ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2021

ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΥ: ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

 




Η σύγχυση και οι δαιμονικές φοβίες


Στη διάρκεια μιας νοητικής καταιγίδας και του σκοτασμού - μιας εξαιρετικά δύσκολης ώρας για όσους ζουν σε μόνωση - η αδιάλειπτη προσευχή να είναι το μεγάλο όπλο σου.


Το εργόχειρο επίσης συνδυασμένο πάντα με την προσευχή, σου προσφέρει μεγάλη βοήθεια. Μια τρίτη και πιο απλή διέξοδος είναι να κοιμηθείς εκείνη τη δύσκολη ώρα, για να μη σκέφτεσαι και να μην πάσχεις, κι έτσι να ξεφύγεις από το κακό.


Όταν ο εχθρός σου προκαλεί αφόρητη κατάθλιψη, όταν η ψυχή σου είναι γεμάτ τη φόβο, να λες δυνατά ευχές και ψαλμούς ή να ενώνεις, όπως είπα, την προσευχή με το εργόχειρο, ώστε ο νους σου να προσέχει σ' αυτά που λες και κάνεις, κι έτσι να μην παρασύρεται από την σύγχυση, την ταραχή και τον φόβο.


Να θυμάσαι, εξάλλου, πως είναι μαζί σου πάντα ο Κύριος, και πως ο άγγελός σου δεν φεύγει ποτέ από κοντά σου. Καμμιά φορά κι ένας περίπατος στον καθαρό και δροσερό αέρα φυγαδεύει τη δαιμονική φοβία.


Οι δαίμονες όμως υποχωρούν ιδιαίτερα στην ευχή του Ιησού. Τίποτα δεν τους πληγώνει και δεν τους τσακίζει τόσο, όσο αυτή η προσευχή. Φοβερή είναι, πράγματι, η ευχή.


Όπως η φωτιά καίει το χορτάρι, έτσι και η ευχή καίει τους δαίμονες και τους διώχνει μακριά, όταν μάλιστα ενωθεί με την νηστεία. Γι' αυτό ακριβώς αγωνίζονται τόσο πολύ να μας την αφαιρέσουν.


Αν όμως εμείς επιμείνουμε στην ευχή, αφού προσπαθήσουν μάταια για λίγο, μετά χάνονται σαν καπνός και γίνονται άφαντοι. Αν ετοιμάζεσαι για τον αγώνα της προσευχής, να ετοιμαστείς και για πόλεμο  με τους δαίμονες και να οπλιστείς με θάρρος.


Θα δεις τι επιθέσεις θα υποστείς! Σαν άγρια θηρία θα ορμήσουν εναντίον σου και θα κάνουν ολόκληρο το σώμα σου να υποφέρει.


Μεγάλες είναι οι ενοχλήσεις που προξενούν οι δαίμονες σε όσους αγρυπνούν και προσεύχονται αφοσιωμένα. Μόλις όμως δουν το όπλο που εκμηδενίζει τη δύναμή τους, δεν μπορούν να σταθούν.


Εξαφανίζονται με πόνο και τρόμο. Είθε ο Κύριος και Θεός μας να μας φυλάει και να μας ενισχύει πάντοτε με τη χάρη Του. Αμήν.


Φυλάξου αυστηρά και πρόσεξε, ψυχή μου, γιατι οι έσχατοι καιροί έφτασαν κιόλας, και απαιτούνται από σένα μεγάλος αγώνας και υπομονή απέναντι στους δαίμονες και τους ανθρώπους.


Φυλάξου από τους ορατούς εχθρούς, όταν βρίσκεσαι στον κόσμο, και από τους αόρατους, όταν βρίσκεσαι στην έρημο.


Κανείς ποτέ δεν παίρνει ''τον στέφανον της ζωής'' χωρίς να δοκιμαστεί και χωρίς να νικήσει τον εχθρό. Όποιος παλέψει με τον αντίπαλο και τον καταβάλει με την γενναιότητα και την ανδρεία του, τότε στεφανώνεται με τιμή και δόξα.


Κι εσύ λοιπόν ψυχή μου, να γίνεσαι δυνατή, να υπομένεις κάθε πικρία και ατιμία, να δέχεσαι με χαρά κάθε ονειδισμό.


Όχι μόνο να μην ανυψώνεσαι με την αυτοδικαίωση, αλλά και συγχώρηση να ζητάς, επειδή κάθε προσβολή, κάθε ονειδισμός, κάθε κακολογία και συκοφαντία σου εξασφαλίζει ταπείνωση και χάρη.


Αν δεν υπομένεις όλ' αυτά, αλλ' αντίθετα πικραίνεσαι, αγανακτείς και οργίζεσαι εναντίον εκείνων που σε προσβάλλουν, δεν μπορείς να φτάσεις στην τελείωση και να σωθείς.


Μια τέτοια αντίδραση χαρακτηρίζει τους αρχάριους, τους εμπαθείς, τους ολιγόψυχους και τους επιπόλαιους. Των τελείων όμως χαρακτηριστικό είναι να δέχονται κάθε κακό με χαρά και να το υπομένουν με ευχαριστία.


Όταν ο εχθρός δεν έχει άλλο τρόπο να μας χτυπήσει και να μας εμποδίσει από την ενάρετη ζωή, τότε μας πλήττει με αφόρητες θλίψεις.


Συνήθως στέλνει εναντίον μας ανθρώπους, που είναι υπάκουοι στις προσταγές του, και, χρησιμοποιώντας τους σαν όργανα, προσπαθεί να μας καταβάλει.


Η πιο επαινετή νίκη μας εναντίον του μεγάλου εχθρού μας θα είναι να υπομείνουμε τότε, για τη βασιλεία των ουρανών, τις θλίψεις που μας προξενεί με τις προσβολές, τις ύβρεις και τις ταπεινώσεις των ανθρώπων. 


Θυμήσου τους αγίους όλων των αιώνων, για τους οποίους ολόκληρος ο κόσμος δεν άξιζε τίποτα, μέσα σε πόσες θλίψεις, στερήσεις, διωγμούς και αντίξοες περιστάσεις έζησαν.


Εσύ λοιπόν θέλεις ν' ανοίξεις και καινούργιο δρόμο σωτηρίας; Αν δεν μπορείς να κοπιάσεις όπως οι Πατέρες, τότε τουλάχιστον υπόμεινε με συναίσθηση όπως οι Πατέρες. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.


Ή μάλλον, είναι η μεγαλύτερη αρετή. Μέγιστο έργο κάνει αυτός που υπομένει με ευχαριστία την ύβρη ή την προσβολή χάριν του Κυρίου. Η ταπείνωση και η αγάπη σε τούτο ακριβώς βρίσκονται:


Στην αγόγγυστη υπομονή των θλίψεων, που μας προξενούν οι συνάνθρωποί μας. Απ' αυτό και μόνο έχουν σωθεί πολλοί. Τούτος είναι κατεξοχήν ο δρόμος των δια Χριστών σαλών, που υποφέρουν πολύ από τους ονειδισμούς.


Η διά Χριστόν σαλότης είναι ύψιστο πνευματικό έργο, γιατι προϋποθέτει όλες τις αρετές. Οι σαλοί δεν κατέχουν τίποτα στην παρούσα ζωή.


Αποκτούν μόνο την υπομονή με μεγάλο ζήλο, και νικούν κάθε θλίψη μ' αυτή. Δεν υπάρχει λοιπόν, ψυχή μου, σ' αυτό τον κόσμο άλλος καλύτερος δρόμος προς τη σωτηρία.


Γίνε κουφή, μουγγή, τυφλή και αναίσθητη προς όλα, τα πράγματα της ζωής αυτής. Και φύγε μακριά απ' τους ανθρώπους σαν ανόητη.


Θεώρησε τον εαυτό σου ανίκανο για κάθε επίγεια δραστηριότητα, σχεδόν σαν τρελλό χάριν του Θεού. Και αν θέλεις να είσαι πρώτος ανάμεσα στους ανθρώπους για το Θεό, πρέπει να γίνεις δούλος όλων.


Ο Σολομών, ψέγοντας τον εαυτό του για τους πολλούς στοχασμούς του, έλεγε πως είναι μάταιοι, και βεβαίωνε πως ο άνθρωπος που έχει αποκτήσει το φόβο του Θεού, την ταπείνωση και την αγάπη - και αυτά βρίσκονται στην αδιάλειπτη προσευχή - , αυτός είναι ευλογημένος.


Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει κάνει κτήμα του την αληθινή σοφία και τον άφθαρτο πλούτο. Η πίστη μας σώζει όταν δεν έχουμε εφάρματα ελαττώματα.


Γιατι η πίστη μόνη, δίχως έργα, είναι νεκρή. Αλλά και τα έργα χωρίς πίστη είναι νεκρά.




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
 ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου ''Κρίνα του Αγρού'',
 ''Άνθη εξαίσια συναγμένα από τις Θείες Γραφές για τις εντολές του Θεού και τις άγιες αρετές'', 
του Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ
έκδοση της Ι. Μ. ΠαρακλήτουΩρωπός 2001, σελ. 90-94.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF