Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ

Ο Βασιλιάς της παραβολής, αγαπητοί αδελφοί, κάλεσε στους γάμους του υιού του, πονηρούς και αγαθούς, άξιους κι' ανάξιους, αναφέρει το ιερό κείμενο. Σύμφωνα με την εντολή που πήραν, οι δούλοι του φώναξαν στο γαμήλιο συμπόσιο όσους βρήκαν στους δρόμους και τα σοκάκια, χωρίς να εξετάσουν καθόλου το ποιόν του καθενός, χωρίς να δώσουν προσοχή στο αν ήταν φτωχός ή πλούσιος, ωραίος ή άσχημος, υγιής ή ανάπηρος, δίκαιος ή κακοποιός.

Ο βασιλιάς έδειξε απεριόριστη επιείκεια κι' ανοχή απέναντι σε όλο αυτό το πολυποίκιλο πλήθος, που έλαβε μέρος στην νυφική γιορτή. Άνοιξε για όλους τις θύρες του παλατιού του. Είχε για τον καθένα μια έτοιμη στα ανάκλιντρα, που τριγύριζαν το πολυτελές τραπέζι του συμποσίου. Αλλά όταν το τρίκλινο - ή αίθουσα του συμποσίου - γέμισε από τους προσκαλεσμένους κι' ο βασιλειάς μπήκε για να δει τα πρόσωπά τους, σταμάτησε μπροστά σ' έναν απ' αυτούς και σκυθρώπιασε. Ο άνθρωπος εκείνος δεν ήταν ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τους άλλους καλεσμένους στο γεύμα. Αλλά κάτι τον ξεχώριζε από τους άλλους. Μια παράλειψις, που ο τόσο επιεικής κι' ανεκτικός οικοδεσπότης δεν τη συγχώρησε, δεν τη ανέχτηκε, δεν την παρέβλεψε. Ο προσκαλεσμένος εκείνος δεν είχε φροντίσει να ντυθή ανάλογα με την περίσταση.

Είχε πάει στο παλάτι με τα καθημερινά ρούχα. Ο Βασιλιάς τον ρώτησε γι' αυτή την αμέλεια. Κι' εκείνος - σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής -, «εφιμώθη», δηλαδή αποστομώθηκε, τα έχασε και δεν ήξερε τι να απαντήσει. Τότε είπε ο βασιλειάς στους υπηρέτες του: - δέστε του χέρια και πόδια, σηκώστε τον και βγάλτε τον στο σκότος το εξώτερο, εκεί που είναι το κλάμμα και τρύξιμο των δοντιών. Ο βασιλιάς, στην παραβολή, είναι ο Κύριος και δεσπότης του σύμπαντος, που κάλεσε στους γάμους του υιού του με την ανθρωπότητα, στο αιώνιο συμπόσιο της θείας βασιλείας, κάθε άνθρωπο. Οι πόρτες του παραδείσου είναι ανοιχτές για όλους, χωρίς καμιά διάκριση. Μπορεί ο καθένας να μπει εκεί, χωρίς να ρωτηθεί αν είναι ευγενής ή άσημος, Ιουδαίος ή Έλληνας, αρσενικός ή θηλυκός, δούλος ή ελεύθερος, πώς λέει ο Παύλος: «πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Αλλά αν όλες οι επίγειες διακρίσεις δεν έχουν καμία σημασία, για μπει και να μείνει κανείς στη βασιλεία του Θεού, απαιτείται ωστόσο μια προϋπόθεσις. Είναι ανάγκη να έχει κανείς ένδυμα γάμου. Είναι απαραίτητη, για να περάσουμε στο κατώφλι της θείας βασιλείας, για να μη αποτελέσουμε παραφωνία ανάμεσα στους άλλους συνδαιτυμόνες, για να δείξουμε ότι τιμάμε τον τόπο και τον κύριο του τόπου, ή κατάλληλη στολή. Το ένδυμα εκείνο, που ταιριάζει στο θείο συμπόσιο. Ποιο άρα είναι αυτό το ένδυμα; Τι να εννοεί η προβολή κάτω απ' αυτό το σύμβολο; Μήπως απ' αρχής ενάρετο βίο; Μία καθαρότητα και λάμψη ψυχική, που πρέπει να την έχει κανείς ανέκαθεν; Όχι βέβαια. Η παραβολή μιλά ρητά: ο βασιλιάς έστειλε να καλέσουν στους γάμους του υιού του όχι μόνο τους αγαθούς, αλλά και τους πονηρούς, όχι τους δικαίους, αλλά και τους αμαρτωλούς.

Το ότι είσαι αμαρτωλός, δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν έχεις ελεύθερη είσοδο στη βασιλεία του Θεού. Πάντα διατηρείς αυτό το δικαίωμα, ακόμη, κι' αν έχεις φθάσει στα έσχατα όρια της ενοχής. Ο ουράνιος αμφιτρύων σε καλεί κι' εσένα, σου έχει έτοιμη και τη δική σου θέση εκεί ψηλά. Γι' αυτό - λέει η παραβολή - έστειλε τους δούλους του να φωνάξουν καλεσμένους στο γεύμα όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και στις «διεξόδους» των δρόμων, στα στενορύμια, παντού. Γι' αυτό λέει η παραβολή ότι κάλεσε όχι μόνο αγαθούς, αλλά και πονηρούς. Πρέπει, όμως, να φορέσεις ένδυμα γάμου, για να παραβρεθείς στο αιώνιο τραπέζι της άνω χαράς. Κι' αυτό το ένδυμα είναι η πίστις στο Χριστό, η μετάνοια, ή ταπείνωσις, η αγάπη κι' όλες οι άλλες αρετές που γεννά η πίστης. Μπορείς να μπεις στο παράδεισο, αλλά με ένα όρο, ν' αλλάξεις τη λερωμένη και τριμμένη καθημερινή φορεσιά των γήινων βλέψεων και να περιβληθείς τη γιορταστική ενδυμασία των θεάρεστων λογισμών και πράξεων.

Οι προσκαλεσμένοι του βασιλέως, στην παραβολή, δεν είχαν ακριβώς τις ίδιες ενδυμασίες του γάμου. Άλλων ήταν φτωχικές, άλλων πλούσιες. Άλλων ήταν μετάξι και χρυσά κεντήματα, άλλων από απλό λινό κι άλλων από πιο φτηνά υφάσματα. Ήταν, όμως, όλες οι στολές αυτές φανερά καθαρές και γιορταστικές. Έτσι και στην πραγματικότητα, ο παράδεισος δεν θα είναι γεμάτος ομοιόμορφες ενδυμασίες αρετών ούτε της ίδιας αξίας. Στο στερέωμα της άνω ζωής- λέει ο Παύλος -, αστέρι από αστέρι θα διαφέρει στην αίγλη, στο μέγεθος, στην ακτινοβολία. Άλλοι από τους καλεσμένους στο γεύμα θα έχουν πάνω τους την κόκκινη στολή του μαρτυρίου. Όλοι, όμως, θα είναι ντυμένοι ανάλογα με την σημασία του τόπου του γεγονότος, όλοι να φορούν ένδυμα γάμου. Μη φοβάσαι, λοιπόν, αν δεν διαθέτεις πολύτιμη φορεσιά, δηλαδή μεγάλες αρετές.

Ο θείος βασιλιάς δεν θα αποδοκιμάσει, αρκεί να είσαι ντυμένος έστω και με λίγες αρετές, αρκεί να είσαι τυλιγμένος με το νοητό ύφασμα της μετανοίας και των στοιχειωδών έργων της πίστεως. Άκουσε κι' εφάρμοσε τη σωτήρια σύσταση του σοφού Σειράχ: «Τέκνον, καθώς ἐάν ἔχῃς, εὖ ποίει σεαυτόν». παιδί μου, σύμφωνα με όσες δυνάμεις έχεις, κάνε καλό στον εαυτό σου. Στόλισε τον με ότι μπορείς.

Εκ του βιβίου του θεολόγου Βασιλείου Μουστάκη, 

''Στα ίχνη του Αρχιποίμενος'', 

εκδόσεις: ''Παρρησία''.

Πηγή: https://www.anastasimofos.gr