ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2021

H ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

 


<<Το σύστηµα έχει φθάσει να γνωρίζει το άτοµο καλύτερα απ’ όσο αυτό ξέρει τον εαυτό του.
Αυτό σηµαίνει ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, το σύστηµα ασκεί περισσότερο έλεγχο και µεγαλύτερη εξουσία στα άτοµα απ’ ό,τι τα άτοµα στους εαυτούς τους.
Ο Aldous Huxley (1894-1963),
στο προφητικό βιβλίο του «Θαυµαστός καινούριος κόσµος», που γράφτηκε το 1932, είχε διαβλέψει το µοντέλο της τέλειας δικτατορίας, του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου σε όλον τον πλανήτη.
Μια δικτατορία που θα ’χει, µάλιστα, «υγιεινιστικά» προτάγµατα και θα εµφανίζεται ως δηµοκρατία, θα είναι µια φυλακή χωρίς τοίχους, από την οποία οι φυλακισµένοι δεν θα σκέπτονται καν να δραπετεύσουν>>.



του Ανδρέα Μαζαράκη



Οι διαδεδοµένες συζητήσεις για την αντιµετώπιση και τη χρήση των εµβολίων, την κλωνοποίηση, την ευθανασία και τη γενετική µηχανική συµβάλλουν στην κατάρρευση των καθιερωµένων «πιστεύω» για το ανθρώπινο σώµα. Με αφορµή τη δήλωση του Henry Kissinger «Η πανδηµία θα αλλάξει για πάντα την παγκόσµια τάξη», θυµηθήκαµε µια άλλη βαρυσήµαντη δήλωση που έκανε ο χρηµατιστής Paul Warburg, µέλος του γκλοµπαλιστικού CFR Συµβουλίου Διεθνών Σχέσεων:


«Θα έχουµε µια παγκόσµια διακυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το µόνο ζήτηµα είναι αν θα προκύψει από κατάκτηση ή από συγκατάθεση». Αυτές οι δηλώσεις, υπό το φως των όσων συµβαίνουν σήµερα γύρω µας σε διεθνές επίπεδο, µας φέρνει αντιµέτωπους µε το συµπέρασµα στο οποίο έχουν καταλήξει αρκετοί ειδήµονες και µη ότι έχει ξεκινήσει ένας νέος παγκόσµιος πόλεµος από τους Επικυρίαρχους.


Πρόκειται για έναν κοινωνικό και εσωτερικό πόλεµο, έναν πόλεµο εξόντωσης που διεξάγεται από τις υπερεθνικές ελίτ εναντίον όλων των εθνών που δεν έχουν συνειδητοποιήσει πού βαδίζουµε. Αυτός ο πόλεμος, που χαρακτηρίζεται από την παλινόρθωση µιας νέας δουλείας, διεξάγεται µε µια σειρά εξελιγµένων τεχνικών και τεχνολογιών υποταγής και παραπλάνησης του µέσου πολίτη, ώστε τελικά αυτός να υποταχθεί.


Σιωπηλά όπλα και ψυχοκυβερνητική διαχείριση του φόβου, τηλενάρκωση, mind control, µη φονικά όπλα υποτάσσουν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία το πνεύµα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τα τελευταία πενήντα χρόνια η εντυπωσιακή πρόοδος της επιστήµης έχει ανοίξει ένα σηµαντικό χάσµα µεταξύ των γνώσεων του κοινού και των γνώσεων που αποκρύπτουν και χρησιµοποιούν οι ελίτ της άρχουσας τάξης. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρµοσµένη ψυχολογία, το «σύστηµα» διαθέτει µια βαθιά και προηγµένη γνώση των ανθρώπινων όντων, τόσο από φυσικής όσο και από ψυχολογικής πλευράς.


Το σύστηµα έχει φθάσει να γνωρίζει το άτοµο καλύτερα απ’ όσο αυτό ξέρει τον εαυτό του. Αυτό σηµαίνει ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, το σύστηµα ασκεί περισσότερο έλεγχο και µεγαλύτερη εξουσία στα άτοµα απ’ ό,τι τα άτοµα στους εαυτούς τους. Ο Aldous Huxley (1894-1963), στο προφητικό βιβλίο του «Θαυµαστός καινούριος κόσµος», που γράφτηκε το 1932, είχε διαβλέψει το µοντέλο της τέλειας δικτατορίας, του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου σε όλον τον πλανήτη.


Μια δικτατορία που θα ’χει, µάλιστα, «υγιεινιστικά» προτάγµατα και θα εµφανίζεται ως δηµοκρατία, θα είναι µια φυλακή χωρίς τοίχους, από την οποία οι φυλακισµένοι δεν θα σκέπτονται καν να δραπετεύσουν. Οι σπόροι αυτής της κοινωνίας έχουν ήδη φυτευτεί από την υπερεθνική ελίτ που ηγείται της παγκοσµιοποίησης και υλοποιεί τα εφιαλτικά σενάρια του µέλλοντος, µέσω ενός ιστού Διεθνών Οργανισµών, όπως ο WHO, ο Παγκόσµιος Οργανισµός Υγείας.


Σε μια διάλεξη το 1961, ο Aldous Huxley περιέγραψε το αστυνοµικό κράτος του µέλλοντος ως «την τελική επανάσταση»: µια «δικτατορία χωρίς δάκρυα», όπου οι άνθρωποι «αγαπούν τη δουλεία τους». Ο στόχος, είχε πει, είναι να δηµιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες, έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους, αλλά δεν θα σκέπτονται σε καµιά περίπτωση να εξεγερθούν, λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου, που θα ενισχύεται µε φαρµακευτικές µεθόδους».


Γι’ αυτή την πανίσχυρη οµάδα υπερπλουσίων υπάρχουν σήµερα όλες οι προϋποθέσεις µε τις βιολογικές επιστήµες (βιοτεχνολογία, γενετική ιατρική, γονιδιακή θεραπεία) και τα δίκτυα των υπερυπολογιστών, ώστε να γίνει αύριο παντοδύναµη. Για τους Επικυρίαρχους, το ανθρώπινο σώµα έχει πάψει να είναι ένα περιχαρακωµένο φυσικό κάστρο και έχει γίνει ένα πεδίο µάχης για την υποταγή των µαζών. Μέσα από τους ιδεολογικούς τους µηχανισµούς και µε τον έλεγχο των δύο µεγάλων σύγχρονων βιοµηχανιών, του θεάµατος και της µόδας, έχουν αυξήσει τη σύγχυση του κοινού πάνω στο τι διαχωρίζει τα έµβια όντα από τις µηχανές.


Οι διαδεδοµένες συζητήσεις για την αντιµετώπιση και τη χρήση των εµβολίων, την κλωνοποίηση, την ευθανασία και τη γενετική µηχανική συµβάλλουν στην κατάρρευση των καθιερωµένων «πιστεύω» για το ανθρώπινο σώµα. Το πόσο σηµαντική είναι η συµβολή των ΜΜΕ στον µαζικό υπνωτισµό των πολιτών φαίνεται από τα λόγια του David Rockefeller, προέδρου και ιδρυτή της Λέσχης Μπίλντερµπεργκ, στην ετήσια Σύνοδό της το 1991, στο Μπάντεν-Μπάντεν:


«Είµαστε ευγνώµονες στην “Washington Post”, στους “New York Times”, στο “Time Magazine” και σε άλλα µεγάλα έντυπα, των οποίων οι διευθυντές µάς βοήθησαν στις συναντήσεις µας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για εχεµύθεια επί 40 χρόνια περίπου. Θα µας ήταν αδύνατον να αναπτύξουµε τα σχέδιά µας για τον κόσµο, αν είχαµε υποχρεωθεί να εκτεθούµε δηµοσίως όλα αυτά τα χρόνια», είχε χαρακτηριστικά αναφέρει τότε.


Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δηµοκρατία είναι µια ψευδαίσθηση που πλέον λειτουργεί εγκλωβιστικά, καθώς οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν, αλλά η ψήφος τους δεν έχει κανένα περιεχόµενο. Ψηφίζουν για εκπροσώπους που δεν έχουν πραγµατική εξουσία, αλλά είναι οι άκρες στα νήµατα που κάποιοι άλλοι κινούν πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Κάποιοι που είναι υπεράνω της κάθε εθνικής κυβέρνησης.


τσι, λοιπόν, «Η πανδηµία του κοροναϊού ανέδειξε την ανάγκη µιας παγκόσµιας διακυβέρνησης», ανέφερε µεταξύ άλλων ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, σε µήνυµά του µε αφορµή την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τον κώδωνα του κινδύνου για τα καθορισµένα από σχετικές συµβάσεις ανθρώπινα δικαιώµατα και τα προβλήµατα που µπορεί να ανακύψουν αναφορικά µε αυτά λόγω της πανδηµίας έκρουσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, εφιστώντας την προσοχή σε προτάσεις που έχουν γίνει για «την εφαρµογή του µικροτσίπ µε βιοµετρικά δεδοµένα για τον ιό ή άλλες επιδηµίες».


Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, είναι πολύ πιθανόν ότι ο ιστορικός του µέλλοντος θα γράφει για την εποχή µας: «Στο ξεκίνηµα του 21ου µ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσµιο καθεστώς άρχισε να αιχµαλωτίζει µε τα ορατά και αόρατα πλοκάµια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη µεταµορφώθηκε σταδιακά σε µια πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή µε τις πιο εξελιγµένες και εκλεπτυσµένες µεθόδους καταστολής».


Πίσω από αυτές τις αυστηρές απαγορεύσεις, ο λαός παραµένει αβοήθητος και πνευµατικά έρηµος µε την απαγόρευση της θρησκευτικής λατρείας, ενώ οι ελίτ άλλα έχουν κατά νου, που αποβλέπουν στην εµπέδωση µιας Νέας Τάξης, για την οποία έχει ειπωθεί ότι «Θα είναι µια φυλακή χωρίς τοίχους, από την οποία οι φυλακισµένοι δεν θα σκέπτονται καν να δραπετεύσουν». Πάντως, κορυφαίοι γιατροί και επιστήµονες βγαίνουν και µας ενηµερώνουν ότι όλα αυτά είναι στη λάθος κατεύθυνση και ότι εφαρµόζεται ένα «τεστ πειθαρχίας και επιτήρησης», για να χειραγωγηθούν οι ανθρώπινες µάζες στους σκοπούς των νεοταξιτών.


Οι τελευταίοι, µεταξύ των οποίων και ο διαβόητος Kissinger, όπως είδαµε, δεν κρύβουν τις προθέσεις τους και γι’ αυτό, ευτυχώς, υπάρχουν πολιτικοί, ακόµα και στην Ελλάδα, που δεν έχουν κανέναν ενδοιασµό να µιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτά τα σχέδια.



PARAPOLITIKA gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF