Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα.
Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.
''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως. Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης.
Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.
Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας.
Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
''...Όμως δεν σκοπεύουμε να παρακολουθήσουμε λεπτομερώς την συνέχεια της ιστορίας, ει μη μόνον εν σχέσει προς το πρόσωπο του βιογραφουμένου μας π. Χρυσοστόμου Νασλίμη. Αυτός δεν φάνηκε να λαμβάνει ενεργό μέρος στην προκληθείσα τότε κατάσταση. Παρά, διακατεχόμενος από υψηλό εκκλησιαστικό φρόνημα, από ωριμότητα, ευρύτητα και ολοκληρωμένη παιδεία, παρέμεινε προσκολλημένος με εμπιστοσύνη στους Αρχιερείς του Δημητριάδος Γερμανό και πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, με τους οποίους ως άνθρωπος και Κληρικός μετριοπαθής και συνετός συμφωνούσε, κατανοούσε το πνεύμα τους και παρέμεινε στην υπακοή και διάθεσή τους.
Μόνον αργότερα, μετά το 1948, αναμίχθηκε στην διαμάχη με τους Παρασυναγώγους και Σχισματικούς του Βρεσθένης Ματθαίου, ως υπερασπιστής της Κανονικής τάξεως της Εκκλησίας, γεγονός περί του οποίου θα αναφερθούμε εκτενώς σε ιδιαίτερο Κεφάλαιο παρακατιόντες.
Η μόνη του απώλεια ήταν, ότι στερήθηκε του μέχρις εκείνης της στιγμής Πνευματικού του πατρός, του Αρχιμ. Ακακίου Παππά του Αγιορείτου, ο οποίος τότε ακολούθησε τους αποσχισμένους έως του έτους 1945, οπότε επανήλθε στην Κανονική Ιερά Σύνοδο υπό τον Άγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο''. [...]. (σελ. 185-186).
Θ. Συνέχεια ποικίλης αρθρογραφίας προπολεμικώς
Θ.1. Περί Χορών
Μετά το εκτενές για τον Μακράκη, και μάλιστα στο ίδιο εκείνο τεύχος της ''Φωνής της Ορθοδοξίας''1, στο οποίο δημοσιευόταν η δωδεκάτη και τελευταία συνέχεια της αντι-μακρακιστικής πραγματείας, που παρουσιάσθηκε στο προηγούμενο Κεφάλαιο, περιείχετο σύντομο άρθρο του ιδίου συγγραφέως Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, με τον χαρακτηριστικό τίτλο ''Οι Χοροί''.
Ο βιογραφούμενος-συγγραφέας μας θεωρεί το ζήτημα σπουδαιότατο από κοινωνικής πλευράς, διότι μία εκδήλωση ''αθώας εσωτερικής ευθύμου καταστάσεως'', που είναι στην πραγματικότητα ο χορός, μεταβλήθηκε και παραμορφώθηκε από το ρεύμα της σύγχρονης ανηθικότητας σε μέσο εκδηλώσεως ''χαμαιζήλων (χαμερπών/κατωτέρων) ορμών και αισθημάτων εφαμάρτων''.
Ο χορός κατ' αρχήν δεν καταδικάζεται, διότι ''αποτελεί το εκχείλισμα πλημμυρούσης εσωτερικής χαράς'', όπως φαίνεται σε χωρία της Αγίας Γραφής. Συγκρότηση χορού σε ένδειξη χαράς έχει ορισθεί από την Εκκλησία στην χειροτονία των Ιερωμένων και στην στέψη των νεονύμφων. Όμως η υποβόσκουσα κλίση στην εμπάθεια μέσα στους ανθρώπους, διέφθειρε εν πολλοίς την εκδήλωση αυτή της χαράς, ώστε ο σύγχρονος χορός να καταντήσει μέσο ηθικής εξαχρειώσεως.
Από τον χορό οι άνθρωποι βλάπτονται σωματικά και ψυχικά΄ σωματικά από την καταπόνηση και ψυχικά από την πρόκληση στις αίθουσες ασέμνων χορών των περισσοτέρων σκανδάλων ηθικής και κοινωνικής φύσεως. Όμως, ενώπιον αυτής της καταστάσεως, όπου στις κοσμικές χοροεσπερίδες ποδοπατείται η τιμή και η ηθική, αντί αντιδράσεως παρατηρείται αδράνεια.
Γι' αυτό, εκεί όπου οι εμπρηστικές φλόγες των χορευτικών κέντρων με την έξαψη των κατωτέρων παθών, τον οίστρο φιληδονίας, τους εναγκαλισμούς και τους στροβιλισμούς, παράγουν καρπούς μολυσμένους, χρειάζεται όχι επιείκια, αλλά στηλίτευση του κακού και επιβολή στους συμμετέχοντες του επιτιμίου του ΙΑ' ιερού Κανόνος του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτού2.
Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονείται, ότι εξ αιτίας ενός τέτοιου ξέφρενου χορού, διαπράχθηκε από τον Ηρώδη το μέγα έγκλημα της καρατομήσεως στην φυλακή του μείζονος των Προφητών Αγίου Ιωάνου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Σωτήρος ημών.
Θ.2. Για την καύση των νεκρών
Στο αμέσως επόμενο τεύχος της ''Φωνής της Ορθοδοξίας''3 δημοσιεύθηκε άρθρο του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη με τον ενδιαφέροντα τίτλο: ''Η καύσις των νεκρών''.
Το θέμα ετέθη από τότε στην πατρίδα μας, εφ' όσον είχε ήδη εφαρμοσθεί στην Ευρώπη, όπου τα σώματα των αποθνησκόντων που εξέφραζαν εν ζωή επιθυμία περί τούτου, αντί να θάπτονται σε τάφους, καίγονταν σε ειδικούς κλιβάνους (κρεματόρια), και τούτο ίσως από φόβο μεταδόσεως λοιμικών νοσημάτων.
Αλλά το έθιμο αυτό, λέγει ο συγγραφέας μας (π. Χρ. Ν.) απαντήθηκε σε ειδωλολατρικούς λαούς της αρχαιότητος, οι οποίοι φύλαγαν μόνον την τέφρα των συγγενών τους. Στον δε Χριστιανισμό, οι νεκροί θάπτονται με ειδική προς τούτο Ακολουθία και ιεροτελεστία, γι' αυτό και η καύση των νεκρών κρίνεται θρησκευτικώς και ψυχολογικώς απαράδεκτη.
Δεν είναι δυνατόν να επιδειχθεί μία τέτοια σκληρότητα και απανθρωπία, όπως είναι η διά πυρός εξαφάνιση ενός φιλτάτου νεκρού, ενώ η αγάπη προς αυτόν άλλα υπαγορεύει. Ο σεβασμός στους νεκρούς καταφαίνεται με την τιμή και διακόσμηση του τόπου της τελευταίας κατοικίας τους. Η επίσκεψη των ταφών τους επιχέει βάλσαμο παρηγορίας στους πενθούντες και παρέχει αφορμή στους ζώντες φιλοσοφίας περί της ματαιότητος των ανθρωπίνων, ώστε να κατασταθούν προσεκτικοί.
Πέραν τούτων, η θέα των κεκοιμημένων και των οστών τους αποτελεί απόδειξη της ισότητος που επικρατεί ενώπιον του θανάτου, ο οποίος καταργεί κάθε είδους διαφορά και κοινωνική διάκριση. Η ταφή των σωμάτων έχει για τον Χριστιανισμό μεγάλη σημασία, εφ' όσον προσδοκούμε ''ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος''.
Όπως το σιτάρι σπείρεται στην γη θαπτόμενο, αλλά δεν εξαφανίζεται, παρά το ότι σαπίζει, διότι βλαστάνει και πάλι καινούργιο και πολλαπλάσιο, έτσι και τα σώματά μας θάπτονται στη γη, σπειρόμενα, και σαπίζουν, όμως πιστεύουμε ότι θα έλθει η στιγμή, που θα εγερθούν νέα και άφθαρτα (βλ. Α' Κορ. ιε' 42).
Γι' αυτό στα Μνημόσυνα χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία σιτάρι (κόλλυβα), για να συμβολίσουμε όλα αυτά και να τονίσουμε στους πενθούντες ''ίνα μη λυπώνται, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα'' (Α' Θεσ. δ' 13)΄ διότι, όπως βεβαιώνει ο Κύριός μας, ''εάν μη πεσών ο σίτος εις την γην αποθάνη (αν δεν σαπίσει), ου δύναται καρπόν φέρειν'' (Ιωάν. ιβ' 24).
Είναι φανερόν, ότι τα ως άνω σύντομα κείμενα έχουν πρακτικό σκοπό και χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα στα υπό εξέτασιν θέματα, λέγουν τα απαραίτητα, σωτήρια και ωφέλιμα, αποτρέποντας τις εκτροπές. Το ενδιαφέρον του καλού Ποιμένος για την ενημέρωση, προφύλαξη και καθοδήγηση των λογικών προβάτων επί νομάς σωτηρίους είναι προφανές και αισθητό. (σελ. 221-225).
1. Αρ. φ. 72/.11.1937, σ. 2.
2. ''Αλλά και των γυναικών η εις ασπασμούς ανδρός ελθούσα και επαφάς, μη μέντοι διαφθαρείσα, το της μαλακίας επιτίμιον δέχεται'', ήτοι ξηροφαγία 40 ημερών, άνευ Θείας Κοινωνίας, και 100 μετάνοιες ημερησίως, κατά την ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου (βλ. Ι. Πηδάλιον, σ. 706).
3. Αρ. φ. 73/9.11.1937, σ. 1.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του
Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973)
ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'',
τόμος Α', σελ. 185-186 και 221-225, Αθήνα 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου