Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 29-33.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕΝ ΟΥΔΕ ΕΙΣ...
<<Ο Οικουμενισμός είναι η διδασκαλία ότι δεν υπάρχει πουθενά η αλήθεια, είναι η δολοφονία της ελπίδας που ζούσε από ανέκαθεν μέσα στην καρδιά του ανθρώπου,
είναι η άρνηση της αλήθειας και η αντικατάστασή της από τις ανθρώπινες αλήθειες που πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις η μία στην άλλη για το κοινό συμφέρον.
Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία και η πιο τέλεια παγίδα που έστησε ο διάβολος στην ανθρωπότητα και η πιο φοβερή και ύπουλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας του Χριστού.
Είναι το δηλητήριο που παραλύει την ψυχή και την κάνει ανίκανη να δη το φως, ανίκανη να διψάση ακόμη για την αλήθεια, που σκοτίζει το νου του ορθοδόξου
και τον κάνει, αντί να αγαπάη τον άρρωστο και να προσπαθή να τον γιατρέψη, να αγαπάη την ίδια την αρρώστειά του,
αντί να αγαπάη τον αιρετικό, να αγαπάη την αίρεσή του>>
(Αλέξ. Καλομοίρου, Το σύγκριμα, σελ. 5-7, Θεσσαλονίκη 1976)>>.
Μερικά γεγονότα γίνονται πολλάκις αιτία ν' αποκαλυφθούν τα κρυπτά και απόρρητα πολλών, τα οποία διαφορετικά θα παρέμενον άγνωστα, με αποτέλεσμα να παραποιήται η αληθής εικών της ιστορίας.
Είναι γνωστόν ότι εις την πρωτεύουσαν, τας κλεινάς Αθήνας, διαμένουν οι περισσότεροι και λογιώτεροι κληρικοί, εν συγκρίσει προς τας λοιπάς πόλεις της χώρας. Συνεπώς είναι πολύ φυσικόν
από την πόλιν αυτήν ν' αναμένη κανείς ό,τι σεμνόν και ανδρείον, ό,τι ενάρετον και επαίνου άξιον, κατά τον Παύλειον λόγον, εκ μέρους των εν λόγω κληρικών, οι οποίοι έργω και θεωρία
θα πρέπει να φυκτωρούν πάντοτε τας αιωνίους αληθείας του ιερού Ευαγγελίου, ως εβεβαιώθησαν και ηρμηνεύθησαν αύται υπό των αγίων της Εκκλησίας πατέρων.
Δυστυχώς όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετον! Ενώ γνωρίζουν καλώς όλας τας εις βάρος της Ορθοδοξίας ενεργείας Φαναρίου - Αθηνών, εν τούτοις ουδείς εξ αυτών συγκινείται, ουδείς αντιδρά
κατά το παράδειγμα των αγίων ομολογητών κληρικών του παρελθόντος, αλλά και του πιστού λαού, του φύλακος αυτού της Ορθοδοξίας, ο οποίος πολλάκις επροηγήθη και αυτών των ποιμένων του εις παρρησίαν και μαχητικότητα υπέρ του πατρώου δόγματος.
Διά να γίνη όμως καλλίτερον αντιληπτή η τεραστία διαφορά μεταξύ του άδοξου παρόντος και του ηρωϊκού παρελθόντος, αντιγράφομεν το εξής γεγονός εκ της ιστορίας: <<Υπεγράφη ο όρος της ενώσεως εν Φλωρεντία (1439).
Εν τούτοις η ένωσις δεν εγένετο. Διατί; Αντέδρασεν ο ευσεβής λαός... Όταν εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο φιλενωτικός Μητροφάνης (1440), ο ευσεβής λαός αντέδρασεν.
Ιερεύς τις, περίεργος ων, ανήλθεν επί ίππου, διά να ίδη, μακρόθεν την ενθρόνησιν του νέου Πατριάρχου, χωρίς να εισέλθη καν εις τον Ναόν ή εις τα Πατριαρχεία. Το απόγευμα της ιδίας ημέρας εσήμανε την καμπάναν δι' εσπερινόν (ήτο παραμονή της Αναλήψεως).
Αλλ' εις μάτην ανέμενε τους πιστούς. Ουδείς προσήλθεν. Ομοίως και το πρωί εις τον όρθρον και την θ. λειτουργίαν. Απέσχον οι πιστοί εις ένδειξιν διαμαρτυρίας προς τον ιερέα των, ο οποίος απλώς μακρόθεν παρηκολούθησεν εκ περιεργείας την ενθρόνισιν του φιλενωτικού Πατριάρχου.
Εχρειάσθη να κάμη ομολογίαν Πίστεως και να δώση υπόσχεσιν, ότι του λοιπού ουδεμίαν επικοινωνίαν θα έχη μετά των φιλοπαπικών διά να επανέλθη ο ευσεβής λαός εις τον Ναόν>>!
Ο Συρόπουλος, ο οποίος αναφέρει το επεισόδιον τούτο, λέγει' <<Εκ τούτου οι βουλόμενοι τεκμαίρονται οποίαν τινά διάθεσιν έχει Θεού χάριτι περί τα υγιή της Εκκλησίας δόγματα ο χριστιανικώτατος λαός και όπως αποστρέφεται και μισεί τα νόθα τε και αλλότρια>>. (Ημερολόγιον 1973, έκδ. αδελφότητος <<Ο Σταυρός>>).
θ' αντελήφθη ο αγαπητός αναγνώστης, ουδέν κοινόν είναι δυνατόν να υπάρχη μεταξύ των ανωτέρω ηρωικών ψυχών και των οπαδών της αβροφροσύνης και πονηράς οικονομίας της σήμερον.
Καίτοι διερχόμεθα παραλλήλους ακριβώς στιγμάς, αφού επισήμως ο παπισμός ανεγνωρίσθη υπό του Οικ. Πατριαρχείου (τη ανοχή, σιγή, ή και επικροτήσει των λοιπών ορθοδόξων εκκλησιών)
ως <<σεβασμία αδελφή εκκλησία>>, ο δε πάπας ως <<πρώτος επίσκοπος εν τη καθόλου εκκλησία του Χριστού>>, εν τούτοις ποιμένες και ποιμενόμενοι των ορθοδόξων συναγωνίζωνται ποιός θα φανή απαθέστερος και ευγενέστερος στο ανωτέρω <<ξεπούλημα>> των τιμίων της πίστεως.
(<<Πρόδοσις γαρ έστι, η της ευσεβούς αυτού τε και περί αυτού (τ.ε. του Χριστού) δόξης παραλλαγή, τη προσλήψει της των ετεροδόξων ομολογίας και διδαχής απεμπολούσα αυτόν...>>. P. G. 91, 73A),
και ότι η αγάπη προς τους αιρετικούς άνευ αληθείας αποτελεί μισανθρωπίαν: (<<Μισανθρωπίαν γαρ ορίζομαι έγωγε και αγάπης θείας χωρισμόν, το τη πλάνη πειράσθαι διδόναι ισχύν
εις περισσοτέραν των αυτή προκατειλημμένων φθοράν>>, P G. 91, 465C' διά τους συγχρόνους ορθοδόξους οι λόγοι του αγίου εκφράζουν τον φανατισμόν και την μισαλλοδοξίαν του παρελθόντος!...
Γι' αυτό και οι παπικοί το πίστεψαν πλέον ότι δεν διαφέρουν εις τίποτα το θεμελιώδες από τους Ορθοδόξους, διό και γράφουν δημοσία: <<Η βαθεία αυτή ταυτότητα πίστης θεμελιώνεται στο γεγονός ότι οι δύο Εκκλησίες έχουν από κοινού αληθή μυστήρια και ιεραρχικήν ιερωσύνην>> (Καθολική, 10.4.'79, σ. 3).
Και ταύτα μεν όσον αφορά τας αντορθοδόξους δραστηριότητας του Φαναρίου. Ιδού όμως ότι και ο θρόνος των Αθηνών δεν υστερεί εις οικουμενικήν πολιτικήν. Τον παρελθόντα Σεπτέμβριον
ο Αρχιεπίσκοπος κ. Σεραφείμ παρηκολούθησε (ορθότερον θα ήτο: συμπροσηυχήθη) εντός της μητροπόλεως των παπικών την υπέρ αναπαύσεως του αποθανόντος πάπα Παύλου ς' ακολουθίαν.
Γεγονός μοναδικόν εις τα εκκλησιαστικά χρονικά των Αθηνών! Και όμως ο υ δ ε ί ς αντέδρασεν! Ουδείς εκ των λογίων αρχιμανδριτών της πρωτευούσης ετόλμησε όχι να τον αποδοκιμάση δημοσία,
αλλά ούτε καν να του διακόψη το μνημόσυνον εις τον ιερόν Ναόν που λειτουργεί, εις ένδειξιν διαμαρτυρίας διά την ασεβή του πράξιν. Αλλά και ο λαός των Αθηνών δυστυχώς δεν πήγε πίσω.
Ούτε το σύνηθες εκκλησίασμα, αλλ' ούτε οι πιστοί των ιεραποστολικών οργανώσεων, <<τα λοκ της Εκκλησίας>>! ως θέλουν αυταρέσκως να θεωρούν εαυτούς (ΖΩΗ, 25-1-1979, σ. 1), παρουσίασαν έστω και μίαν χλιαράν αντίδρασιν, ενώ διά τον καρνάβαλον και τα καλλιστεία τα παρελθόντα έτη είχον δημιουργήσει τόσο θόρυβον!
Πάντα τ' ανωτέρω μαζί με πλήθος άλλων παρομοίων γεγονότων είναι φανερά πλέον σημεία ότι με τον αιώνα μας εισήλθαμε στην εποχή της αποστασίας, περί της οποίας ομιλεί ο Απ. Παύλος στην Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολήν του.
Ευσεβής επιστήμων των ημερών μας αναφερόμενος στην ανωτέρω αποστασίαν γράφει τα εξής φοβερά μα αληθέστατα, με την διακρίνουσαν αυτόν σαφήνειαν και απλότητα:
<<Πριν έλθη ο αξιοθαύμαστος αιώνας μας οι Ορθόδοξοι πίστευαν στην Ορθοδοξία, οι αιρετικοί στην αίρεσή τους, οι άθεοι στην αθεϊα τους και ο ένας προσπαθούσε να πείση τον άλλον ότι αυτός έχει την αλήθεια.
Πίστευαν, δηλαδή οι άνθρωποι, στην αλήθεια και αγωνίζονταν γι' αυτήν, ακόμη και αυτοί που αγνοούσαν την αλήθεια. Η φοβερή αποστασία της εποχής μας δεν έγκειται στο ότι γέμισε ο κόσμος από αιρετικούς και αθέους.
Αυτοί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δεν μπορούν, όσοι και αν είναι, παρά να να τονώσουν την πίστη των ευσεβών. Η αποστασία έγκειται στο ότι οι άνθρωποι σήμερα έπαψαν να πιστεύουν στην αλήθεια, έπαψαν να πιστεύουν ότι υπάρχει η αλήθεια και ότι αξίζει να αγωνισθή κανείς γι' αυτήν.
Ένας αιρετικός που πιστεύει στην αίρεσή του έγινε είδος σπάνιο. Ακόμη και οι ιδεολόγοι άθεοι, που έχουν κάποια πεποίθηση στην αθεϊα τους, είναι κάποια ευλογία στην εποχή μας όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτό.
Οι άνθρωποι σήμερα έχασαν κάθε πεποίθηση. Όλα γι' αυτούς είναι σχετικά, αμφίβολα, ακαθόριστα. Τίποτε δεν βλέπουν για το οποίο να αξίζει να αγωνισθούν. Τίποτε δεν υπάρχει γι' αυτούς που να αξίζει να το υπερασπισθούν, εκτός από την καλοπέρασή τους σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή.
Σ' έναν τέτοιο κόσμο ένας άθεος και ένας αιρετικός με πεποίθηση είναι νησίδες ζωντάνιας σ' έναν ωκεανό θανάτου. Γιατί αυτή η πεποίθηση μαρτυρεί ζήλο για την αλήθεια που όσο και αν είναι
χωρίς επίγνωση, σκοτισμένη και εμπαθής, δεν έχει εν τούτοις κόψει όλες τις γέφυρες που συνδέουν μια ψυχή με τον Θεό, που, και αν δεν το ξέρουνε και δεν το παραδέχονται, είναι ο ίδιος η Αλήθεια.
Οι άνθρωποι λοιπόν στον αιώνα μας δεν πιστεύουν παρά μόνον στην καλοπέρασή τους. Για την καλοπέραση όμως είναι απαραίτητη η ειρηνική συμβίωση των ανθρώπων και η συνεργασία τους για την εξασφάλιση των υλικών αγαθών.
Για να γίνη αυτό πραγματικότης, πρέπει να πέσουν όλα τα σύνορα. Πρέπει να ενωθούν οι θρησκείες, οι ιδεολογίες, τα έθνη. Πρέπει να λείψη κάθε αιτία πολέμου, μάχης, αντιγνωμίας.
Η πολιτική της <<συνύπαρξης>>, η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, ο μασονικός συγκρητισμός, ο Οικουμενισμός, η ελπίδα του παγκόσμιου κράτους είναι εκφράσεις της ακατάσχετης δίψας του ανθρώπου για αδιατάρακτη καλοπέραση.
Ο Οικουμενισμός είναι η διδασκαλία ότι δεν υπάρχει πουθενά η αλήθεια, είναι η δολοφονία της ελπίδας που ζούσε από ανέκαθεν μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, είναι η άρνηση της αλήθειας και η αντικατάστασή της από τις ανθρώπινες αλήθειες που πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις η μία στην άλλη για το κοινό συμφέρον.
Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία και η πιο τέλεια παγίδα που έστησε ο διάβολος στην ανθρωπότητα και η πιο φοβερή και ύπουλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας του Χριστού.
Είναι το δηλητήριο που παραλύει την ψυχή και την κάνει ανίκανη να δη το φως, ανίκανη να διψάση ακόμη για την αλήθεια, που σκοτίζει το νου του ορθοδόξου και τον κάνει,
αντί να αγαπάη τον άρρωστο και να προσπαθή να τον γιατρέψη, να αγαπάη την ίδια την αρρώστειά του, αντί να αγαπάη τον αιρετικό να αγαπάη την αίρεσή του>> (Αλέξ. Καλομοίρου, Το σύγκριμα, σελ. 5-7, Θεσσαλονίκη 1976).
Γι' αυτό θα είναι όντως μακάριοι όσοι μέχρι θανάτου τηρήσουν εαυτούς μακράν της αιρέσεως του αιώνος μας' δι' αυτούς θα ισχύη απόλυτα ο λόγος του μεγάλου ομολογητού Θεοδώρου του Στουδίτου:
<<Αληθώς, ο κόσμος όλος μιας ψυχής ουκ έστιν αντάξιος, της φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον και αιρετικής κοινωνίας και παντός κακού>>. P. G. 99, 1205B.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 29-33.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου