηταί τόσοι πολλοί εις τον αριθμόν, γινόμενοι διάπυροι και πιστοί στρατιώται του υιού της ανομίας της Δύσεως, ενεργούσιν από τότε αδιαλείπτως την νόθευσιν και την πτώσιν όλου του Ανατολικού κλήρου.

Επί Αντιβασιλείας φέρει το κατά πάντα όμοιον και απαράλλακτον σύστημα της Επτανήσου εις το βασίλειον της Ελλάδος. Τότε οι Επίσκοποι της Ελλάδος παραχωρούσιν εις τους αντιπροσώπους και υπαλλήλους του υιού της ανομίας της Δύσεως, το θυσιαστήριον και αυτά τα άγια των αγίων, γενόμενοι διά χρηματικού μισθού εκ του ταμείου του επιβουλευομένου έθνους, υπάλληλοι της πολιτικής αρχής.
Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 132-135.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF