ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 14 Ιουνίου 2022

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗΚΕ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς: «Μεθ' ημών ο Θεός», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 36-39.
(132 αξιόπιστα θαυμαστά ιστορικά γεγονότα που επιμαρτυρούν πως ο Θεός ενεργεί, με άπειρους τρόπους, για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους).
Η μετάφραση από τα σερβικά έγινε από το ζεύγος Νράγκαν και Ευαγγελία Σαραμάντιτς.
«Οι ιστορίες που δημοσιεύονται στο βιβλίο μας είναι μόνον ένα δεμάτι σταριών από το ανθρώπινο χωράφι της ζωής. Κάποιες από αυτές τις ακούσαμε εξ ιδίων και άλλες τις πληροφορηθήκαμε μέσω τρίτων ατόμων. Δημοσιεύουμε όμως μόνον εκείνες που είναι χαρακτηριστικές και αξιόπιστες.
Μερικές είναι σχεδόν ίδιες με τα θαύματα της Αγίας Γραφής, ενώ άλλες παρουσιάζουν ομοιότητα με θαύματα που έχουν καταγραφεί σε παλαιότερες εποχές στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Η Αγία Γραφή και η εκκλησιαστική μας παράδοση αποτελούν τα πλέον καταλληλότερα μέσα για την ερμηνεία αυτών των θαυμάσιων γεγονότων, που συνέβησαν στον κόσμο και επηρέασαν τις ανθρώπινες ζωές. Αποτελούν οδηγό για όποιον προσπαθήσει να τα εκτιμήσει, οδηγό που μειώνει την πιθανότητα της πνευματικής πλάνης.
Συμβάλλουν στη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη, του φωτός από το σκοτάδι και της πραγματικότητας από τα σύμβολα. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα το οποίο συνάγεται από τέτοιου είδους βιώματα; Πιθανόν είναι μόνον ένα και μοναδικό: Ο Θεός είναι Αυτός που οδηγεί τον κόσμο και κυβερνά την κάθε ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην σωτηρία τους.
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς με το βιβλίο του «Εμμανουήλ» αποδεικνύει την αγάπη του για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των ιστοριών είναι ένα: πως ο Θεός είναι δίπλα μας και αόρατα κινεί τα νήματα της ζωής όλων μας. Υπάρχει το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο του Θεού, το οποίο είναι γεμάτο από τις ψυχές των Δικαίων. Υπάρχει μόνον ένας νόμος, ο νόμος της Δικαιοσύνης του Θεού, ο νόμος της ηθικής. Οτιδήποτε άλλο ονομάζεται νόμος, είναι σκιά και σύμβολο αυτού του μεγάλου και αιώνιου νόμου του Θεού. Με λίγα λόγια, εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στον δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο ουράνιος στρατός. Εμμανουήλ: «Μεθ' ημών ο Θεός»: Μαζί μας είναι ο Κύριος».
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.







ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ» ΜΕΡΟΣ 4ον




24. Η αληθινή μαρτυρία για ένα ασυνήθιστο όνειρο που εναναλήφθηκε



Μας λέει η γιαγιά Λένκα Ιάνιτς: <<Τον καιρό της Αυστριακής κατοχής ζούσα με τους μικρότερους γιους μου, στο Βελιγράδι. Ο μεγαλύτερος γιος μου ήταν στον πόλεμο. Υπέφερα πολύ. Ζούσα φτωχά, αλλά συνέχεια προσευχόμουν στο Θεό.


Δε μου έφτανε η φτώχεια μου, συνέβη να χάσω και τα κοσμήματά μου, τα οποία κρατούσα ως απόθεμα, για να τα πουλήσω σε περίπτωση πείνας, για να ταίσω τα παιδιά μου. Ήμουν πολύ λυπημένη, αλλά μου συνέβη κάτι που με οδήγησε στην απελπισία. Έλαβα την είδηση ότι ο γιος μου ο Μίκα σκοτώθηκε στον πόλεμο.


Έκλαψα πικρά για τον πολυαγαπημένο μου γιο. Μέσα στη θλίψη μου, μία νύχτα είδα στο όνειρό μου τον συγχωρεμένο τον άνδρα μου, ο οποίος λεγόταν Λιούμπα. Ο άνδρας μου με ρώτησε για ποιο λόγο είμαι τόσο λυπημένη. Και εγώ του απάντησα: <<Πώς να μην είμαι θλιμμένη, αφού έχασα τα κοσμήματα...>>.


Σε αυτό μου απάντησε ο άνδρας μου: <<Τα κοσμήματα δεν χάθηκαν, βρίσκονται κάτω από άλλα αντικείμενα στο τάδε κιβώτιο>>. Τότε του είπα: <<Είμαι και για άλλο λόγο λυπημένη. Εσύ δεν ξέρεις ότι ο γιος μας, ο Μίκα σκοτώθηκε στον πόλεμο>>;


Σε αυτό μου απάντησε: <<Αυτό δεν είναι αλήθεια, ο γιος μας ο Μίκα ζει>>. Όταν ξύπνησα έψαξα στο συγκεκριμένο κιβώτιο και πράγματι βρήκα τα κοσμήματά μου... Όταν ο πόλεμος τελείωσε ο γιος μου, ο Μίκα επέστρεψε στο Βελιγράδι, ζωντανός και υγιής.



25. Η αληθινή ιστορία για το θάνατο του Μητροπολίτη Φιλαρέτου


Το έτος 1867 συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τότε που ο Φιλάρετος έγινε επίσκοπος. Τότε αυτός ήταν ήδη 84 ετών. Όταν τελείωσε ο εορτασμός της επετείου της χειροτονίας του, αποχώρησε στο Μοναστήρι του Αγίου Σεργκέι, για να ησυχάσει.


Εκεί στις 14 Σεπτεμβρίου, του φανερώθηκε στον ύπνο του ο πατέρας του που του είπε: <<Να θυμάσαι την 19η>>! Ο Μητροπολίτης ερμήνευσε αυτό το όνειρο, ως προάγγελο του θανάτου του. Για αυτό το λόγο άρχισε αμέσως να προετοιμάζεται.


Αποφάσισε να μεταλαμβάνει κάθε 19 του μήνα. Όταν  πέρασε η 19η Σεπτεμβρίου, περίμενε την 19η Οκτωβρίου.  Όταν έφτασε η 19η Οκτωβρίου κοινώνησε πάλι. Στις αρχές Νοεμβρίου, ο Επίσκοπος αρρώστησε και παρακάλεσε τους αδελφούς του να βιαστούν να τελειώσουν τις εργασίες που ανέλαβαν, πριν επέλθει ο θάνατός του.


Αφού έγιναν όλες οι προετοιμασίες, παρήγγειλε το φέρετρό του και έδωσε όλες τις απαραίτητες εντολές. Την 19η Νοεμβρίου λειτούργησε την τελευταία του λειτουργία και αποσύρθηκε να ξεκουραστεί.


Όταν ο μοναχός μπήκε στο κελί του να τον ειδοποιήσει για το γεύμα, βρήκε τον Επίσκοπο νεκρό. Ορίστε ποια έννοια είχε το όνειρο: <<Να θυμάσαι την ημερομηνία 19 του μηνός>>!



26. Το όνειρο την παραμονή του θανάτου του βασιλιά Αλέξανδρου Ομπρένοβιτς, της Σερβίας


Ο παπάς Στέβα Ντζούριτς μας διηγείται πως είδε ένα περίεργο όνειρο την νύχτα, που πέθανε ο τελευταίος απόγονος της δυναστείας Ομπρέντοβιτς, ο βασιλιάς της Σερβίας Αλέξανδρος.


<<Ονειρεύτηκα ότι ο βασιλιάς με κάλεσε στην οικογενειακή γιορτή να κάνω αγιασμό και να ευλογήσω τον άρτο. Βρέθηκε σε ένα μικρό και χαμηλό σπίτι. Έβαλα τα άμφια και ξεκίνησα τον αγιασμό. Ξαφνικά όμως είδα πως τα κεριά ήταν σπασμένα και στραβά.


Το δοχείο που είχε νερό και έπρεπε να ευλογήσω ήταν βρώμικο και ήταν γεμάτο αποτσίγαρα. Τότε ζήτησα να φέρουν καινούργια κεριά και καθαρό νερό. Στη συνέχεια είδα ότι και το ιερό άμφιό μου ήταν σχισμένο και κουρελιασμένο.


Σκέφτηκα: <<Μέχρι να φέρουνε άλλα κεριά και καθαρό νερό, μπορώ να πεταχτώ στο σπίτι μου να βάλω άλλο ιερό άμφιο>>. Όταν έφτασα στο σπίτι μου πήρα ένα άλλο ιερό άμφιο, αλλά με τίποτα δεν μπορούσα να ντυθώ. Συνεχώς τα χέρια μου μπλέκονταν στο ύφασμα. 


Φοβούμενος να μην αργήσω προσπαθούσα να ντυθώ. Ξύπνησα φοβισμένος και λουσμένος στον ιδρώτα. Σταυροκοπήθηκα και είπα: <<Θεέ μου, ας είναι για καλό>>! Αργότερα βγήκα έξω. Ήταν νωρίς, το πρωί. Μπροστά από ένα κατάστημα είδα έναν γνωστό μου έμπορα και έναν δάσκαλο.


Τους ευχήθηκα <<καλημέρα>> και προχώρησα, ο δάσκαλος με πλησίασε και μου είπε: <<Πάτερ Στέβα δεν γνωρίζεις τι έχει γίνει απόψε>>; <<Δεν ξέρω>> απάντησα, <<το μόνο που ξέρω, είναι ότι είχα ένα φριχτό όνειρο και ότι κάτι κακό θα γίνει>>.


Τότε ο δάσκαλος μου είπε ψιθυριστά: <<Απόψε στο Βελιγράδι σκοτώθηκαν ο βασιλιάς και η βασίλισσα>>. Αυτό έγινε στις 29 Μαϊου 1903.


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μεθ' ημών ο Θεός>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>,
Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 36-39.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF