ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 25 Αυγούστου 2020

ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ




ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΝΔΟΞΟΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΚΑΙ ΖΩΗΦΟΡΟΝ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΝ 

ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ 

ΥΠΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ


ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1897



Ούτοι πάντες οι Απόστολοι
ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει, ουν γυναιξί και Μαία,
τη Μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού. (Πράξ. Α'. 14).



Γ'  Μ έ ρ ο ς



Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ

Ναι, φιλέορτον ακροατήριον, τηλικαύτην ανάγκην της ανθρωπίνης ψυχής ήλθε να ικανοποιήση η θρησκεία του Ιησού Χριστού και εξασφαλίση τα ανθρώπινα λογικά δικαιώματα.


Τηλικαύτα να δραματουργήση τεράστια και εξαίσια θαύματα προς τους μη πιστεύοντας τα ακατάλυπτα αυτής μυστήρια, να αποκρούση δε την πλάνην και δεισιδαιμονίαν και εδραιώσει το πανσθενές αυτής κράτος επί της γης.


Η χριστιανική πίστις επί του θεμελίου των Προφητών και Αποστόλων οικοδομηθείσα όντος ακρογωνιαίου λίθου του Σωτήρος Χριστού, δεν φοβείται τους λήρους των θειστών, των υλιστών και αθέων, αλλά προφυλάττει τους οπαδούς αυτής από της πλάνης, της μωρίας και διαστροφής των διανοιών και οδηγεί προς την αλήθειαν και την ζωήν.


Μ' όλας τας συστάσεις των θετικών λεγομένων θρησκειών, αι πνευματικαί του ανθρώπου δυνάμεις δεν περιορίζονται εις τον αισθητόν τούτον κόσμον, μηδέ αποπνίγονται οι ευγενείς φύσεως ημών ενοράσεις εις το άδηλον και το αχανές.


Η ψυχή ημών δι' όλων αυτής των δυνάμεων υπερίπταται προς τον δημιουργόν και αρχηγόν της ζωής΄ ο νους κεκαθαρμένος μεταρσιούται πέραν των ορίων της πείρας΄ και εντεύθεν η εν τω κόσμω τούτω χαρά το ιδεώδες της καρδιάς και της διανοίας, το ύψος του φρονήματος και ο ενθουσιασμός εις παν ό,τι πνευματικόν και ψυχωφελές.


Αύτη δε η προς το αγαθόν έφεσις ημών και ροπή η δι' ελπίδος και πίστεως κατεχομένη εν ημίν, εστίν η σφραγίς του Δημιουργού εγχαραχθείσα επί του ανθρωπίνου πλάσματος.


Είναι το θείον της πίστεως, όπερ καταρδεύει, ζωογονεί, μεγαλύνει, καθαγιάζει και μεταρσιεί τας ψυχάς των λαών εις την αιθερίαν αίγλην της αθανασίας και της μακαριότητος.


Αλλά παρ' ημίν η τόσον ζωοποιός αύτη δύναμις, η πίστις εις την πνευματικήν αναγέννησιν και τον αληθή εξευγενισμόν των λαών μένει νεκρά άνευ κηρύκων και διδασκάλων του λαού, άνευ ποιμένων φιλοστόργων μη σχετιζομένων προς τον τύραννον Μαμωνάς, δυνάμεων δε μεθ' ηρωικής αυταπαρνήσεως και πυτετώδους ενεργητικότητος ανταποκριθήναι εις τους ιερούς πόθους των λαών.


Η Αγία επιρροή και δράσις της ιεράς ημών πίστεως πανταχού και πάντοτε ένα και μόνον επιδιώκει σκοπόν την ηθικοθρησκευτικήν αναγέννησιν και ευδαιμονίαν των πιστών.


Ασφαλές άρα εχέγγυον δι' ου δύναται ν' αναπτυχθή και εξευγενισθή ο λαός είναι η Εκκλησία του Χριστού.


Η Εκκλησία ως φιλόστοργος μήτηρ νουθετεί διά των λειτουργών της τον παρεκτραπέντα άνθρωπον, τον κατηχεί και καθαίρει διά της μετανοίας από τους ρύπους και τας κηλίδας των εγκλημάτων αυτού και μόνη τον καθιστά ευσεβή χρηστόν και έντιμον πολίτην.


Λάβετε, χριστιανοί μου, αρωγόν την Εκκλησίαν και τον πεφωτισμένον και ευσεβή αυτής κλήρον προς εξάλειψιν εις την ψυχικήν εστίαν του έθνους των κοινωνικών εγκλημάτων του ευγενούς άλλως και φιλοτίμου ομοδόξου λαού.


Τα φιλέκδικα μίση, τα άγρια πάθη και αι αλληλοφόνοι αυτοδικίαι θέλουν εντός ολίγου εξαλειφθή από τα στέρνα αυτού.


Ο κλήρος δύναται αποτελεσματικώς να συντελέση εις την άμεσον των κακών εξάλειψιν.


Ας εννοήσωσιν αι αρμόδιοι παρά Θεού τεταγμέναι συνάλληλοι αρχαί Εκκλησία και πολιτεία, ότι μεγίστην υπέχουσιν ευθύνην εάν το κύριον αυτών καθήκον, ο έστι την ηθικήν διαπαιδαγώγησιν του λαού παραμελώσι και νωχελώς βλέπωσι τα καθ' εκάστην συμβαίνοντα.


Ας εννοήσωσιν αι αρχαί αύται, ότι ο άνθρωπος είναι ον λογικόν είναι ουχ ήττον και θρησκευτικόν και δείται παιδεύσεως και ηθικής αναπτύξεως.


Διά της διδασκαλίας των ιερών εν τοις σχολείοις, ήτις σχεδόν εξέλιπε σήμερον, αναχαιτίζεται ο άνθρωπος, φωτίζεται και οδηγείται προς τον προορισμόν αυτού.


Μόνος ο χριστιανισμός έλυσε το μέγα πρόβλημα της ικανοποιήσεως της θρησκευτικής δυνάμεως της ψυχής ημών εν σχέσει και συναφεία προς τας άλλας δυνάμεις.


Ιδού λοιπόν πόσων αγαθών πρόξενος υπήρξεν η σήμερον πανηγυριζομένη θεομήτορ κόρη, η αγιασθείσα και τέξασα ασπόρως και υπερφυώς εκ Πνεύματος Αγίου τον Υιόν και Λόγον του Θεού.


Ιδού ότι η κόρη αύτη υπήρξε το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού και θρόνος ηλιοστάλακτος του Βασιλέως της δόξης.


Ιδού ότι αύτη εστίν η προφητευομένη γυνή η περιβεβλημένη την Ήλιον και η κλίμαξ του Ιακώβ δι' ης κατέβη ο Θεός Λόγος εις την γην και ανέβη εις τον ουρανόν ο άνθρωπος.


Αφού και μετά την ανάληψιν του υιού της νύκτωρ και μεθ' ημέραν ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήση προσεκαρτέρει μετά των θείων Αποστόλων την εξ ύψους δύναμιν υπέρ της ιδρύσεως της στρατευομένης Εκκλησίας και της δι' αυτής σωτηρίας του κόσμου, 


και νυν μεταστάσαι εις ουρανούς αεννάως πρεσβεύει και έχει μεγίστην παρρησίαν προς τον υιόν αυτής του μεμψαμένου των Φαρισαίων οίτινες ητίμαζον τους γονείς αυτών θέλοντες δήθεν τιμήσαι τω Θεώ.


Της Παρθένου ταύτης επικαλεσθώμεν, αδελφοί, την θερμήν πρεσβείαν και αντίληψιν ως πολύ ισχύει δέησις μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου.


Διά της προς τον υιόν της δε θερμής υπέρ ημών πρεσβείας και ικεσίας και της μιμήσεως των εξόχων αυτής αρετών της πίστεως και της αγνείας, θέλομεν αποβάλη την οίησιν και την απάτην και κανονίσωμεν τον βίον ημών


προς τας ζωηφόρους τρίβους της σωτηρίας μας προς ας οδηγούμεθα δι' αυτής της Ουρανομέμπτου ημών θρησκείας προς δόξαν του εκ της Παρθένου τεχθέντος υιού του Θεού δι' ου αξιωθείημεν της Βασιλείας των Ουρανών.


Γένοιτο.

Τ έ λ ο ς



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 
Εκ του βιβλίου
''ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΝΔΟΞΟΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΚΑΙ ΖΩΗΦΟΡΟΝ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΝ ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ'' 
υπό του Αρχιμανδρίτη Παρθενίου Δημητροπούλου
σελ. 6-9, εκδοθέν εν Αθήναις, 
έτει 1897.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF