''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' (ΜΕΡΟΣ 3ον)

Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα.

Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.

''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως.

Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης. Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.

Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας.

Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Ένα κείμενο ιδιαίτερης σημασίας

Ένα ιδιάζον κείμενο στην σειρά των δημοσιευμάτων της περιόδου αυτής του λαικού ακόμη Χρήστου Νασλίμη, είναι και το επιγραφόμενο ''Προσέξωμεν τον Λαόν - Επειδή κινδυνεύει η Εκκλησία επιβάλλεται η ένωσις''. (Το κείμενο καταλαμβάνει τρεις συνέχειες και δημοσιεύθηκε στον ''Κήρυκα των Ορθοδόξων'' αρ. φ. 190/3-12-1934, σελ. 2, αρ. φ. 191/10-12-1934). 

Στο κάπως εκτενές αυτό και ιδιαίτερο ως προς την θεματολογία του εν σχέσει προς τα προηγούμενα άρθρα, ο συγγραφέας μας ασχολείται με την έκκληση, την οποίαν απήυθυνε την εποχή εκείνη το Περιοδικό ''Ζωή'' της ομωνύμου Χριστιανκής Αδελφότητος, για συσπείρωση γύρω από την Εκκλησία των τέκνων της, προκειμένου να υπάρξει ικανοποιητική αντιμετώπιση των διαφαινομένων επιθέσεων εναντίον της από τους εχθρούς της υλιστές - αθεϊστές.

Για την επίτευξη τούτου, το εν λόγω Περιοδικό πρότεινε την προσοχή από μέρους της Εκκλησίας απέναντι στο λαϊκό στοιχείο, ώστε να καταλάβει εντός της την αρμόζουσα θέση του, για να υπάρχει αμεσότερη σχέση και αλληλοστήριξη. Όμως ο συγγραφέας μας, μέσω του εν λόγω κειμένου του, υποστηρίζει ότι η διοικούσα Εκκλησία επειδή ακριβώς διοικείται κακώς, εκτρέφεται και στρέφεται κατά του εαυτού της προξενώντας εσωτερικό πόλεμο, ενώ έχει και τον εξωτερικό.

Εν τούτοις, τονίζει ότι ανέκαθεν για την διεξαγωγή αγώνων κατά των εχθρών της, η Εκκλησία προέτασσε τους αξίους Κληρικούς της, γύρω από τους οποίους συγκεντρωνόταν το Ποίμνιο και διεξήγαγε νίκες λαμπρές.

Σήμερα όμως, διαπιστώνει ο συγγραφέας μας, οι ιθύνοντες αυτής αποδείχθησαν δεινότεροι και ασπονδότεροι εχθροί εκ των έσω, οι οποίοι και τους εξωτερικούς εχθρούς ενισχύουν, και την Εκκλησία πλήττουν και εξασθενούν. Για παράδειγμα, με εκκλησιαστικούς ταγούς, οι οποίοι ανήκουν στην Μασωνία, πως θα γίνει αγώνας κατά της απιστίας και του υλισμού; Με αμφισβήτηση από τους υπευθύνους αυτών των ιδίων των ευαγγελικών αρχών, πως θα αντιμετωπισθεί η βλασφημία και η ασέβεια;

Όταν ο Οίκος του Θεού μεταβάλλεται εις οίκον εμπορίου και η Σιμωνία έχει νομιμοποιηθεί και οι ιεροπραξίες έχουν τιμολογηθεί, η δε ηθική ποιότητα του Κλήρου έχει καταπέσει, πως θα αποφευχθεί η η θεία οργή από την θεία μακροθυμία;

Ποιός θα καλέσει τον λαό όχι εναντίον των απίστων, αλλά εναντίον των βεβήλων; Και πόσο χειρότερο κακό είναι δυνατόν να διαπράξουν οι κομμουνιστές εντός των Ναών, όταν οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι Χριστιανοί εκκοσμικεύουν την Λατρεία και μιαίνουν τους Ναούς με όσα ασεβή συμβαίνουν μέσα σ' αυτούς; Για να κερδίσει η Εκκλησία τους αγώνες της, συνεχίζει ο συγγραφέας μας, και να έχει την συμμαχία του λαού, πρέπει να κατέχει τις καρδιές του λαού.

Και για να ασκούν οι Κληρικοί της, επιρροή στο λαϊκό στοιχείο, πρέπει με τον υψηλό και ακατηγόρητο βίο τους να προσελκύουν την κοινή αγάπη και εκτίμηση. Τότε και η εμπιστοσύνη προς τους Κληρικούς είναι απεριόριστη και οι πάντες προκινδυνεύουν υπέρ της Εκκλησίας σε κάθε κάλεσμά της. Συμβαίνουν όμως σήμερα (τότε) αυτά;

Αλλά, συμπεραίνει με θλίψη, υποτάχθηκε στον κρατικό ζυγό και αντί να ρυθμίζει τα του οίκου της μόνη της, εκλιπαρεί τις εκάστοτε αντιχριστιανικές πολιτικές διοικήσεις για τα αιτήματά της, χωρίς να εισακούεται. Εφ' όσον έχουμε πολιτική επέμβαση ακόμη και στην ανάδειξη των Αρχιερέων [όπως φαίνεται την εποχή εκείνη το πρόβλημα αυτό ήταν ακόμη έντονο] τι δυνάμεθα να αναμένουμε από αυτούς που προβάλλονται με τον τρόπο αυτό;... Και συνεχίζει ο συγγραφέας μας τις τελευταίες δύο παραγράφους του κειμένου του, τις οποίες - λόγω της σημασίας τους - παραθέτουμε αυτούσιες:

''Προς τοις άλλοις δε εάν προσθέσωμεν και την μεγάλην παρανομίαν, ην η Εκκλησία διά της Μεταρρυθμίσεως του Ημερολογίου διέπραξε, καταλήγομεν εις το να θαυμάζωμεν πως ακόμη υφίσταται.

Ο διχασμός και η διαίρεσις της Ημερολογιακής Καινοτομίας είνε το έσχατον της Ελληνικής Εκκλησιαστικής καταπτώσεως. Ενώ εις τους χαλεπούς τούτους καιρούς έπρεπεν η Εκκλησιαστική συνεκτικότης να είνε υπέρ ποτε άλλοτε αδιάσπαστος, μία άκριτος αυθαιρεσία της Ελληνικής Εκκλησίας διέσπασε τας φάλαγγας της αμυνομένης φιλοθρήσκου στρατιάς, δημιουργήσασα τον νυν υφιστάμενον εμφύλιον εκκλησιαστικόν σπαραγμόν.

Και το χείριστον είνε, ότι δεν καταβάλλεται η προσπάθεια της επανορθώσεως, αλλά τουναντίον εκ παντός τρόπου ζητεί η Εκκλησία την εξόντωσιν της ευσεβεστέρας και υγιεστέρας μερίδος των πιστών της, πεισμόνως επιμένουσα εις την παρανομίαν και διανοίγουσα ούτως ευρύτερον και βαθύτερον το χάσμα της εωτερικής Εκκλησιαστικής ενότητος. 

Υπό τοιαύτας δε συνθήκας ευρισκομένη η Μήτηρ Εκκλησία πως δύναται ν' αντισταθή εις την ασυγκράτητον των εχθρών της μανίαν; Αφού έπαυσε να κυριαρχή επί των καρδιών του λαού, αφού αραιώνει και διαλύει τας τάξεις των κατωτέρων της τέκνων με διαφόρους ημαρτημένας χειρονομίας επί των αιωνοβίων θεσμίων της, ποιος δύναται να ελπίζη, ότι όταν επί τέλους ο εχθρός εμφανισθή απειλητικώτερος, θα δυνηθή να παρατάξη το ανάλογον αμυντικόν στράτευμα και ουχί μάλλον θα εγκαταλειφθή πανταχόθεν, ίνα λάβη πλήγμα βαθύ και απώδυνον;

Δεν λέγομεν ότι ούτως εγκαταλελειμμένη τελείως θα εξαφανισθή, διότι θα διαψευσθώμεν. Μόνον πρόσκαιρον σκληράν δοκιμασίαν θα υποστή, μετ' ου πολύ πάλιν εκ της τέφρας των ερειπίων της εκπηδήση ζώσα και ισχυρά. Αλλ' επειδή πρέπει να αποφύγωμεν τους επικινδύνους πειρασμούς, διά τούτο τώρα ότε του εχθρού τα βλήμματα είπερ ποτέ άλλοτε απειλούσι τα αιώνια του Χριστιανισμού τείχη,

επιβάλλεται ίνα συνέλθωμεν άπαντες και διορθώσωμεν αμέσως τα κακώς πραχθέντα΄ να τείνωμεν χείρας φιλικάς, ν' ανταλλάξωμεν αδελφικόν ασπασμόν, και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Θεού να δράμωμεν προς τα τείχη ν' αποκρούσωμεν τας εχθρικάς επιθέσεις, ίνα σώσωμεν την Εκκλησίαν.

Τοιουτοτρόπως δε και ημείς θα έχωμεν τα τέλη της ζωής ημών χριστιανικά, ειρηνικά και ανεπαίσχυντα, και οι απόγονοι ημών την Εκκλησίαν ζώσαν και δεδοξασμένην''.

(Πρόκειται για το κλείσιμο του άρθρου κατά την τρίτη και τελευταία συνέχεια του (''Ο Κήρυξ των Ορθοδόξων'', αρ. φ. 197/27-12-1934). Κάποιες εκφράσεις εντός αυτού, οι οποίες πιθανόν σήμερα να μας ξενίζουν, είναι κατανοητές στο πλαίσιο και τις προσδοκίες της εποχής εκείνης. Μάλιστα, τέτοιες απαντώνται ακόμη και σε επίσημα κείμενα της Εκκλησίας μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κατά τις επόμενες δεκαετίες).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του 

Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) 

ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'', 

τόμος Α', σελ. 90-94, Αθήνα 2019.