ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

ΟΙ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ





Ο πρωτομάρτυρας του νεοσύστατου, βαυαροκρατούμενου, νεοελληνικού κράτους, μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος (+1852), δηλητηριάσθηκε, στις οικτρές και βαλτώδεις φυλακές αράπη του κάστρου του Ρίου, από τους οπαδούς του Αγγλικού κόμματος, όπου βρισκόταν μαζί με άλλους δέκα ιερομονάχους, που είχαν επίσης κατηγορηθεί μαζί του για τον έλεγχο που ασκούσαν στις ξενοκίνητες σκοτεινές δυνάμεις της πατρίδας.

Ο κ. Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''Κοσμάς Φλαμιάτος και Παπουλάκος'' (απόσπασμά του ακολουθεί ευθύς αμέσως), πλην της επεξηγηματικής εξιστόρησης του έργου του Κοσμά Φλαμιάτου συνέδεσε συμπληρωματικά το Χθες με το Σήμερα για να αποκαλυφθεί περίτρανα η μεγαλειώδης... ταυτοπροσωπία του!

Δηλαδή, το πώς ο Μοναχός Κοσμάς (από το 1849 ακόμη) ομιλούσε ήδη για ''εποχή του Αντιχρίστου'' και για τις επίβουλες μεθοδεύσεις αυτής της Εσπερίας, που με το δεκανίκι της Μασονίας, δημιουργούσε ένα κράτος ορθολογιστικό, εθνικό και αποορθοδοξοποιημένο.

Ένα επαρχιακό κράτος, στο οποίο οι πολιτικοί 

εκλέγονται με την άδεια της Μασονίας, οι κρατούντες εκκλησιαστικοί ταγοί ''εξαϋλώνονται'' πνευματικά μέσα από τον αιρετικό ερμαφροδιτισμό του Οικουμενισμού και ένας λαός που στο σύνολό του φυγοδικεί στις εγκόσμιες -δυτικού τύπου- υλιστικές απολαύσεις και μόνο.

Αυτά τα οποία ζούμε σήμερα, 

ως κοινωνικός, ανθρωποκεντρικός μετασχηματισμός και ως αλλοιωμένη κρατούσα Εκκλησία, ο Μοναχός Κοσμάς τα είχε προβλέψει επακριβώς: την δημοσιουπαλληλοποίηση του Κλήρου, την δημιουργία της Ιονίου Ακαδημίας μέχρι και την Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ως ''παιδευτήρια αλλοτρίων δογμάτων της Εσπερίας'', την εισβολή της Αγγλοκρατίας με την εισαγωγή του αγγλοσαξωνικού πολιτικού μοντέλου, την επιβολή του όρκου σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες και την αλλοίωση της Εκκλησίας μέσω του ''συγχρωτισμού'' της με τα αιρετικά κατασκευάσματα της Δύσης''.



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος


Με το προορατικό του χάρισμα διείδε τα σχέδια των δυτικών και Άγγλων να ενισχύσουν την ιδέα ώστε ως επιτακτική ανάγκη να επανασυσταθεί το εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα να ανεγερθεί ο Ναός του Σολομώντα,


όπως διαφημιζόταν και σε εφημερίδες της τότε εποχής, σημειώνει δε, ότι γι' αυτό και οι εβραίοι είχαν γίνει συμμέτοχοι του ιερόσυλου φόνου του οικουμενικού πατριάρχη το 1821.


Για τους σκοτεινούς σκοπούς αυτούς, σημειώνει, κίνησαν εμμέσως μέσω της Γαλλίας και με τρόπους απόκρυφους και μυστικούς, τη συνωμοσία κατά του έθνους.


Ο Φλαμιάτος διέβλεψε μέσω των Άγγλων την προώθηση σκοτεινών ραδιουργιών σε όλη την Μεσόγειο, μάλιστα σημειώνει ότι για τον σκοπό αυτό έστελναν περιηγητές,


ώστε να καταγράφουν τα ήθη και έθιμα των λαών, τους τρόπους, την δύναμη και την διαγωγή του λαού, ώστε άνετα να ασκήσουν την δημαγωγία τους.


Από την άλλη επαινούσε την πατρική συμπάθεια της Ρωσίας ως ομόδοξης χώρας, η οποία ανεδείκνυε σε θέσεις εκκλησιαστικές, διδασκαλικές και πολιτικές, όσους Έλληνες κατέφευγαν σ' αυτήν,


αναφέροντας ως παραδείγματα τον Ε. Βούλγαρη, τον Ν. Θεοτόκη, τους Ζωσιμάδες, τον Ιωάννη Καποδίστρια, κ.α.


Επίσης σημειώνει ότι όσα μοναστήρια δεν έκλεισαν οι Οθωμανοί στην Ελλάδα, τα έκλεισε η Βαυαρική αντιβασιλεία.


Μέσω του Συντάγματος και της Δημοκρατίας επέφερε τους εμφύλιους πολέμους και τις τρομερές εθνικές τραγωδίες και το πνεύμα του θεϊσμού,


της αθεϊας, της αναρχίας και το σκάνδαλο κάθε κακίας και τα ναυάγια στα επιβουλευόμενη κράτη.


Το Ελληνικό Κράτος, σημειώνει, είχαν σκοπό να το περιορίσουν μόνο στην Πελοπόννησο και σε κάποια νησιά, εκινούντο με τέτοια μυστικότητα και υποκρισία που πολλοί επίσημοι αγνοούσαν παντελώς, τις πλεκτάνες τους. 


Διευκρινίζει ότι παραποίησαν τις έννοιες, ιδίως ως εποχή Μεσαίωνα αμαύρωναν όλη την εποχή του χριστιανισμού, ως δήθεν εποχή σκοταδισμού, δεισιδαιμονίας και τυραννίας,


χαράζοντας νέους ραδιούργους τρόπους θεϊστικής σκέψης και ψευδοφιλοσοφίας, σημειώνει δε ότι αυτή την κατεύθυνση


εξυπηρέτησε  και η λεγόμενη ''εγκυκλοπαίδεια'' του Φαρμακίδη, γεμάτη διαφθορά, σκοτισμό, κακία, ερεθισμό αποστασίας.


Η μυστική αστυνομία δεν κινείται για την ασφάλεια του κράτους αλλά για να μην φθάνουν σε γνώση των αρμοδίων τα αληθινά περιστατικά της κεκρυμμένης συνωμοσίας.


Οι συνειδητοί διδάσκαλοι ήταν παραμελημένοι και περιφρονημένοι και δόλια καταδιωκόμενοι, για να υπερισχύσει το πνεύμα της υλοφροσύνης και της αμφισβήτησης των πάντων.


Όσοι γίνονταν κληρικοί στα Επτάνησα θα έπρεπε να είχαν διδαχθεί συστηματικά την υποκρισία ως προσόν, ώστε εντέχνως και ευλογοφανώς να επιφέρουν την σύγχυση και την διάλυση,


''τινές δε εξ αυτών, έχοντες σχήμα και όνομα κληρικού, εφύλαττον αυτά μέχρι τινός καιρού, έπειτα εγένοντο φανεροί αποστάται του σχήματος,


και ανελάμβανον το του λαϊκού, κηρύττοντες αναφανδόν, την ασέβειαν και την πλάνην, και τούτο διά περισσότερον σκάνδαλον''.


Για όλα αυτά που αποκάλυψε ο πρωτομάρτυρας του Ελλαδικού Κράτους μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος, δηλητηριάσθηκε, στις οικτρές και βαλτώδεις φυλακές αράπη του κάστρου του Ρίου,


από τους οπαδούς του Αγγλικού κόμματος, όπου βρισκόταν μαζί με άλλους δέκα ιερομονάχους


(ένας εξ αυτών ήταν και ο Ιγνάντιος Λαμπρόπουλος, που λίγο πριν ο Φλαμιάτος αποκάμει, αυτός τον έκειρε μοναχό στο κελλίον της φυλακής μέσω ψαλμωδιών και αίνων),


εκεί ήταν αυτοί που είχαν επίσης κατηγορηθεί μαζί του για τον έλεγχο που ασκούσαν στις ξενοκίνητες σκοτεινές δυνάμεις της πατρίδας, μετά τον δόλιο θάνατό του, όλοι οι υπόλοιποι αυτοί ελευθερώθηκαν.


Το εσχατολογικό θηρίο της αντίχριστης πολιτικής και εκκλησιαστικής συνωμοσίας είχε ικανοποιηθεί με τον θάνατό του, όπως η Ηρωδιάδα με την αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
 Απόσπασμα εκ του βιβλίου του καθηγητή δρ. Αλεξίου Παναγοπούλου:
 ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ 
(στις φυλακές Αράπη του κάστρου του Ρίου).
Εκδόσεις ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Α.Β.Ε.Ε., σελ. 73-75, Αθήνα 2008.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF