ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

ΗΡΘΕ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ;

 

''Θα πρέπει, να προβληματισθείς, τι είναι εκείνο που
σε κάνει να μην πιστεύεις στην ύπαρξη της Κολάσεως,
και αυτό να διορθώσεις. Αν ψάξεις με ειλικρίνεια, θα
δεις, πως εκείνο που σε εμποδίζει, είναι οι αμαρτίες
 και τα πάθη σου. Το βλέπεις, δεν σε συμφέρει να πιστέψεις
σε κάτι τέτοια. ''Θάβεις'' το θέμα, και ησυχάζεις...! Με άλλα
λόγια, αν ήσουν καθαρός, δεν θα είχες πρόβλημα εδώ.
 Γιατί άλλωστε να είχες;
''Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται!''.


Ρωτάς: ''Ήρθε κανείς από τον άλλο κόσμο, να μας πει τι γίνεται για να πιστέψω;''. Αν σου πούμε, πως ήρθε, και όχι ένας, αλλά πολλοί, και μάλιστα άπιστοι (!) θα πιστέψεις; Μάλιστα! Ο αγαθός Θεός σου κάνει και αυτή τη χάρη! Στέλνει, κατά καιρούς, από τον άλλο κόσμο, νεκρούς και μάλιστα απίστους, για να σου πουν, (οι άπιστοι!), πως ο Παράδεισος και η Κόλαση δεν είναι παραμύθια...!



Ντοκουμέντα


α. Ο Στέλιος Μηλιώβας, κάτοικος Αθηνών, δεν πίστευε ούτε σε Θεό, ούτε σε Παράδεισο, ούτε σε Κόλαση. Σκοτώθηκε σε ''τροχαίο''.


Η ψυχή του, βγαίνοντας από το σώμα, βρέθηκε αντιμέτωπη, με τον Παράδεισο και την... Κόλαση! Σοκαρίσθηκε! (Αυτό και ήταν σοκ!)


Όμως ο Χριστός, ως Κύριος της ζωής και του θανάτου, τον ξανάφερε στη ζωή! Σήμερα ζει ανάμεσά μας, όχι πια σαν άπιστος, αλλά σαν πιστός χριστιανός, διαλαλώντας την απερίγραπτη εμπειρία του και τη μεγάλη ευεργεσία, που του έκανε ο Θεός! (Το Μάη του 1995 ''βγήκε'' ο ίδιος στο ''Μέγκα τσάνελ'', και ομολόγησε δημόσια τη συγκλονιστική του εμπειρία!).


β. Άλλος, Ρώσος άθεος, (που θέλησε να μείνει στην ανωνυμία, δεν πίστευε ούτε σε Παράδεισο, ούτε σε Κόλαση! Και απέθανε.


Είδε την ...Κόλαση! (''Πήρε το μάθημά του!''). Όμως ο Χριστός τον ''ξαναζωντάνεψε'' και αυτόν. Και ενώ ήταν άθεος, έγινε ...μοναχός! (Βλ. Επιστροφή από την άλλη ζωή, εκδόσεις ''Ορθόδοξος Κυψέλη'', Θεσ/νίκη).


γ. Άλλος άθεος, Σέρβος, ονόματι Ντούσαν, γεύθηκε την ίδια συγκλονιστική εμπειρία. Η ψυχή του βγήκε από το σώμα, και πήγε στον άλλο κόσμο! Και είδε, ό,τι δεν πίστευε! Και μόλις ο παντοκράτωρ Κύριος τον επανέφερε στη ζωή, έγινε και αυτός όχι απλά χριστιανός, αλλά μοναχός (ονόματι Στέφανος!).


Και πού; Στα δύσβατα Καρούλια Αγίου Όρους (Πέθανε το 2004). Και οι τρεις (άθεοι) πήγαν στον άλλο κόσμο, και οι τρεις είδαν τα ίδια πράγματα! Και στους τρεις έγινε μέσα τους σεισμός, γκρεμίζοντας τα χάρτινα είδωλα της απιστίας. Μετάνοιωσαν! Και οι τρεις! Τί να έκαναν; Να μη μετάνοιωναν; Είδαν και έπαθαν οι άνθρωποι! Φαντασθείτε, μετά απ' αυτό να το έριχναν στο σορολόπ! Η μετάνοια ήταν γι' αυτούς μονόδρομος χωρίς επιστροφή!


Θα πεις: Μπορεί να είχαν παραισθήσεις! Και αν δεν είχαν; Έστω, πως είχαν! Μα και οι τρεις;  Έστω, πως είχαν και οι τρεις! Όμως, οι παραισθήσεις δεν συγκλονίζουν (''εκ θεμελίων''!) τον άνθρωπο! Δεν τον επηρεάζουν, ή έστω αν τον επηρεάζουν, τον επηρεάζουν στο ελάχιστο. Αλλά εδώ είχαμε ''ραγδαίες εξελίξεις!''. Ήρθαν τα άνω, κάτω!


Ξέρετε κανέναν, που ένεκα παραισθήσεων να έγινε άλλος άνθρωπος; Από άθεος (!) ...καλόγηρος; (!) Ξέρετε; Ε! Το να λένε οι άθεοι, ότι είδαν τον Παράδεισο και την Κόλαση, τούτο είναι υπεράνω πάσης αμφιβολίας! Και αν εσύ δεν πιστεύεις τους αθέους, τότε ποιους πιστεύεις; Λοιπόν Αθέους δεν πιστεύεις, χριστιανούς δεν πιστεύεις, Χριστό δεν πιστεύεις; Τελικά, ποιον πιστεύεις; Το... διάβολο;! 



ΕΜΠΟΔΙΟ;

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ!


Αν δεν υπάρχει Κόλαση, εγώ δεν χάνω τίποτε, τουναντίον κερδίζω την παρούσα ζωή, γιατι δεν με ''τρώει'' η αγωνία για τα μετά θάνατον, ενώ εσύ...! 


Αν όμως υπάρχει, τότε κερδίζω και την άλλη τη ζωή, ενώ εσύ χάνεις και την άλλη τη ζωή!'', είπε ένας ορθόδοξος παπάς (ο Ευγένιος Βούλγαρης) στο Γάλλο επιστήμονα Αρουέ (ψευδώνυμο Βολταίρος). Με βάση την ψυχρή λογική σε συμφέρει να πιστέψεις στην ύπαρξη της Κολάσεως!


(Και 1ο/ο (!) να υπάρχει Κόλαση, θα πρέπει να ανησυχήσεις, και να μη ρισκάρεις την αιώνια τύχη σου!). Όμως εμμένεις στις απόψεις σου!


''Καθαρός ουρανός...!''


Θα πρέπει, να προβληματισθείς, τι είναι εκείνο που σε κάνει να μην πιστεύεις στην ύπαρξη της Κολάσεως, και αυτό να διορθώσεις. Αν ψάξεις με ειλικρίνεια, θα δεις, πως εκείνο που σε εμποδίζει, είναι οι αμαρτίες και τα πάθη σου. Το βλέπεις, δεν σε συμφέρει να πιστέψεις σε κάτι τέτοια. ''Θάβεις'' το θέμα, και ησυχάζεις...! Με άλλα λόγια, αν ήσουν καθαρός, δεν θα είχες πρόβλημα εδώ. Γιατί άλλωστε να είχες; ''Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται!''.



Στο σκοτάδι!


Οι αμαρτίες και τα πάθη που ''κουβαλάς'' μέσα σου, γίνονται ''καλύμματα'', που σκεπάζουν τα μάτια της ψυχής σου, και σε βυθίζουν στο σκοτάδι! Και ζώντας στο σκοτάδι, είναι φυσικό να μην ξέρεις τι σου γίνεται!


Ο άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος, που καθάρισε τον εαυτόν του από τα πάθη, είδε ''ιδίοις όμμασιν'' την αιώνια ζωή. Λέει από την πείρα του: ''Όταν κάποιος είναι κλεισμένος σε κελλί της φυλακής, δεν βλέπει τίποτε απέξω. Όταν βγει από τη φυλακή, και ρθει στο φως του ήλιου, τότε βλέπει τα πάντα! Έτσι και εμείς, είμαστε κλεισμένοι στη φυλακή των παθών, στο σκοτάδι! Γι' αυτό και δεν έχουμε ιδέα για την αιώνια ζωή. Όταν όμως βγούμε από το σκοτάδι, και έρθουμε στο Φως του Χριστού, τότε με το Φως αυτό κατανοούμε την αιώνια ζωή'' (Ηθικός Α').


Όπως εμείς διαβάζουμε τα βιβλία, έτσι οι κεκαθαρμένοι άνθρωποι, διαβάζουν, με τα πνευματικά τους μάτια, την αιώνια Ζωή! Αυτό σημαίνει: 


Όσοι βρίσκονται στο σκοτάδι των παθών και της αμαρτίας, ας έχουν εδώ ως δασκάλους, αυτούς που βγήκαν από το σκοτάδι, αυτούς που φωτίσθηκαν από το Φως, (=αγίους), και είδαν ''ιδίοις όμμασιν'' την αιώνια Ζωή.


Οι αμαθείς, ας διδάσκονται από τους ''πεπαιδευμένους''. Οι μη έχοντες πείρα, απ' αυτούς που έχουν πείρα.


Ας μην ψάχνουμε μόνοι μας στο βαθύ σκοτάδι...!




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Αρχιμανδρίτη Βασιλείου Μπακογιάνη
 ''Μετά Θάνατον'', 
εκδόσεις ''Θαβώρ'', 
έκδοση 17η, σελ. 31-37, Αγρίνιο 2008. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF