 |
''Η Μακαρία Ξένη άρχισε να εξασθενή αξιοσημείωτα. Πήγε τότε να επισκέπτεται όλους τους γνωστούς της και να τους αποχαιρετά, λέγοντας ότι ''ετοιμαζόταν για έναν μακρυνό δρόμο''. Μετά δεν ξαναφάνηκε πλέον. Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!... Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της ετάφη στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ''. |
(Σ υ ν έ χ ε ι α α π ό τ ο π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο)
Ο θάνατος του Ιβάν ΣΤ' Αντώνοβιτς
Η Βασίλισσα Άννα Ιβανόβνα επιθυμούσε να απομονώση την μεταβίβασι του Ρωσικού θρόνου στην αυτοκρατορική οικογένεια από την πλευρά του πατέρα της. Κάλεσε λοιπόν την ανεψιά της Άννα Λεοπολντόβνα, την υπάνδρευσε με τον Πρίγκιπα Αντώνιο Ούρλιχ και όταν γεννήθηκε ένας γυιος από τον γάμο αυτό, η Αυτοκράτειρα Άννα τον ανεκήρυξε υποψήφιο του θρόνου της.
Το 1740, μετά τον θάνατο της Άννας Ιβανόβνα, ο Ιβάν ΣΤ' Αντώνοβιτς στέφθηκε Αυτοκράτορας. Ένα χρόνο αργότερα (24 και 25 Νοεμβρίου 1741) έλαβε χώρα ένα πραξικόπημα, ο Ιβάν εκδιώχθηκε από την θέσι του και η Ελισάβετ Πετρόβνα, κόρη του Πέτρου Α', ανακηρύχθηκε Αυτοκράτειρα.
Ο δυστυχής Ιβάν Αντώνοβιτς φυλακίσθηκε στο Φρούριο του Σλουσσελμπούργκ και οι γονείς του εξορίστηκαν στο Χολμογκορί, όπου τελικά και απέθαναν. Ο άτυχος Ιβάν έλειωσε μέσα στην φυλακή επί εικοσιτρία (23) χρόνια. Το 1764, ενώ βασίλευε η Αικατερίνη Β', ένας Αξιωματικός, ονόματι Μιροβίτς, της φρουράς του Σλουσσελμπούργκ επεχείρησε την απελευθέρωσι του Ιβάν και την αποκατάστασί του στον θρόνο. Η προσπάθεια απέτυχε και ο Ιβάν Αντώνοβιτς σκοτώθηκε.
Τρεις εβδομάδες πριν το δυσάρεστο αυτό γεγονός η οσία Ξένη άρχισε να κλαίη πικρά κάθε πρωί και βράδυ. Όποιος την έβλεπε νόμιζε ότι κάποιος την είχε προσβάλει. Όταν της ζητούσαν εξηγήσεις, απαντούσε απλά: ''Υπάρχει αίμα, υπάρχει αίμα! Υπάρχει ένα ποτάμι αίμα εκεί!...'', και συνέχιζε να κλαίη περισσότερο.
Κανείς δεν ημπορούσε να καταλάβη τι ήταν αυτό που είχε ταράξει την τόσο ήρεμη και καλοπροαίρετη Ξένη, αλλά και το νόημα των μυστηριωδών τρομακτικών λόγων της. Όταν όμως τρεις εβδομάδες αργότερα απλώθηκε η είδησις του τραγικού θανάτου του Ιβάν Αντώνοβιτς σ' όλη την Αγία Πετρούπολι, εννόησαν την πρόρρησι της Μακαρίας.
<<Τους δοξάζοντάς με δοξάσω>>
Αυτά τα ολίγα γνωρίζουμε για την ευλογημένη δούλη του Θεού Ξένη, η οποία έζησε πράγματι ως ξένη σ' αυτή την ζωή και τώρα φιλοξενείται στους ουρανίους θαλάμους και απολαμβάνει την αιώνια ανάπαυσι και μακαριότητα. Τους πολλούς άθλους της έκρυψε από τους ανθρώπους αλλά ο Κύριός μας, ενώπιον του Οποίου έκαιγε λαμπάδα και κανδήλα ακοίμητη σ' όλη την επίγεια ζωή της, την εδόξασε μετά θάνατον απερίγραπτα.
Η Οσία, μετά από περιπλανήσεις και αγώνες, σαρανταπέντε (45) χρόνων, εκοιμήθη σε ηλικία εβδομηνταένα (71) χρόνων γύρω στα 1796 - 1806 με τον εξής θαυμαστό τρόπο. Η Μακαρία Ξένη άρχισε να εξασθενή αξιοσημείωτα. Πήγε τότε να επισκέπτεται όλους τους γνωστούς της και να τους αποχαιρετά, λέγοντας ότι ''ετοιμαζόταν για έναν μακρυνό δρόμο''. Μετά δεν ξαναφάνηκε πλέον.
Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!... Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της ετάφη στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ. Ένα μεγάλο πλήθος πιστών ερχόταν καθημερινώς για να προσκυνήση και να ζητήση την βοήθεια του Θεού διά των πρεσβειών της. Εγίνοντο θαύματα και το προσκύνημα μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Κάθε προσκυνητής ήθελε να πάρη κάτι από τον τάφο της, λίγο χώμα, ένα χαλικάκι. Έτσι κάθε τόσο ο τάφος της καταστρεφόταν και έπρεπε να τον ξαναφτιάξουν.
Απεφασίσθη τελικά να τον σκεπάσουν με μια μαρμάρινη πλάκα. Οι πιστοί όμως, έσπασαν την πλάκα και διαμοιράσθηκαν τα κομματάκια. Μια δεύτερη πλάκα είχε κι αυτή την ίδια τύχη. Αρχικώς οι προσκυνηταί άφηναν χρήματα στο μνήμα της, τα οποία έπαιρναν οι φτωχοί. Μετά όμως τα μάζευαν σ' ένα κουτί και με το ποσόν που μαζεύτηκε, έκτισαν ένα παρεκκλήσι επί του τάφου. Είχε δύο μικρά παράθυρα, προς την ανατολή ένα εικονοστάσι (τέμπλο) και δυτικά μια κιγκλιδωτή πόρτα, πάνω από την οποία υπήρχε η επιηγραφή: ''Δούλη του Θεού Ξένη''.
Στην νέα πλάκα που τοποθετήθηκε επάνω στον τάφο χαράχθηκε η επιγραφή που αναφέραμε στην αρχή του Βίου. Αργότερα επειδή ο κόσμος που ερχόταν αυξανόταν συνεχώς, αναγκάσθηκαν να προσθέσουν μια γαλαρία, όπου Ιερείς όλη την ημέρα εκ περιτροπής έκαναν Μνημόσυνα (Παννυχίδες) στην οσία Ξένη, για όσους προσκυνητάς το ζητούσαν.
Οι Ρώσοι Ορθόδοξοι έχουν συνήθεια να κάνουν Μνημόσυνα (Παννυχίδες) στους Αγίους τους οποίους τιμούν μεν, αλλά δεν έχουν ακόμη ανακηρυχθή επισήμως από την Σύνοδο της Ιεραρχίας. Διά των Μνημοσύνων αυτών προσευχόμεθα υπέρ των κεκοιμημένων Αγίων και εκείνοι πρεσβεύουν για μας από την κατάστασι της μακαριότητος, την οποία απολαμβάνουν μέσα στο φως της τρισηλίου Θεότητος.
Έτσι τονίζεται ιδιαιτέρως και γίνεται ασθητότερη η μεγάλη αλήθεια που διδάσκει η αγία μας Εκκλησία, ότι όλοι μαζί, ζώντες και τεθνεώτες, αποτελούμε το μυστικό Σώμα του Χριστού και επικοινωνούμε εν Χριστώ οι επί γης με τους εν ουρανώ αδελφούς μας.
Η ευλάβεια των πιστών προς την οσία Ξένη στον αιώνα μας
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι μετά την επικράτησι του Κομμουνισμού στην Ρωσία και παρ' όλη την ωργανωμένη αθεϊστική προπαγάνδα, δεν ανεχαιτίσθη η ευλάβεια προς την αγία Ξένη και πολλοί προσκυνηταί εξακολούθησαν να πηγαίνουν στην πηγή αυτή των χαρίτων, το μνήμα της Οσίας, για να εύρουν λύσι των προβλημάτων τους και να απαλύνουν τον πόνο τους.
Ένας από τους τελευταίους πρόσφυγες, που άφησε την Ρωσία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου θυμάται: ''Το παρεκκλησάκι της Μακαρίας στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ στο Λένιγκραντ (Αγία Πετρούπολι) κλείσθηκε στα 1930 - 1940, αλλά μπορούσε κανείς πάντοτε να ιδή ανθρώπους γονατισμένους και προσευχομένους μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα. Στους τοίχους ήσαν γραμμένα: ''Μακαρία Ξένη, βοήθησε να έλθη ειρήνη στις υποθέσεις της οικογενείας μου''.
''Προσευχήθηκα να με βοηθήση να βρω δουλειά και θαυματουργικά βρήκα μια θέσι την ίδια ημέρα. Αυτή ήταν η τελευταία μου προσευχή εκεί το 1937. Το 1941 ξαναεπισκέφθηκα το Εκκλησάκι, ήταν η τελευταία μου επίσκεψις, και ως συνήθως ήταν περικυκλωμένο από πλήθος προσκυνητών''.
Στην δεκαετία του 1960 είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Σοβιετικός Τύπος επέτρεψε να κυκλοφορήσουν άρθρα, που ωμιλούσαν για το ρεύμα των προσκυνητών στο Εκκλησάκι της οσίας Ξένης και συζητούσαν τρόπους καταστροφής της ''λατρείας'' (cult) της Αγίας. Έτσι αυτά τα άρθρα μαρτυρούν για την ευλάβεια των κατοίκων του Λένινγκραντ στις ημέρες μας, προς την δούλη του Θεού Ξένη.
Για παράδειγμα αναφέρουμε δύο δημοσιεύματα. Ένα άρθρο στο ''Επιστήμη και Θρησκεία'' (''Nauka Religiya'') (ΝΟ. 4, 1961) αναφέρει ότι το παρεκκλήσι είναι πάντοτε γεμάτο από προσκυνητάς, που αφήνουν σημειώματα στην Μακαρία Ξένη. Το άρθρο συνοδεύεται και από φωτογραφία που δείχνει τους πιστούς να φιλούν τους τοίχους του Ναίσκου. Αυτό το άρθρο επιπλήττει την Σοβιετική Νεολαία, επειδή αυτή καταφεύγει στην Αγία και ζητεί βοήθεια για επιτυχία στις εξετάσεις, στις υποτροφίες και για άλλα προσωπικά προβλήματα!
Η ''Αλήθεια του Λένινγκραντ'' (Leningradskaya Pravda'') της 26ης Νοεμβρίου 1964 αναφέρει το κλείσιμο του παρεκκλησίου στο μνήμα της Μακαρίας Ξένης και την μετατροπή του σε εργαστήριο! Εν τούτοις η εφημερίδα πάλι μαρτυρεί, η ''λατρεία'' (cult) της Αγίας συνεχίζεται!... Το κοιμητήριο του Σμολένσκ στην Αγία Πετρούπολι τώρα ευρίσκεται σε αθλία κατάστασι, όπως παραστατικά το περιέγραψε ένας σπουδαστής του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, ο Βλαδίμηρος Γ. Ντερουντζίν.
Τα μνήματα είναι ρημαγμένα. Σχεδόν όλοι οι Σταυροί είναι σπασμένοι ή κατεστραμμένοι και μερικά μνήματα είναι χωρίς σταυρό. Για χρόνια τώρα ομάδες της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Komsomol) επιτίθενται στους Σταυρούς για να τους σπάσουν ή καταστρέψουν. Μέσα στο Κοιμητήριο είναι ο Ναός της Παναγίας του Σμολένσκ. Το εκκλησάκι της αγίας Ξένης είναι ξεχωριστό από τον Ναό της Παναγίας.
Όπως γράφει ο Βλαδίμηρος Μαλσένκο, ''γύρω στο 1963 οι Σοβιετικές Αρχές έκλεισαν το παρεκκλήσι της οσίας Ξένης και το μετέτρεψαν σε εργαστήριο γλυπτικής. Το μνημείο, τα περιεχόμενα του παρεκκλησίου και η ταφόπετρα με τις θρησκευτικές γραφές για την Ευλογημένη Ξένη αφαιρέθηκαν από αυτό. Παρ' όλα αυτά οι πιστοί ακόμη έρχονται στο πρώην εκκλησάκι της Μακαρίας. Κάνουν το σημείο του Σταυρού και προσεύχονται. Βάζουν στα χάσματα της πόρτας και των παραθύρων σημειώματα, στα οποία έχουν γράψει διάφορα αιτήματα.
Στην αρχή οι πιστοί βαθειά λυπήθηκαν και φέρθηκαν με θυμό, ακόμη και πέταξαν τις επιγραφές για τα λυπτά από το παρεκκλήσι. Μερικοί μπήκαν στο εργαστήριο, κάθισαν στο πάτωμα και έψαλαν ύμνους προς τιμήν της Ξένης, ''της διά Χριστόν σαλής''. Οι πιστοί συνεχίζουν και σήμερα να πηγαίνουν στην Μακαρία Ξένη για βοήθεια, και όχι μόνον οι ηλικιωμένοι, όπως λένε οι Σοβιετικές Αρχές, αλλά ακόμη και οι νέοι Σπουδαστές.
Να μια τυπική προσευχή από αυτές που γράφονται στα χαρτάκια από τους νέους σπουδαστές της Σοβιετικής εποχής: ''Ω αγαπητή Μακαρία, ερχόμεθα προς Σε και Σου ζητάμε να μας βοηθήσης στην ζωή μας, να μας καθοδηγήσης στον σωστό δρόμο και να μας δώσης καλύ τύχη. Ποτέ δεν θα σε λησμονήσουμε. (Υπογράφοντες): Βέρα, Ζήνα, Ζώρα''.
Στις ημέρες μας συναντάμε γυναίκες που έταξαν να κάνουν ένα προσκύνημα στο παρεκκλήσι και να εκπληρώσουν ένα δύσκολο κατόρθωμα προσευχής εκεί. Φέρνουν ένα κερί, το στερεώνουν σε μια προεξοχή του τοίχου του πρώην παρεκκλησίου, το ανάβουν και κατόπιν, μένουν υπομονετικά μέχρι να καή τελείως. Προσκυνητές συχνά μαζεύονται στο εκκλησάκι και ψάλλουν ύμνους και παρακλήσεις στην Ευλογημένη Ξένη, άλλοτε όρθιοι και άλλοτε γονατιστοί. Αυτό το κάνουν σ' όλες τις εποχές του έτους''.
Καθώς γράφει ο προανεφερθείς Βλαδίμηρος Γ. Ντερουτζίν, σπουδαστής στο Λένινγκραντ, ''δεν είναι γνωστό αν τα λείψανα της Ευλογημένης Ξένης είναι ακόμη εκεί ή τα έκλεψαν οι Σοβιετικοί. Αλλά το σφραγισμένο παρεκκλήσι χωρίς σταυρούς ή παράθυρα δεν ενοχλεί καθόλου τους πιστούς.
Όλο τον χρόνο έρχονται στο εκκλησάκι, το στολίζουν με λουλούδια, τα οποία είναι ακριβά στο Λένινγκραντ, και ιτιές και μετά για πολύ ώρα και με θερμότητα, σχεδόν πάντα με δάκρυα, προσεύχονται μπροστά του κάνοντας πολλές φορές τον σταυρό τους και υποκλινόμενοι. Και μερικές φορές, αν αρκετοί πιστοί μαζευτούν, διαβάζουν ή ψάλλουν απαλά προσευχές''.
(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'
''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'',
έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής,
1993, σελ. 36-43.
Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου
-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου-
προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου