Στην περιοχή του Μγβίμε, όπου ασκήτευε ο Όσιος Σίω ο Σπηλαιώτης, τα θηρία, και κυρίως οι λύκοι, κατασπάραζαν συχνά τα ζώα των ανθρώπων, που έφθαναν ως εκεί ζητώντας θεραπεία, αλλά και τα γαϊδουράκια, που είχαν οι ασκητές, για να μεταφέρουν διάφορα φορτία.
Ο Όσιος Σίω, βλέποντας τόσο τοΥς προσκυνητές όσο και τοΥς μοναχούς να θλίβονται για την απώλεια των υποζυγίων τους, προσευχήθηκε στον Κύριο, να οδηγήσει μπροστά του όλα τα άγρια ζώα πού ζούσαν στον Μγβίμε.
Μόλις τελείωσε την παράκληση του και βγήκε από την σπηλιά του, αντίκρισε αναρίθμητα θηρία, μικρά και μεγάλα, να στέκονται εκεί, με σκυμμένα τα κεφάλια, σαν να περίμεναν κάποια εντολή του.
–Ακούστε τι θα σας πω, άρχισε να τα νουθετεί ο Όσιος. Ο Χριστός γνωρίζει πως η καρδιά μου πονά για σας. Αυτή ή έρημος όμως θα γεμίσει ανθρώπους, που θα δοξολογούν τον Θεό, γι' αυτό πρέπει να πάτε σε άλλον τόπο.
Μόνο ένα από σας θα μείνει εδώ, για να βόσκει τα γαϊδουράκια των αδελφών. Έτσι θα εξιλεωθείτε για τις ζημιές πού κάνατε. Σε λίγα λεπτά όλα τα θηρία είχαν εξαφανιστεί, εκτός από έναν λύκο, που έμεινε ακίνητος μπροστά στον Όσιο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια.
–Στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είπε εκείνος, σε προστάζω από σήμερα να φυλάς τα υποζύγια των αδελφών. Κάθε πρωί θα τα οδηγείς στη βοσκή και κάθε βράδυ θα τα φέρνεις πίσω. Θα τρως ό,τι τρώμε κι εμείς. Ζώο ή άνθρωπο δεν θα πειράξεις. Εμπρός, δουλειά τώρα. Από τότε ο λύκος, ημερωμένος και υποταγμένος στον Όσιο, έβοσκε τα γαϊδουράκια. Σάρκα δεν γεύθηκε ποτέ.
Κάθε πρωί έτρωγε ψωμί μουσκεμένο σε νερό, τον ίδιο και τον βράδυ. Ύστερα πήγαινε στην φωλιά του - μια τρύπα σκαμμένη από τον Όσιο Σίω δίπλα στην σπηλιά του - όπου περνούσε την νύχτα. Πέρασαν έτσι έξι χρόνια. Μια μέρα ο λύκος έφερε πίσω τα ζώα νωρίτερα από την συνηθισμένη ώρα και άρχισε ν' αλυχτά παράξενα. Οι Πατέρες δεν άργησαν να διαπιστώσουν πως έλειπε ένα γαϊδουράκι, που ανήκε στον μοναχό Κόνωνα.
Πιστεύοντας ακράδαντα πως ο λύκος είχε φάει το ζώο του, ο Κόνων έτρεξε στη σπηλιά του Οσίου. –Γέροντα, εξ' αιτίας σου έχασα τον γάιδαρό μου, ξέσπασε θυμωμένος. Ο πραότατος Σίω δεν ταράχθηκε από την απρεπή συμπεριφορά του υποτακτικού του. Στο μεταξύ ο λύκος είχε πλησιάσει κοντά τους. Τούς κοιτούσε και κουνούσε την ουρά του, σαν να ήθελε κάτι να τους πει.
Βλέποντας όμως πως δεν τον καταλάβαιναν, άρπαξε τον ραβδί του Κόνωνα με τα δόντια του κι άρχισε να τον τραβά επίμονα. Τον ακολούθησαν και σε λίγο βρέθηκαν επάνω από ένα βάραθρο.
Έσκυψαν με προσοχή και είδαν στον βάθος του το γαϊδουράκι να κείτεται νεκρό μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ήταν φανερό ότι είχε τσακιστεί στον γκρεμό.
Ο Κόνων, μετανοημένος, ζήτησε με δάκρυα συγνώμη από τον Γέροντα. Ύστερα από αυτό το γεγονός ο Όσιος είπε στον λύκο.
Αρκετά μας υπηρέτησες. Σ' ευχαριστούμε για τούς κόπους σου. Πήγαινε πια να βρεις τους συντρόφους σου. Τα γαϊδουράκια θα τα βόσκουν από δω και πέρα οι αδελφοί!
Πηγή: Animals of my heart
Οι Όσιοι Ευάγριος και Σίος του Μγκβιμέλι έζησαν στη Γεωργία τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Ο Όσιος Ευάγριος αρχικά ήταν Δούκας του Ζιχαντίνι και αρχηγός του μεγαλύτερου κράτους στην αυλή του βασιλείου του Κάρτλι (Δυτική Γεωργία). Στη συνέχεια έγινε ένας από τους πρώτους γεωργιανούς μαθητές του Αγίου Σίου και μετέπειτα ηγούμενος της Μονής που ίδρυσε ο τελευταίος. Ο Όσιος Ευάγριος σκόπευε να γίνει μοναχός, όταν, πηγαίνοντας σε ένα κυνήγι, έγινε θεατής ενός θαύματος: είδε ένα περιστέρι να φέρνει τροφή στον ερημίτη Άγιο Σίο. Αυτός στην αρχή ήταν αντίθετος στην απόφαση του Ευάγριου, επειδή ήταν πολύ βιαστική. Ο Ευάγριος όμως επέμενε και τελικά ο Άγιος Σίος του παρήγγειλε να επιστρέψει σπίτι, να τακτοποιήσει όλες τις υποθέσεις του, να αποχαιρετίσει τους δικούς του και έπειτα να πάει στις όχθες του ποταμού Μτκβάρι και να βάλει μέσα στο νερό ένα μπαστούνι που ο ίδιος θα του δώριζε. Εάν ο ποταμός στέγνωνε μπροστά στα μάτια του Ευάγριου, αυτό θα ήταν θεϊκό σημάδι για να ξεκινήσει τον μοναχικό βίο, διαφορετικά ο φιλόδοξος μοναχός θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον σκοπό του. Ο Ευάγριος έπραξε με αυτόν τον τρόπο και κατά την Θεία βούληση, παρέμεινε με τον Άγιο Σίο. Έκτοτε ο αριθμός των ασκητών γύρω τους, άρχισε να πολλαπλασιάζεται και κατ' αυτόν τον τρόπο γεννήθηκε το μοναστήρι. Ο Ευάγριος με δικά του έξοδα αγόρασε για την αδελφότητα το χωριό Σαλτέμπα μαζί με τα προσαρτημένα εδάφη. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ο Άγιος Σίος, με την ευλογία του πνευματικού του πατέρα, απομονώθηκε σε σπήλαιο και όρισε τον Όσιο Ευάγριο ηγούμενο της μοναστικής αδελφότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου