Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗΝ ΜΥΚΟΝΟ

 

<<...Ηξεύρω ότι ουδείς τολμά ποτέ ν' ατενίσει εντός εαυτού,
ως εις βαθύ και απύθμενον φρέαρ, προς ο ιλλιγιά η όρασις.
Κατοπτρίζεσθε μάλλον εν τοις σφάλμασι του πλησίον και ευλόγως πράττετε...>>.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

από τους <<Εμπόρους των Εθνών>>.

Με απλά λόγια: Η σχεδόν 24ωρη και καθημερινή (live) μετάδοση των τηλεοπτικών σταθμών για τα πύρινα μέτωπα των πυρκαγιών δεν αποτελούσε ενημέρωση των <<Μαζικών>> Ελλήνων, αλλά μια άφατη και υστερική <<Νερωλαγνεία>>, δοσμένη με άκομψη και χονδροειδή μεγαλοπρέπεια, προς άρρητη τέρψη του <<φιλοθεάμονος, τηλεοπτικού κοινού>>!

Τουναντίον, ενημέρωση θα ήταν, η σταδιακή, λακωνική πληροφόρηση, χωρίς πολλές φανφάρες και συσσωρευμένα, τρομολαγνικά τηλεσκουπίδια. Για πολλοστή φορά -βέβαια- είδαμε νεόκοπους

και εν πολλοίς μαξιμαλιστικά <<αφιονισμένους>> συναδέλφους να υπερβάλουν εαυτούς, να μεταβάλλονται σε δημοσιο-γραφικούς <<δασοπυροσβέστες>> και την ώρα της φωτιάς να ρωτούν τους καιομένους για τα συναισθήματά τους...! Δεν είναι πρωτότυπο!

Το ρεπορτάζ που στηρίζεται στην πρόχειρη αλλά και αλαζονική εξαγωγή <<αίματος>> από το σώμα του στοχοποιημένου, καταπονημένου και ημιθανούς θύματος χρειάζεται την πλήρη και ολοκληρωτική αφαίμαξή του, που θα του ανταποδώσουν αργότερα τα <<Ζήτω>> και τα <<Μπράβο>> μιας πρόσκαιρης κοινωνικής αναγνώρισης.

Γιατί η πυρκαγιά, όπως και ο τρόμος, η ληστεία, ο βιασμός κι η κακοποίηση αποτελούν για πολλούς -δυστυχώς- λάγνες, οφθαλμικές καταφυγές, ιδεατές στιγμές ολισθητικής απόδρασης, βολικής, ενδεδειγμένης και ληστρικής εξόδου από τα τετριμμένα.

Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε την <<υποδειγματική>> αδράνεια και την χρόνια, νοσούσα παθογένεια της δημόσιας διοίκησης, έχουμε ένα εκρηκτικό κράμα ενός πρωτόγονου, εμβρυώδους και ανεξέλικτου κράτους που υποτίθεται πως αγωνίζεται για το αυτονόητο: να προστατεύει τους υπηκόους της!

Όταν ολόκληρα χωριά βοούν, πως δεν έχουν πυροσβεστικά αεροπλάνα ή οχήματα, υδροφόρες και παντελές ίχνος νερού και τελικά καίγονται, τότε με τίποτα δεν γίνεσαι Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα για την φωτιά στο Μάτι, όταν ξεστόμισε εκείνο το ανομολόγητο: <<Γιατί να ζητήσω συγνώμη, αφού όλη η δημόσια διοίκηση δούλεψε άριστα>>!

Η ευθιξία από το ευ + θίγομαι είναι άγνωστη λέξη βέβαια για τους κυβερνητικούς επάρχους αυτής του τμήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού η Παιδεία κατάντησε ομογάλακτη κόρη της Έπαρσης και απότοκου παιδιού του Θράσους.

Όταν καίγονται χωριά και απουσιάζει παντελώς η κρατική αρωγή και ιδίως η κυβερνητική Ενσυναίσθηση, τότε δεν βάζεις στο συρτάρι του Πρωθυπουργού την παραίτησή σου, αλλά εμφανίζεσαι δημοσίως και παραιτείσαι για λόγους ευθιξίας και ψυχικής μεγαλοσύνης!

Οι χειραγωγημένες και ευτελείς υποκρίσεις αντιθέτως καταδεικνύουν τους διαχρονικούς ιδιοκτήτες κυβερνητικής καρέκλας, αυτούς, για τους οποίους έγραψε ο Παπαδιαμάντης στους <<Εμπόρους των Εθνών>>:

<<...Ηξεύρω ότι ουδείς τολμά ποτέ ν' ατενίσει εντός εαυτού, ως εις βαθύ και απύθμενον φρέαρ, προς ο ιλλιγιά η όρασις. Κατοπτρίζεσθε μάλλον εν τοις σφάλμασι του πλησίον και ευλόγως πράττετε...>>.

Ο Νίκος Χαρδαλιάς και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίστηκαν και διαχειρίστηκαν το θέμα των πυρκαγιών, ως το alter ego της Κυβέρνησης Τσίπρα! Και οι δύο απέτυχαν στις φωτιές και οι δύο

εκστασιάσθηκαν στην διθυραμβική έπαρση και την επική αλαζονεία μινιμαλιστικών <<αυτοκρατόρων>>! Η κλιματική εκτροπή είναι μια πραγματικότητα, ουδόλως όμως αποτελεί το αιτιολογικό της αποτυχίας.

Δύο όμως επισημάνσεις που πέρασαν παντελώς απαρατήρητες: Ουδείς μίλησε για πολλές και μεγάλες βίλες στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, την Ροδόπολη και γενικώς σπιτιών που φαίνονταν επί χρόνια από το μήκος της Εθνική οδού Αθηνών Λαμίας.

Σπίτια νεόκτιστα, αλλά και παλαιότερα, που ήταν χτισμένα μέσα στα πεύκα και τα οποία κρέμονταν από πάνω τους σαν  σκιερές, καταπράσινες ομπρέλες. Πεύκα πενήντα - εξήντα ετών και σπίτια που είχαν - δεν είχαν δέκα χρόνια κτίσης. Βάσει ποιανού (ανύπαρκτου) νόμου κτίσθηκαν βίλες μέσα σε πυκνά, παρθένα δάση, όταν ο ο νομοθέτης το απαγορεύει ρητώς;

Και δεύτερον: Ακούσθηκε πολλές φορές -με αρνητικό όμως τρόπο- και από πολλά αγανακτισμένα και σαφώς στενάχωρα στόματα ανθρώπων, που κινδύνεψαν ή δεν κινδύνεψαν να καούν οι ίδιοι και να χάσουν τα υπάρχοντά τους: <<Είμασταν στο έλεος του Θεού>>!

Μα αυτό ακριβώς σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο έλεος του Θεού: στις χαρές και τις λύπες, στις επιτυχίες και τις αποτυχίες, στις αρρώστιες, ακόμη και στους θανάτους έχουμε δίπλα μας τον Θεό, όχι όμως ως Τιμωρό, αλλά ως Παιδαγωγό!

Και όλα αυτά που συμβαίνουν στην Αττική, στην Β. Εύβοια, την Πελοπόννησο κι αλλού ανά την Επικράτεια είναι αποτελέσματα της πλήρους Αποστασίας μας από τον Θεό. Κοινώς δηλαδή:

<<μας έχει πάρει ο διάολος>> και μέσα σ' αυτό το καθεστώς την <<συνύπαρξής μας>> με τις εωσφορικές διαβολές, διαστροφές και καταστροφές του αντιδίκου αναζητούμε διέξοδο στην ποταπότητα της ύλης!...

Η ολοκληρωτική εξάρτηση από τα κτίσματα θεοποιεί τα ίδια τα κτίσματα και στα μάτια των ανθρώπων ο Θεός μεταποιείται σε μια εθιμοτυπική φιγούρα, στην οποία καταφεύγουμε όποτε έχουμε χρείαν, ενίοτε και ποτέ...

Αλλά αυτό δεν είναι το σημερινό κατατεθέν του νεοέλληνα, που αποστασιοποιημένος από το Θεό και την Εκκλησία Του χάθηκε στην ελώδη δίνη ξενόφερτων ιδεολογικών ενδοσκοπήσεων και στο απύθμενο φρέαρ μιας καθόλα υλιστικής και ζωώδους, αυτόχειρης ζωής;

Από την πτωχοποίηση της χώρας και εντεύθεν, αυτή η χώρα δεν έχει πάρει -κοινώς- ανάσα! Και έπονται και τα χειρότερα με την οικονομική δυστοκία, την μετεξέλιξη του κορωνοϊού, τις πολεμοχαρείς δοξασίες των Νεοθωμανών, το υπότροπο περιβάλλον που αφανίζεται, ακόμη και τους σεισμούς και την επερχόμενη παγκόσμια κυβέρνηση...

Ο Έλληνας -διαχρονικά- μέσα από την Πίστη του και την Μετάνοιά του ξεπερνούσε οτιδήποτε. Τώρα απλώς εφευρίσκει τρόπους να καλύψει την ανία του και την εν πολλοίς κατάθλιψή του μέσα από τα ζώα, τους ψυχιάτρους, τα νησιά και το τακτικό αλισβερίσι με την σάρκα. Κοινώς ο Έλληνας εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Μύκονο! Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος