<<...Αν δε συνυπολογισθή η διάβρωσις αυτών των ιδίων των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών από τον μακροχρόνιο
συγχρωτισμό τους με τους ετεροδόξους εντός ενός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας και δράσεως, που κάθε άλλο παρά
εγγυάται μία ανεμπόδιστη και αδέσμευτη Εκκλησιαστική δράσι, τότε πρέπει να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια,
ότι το <<άλλας>> έγινε <<άναλον>>!...>>
του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
Από όσα παραθέτουν διά μακρών οι υποστηρικταί του <<ΠΣΕ>> στον χώρο την εν Καινοτομία ορθοδοξίας, για να αποδείξουν ότι οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι εντός του Συμβουλίου έχουν ουσιαστική και αισθητή μαρτυρία και συνεισφορά στην λειτουργία του, με εμφανή επηρεασμό θεολογικό, λειτουργικό, διακονικό κλπ. στις διάφορες ενότητές του, δυνάμεθα κριτικώς να παρατηρήσουμε τα εξής:
Όντως υπάρχει μια διεργασία εντός του <<ΠΣΕ>>, κάποτε φιλότιμη, εργώδης και κοπιώδης, για έναν ορθόδοξο προσανατολισμό σε κάποιες περιοχές - πτυχές του. Οι προσπάθειες όμως αυτές είναι μετέωρες και απέλπιδες έναντι ταύτης της πνευματικής πραγματικότος του <<ΠΣΕ>>, ως Οργάνου, και των ετεροδόξων μελών του.
Εφ' όσον δεν υπάρχει κοινή πίστις και τούτο δεν πρόκειται να επιτευχθή θεσμικά εντός του Συμβουλίου, και εφ' όσον επίσης δεν υπάρχει [επισήμως τουλάχιστον] κοινή ευχαριστιακή/λειτουργική ζωή και δεν είναι κατ' ουσίαν οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί οντολογικά ένα πνευματικό Σώμα με το Συμβούλιο και με τους ετεροδόξους,
η εμβάθυνσις στην Καθολικότητα, Συνοδικότητα, Λειτουργία, Ευχαριστία, Διακονία, Οικολογία κλπ. από κοινού μαζί τους, για να τους προσφέρουν βοηθητικό υλικό προς διδαχή, εμπλουτισμό, ή και μικρό ή μεγάλο επηρεασμό, είναι αθεμελίωτη και καταδικασμένη σε αποτυχία.
Διότι δημιουργεί την ψευδαίσθησι ότι γίνεται πρόοδος σε θεολογικό και πρακτικό επίπεδο, ενώ το <<ΠΣΕ>> δεν αποτελεί εγγενώς το θεόθεν αποκαλυφθέν και δοθέν πλαίσιο καλλιεργείας και βιώσεως όλων των ανωτέρω Οροδόξων Αρχών και Όρων.
Όλα αυτά προσφέρονται και απευθύνονται στους ετεροδόξους ως σύνολο, εν τω Συμβουλίω, και όχι μεμονωμένα ως ομολογίες ή πρόσωπα. Όμως το Συμβούλιο, έστω και αν θεωρητικά το απορρίπτη, τίθεται υπεράνω πάντων και διαθέτει μία de facto δική του εκκλησιαστική υπόστασι, έκφρασι και δράσι.
Οπότε, μία ορθόδοξη συνεισφορά σε ποιούς τελικά απευθύνεται και σε τί αποβλέπει; Στο Συμβούλιο ως σύνολο, το οποίο υποτίθεται ότι δεν διαθέτει υπερεκκλησιαστικό χαρακτήρα ή στις επί μέρους ομολογίες και στους οπαδούς τους;
Όμως, και συνολικώς και μεμονωμένως, υπάρχει απλώς μια διάθεσις πιθανού εμπλουτισμού από τους ορθοδόξους, αλλά σαφώς όχι μεταστροφής στην Ορθοδοξία, ως Πλήρωμα Αληθείας, Πίστεως και Ζωής.
Τούτο έχει υπεραποδειχθή εδώ και 60 έτη! Είναι λοιπόν πιθανόν να υπάρχη από μέρους του <<ΠΣΕ>> ή των ετεροδόξων μελών του μία εκλεκτική υιοθέτησις κάποιων όψεων ή μορφών της Αληθείας, οι οποίες όμως δεν είναι δυνατόν να επενεργήσουν και να λειτουργήσουν αποκομμένες από το οργανικό σύνολό τους, εντός ανθρωπογενών ορίων αναμεμιγμένων με τόσα λάθη και ψεύδη!
Ακόμη και υποθετικώς οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί δεν υφίσταντο κανένα άλλο θλιβερό επακόλουθο από την μακροχρόνια συμμετοχή τους στο <<ΠΣΕ>>, ουσιαστικά ματαιοπονούν κοπιάζοντες σε αλλότριο χώρο, στον <<οικουμενικό αμπελώνα>>
και στο <<οικουμενικό στερέωμα>>, εκτός ίσως από την πρόκλησι μιας επιφανειακής ευφορίας χριστιανικής αλληλεγγύης, συνδιακονίας, αλληλοβοηθείας, συμπροβληματισμού, συμπροσευχής και εν γένει <<συλλειτουργίας>>.
Ήδη όμως όλα αυτά συνιστούν την αίρεσι της <<κοινής διακονίας>> και της συγκρητιστικής συνοδοιπορίας! Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί δεσμεύτηκαν ακρίτως σε μία αβέβαιη και ρευστή περιπέτεια, γεμάτη καινοφανείς πειραματισμούς'
και τόσο αυτή τους περιέπλεξε, ώστε να μη διαννοούνται τους εαυτούς των άνευ αυτής. Και τούτο, διότι εξ αρχής έθεσαν ως βάσι της προσπαθείας τους την πίστι, ότι είναι <<σύσσωμοι>> (βλ. Διάγγελμα του 1920) με όλο το άθροισμα των ετεροδόξων και έτσι το να ανήκουν στο <<ΠΣΕ>> είναι <<πλέον περιεκτικόν>> από το να ανήκουν στην επί μέρους Εκκλησία τους (βλ. <<Δήλωσι Τορόντο>> του 1950).
Η άποψις όμως αυτή και αυθαίρετη είναι, και αθεμελίωτη είναι, και προδοτική είναι, αλλά και αδιέξοδη είναι. Διότι, δεν ισχύει πραγματικά και εμπειρικά. Είναι ένα ψεύδος!
β6. Συνέχεια της Κριτικής: το <<άλας>> γίνεται <<άναλον>>
Ο προβληματισμός όμως είναι βαθύτερος. Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί συμμετέχοντες στο έργο του <<ΠΣΕ>>, εδήλωσαν εκτός των άλλων, ότι δεν παρίστανται με κριτική διάθεσι 76, αλλά για να βοηθήσουν τους εταίρους των να ιδούν την πλήρη αλήθεια, την οποία οι ίδιοι κατέχουν.
Εγείρονται όμως δύο σοβαρά προβλήματα: Πρώτο, ότι οι ίδιοι οι εξ ορθοδόξων Οικουμενισταί εκτίθενται σε επηρεασμό εκ μέρους των ετεροδόξων, εφ' όσον η σχέσι τους είναι αμφίδρομη.
Οι ετερόδοξοι άλλωστε συνεχίζουν χωρίς φραγμό την νεωτεριστική τους πορεία και απομακρύνονται ακόμη περισσότερο και από αυτή την κάπως παραδοσιακή μορφή πίστεως και ήθους, που ίσως διακρατούσαν προ τινος.
Η δυναμική της αποστατικής αλλοτριώσεώς τους είναι τόσο ραγδαία και εμφανής (συγκρητιστική ανάμειξις χριστιανισμού με πρωτογενείς μορφές πολιτισμού και θρησκείας, χρήσις άφυλης γλώσσας, ανεξέλεγτη εισδοχή νέων μελών, τριτοκοσμικές θεολογίες πολιτικού περιεχομένου, φεμινισμός, γυναικεία ιερωσύνη,
ελαφρά ηθική, επευλόγησις σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων και διαστροφών, δικαιολόγησις ή ανοχή των εκτρώσεων κλπ) και η μεταφορά αυτής της αλλοτριώσεως εντός του <<ΠΣΕ>> είναι τόσο έντονη, ώστε οι κατ' όνομα ορθόδοξοι να ευρίσκωνται
σε συνεχή επιφυλακή, αμηχανία, διαμαρτυρία και απογοήτευσι, διαπιστώνοντες ότι ακόμη και η θεωρούμενή τους ως πενιχρή επιτυχία τους σε κάποιους τομείς, να εξανεμίζεται από την πρακτική των εταίρων τους 77.
Και στο σημείο αυτό τίθεται οξέως το δεύτερο πρόβλημα. Η Εκκλησία ως <<στύλος και εδραίωμα της αληθείας>> 78, δρα στον κόσμο Ευαγγελικά και Λυτρωτικά, δηλαδή όχι μόνον αγαπητικά, αλλά και ελεγχτικά, ομολογιακά και κριτικά, με αποτέλεσμα ή να μεταστρέφη ή να διώκεται.
Η Προφητική παρουσία και δυναμική Της στον κόσμο, την φέρνει σε μια κατάστασι ασυμβατότητος και ασυμβιβάστου μαζί του. Αν αυτό απωλεσθή, θα σημαίνη ότι η Εκκλησία έχασε την ποιότητα της αποστολής Της και ότι τα μέλη Της και οι εκπρόσωποί Της εκκοσμικεύθηκαν.
Επομένως, η παρουσία των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών εντός του <<ΠΣΕ>>, κρινομένη από τα αποτελέσματά της, αποδεικνύει ότι η θρυλλούμενη <<μαρτυρία>> της δεν συνάδει με την ζωή και αποστολή της.
Άλλωστε, εφ' όσον η φύσις του <<ΠΣΕ>> δεν έχει αποσαφηνισθή επαρκώς μέχρι σήμερα [από την πλευρά την ιδική του], η παρουσία και η δράσις των ορθοδόξων εντός αυτού είναι αδιευκρίνιστη.
Υπάρχει σαφής αβεβαιότης περί του πώς δύναται η Ορθοδοξία να φέρη εις πέρας την σωτήρια αποστολή της εντός ενός Διομολογιακού Οργανισμού, ο οποίος δεν είναι ούτε κόσμος, ούτε εκκλησία.
Τα πενιχρά αποτελέσματα της δήθεν μαρτυρίας της στον κόσμο των ετεροδόξων, δύνανται άρα γε να θεωρηθούν ως όντως αποστολική, προφητική και χαρισματική παρουσία και δράσις; Βεβαίως και όχι!
Αν δε συνυπολογισθή η διάβρωσις αυτών των ιδίων των εξ ορθοδόξων Οικουμενιστών από τον μακροχρόνιο συγχρωτισμό τους με τους ετεροδόξους εντός ενός θεσμικού πλαισίου λειτουργίας και δράσεως, που κάθε άλλο παρά εγγυάται μία ανεμπόδιστη και αδέσμευτη Εκκλησιαστική δράσι, τότε πρέπει να παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια, ότι το <<άλλας>> έγινε <<άναλον>> 79!...
Όμως, έως πότε;
76. Στυλιανός Τσομπανίδης, ένθ' ανωτ., σ. 273-274. Βλ. επίσης, σ. 309. <<Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι συνιστούν τη μία αληθινή εκκλησία, αλλά δεν προβάλλουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως κριτή της εκκλησιαστικότητας ή μη των λοιπών χριστιανικών κοινοτήτων. Αυτό εκφράζεται με την παρακάτω αρχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας: <<Γνωρίζουμε πού είναι η Εκκλησία, δεν έχουμε όμως την εξουσία να εκφέρουμε κρίση και να πούμε πού δεν είναι η Εκκλησία>>. Επίσης, η ορθόδοξη αντιπροσωπία στην Β' Γενική Συνέλευσι του <<ΠΣΕ>> στο Έβανστον (1954) εξεδήλωσε χαρακτηριστικά: <<Δεν προτιθέμεθα να κρίνουμε ή να επικρίνουμε άλλες εκκλησίες ή ετερόδοξες ομολογίες, αλλά ήλθαμε να τις βοηθήσουμε να δουν την αλήθεια, να διαφωτίσουμε τις σκέψεις τους με αδελφικό τρόπο, πληροφορώντας τες για τη διδασκαλία της μίας αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, την οποίαν διεφύλαξε αναλλοίωτη η Ορθόδοξη Εκκλησία>> (Αυτόθι, σ. 310).
77. Βλ. πρόσφατη διαπίστωσι του Οικουμενιστού πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, ότι η ανάδειξις στην ηγεσία της <<Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας>> μιας γυναίκας <<επισκόπου>>, απέδειξε περίτρανα ότι ο πεντακονταετής δμερής διάλογος μεταξύ τους δεν απέφερε ουσιαστικά απολύτως τίποτε! (<<Primate of the Russian Orthodox Church: Many, Protestant communnities do not enen try to really preach Christian values in secular society but rather prefer to adapt to its standards>>, 08-02-2010, http://www.monspat.ru/2010/02/02/news12461/).
78. Α' Τιμ. γ' 15.
79. Μάρκ. θ' 50.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος Χοροζίδης, Φυλή Αττικής 2017, σελ. 55-60.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου