ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

 


''Οι κόποι που κάνουμε για την αγάπη του Θεού δεν
συγκρίνονται με την απόλαυση των αιωνίων αγαθών.
Τον κόπο του γεωργού όταν σπέρνει, ακολουθεί η
 χαρά όταν θερίζει. Το ψωμί που τρώει του φαίνεται
 γλυκό, γιατι είναι ο καρπός του ιδρώτα του. Η εργασία
 των εντολών του Θεού απαιτεί κόπο πνευματικό και
πολλή προσπάθεια, αλλά μετά ακολουθεί η αγαλλίαση.
 Γι' αυτό περιφρόνησε τα πάντα και θα έχεις βοηθό τον
Θεό. Αυτός που αποφεύγει τη μάταιη δόξα του κόσμου,
 αισθάνεται στην ψυχή του τη δόξα των μελλόντων αγαθών''
.



Μέρος 9ον


Η ψυχή που αγαπάει τον Θεό βρίσκει ανάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις λευτερωθείς από τα δεσμά της αμαρτίας, η καρδιά σου θα συνδεθεί με τον Θεό.


Όπως τα βρέφη τρέφονται πρώτα με το γάλα και μετά με το ψωμί, έτσι και οι αρχάριοι στη χριστιανική ζωή πρώτα πρέπει να κόψουν αυτά που τους συνδέουν με τον κόσμο και μετά να ενωθούν με τον Θεό.


Η σωματική εργασία προηγείται από την ψυχική. Όπως ο Θεός στη δημιουργία του ανθρώπου πρώτα έφτιαξε το χωμάτινο σώμα και μετά φύσηξε και του έδωσε ''πνοήν ζωής'', έτσι και στα πνευματικά, πρώτα θ' αρχίσουμε με τους σωματικούς κόπους και κατόπιν θα προχωρήσουμε στη συστηματική καλλιέργεια των αρετών.


Πρώτα βάζει στο σπίτι του κανείς τα θεμέλια και μετά χτίζει. Αλλιώτικα δεν γίνεται.


Η ψυχική εργασία γεννιέται από τη σωματική, όπως το στάχυ βγαίνει από τον γυμνό κόκκο του σταριού.


Οι κόποι που κάνουμε για την αγάπη του Θεού δεν συγκρίνονται με την απόλαυση των αιωνίων αγαθών. Τον κόπο του γεωργού όταν σπέρνει, ακολουθεί η χαρά όταν θερίζει.


Το ψωμί που τρώει του φαίνεται γλυκό, γιατι είναι ο καρπός του ιδρώτα του. Η εργασία των εντολών του Θεού απαιτεί κόπο πνευματικό και πολλή προσπάθεια, αλλά μετά ακολουθεί η αγαλλίαση.


Γι' αυτό περιφρόνησε τα πάντα και θα έχεις βοηθό τον Θεό. Αυτός που αποφεύγει τη μάταιη δόξα του κόσμου, αισθάνεται στην ψυχή του τη δόξα των μελλόντων αγαθών.


Ενώ εκείνος που προσπαθεί να ξεκουράσει τον εαυτό του με τις πρόσκαιρες απολαύσεις του κόσμου, αυτός είναι τυφλός στην ψυχή, γιατι δεν παραδόθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό.


Μη δένεσαι με χρυσάφι, ή ασήμι, ή με οποιοδήποτε άλλο θησαυρό του κόσμου αυτού. Συνήθιζε τον εαυτό σου να μην έχει δικαιώματα στην ζωή αυτή, για να μην φτάσεις στο σημείο, με το ένα χέρι να μαζεύεις και με το άλλο να σκορπάς.


Να κάνεις ελεημοσύνη από τον κόπο σου και τον ιδρώτα σου και όχι από τις αδικίες. Να ελεείς τους φτωχούς έστω κι αν σ' αδικούν και να σε βρίζουν. 


Η ελεημοσύνη όμως δεν μπορεί να σταθεί μόνη της σαν αρετή, αν δεν υπάρχει πρώτα η αγάπη προς τον Θεό.


Αυτή θα μας στηρίξει ώστε όχι μόνο να υπομένουμε την αδικία, αλλά και να υπομένουμε με χαρά την αγνωμοσύνη, που είναι ενδεχόμενο να μας δείξουν.


Να λυπάσαι, να υποφέρεις και να καίγεσαι όταν ο αδελφός σου έχει ανάγκη, γιατι αυτό έκανε και ο Χριστός.


Και αν κανείς σε χτυπήσει στο πρόσωπο να μη λυπηθείς, αλλά να χαρείς, για την αγάπη του Θεού, και να μην του πεις κανένα ψυχρό λόγο.


Ν' αγαπήσεις την προσευχή, γιατι θα σε παρηγορήσει πολύ στη ζωή σου. Διάβαζε τις θείες Γραφές και αγάπα τη φτώχεια, γιατι αυτή θα σε οδηγήσει στον Θεό.


Μίσησε την ξεκούραση του σώματος και τις ανέσεις, γιατι αυτά είναι θάνατος για την ψυχή. Περιόρισε τις συναναστροφές σου με τους ανθρώπους και φρόντισε περισσότερο για την ψυχή σου, ώστε ν' αποκτήσεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη.


Αγάπησε τη σωφροσύνη και φρόντισε, με την προσευχή και τον αγώνα σου, η ψυχή σου να μένει καθαρή από ρυπαρούς λογισμούς.


Μην αποκάνεις δουλεύοντας στις εντολές του Χριστού για να μη ντροπιασθείς μια μέρα, όταν βρεθείς μπροστά Του, για να δώσεις λογαριασμό για τα έργα σου.


Προφυλάξου από τα μικρά σφάλματα για μη πέσεις και στα μεγάλα. Δούλευε στην αρετή και μη δεσμεύεσαι από την απόλαυση και την ανάπαυση που προσφέρουν τα πάθη.


Αγάπησε τα φτωχά ρούχα και όχι αυτά που φαντάζουν και φαίνονται ωραία. Περισσότερο να σ' ενδιαφέρει η ομορφιά της ψυχής και όχι του σώματος.


Αυτός που είναι φλύαρος, μπορεί ποτέ ν' αποκτήσει καθαρό νου; Μπορεί ποτέ να έχει κανείς ταπεινούς λογισμούς, όταν επιθυμεί ν' απολαύσει την ανθρώπινη δόξα;


Όταν υποταχθεί κανείς στις σωματικές αισθήσεις, είναι σαν να τρώει την τροφή των θηρίων, ενώ όταν τις νικήσει, είναι σαν να τρώει την τροφή των αγγέλων.


Με την ταπεινοφροσύνη ατονούν τα σαρκικά πάθη, ενώ με την υπερηφάνεια παραχωρεί ο Θεός, και πέφτει κανείς στην πορνεία.


Η ταπεινοφροσύνη στολίζει την ψυχή με την αγνότητα. Ο εγωϊσμός δημιουργεί ακαταστασία και ταραχή στην ψυχή και μολύνεται ο νους με τους ακάθαρτους λογισμούς.


Η ταπεινοφροσύνη οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό. Να κάνεις ελεημοσύνη και να φροντίζεις για τους άλλους ανθρώπους, που είναι εικόνες του Θεού, αλλά μην παραμελείς ποτέ τη σωτηρία της ψυχής σου.


Πρώτα θα φωτίζεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Μη νομίζεις ότι με την ελεημοσύνη τελείωσες τις υποχρεώσεις σου στον Θεό.


Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να καθαρίσεις τον εαυτό σου από τα πάθη, κι έτσι θα γίνει ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσφορά που κάνεις στους συνανθρώπους σου.


Γιατι και θαύματα να κάνεις, ακόμη και νεκρούς ν' αναστήσεις, αν δεν φροντίζεις συγχρόνως για την ψυχή σου, δεν έκαμες τίποτα.


Πώς θα οδηγήσεις άλλους στην αγάπη του Θεού, αν εσύ προηγουμένως δεν έχεις γνωρίσει τον Θεό;


Ενώ είσαι άρρωστος, προσπαθείς να κάνεις τους άλλους καλά; Πρέπει να γνωρίζεις ότι πρώτα θα καθαρισθείς εσύ και μετά θα καθαρίσεις τους άλλους.


Για να φτάσει κανείς στον Θεό, χρειάζεται να θυσιάσει και φαγητά και ποτά και ρούχα πολυτελή και επαίνους και ό,τι άλλο τραβάει τον άνθρωπο στον κόσμο.


Να γίνει φτωχός με την ταπείνωσή σου και όχι πλούσιος με την αναισχυντία σου. Να συμφιλιώνεις τους συνανθρώπους σου με την αρετή σου και όχι με τα λόγια σου.


Με την πραότητά σου και την γλυκύτητα θα σβήνεις την πυρκαϊά του θυμού και της φιλονικίας. Να ελέγχεις τους ακόλαστους με την ενάρετη συμπεριφορά σου.




Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 
Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 
βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου
έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 50 - 54.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF