ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ




Μέρος 3ον


 Πνευματικές συμβουλές


Όποιος γνωρίζει την αρρώστιά του βρίσκεται στην αρχή της ταπεινώσεως. Ο Θεός υποφέρει όλες τις ασθένειες των ανθρώπων. Δεν υποφέρει όμως εκείνον που γογγύζει. Αυτός που ευχαριστεί πάντοτε τον Θεό για τ' αγαθά και τις ευεγερσίες που του χαρίζει, δέχεται τις ευλογίες του Θεού και στην καρδιά του κατοικεί η χάρη Του. Όποιος υπερηφανεύεται, παραχωρεί ο Θεός και πέφτει στην βλασφημία. Όποιος κομπάζει για τις αρετές του, πάλι κατά παραχώρηση Θεού πέφτει στην πορνεία. Ο εγωιστής μπορεί να πέσει σε πολλές ακόμη σκοτεινές παγίδες του πονηρού.


Αυτός που δεν θυμάται και δεν σκέφτεται τον Θεό, κρατάει μίσος κατά του πλησίον. Αντίθετα όποιος θυμάται τον Θεό, δεν μνησικακεί και αγαπάει κάθε άνθρωπο. Όποιος βοηθάει τον αδικούμενο έχει σύμμαχο τον Θεό. Όποιος βοηθάει τον πλησίον, τον βοηθάει ο Θεός. Όποιος κατηγορεί τον αδελφό του, τον αποστρέφεται ο Θεός. Εκείνος που ελεεί τον αδελφό του κρυφά, δείχνει φανερά στον Θεό τη δύναμη της αγάπης του. Αυτός που κάνει παρατηρήσεις στον αδελφό του μπροστά σε άλλους, πραγματικά τον εξουθενώνει και τον εμπαίζει. 


Όποιος ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία του άλλου, φροντίζει πάντοτε να γίνεται αυτό με αγάπη. Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Δοκιμάζει τον άνθρωπο πάντοτε με αγάπη, προκειμένου να θεραπευθεί η έμψυχη εικόνα Του. Γιατι δεν παιδεύει τον άνθρωπο για να τον εκδικηθεί για τις αμαρτίες του, αλλά για να τον γιατρέψει. Όσο ο άνθρωπος τελειοποιείται στην αρετή, τόσο περισσότερο πλησιάζει τον Θεό και Τον ακολουθεί. Όπως όταν ρίχνει κανείς ξερά ξύλα στη φωτιά, αυτή δύσκολα σβήνει, έτσι κι αυτός που αγαπάει αληθινά τον Θεό΄ η αγάπη του όλο και αυξάνει, όσο προοδεύει στην αρετή.


Όπως ο έμπορος όταν πουλήσει το εμπόρευμά του θέλει να γυρίσει στο σπίτι του, έτσι και ο χριστιανός, όταν τελειώσει την εργασία του, θέλει ν' ασχοληθεί με τον Θεό και την ψυχή του. Και όπως ο έμπορος, όταν βρίσκεται στη θάλασσα, φοβάται μήπως έρθει τρικυμία και βυθισθεί η ελπίδα της εργασίας του, έτσι και ο χριστιανός, όσο βρίσκεται στον κόσμο αυτό, φοβάται μήπως έρθει ο χειμώνας των παθών και χάσει τον καρπό του αγώνα του. Όπως ο ναύτης όταν πλέει στη θάλασσα βλέπει τη θέση των αστεριών και ανάλογα διευθύνει το πλοίο, έτσι και ο χριστιανός με την προσευχή προχωράει στον δρόμο της ζωής του, έως ότου φτάσει στο λιμάνι της αιωνιότητος.


Εκεί οι άνθρωποι δεν τρέχουν και δεν εμπορεύονται, όπως στη ζωή αυτή, αλλ' αναπαύονται στον πλούτο των αρετών που απέκτησαν με τον αγώνα τους εναντίον της αμαρτίας. Μακάριος εκείνου του οποίου το πλοίο δεν βυθίστηκε, αλλ' αξιώθηκε να φτάσει με χαρά στο αχείμαστο λιμάνι της αιωνιότητος. Όποιος θέλει να βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη μπαίνει γυμνός στη θάλασσα. Έτσι και ο συνετός άνθρωπος περνά απ' τη ζωή αυτή χωρίς πολλά χρήματα και περιουσίες, μέχρις ότου βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Και όταν τον βρει δεν αγαπάει τίποτε άλλο στον κόσμο αυτό.


Όπως το φίδι σε κάθε κίνδυνο φυλάει το κεφάλι του, έτσι κι ο σοφός χριστιανός, σε κάθε δύσκολη περίπτωση, φυλάει την πίστη του, που αποτελεί το θεμέλιο της ζωής του. Όπως το δέντρο, αν δεν πετάξει τα παλιά του φύλλα δεν βγάζει νέα, έτσι κι ο άνθρωπος του Θεού δεν θα έχει καρπό πνευματικό, αν δεν βγάλει από μέσα του τη θύμηση των κακιών και των παθών του. Ο άνεμος τρέφει τους καρπούς της γης και η πρόνοια του Θεού τους καρπούς της ψυχής. Ο σκύλος, όταν γλύφει τη λίμα, ματώνει τη γλώσσα του, πίνει το ίδιο του το αίμα και χωρίς να το αισθάνεται προξενεί βλάβη στον εαυτό του. Έτσι κι ο υπερήφανος, αισθάνεται για λίγο γλυκήτητα, αλλά μετά νοιώθει τα αποτελέσματα της ψυχικής φθοράς.


Η κοσμική δόξα μοιάζει σαν την πέτρα που είναι σκεπασμένη από τα νερά μέσα στη θάλασσα, κι έτσι δεν την βλέπει ο κυβερνήτης και χτυπάει πάνω της το πλοίο. Η υπερηφάνεια και η κενοδοξία είναι κρυμμένες κι αυτές μέσα στην ψυχή και της προξενούν κακό. Μη ζητήσεις ποτέ να καταλάβεις τους λόγους των θείων μυστηρίων, που περιέχονται στις Αγίες Γραφές, χωρίς προηγουμένως να προσευχηθείς θερμά στον Θεό. Το κλειδί που θα καταλάβουμε τα θεία νοήματα είναι η προσευχή. Πρέπει να γνωρίζεις ότι χωρίς κόπο σωματικό δεν πλησιάζεται ο Θεός. Όλοι οι Πατέρες κοπίασαν πολύ για να κατοικήσει μέσα τους το Πνεύμα το Άγιο.


Μόλις το Άγιο Πνεύμα κατοικήσει στην ψυχή, ο άνθρωπος αποκτάει πραότητα και ειρήνη, και φεύγει κάθε σκέψη ακολασίας. Μη νομίσεις ότι μπορείς με την προσευχή να πλησιάσεις τον Θεό, αν προηγουμένως δεν καθαρίσεις την καρδιά σου από τα πάθη της ατιμίας που τη μολύνουν. Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και η ελεημοσύνη τρέφει την ψυχή. Δεν υπάρχει ωραιότερη πράξη μπροστά στα μάτια του Θεού από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Πόσο γλυκιά είναι η συναναστροφή με πνευματικούς αδελφούς, αν υπάρχει η αγάπη! Αγάπη στον Θεό και στους αδελφούς. Αγάπη στους αδελφούς και στον Θεό. Αυτά είναι δεμένα μαζί και δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. 


Αυτός που θέλει να τρυγήσει χαρά και καρπό πνευματικό πρέπει να δουλέψει στην προσευχή. Όπως η ψυχή είναι ανώτερη από το σώμα, έτσι και η προσευχή είναι ανώτερη από κάθε άλλη πνευματική εργασία. Μεγάλη δύναμη παίρνει κανείς από τις μικρές πνευματικές ασκήσεις, όταν γίνονται τακτικά και σταθερά, όπως ακριβώς οι σταγόνες του απαλού νερού μπορούν να βαθουλώσουν τη σκληρή πέτρα.


Όταν νεκρωθούν τα πάθη, τότε η ψυχή θερμαίνεται από την γλυκήτητα της πνευματικής χαράς, και η παρουσία του Θεού στην ψυχή είναι έντονη. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας και πολλή υπομονή για να λάβει ο άνθρωπος τη χάρη της παρηγοριάς από τον Θεό. Όταν ο Θεός μπει στην ψυχή του ανθρώπου, τότε τα πάθη υποχωρούν. Καταστροφή της ψυχής είναι η αργία και η απραξία. Η χειρότερη κακία είναι η ακηδία. Ακηδία σημαίνει να μη φροντίζουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας με την προσευχή, τη νηστεία και τ' άλλα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας.




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 
Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 
βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου
έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 17 - 21.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF