ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ




''Την αρρώστιά του θα την καταλάβει κανείς από τους πειρασμούς που επιτρέπει ο Θεός.

Με τους πειρασμούς γνωρίζει κανείς την αδυναμία του, αλλά και τη μεγαλωσύνη της βοήθειας που στέλνει ο Θεός.

Την ψυχή πρέπει να την τροφοδοτούμε με την εγκράτεια και την εσωτερική γαλήνη.

Έτσι μπορεί κανείς να πλησιάσει τον Θεό και να ωφεληθεί. Ο φόβος του Θεού και της κολάσεως 

μας ξυπνούν από τον ύπνο.

 Γιατι η αμαρτία και ο διάβολος μας κοιμίζουν, και τότε χάνουμε κάθε επαφή με τον Θεό. 

Να μη ξεχνάμε ποτέ, ότι μόνο η βοήθεια του Θεού είναι εκείνη που σώζει και ωφελεί τον άνθρωπο. 

Όποιος αισθανθεί τη ανάγκη της θείας βοήθειας κάνει πολλές προσευχές, γίνεται ταπεινός και αυξάνει την αρετή. 

Ο Θεός δεν περιφρονεί ποτέ ''την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν''. 

Η ταπείνωση βοηθεί τον άνθρωπο να προσελκύσει το έλεος του Θεού''.



Μέρος 11ον



Σ' αυτό μας διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος, που έτρωγε μαζί με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς. Δεν προτιμούσε τους καλούς και τους άξιους, αλλά τους ανάξιους, για να τους προσελκύσει και να τους δημιουργήσει τον φόβο του Θεού.


Έτσι κι εσύ να κάνεις το καλό σε όλους, είτε είναι φίλοι σου είτε εχθροί σου. Κι όταν κάνεις το καλό, μην περιμένεις αμοιβή από τους ανθρώπους, γιατι θα σε ανταμείψει ο ίδιος ο Θεός.


Πρόσεξε μήπως πέσεις στην παγίδα και μαζεύεις πράγματα, για να κάνεις δήθεν ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη έχει αξία μπροστά στα μάτια του Θεού όταν γίνεται από το υστέρημά σου.


Όσο λιγότερα έχεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι και πολύ εύκολα θα πλησιάσεις τον Θεό. Τα πολλά υλικά πράγματα δένουν τον άνθρωπο στη γη αυτή, και δεν τον αφήνουν να δει την αιώνια βασιλεία.


Η αφθονία των πραγμάτων είναι εχθρός της εγκράτειας. Είναι ευτυχισμένος εκείνος που προσπαθεί να βρει ησυχία για να έλθει σ' επικοινωνία με τον Θεό, και δεν επηρεάζεται από τις πολλές εργασίες.


Γιατι όσο ζει ο άνθρωπος θα έχει δουλειές και δεν θα σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, και η εργασία είναι απαραίτητη για την προκοπή της ψυχής.


Οι Πατέρες μάλιστα ορίζουν ότι οι αρχάριοι στην πνευματική ζωή πρέπει να καταγίνονται πολύ με τη σωματική εργασία, για να μη τους πειράζει ο σατανάς, χωρίς φυσικά να παραλείπουν και την προσευχή.


Και προσευχή και εργασία. Να μην αμελείς τις μετάνοιές σου, γιατι αυτό φοβίζει τον σατανά. Να γνωρίζεις ότι θα σε πολεμήσουν πολύ οι δαίμονες, όταν αρχίζεις να προσκυνάς τον Θεό σου.


Κανένα πράγμα στον πνευματικό αγώνα δεν είναι ανώτερο όσο η ασκητική προσπάθεια, που τόσο φθονούν οι δαίμονες. Γιατι καίγονται όταν βλέπουν τους χριστιανούς να πέφτουν γονατιστοί μπροστά στον Εσταυρωμένο.


Να ζητάς το έλεος του Θεού και Αυτός θα φωτίσει το σκοτάδι της καρδιάς σου και θα κάνει ν' ανθίσει μέσα σου ένας πνευματικός παράδεισος.


Πρέπει όμως πρέπει να κόψεις κάθε αμαρτωλό πράγμα που σε συνδέει με τον κόσμο και μετά να στραφείς στον εσωτερικό σου κόσμο, για να ξεριζώσεις ό,τι σάπιο υπάρχει.


Αυτά όμως, όπως σου είπα και πιο πάνω, δεν είναι εύκολα πράγματα. Το να καθαρίσει κανείς τον εαυτό του από τους σαρκικούς μολυσμούς απαιτεί αγώνα μεγάλο που θα διαρκέσει πολύ καιρό.


Και αυτά στα λέω όχι για να σε απελπίσω για τη σωτηρία σου, αλλά για να σε βοηθήσω να προχωράς συνεχώς, μέχρις ότου γευθείς τη γλυκύτητα που προσφέρει ο Θεός.


Γιατι η γλυκύτητα της αμαρτίας είναι ψεύτικη και πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στο Θεό θα βρεις πραγματική παρηγοριά και καταφύγιο.


Να μισήσεις τα αμαρτωλά έργα και τότε θα σε πλησιάσει ο Θεός και θα σου στείλει τη χάρη Του. Κοντά στον Θεό θα βρεις ειρήνη και χαρά, αρκεί να Τον αγαπήσεις μ' όλη τη δύναμη της ψυχής σου.


Κοντά στον Θεό θ' απολαύσεις την αιώνια μακαριότητα στη Βασιλεία των Ουρανών. Αγάπησε αληθινά τον Θεό και τότε θα γίνεις ευτυχισμένος.



Πώς ωφελείται ο άνθρωπος


Είναι μακάριος ο άνθρωπος που γνωρίζει την αρρώστιά του και φροντίζει για τη θεραπεία του. Γιατι αυτό είναι το θεμέλιο της αρετής.


Όσο κανείς αφήνει τον εαυτό του σε μαλθακότητα, τόσο μένει πίσω στην πνευματική πρόοδο. Όσο τον σφίγγει, τόσο περισσότερο προχωράει μπροστά στην αρετή.


Την αρρώστιά του θα την καταλάβει κανείς από τους πειρασμούς που επιτρέπει ο Θεός. Με τους πειρασμούς γνωρίζει κανείς την αδυναμία του, αλλά και τη μεγαλωσύνη της βοήθειας που στέλνει ο Θεός.


Την ψυχή πρέπει να την τροφοδοτούμε με την εγκράτεια και την εσωτερική γαλήνη. Έτσι μπορεί κανείς να πλησιάσει τον Θεό και να ωφεληθεί.


Ο φόβος του Θεού και της κολάσεως μας ξυπνούν από τον ύπνο. Γιατι η αμαρτία και ο διάβολος μας κοιμίζουν, και τότε χάνουμε κάθε επαφή με τον Θεό.


Να μη ξεχνάμε ποτέ, ότι μόνο η βοήθεια του Θεού είναι εκείνη που σώζει και ωφελεί τον άνθρωπο. Όποιος αισθανθεί τη ανάγκη της θείας βοήθειας κάνει πολλές προσευχές, γίνεται ταπεινός και αυξάνει την αρετή.


Ο Θεός δεν περιφρονεί ποτέ ''την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν''. Η ταπείνωση βοηθεί τον άνθρωπο να προσελκύσει το έλεος του Θεού.


Τότε η καρδιά αισθάνεται τη θεία βοήθεια και παίρνει δύναμη. Όταν ο άνθρωπος αισθανθεί τη θεία βοήθεια αμέσως γεμίζει η καρδιά του από χαρά και πίστη,


και τρέχει γρήγορα στην προσευχή, που είναι καταφύγιο βοήθειας, πηγή σωτηρίας, θησαυρός αρετών και λιμάνι που σώζει τον άνθρωπο από τις τρικυμίες της ζωής.


Η προσευχή ρίχνει φως στο σκοτάδι της ψυχής. Είναι ακόντιο με το οποίο χτυπάει κανείς τον διάβολο. Και αφού αγωνισθεί ο άνθρωπος και με τη βοήθεια του Θεού νικήσει, τότε στην καρδιά του έρχεται η ευφροσύνη του Θεού.


Μόνο με την επαφή με τον Θεό ωφελείται ο άνθρωπος. Και όταν καταλάβει ότι η προσευχή είναι ένας θησαυρός που τον γεμίζει χαρά και ευτυχία, αμέσως αναπέμπει ευχαριστίες στον Θεό.


Και τότε το έργο της προσευχής δεν το κάνει αναγκαστικά, με κόπο και μόχθο, αλλά με χαρά και λαχτάρα, γιατι γνωρίζει ότι θα ωφεληθεί πολύ απ' αυτή. Υμνολογεί και δοξάζει τον Θεό, θαυμάζοντας την μεγαλωσύνη Του.



Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 
Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 
βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου
έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής2006, σελ. 57 - 61.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF