Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
2. Η σταυρική υπακοή
Η ευλογημένη Πηνελόπη ωλοκλήρωσε τις σπουδές της στις 30 Απριλίου του 1948... Την επομένη, 1η Μαίου, άρχισε η κανονική υπηρεσία της ως Διπλωματούχου Αδελφής στο Νοσοκομείο του ''Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού''.
Από την αρχή της φοιτήσεώς της, κατά την πρακτική μάλιστα εξάσκησι, ήταν άμεση και φανερή η θεία επέμβασις στην επίλυσι των δύο δυσκολιών της. Ο φόβος για τις αρρώστιες εξαφανίστηκε...
Αλλά και η συνεχής επικοινωνία της με τους ιατρούς, τους νοσοκόμους και ιδίως με τους ασθενείς, δεν διετάρασσε τον λογισμό της. Παρέμεινε τότε και διεφυλάχθη μέχρι τέλους της υπηρεσίας της ακέραιη...
Μια λαμπάδα λευκή και καθαρή ενώπιον του Νυμφίου της... Έκαιγε μόνο για χάρι Του... Η φλόγα της ποτέ δεν τρεμόσβησε από ρεύματα κοσμικά και εμπαθή. Ήταν πράγματι ένα διπλό θαύμα για την ειλικρινή και εγκάρδια υπακοή της.
Η θαυμαστή αυτή εμπειρία, ευθύς μάλιστα εξ αρχής, ωδήγησε την σοφή Πηνελόπη να γίνη σοφώτερη... Στο νέο στάδιο της ζωής της θα ενεβάθυνε ακόμη περισσότερο στο μέγα Μυστήριο της Υπακοής...
Θα της εδίδετο η ευκαιρία να ασκηθή σταθερά πλέον στην αγιοτόκο υπακοή και να βιώση χάριν αυτής ακόμη και σταυρικές στιγμές της πολυώυνης ζωής της. Η υπακοή θα την ανεβίβαζε... Η αγάπη θα την υπερύψωνε... Και η ταπείνωσις θα την συγκρατούσε...
Η γνησία και συνεχής υπακοή είναι το κατ' εξοχήν ηρωικό άθλημα... Πλήττει καίρια και ανειρεί το δεινό πάθος της φιλαυτίας. Ο υποτασσόμενος εν γνώσει επιλέγει την αναβίβασι στον Σταυρό... Όλες οι άγιες αρετές οδηγούν τον αθλητή μέχρι του Σταυρού...
Η υπακοή όμως συσταυρώνει τον αθλητή με τον σωτήρα μας και τον καθιστά κοινωνό της Μεγάλης Υπακοής Του στον Πατέρα. Η φωτισμένη Πηνελόπη, στην προοπτική πάντοτε του Οράματός της, επεδίωκε να εξασκή ένα είδος υπακοής πέρα από τις στενές και ρηχές κοσμικές αντιλήψεις...
Την συγκινούσε ο τρόπος της υπακοής των Μοναχών. Υποτασσόταν όχι μόνον εξωτερικά και τυπικά, αλλά εσωτερικά και ουσιαστικά... Εκεί άλλωστε έγκειται η θεραπευτική δράσις της υπακοής: στην πλήρη εν ταπεινώσει και σιωπή απάρνησι του εαυτού μας, του θελήματός μας, της γνώμης μας, της απόψεώς μας...
Το οικειόλεκτον, η αυτοεκτίμησις, η αυτοεμπιστοσύνη, η αυτοδικαίωσις και όλα τα συγγενή πάθη (αυταρέσκεια, αυτοέπαινος, αυτοθαυμασμός, ανθρωπαρέσκεια...), σταυρώνονται και νεκρώνονται, προκειμένου να ζήση μέσα μας ο ίδιος ο Χριστός μας.
Βεβαίως ήταν ανέκαθεν άνθρωπος της υπακοής... Τώρα όμως εισέρχεται στο στάδιο της πνευματικής ενηλικιώσεως... Συνειδητοποιεί με βαθειά σύνεσι τις διαστάσεις του θεοπαράδοτου αυτού Μυστηρίου.
Βιώνει την έλ-λογη υπακοή. Επεξεργάζεται το κάθε τι μέσα στην αγνή καρδιά της... Το εντάσσει στις άρρητες βουλές του Θεού... Έτσι, είχε την δυνατότητα να διδάσκη εμπειρικά τις Αδελφές του ''Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού'': ''Όλα είναι μέσα στο θείο σχέδιο...
Οφείλουμε να αποδεχώμεθα με πίστι στο αγαθό θέλημα του Κυρίου... Εμείς δεν γνωρίζουμε το συμφέρον μας... ''Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; Ή τις σύμβουλος Αυτού εγένετο;''...'' ''Θα πάμε κόντρα στον Θεό; ερωτούσε η σοφή Πηνελόπη... Και συμπλήρωνε με απλότητα: ''Κουμάντο στον Θεό θα κάνουμε;''.
Αυτή η τόσο πνευματική θεώρησις των πραγμάτων και των καθημερινών γεγονότων στο νοσοκομειακό περιβάλλον της ανέπτυξε ακόμη περισσότερο την συγγενή με την υπακοή αρετή της ανδρείας. Στις ποικίλες αντιξοότητες ήταν κυριολεκτικά βράχος...
Όλες οι Αδελφές την εθαύμαζαν και ωμολογούσαν, ότι ο τρόπος που αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία ήταν άλλο πράγμα... Στην προσπάθειά της για μία καλογερική υπακοή, ψυχολογούσε τους υπευθύνους και προισταμένους: ό,τι επιτρεπόταν μεν, αλλά δεν τους πολυάρεσε, το απόφευγε. Επισκέψεις στους συγγενείς...
Συναντήσεις με συγγενείς στο Νοσοκομείο... Αίτησις για κάποια ειδική άδεια... Απαίτησις να αποδεσμευθή στην κανονική ώρα από την εργασία... Αυτά και άλλα σχετικά, ήσαν για την σοφή Πηνελόπη ευκαιρίες ασκήσεως στην αυταπάρνησι, την βαθύτερη και ουσιαστικώτερη υπακοή... Την έλ-λογη υπακοή.
Είχε επίγνωσι τι ζητούσε... Και ήθελε να παραμείνη με τον Χριστό μας επί του Σταυρού... Εκεί προγευόταν τις ανταύγειες της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 86 - 90, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου