Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΜΕΡΟΣ 6ον
''Καλή νίκη. Σε περιμένω νικητή'', του είπε ο Άγιος και τον προέπεμψε μέχρι την είσοδο της Μονής. Όλα τα αμαρτήματα ο Άγιος τα επιτιμούσε αλλά ιδιαίτερα την Βλασφημία. Έλεγε: ''όταν βλασφημά ο άνθρωπος επιτίθεται κατά του Ιδίου του Θεού, ενώ με τα άλλα αμαρτήματα παραβαίνει τον νόμο του Θεού. Άλλο να επιτίθεσαι εναντίον κάποιου και άλλο να παραβής την παραγγελία του''.
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
Μια μέρα ο μοναχός που είχε το διακόνημα να μαγειρεύη, είπε στον Όσιο τον κτήτορα της Μονής να στείλη έναν μοναχό για τα ξύλα. Τότε ο Όσιος λέει στον εαυτό του -Παρθένιε πήγαινε για ξύλα΄ και ανεχώρησε για το δάσος. Μόλις κάποιος τον είδε από τους μοναχούς - και πρόθυμοι και απρόθυμοι το πρότερον, όλοι ξεκίνησαν για να κόψουν ξύλα. Όταν γύριζαν, τόσα ξύλα έφεραν, που δεν χωρούσαν να τοποθετηθούν στον καθωρισμένο για ξύλα χώρο. Έτσι δίδασκε ο Όσιος. Με τα έργα Του΄ ούτε με λόγους - ούτε με προτροπές, ούτε με παραινέσεις.
''ΤΟ ΝΙΚΑΝ ΕΑΥΤΟΝ ΠΑΣΩΝ ΝΙΚΩΝ ΑΡΙΣΤΗ''
Πολλούς τρόπους μετεχειρίζετο ο Άγιος για να ευαρεστήση ενώπιον του Θεού και για να ελέγχη και να εξουσιάζη τον εαυτό Του. Επίστευε ο άγιος ότι η μεγαλυτέρα εξουσία την οποία είναι δυνατόν να αποκτήση άνθρωπος, είναι να εξουσιάζη τον εαυτό του. Με αυτές τις προυποθέσεις ο Άγιος Παρθένιος είχε βάλει ένα σταμνί νερό στην πόρτα του μοναστηριού. Την μέρα δούλευε στα χωράφια. Όταν διψούσε πήγαινε στην πόρτα του μοναστηριού για να πιη νερό. Σταματούσε απέναντι από το δροσερό νερό - ενώ τα χείλη του καίγονταν από την δίψα.
Έβλεπε το σταμνί με κρύο νερό από λίγη απόστασι και έλεγε στον εαυτό Του: -''Πες πως ήπιες Παρθένιε'', και ξεκινούσε πάλι για τα χωράφια. Έτσι ο άνθρωπος επιβάλλεται στον εαυτό του. Έτσι ο ασκητής υψώνεται στα ουράνια ύψη της τελειότητος. Αυτό επεκράτησε στην Χίο σαν παροιμία. Γι' αυτό, όποιος θέλει νάχη κάτι και δεν το έχει λέει: ''Πες πως ήπιες Παρθένιε''. Έτσι μέχρι σήμερα και στους αιώνες το παράδειγμα της αυτοκυριαρχίας του αγίου θα διδάσκη τις γενεές.
''ΠΕΙΘΕΣΘΕ ΤΟΙΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΙΣ'' ΥΜΩΝ...''
Μία τέτοια μορφή ο λαός αμέσως έθεσε πολύ ψηλά και πολλοί πήγαιναν να συμβουλευθούν τον Όσιο και να πάρουν την ευχή Του. Εκείνος πάλι δεν έπαυε να συμβουλεύη και να νουθετή. Όταν κάποιος επίτροπος Εκκλησίας του εξομολογήθηκε ότι πήρε κρυφά χρήματα από το ταμείο της Εκκλησίας και θα τα επέστρεφε κρυφά, ο άγιος απέβαλε την συνήθη του πραότητα και είπε επιτακτικά: - Να τα επιστρέψης φανερά και να πης΄ ότι τα πήρες κρυφά.
Ο επίτροπος έτσι και έπραξε. Όταν μετά τον ρώτησαν που βρήκε την τόλμη να το ομολογήση αφού κανένας δεν τον είχε υποπτευθή, εκείνος απήντησε: ''Πώς μπορούσα να αρνηθώ να ομολογήσω, αφού έτσι με διέταξε ο ευλογημένος εκείνος''. Όταν δε τον ηρώτησαν ποιος είναι ο ευλογημένος εκείνος, αυτός απήντησεν, ο ασκητής Παρθένιος. Σε άλλον πάλι Επίτροπο εκκλησίας έλεγε: πίσω από την πόρτα να έχης ένα πεσκήρι να πλένης καλά τα χέρια σου πριν φύγεις από την Εκκλησία και ούτε την σκόνη να μην παίρνης από τα χρήματα της Εκκλησίας.
Οι συμβουλές του ήταν ακόμη πιο αυστηρές στους μοναχούς Του. Μια γυναίκα πέθανε και ο άνδρας της έγινε μοναχός στον Άγιο Μάρκο μαζί με το παιδί του, τον αργότερα μοναχό Ιερεμία. Αλλά ο Όσιος απηγόρευε τις τρυφερότητες των δύο μοναχών που ήσαν πατέρας και παιδί κατά σάρκα. Έτσι τους χώρισε κατά την ιδιότητα του μοναχού να είναι ''κλήσει τε και πράγματι μοναχοί'' και όχι Πατέρας και παιδί. Ήταν σε όλους αυστηρός και επιεικής, πράος και ευθύς ακόμη και όταν ήλεγχε, άνθιζε στα χείλη του το χαμόγελο της καλωσύνης.
''ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...
''Μια τέτοια ζωή δοσμένη εξ ολοκλήρου στον Θεό και στην άσκησι που οδηγεί στον Θεό, ήταν επόμενο ο Θεός να την διανθίση με θαύματα και σημεία εξαιρετικά. Ο Όσιος έλαμπε από την αρετή, την αγιότητα και την άσκησι στην στενή και στην ευρεία έννοια της ασκήσεως. Γι' αυτό πολλές φορές οι μοναχοί έβλεπαν ουράνιο φως πάνω από το σπήλαιο που ασκήτευε ο Άγιος - το οποίο ήταν κοντά στο μοναστήρι. Ακόμα και πολλοί Νεαμονήσιοι Μοναχοί εδιηγούντο ότι μια νύκτα που τελούσαν αγρυπνία στην Παναγία τη Νέα Μονή είδαν ένα εκτυφλωτικό φως πάνω στον Άγιο Μάρκο. Στην μέση του ουρανίου φωτός έλαμπε η μορφή του Οσίου Παρθενίου.
Μετά το γεγονός αυτό έπαυσαν και οι αντιλογίες περί του προσώπου του Οσίου μεταξύ των μοναχών της Νέας Μονής. Καθ' ότι άλλοι έλεγαν ότι είναι άγιος, άλλοι πάλι από τους μοναχούς, δεν ήθελαν ούτε καν να το ακούσουν. Όπως έλεγαν και οι σύγχρονοι του Χριστού περί του Υιού του Θεού ''τω όντι Θεού υιός ούτος'', άλλοι πάλι ''ου αλλά πλανά τον όχλον''. Μετά όμως από αυτό το θαύμα που μίλησε ο ουρανός, όλοι ζητούσαν τις ευχές του Αγίου και τον παρακαλούσαν να μεσιτεύση γι' αυτούς στον Θεό.
Ο Όσιος που ήξερε από τον Θεό τι συνέβη, είπε σε κάποιον μοναχό της Νέας Μονής από ταπείνωσι. -Το φως που είδατε αδελφέ δεν ήταν για μένα, εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, αλλά για την Εκκλησία του Αγίου Μάρκου που τιμάται το μοναστήρι. Ο Νεαμονίτης μοναχός έφυγε και τα είπε στους αδελφούς της Νέας Μονής. Εκείνοι αποκρίθηκαν ότι αρκεί που μέσα στο φως ακτινοβολούσε η μορφή του Ιερού Παρθενίου.
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου