Η σημερινή ευαγγελική περικοπή σηματοδοτεί την αρχή μιας καινούργιας εκκλησιαστικής περιόδου.
Της περιόδου του Τριωδίου.
Είναι η περίοδος που ξεκινά από τον εσπερινό της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι
τον εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου.
Η περίοδος του Τριωδίου θα μπορούσε να χωριστεί σε τρία στάδια. Το πρώτο είναι αυτό που ξεκινά σήμερα, Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι και την Κυριακή της Τυρινής, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο. Μας προετοιμάζει, σωματικά και ψυχικά, για να εισέλθουμε στο δεύτερο μεγάλο και αυστηρό στάδιο, αυτό της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που έχει διάρκεια έξι εβδομάδων. Τέλος, το αποκορύφωμα αυτής της μεγάλης πορείας είναι η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Άγια Πάθη του Σωτήρος Χριστού.
Η σημερινή παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, έχει να κάνει με δύο χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων της εποχής του Χριστού. Και οι δύο, ο Τελώνης και ο Φαρισαίος ανέβηκαν στον Ναό για να προσευχηθούν. Ο Φαρισαίος αφού πήρε θέση στο κέντρο του Ναού, ώστε να τον βλέπουν οι υπόλοιποι άνθρωποι, άρχισε να προσεύχεται απευθυνόμενος προς τον εαυτό του μάλλον, αντί προς τον Θεό, όπως θα όφειλε αν επρόκειτο για προσευχή. Παρόλο που ξεκινά σωστά, ευχαριστώντας τον Θεό, στη συνέχεια κάνει σύγκριση του εαυτού του με τους υπόλοιπους συνανθρώπους του και φτάνει, μάλιστα, στη διαπίστωση ότι: «οὐκ ἔστιν ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοὶ, ἤ καὶ ὡς ὁ τελώνης».
Ο υπερόπτης Φαρισαίος, θεωρώντας τον εαυτό του ανώτερο και πιο ευσεβή από του υπόλοιπους ανθρώπους, σε μια προσπάθεια του να κάνει επίδειξη των προσωπικών του αρετών, επιλέγει τον Ναό ως κατάλληλο χώρο, διότι εκεί θα υπήρχε κοσμοσυρροή αφού, όπως φαίνεται, θα επρόκειτο για ώρα προσευχής. Υπερήφανος και εγωιστής ο Φαρισαίος γιατί θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους υπόλοιπους συνανθρώπους του, μεταφέρει και αυτό μέσα στον Ναό εν ώρα προσευχής. Ωστόσο, μόνο με προσευχή δεν έχουν να κάνουν όσα με υπερηφάνεια διατείνεται.
Δεν ζητά κάτι από τον Θεό, αντιθέτως αισθάνεται πλήρης και ικανοποιημένος από τον εαυτό του. Δεν ζητά δικαίωση από τον Θεό αλλά αυτοδικαιώνεται ο ίδιος. Η αρετή και η ευσέβειά του προς τον Θεό εξαντλούνται στην τήρηση, τυπολατρικά, κάποιων εντολών του Μωσαϊκού Νομου: «Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι», παραθεωρώντας τις σοβαρότερες και ουσιαστικότερες εντολές, όπως το: «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ο Φαρισαίος δεν χρειάζεται τον Θεό γιατί, απλούστατα, είναι σε όλα τέλειος.
Ο εγωισμός και η αλαζονεία του δεν του επιτρέπουν να δείξει έλεος προς τον συνάνθρωπό του, που δεν είναι όπως αυτός. Κρίνει τους άλλους έχοντας ως απόλυτο κριτήριο τον εαυτό του και όχι το θέλημα του Θεού. Μόνος αυτός είναι τέλειος και δίκαιος! Όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι άξιοι συγχωρήσεως, όπως για παράδειγμα ο Τελώνης, που προσεύχεται την ίδια στιγμή στον Ναό. Άρα ο Φαρισαίος δεν χρειάζεται τον Θεό, αφού δεν έχει τίποτα που να χρήζει διόρθωσης. Απεναντίας, ανυψώνει το διογκωμένο εγώ του, παίρνοντας τον ρόλο του Θεού και κρίνοντας τους άλλους.
Από την άλλη, ο αμαρτωλός, για τον κόσμο, Τελώνης με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του και της απομάκρυνσής του από τον Θεό και τον Νόμο Του, επιχειρεί, προσευχόμενος, να επιτύχει την επανασύνδεσή του με τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Συνειδητοποιεί τις αδικίες που διέπραξε εις βάρος των συνανθρώπων του και ζητά το έλεος του Θεού. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η επίγνωσή του ότι αμάρτησε ενώπιον του Θεού, στο όνομα του καθήκοντος, και ότι οι πράξεις του ήταν αντίθετες με την εντολή της αγάπης για τους συνανθρώπους του.
Η στάση του απέναντί τους είναι συνειδητή και δική του επιλογή. Γι’ αυτό δεν κατηγορεί κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του. Ο Τελώνης, αναγνωρίζοντας τα λάθη μιας ζωής προσέρχεται ταπεινωμένος στον Ναό, ελπίζοντας στη μεγάλη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού. Είναι βέβαιος ότι ο Θεός θα του προσφέρει άφεση των αμαρτιών του και ψυχική γαλήνη για μια νέα και αληθινή ζωή. Αναγνωρίζει ειλικρινά τα λάθη και τις αμαρτίες του ενώπιον του Θεού, γι’ αυτό δικαιώνεται από τον Θεό.
Η στάση και συμπεριφορά του Φαρισαίου αποτελεί, διαχρονικά, παράδειγμα προς αποφυγήν για όλους μας. Τα όποια πνευματικά κατορθώματά μας, όσα κάνουμε για τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, δεν πρέπει να μας οδηγούν στο να θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο η ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους συνανθρώπους μας θα έχει πάντα περιθώριο βελτίωσης και επιπλέον διόρθωσης. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ανεβαίνει πιο ψηλά στην κλίμακα της αγάπης και της προσφοράς, πάντα με τη βοήθεια και συμπαράσταση του Θεού και όχι με τις δικές του δυνάμεις και ικανότητες.
Αγαπητοί μου,
Η τελευταία φράση του Χριστού στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, συνοψίζει όλο το μήνυμα της παραβολής που ακούσαμε: «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Ο νομοταγής, για τα ανθρώπινα δεδομένα, Φαρισαίος που με υπερηφάνεια υψώνει τον εαυτό του «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις», στο τέλος θα ταπεινωθεί, ενώ ο αμαρτωλός, για τον κόσμο, τελώνης που με συντετριμμένη καρδία ζητά το έλεος του Θεού για τις πολλές του αμαρτίες, αυτός θα σωθεί και θα υψωθεί από τον Θεό. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας ακολουθήσουμε τα όσα περίτεχνα συνέθεσε ο υμνωδός: «μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκώς, ἀδελφοί· ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται· ταπεινωθῶμεν ἐναντίον του Θεοῦ, τελωνιακῶς διὰ νηστείας κράζοντες· Ἱλάσθητι ἡμῖν, ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς». Αμήν.
π. Χρ. Χριστοδούλου
Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου ''ΑΚΤΙΝΕΣ''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Agiografy by Serhei Vandalovskiy.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου