ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2022

ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


 



Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 49-52.
Αυτό το βιβλίο γράφηκε από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδας, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, σε ένα από τα πιο φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στο Νταχάου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στη Γερμανία (15 - 9 - 1944 έως 8 - 5 - 1945).
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».






ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» ΜΕΡΟΣ 4ον




Να μη προκαλούμε την οργή του Θεού



Ας αγάλλεται η χώρα μας! Αρχικά ο Θεός την τιμώρησε και στη συνέχεια τη συγχώρεσε. Επειδή πολλά λόγια του Κυρίου προς τον λαό του Ισραήλ, είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή, είναι σαν να τα είπε για το έθνος μας. Να, τί είπε διά στόματος του δοξασμένου προφήτη Ησαϊα:


Επειδή διά τας παραβάσεις σου ωργίσθην εναντίον σου, σε ετιμώρησα και εκρημνίσθησαν τα τείχη σου, σε ηγάπησα όμως διά την μετάνοιάν σου, επειδή είμαι εύσπλαχνος και ελεήμων και ιδού ότι ανοικοδομούνται τώρα τα τείχη σου (Ησαϊα ξ', 10).


Γιατί οργίστηκες μαζί μας Κύριε των ουρανών; Οργίστηκα επειδή, όταν σας έδωσα όλα όσα η καρδιά σας ζητούσε, εσείς πήρατε παράλογο θάρρος και δύναμη και δεν τα χρησιμοποιήσατε, για να αναζητήσετε την αλήθεια, αλλά για να οδηγηθείτε από κακία σε κακία. Ούτε που θέλατε να ξέρετε για μένα.


Όλα τα πράξατε με τον ίδιο τρόπο που τα έπραξαν κάποτε οι Εβραίοι. Το ίδιο μαρτυρεί και ο δοξασμένος μας προφήτης Ιερεμίας (9,3). Οργίστηκα μαζί σας, επειδή με περιφρονήσατε και διασύρατε το όνομά μου, και επειδή κηλιδώσατε περισσότερο από κάθε άλλο όνομα με τα υβριστικά σας λόγια.


Όλοι οι άγγελοι, στον ουρανό άκουσαν τα σέρβικα στόματα να διασύρουν το όνομά Μου και τα ονόματα των Αγίων Μου. Αν βρείτε έστω και ένα Σέρβο να έχει μιλήσει υβριστικά για το διάβολο, εγώ θα συγχωρέσω τους εκατοντάδες εκείνους που έβριζαν τον Θεό, τον Δημιουργό και τον Παντοκράτορα. Αλλά δεν θα βρείτε!


Δηλαδή, ο σατανάς με τους διαβόλους του έχαιραν μεγαλύτερο σεβασμό από Εμένα, που είμαι ο Δημιουργός σας και Πατέρας σας. Άραγε αυτός ο λόγος είναι ασήμαντος και δεν δικαιολογεί την οργή μου;


Αχ... Κύριε, Ευλογημένε και Πανάγαθε, συγχώρησέ μας και πες μας για ποιο άλλο λόγο οργίστηκες με μας τους Σέρβους; Οργίστηκα μαζί σας επειδή οι τωρινοί άρχοντές σας θεώρησαν ντροπή να προσέρχονται στους ναούς να προσευχηθούν σε Εμένα.


Οργίστηκα μαζί σας, επειδή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα θεωρήθηκε ντροπή το να δοξάζεται το όνομά Μου. Οργίστηκα μαζί σας, επειδή οι άρχοντές σας ξεκίνησαν να λατρεύουν τα έργα μου αντί Εμένα, το Δημιουργό του παντός και της γης.


Οργίστηκα μαζί σας, επειδή Ο λαός σας σταμάτησε να δοξάζει τους αγγέλους Μου και τους αγίους Μου και άρχισε να δοξάζει θνητούς ανθρώπους. Οργίστηκα μαζί σας, επειδή οι άρχοντές σας ακολούθησαν ένα δρόμο που χάραξαν οι πιο τρελοί άθεοι και οι πιο κακοί αιρετικοί στον κόσμο.


Οι άρχοντές σας δέχτηκαν και μιμήθηκαν τα παράλογα λόγια τους, που διάβασαν σε ανόητα βιβλία και τα οποία τους οδήγησαν στην κόλαση. Οι παλαιότεροι Σέρβοι άρχοντες αλλιώς σεβόντουσαν Εμένα και διαφορετικά οδηγούσαν τον σέρβικο λαό. Πέστε μου, είναι ασήμαντοι αυτοί οι λόγοι; Δεν δικαιολογούν τον θυμό μου;


Πέστε μου λοιπόν, αν εσείς φιλοξενούσατε κάποιους ανθρώπους στο σπίτι σας και οι φιλοξενούμενοί σας, αφού ευχαριστιόντουσαν με το φαγητό και το ποτό, άρχιζαν να λένε άσχημα λόγια για σας, τον οικοδεσπότη, πως θα σας φαινόταν αυτό;


Και στη συνέχεια αν οι φιλοξενούμενοί σας άρχιζαν να ευχαριστούν τους δούλους, το τραπέζι, τις καρέκλες, τις κατσαρόλες, τα πιάτα, και όχι εσάς, δε θα οργιζόσασταν; Αχ... Κύριε, πραγματικά είναι βαριές οι αμαρτίες μας, αλλά η ελεημοσύνη Σου ας είναι μεγαλύτερη απ' αυτές.


Συγχώρησέ μας, Φιλεύσπλαχνε, βοήθησε τους δούλους Σου και πες μας για ποιο λόγο είσαι οργισμένος μαζί μας; Είμαι οργισμένος, επειδή κουράστηκα να παραπονιέστε κάθε φορά που σας τιμωρώ, επειδή κουράστηκα να δείχνετε την αδιαντροπιά σας, όταν σας συγχωρώ.


Αν ο καθένας από σας είχε λίγη λογική και τιμιότητα, να ακούσει τον φύλακα Άγγελό του, που τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα και προσέχει τη ζωή του, αν θα μπορούσε να αφουγκραστεί και να μάθει για τις αμαρτίες που διαπράττουν οι έγγαμοι, για τις αμαρτίες που γίνονται στην αγορά, για τις αμαρτίες που γίνονται για τα όρια των χωραφιών, για τις αμαρτίες στα δάση, για τις αμαρτίες στα δικαστήρια, για τις αμαρτίες στα σχολεία, για τις αμαρτίες των ιερέων, για τις αμαρτίες στα στρατόπεδα, για τις αμαρτίες αυτών που κυβερνούν...


Αν κάποιος από σας τους ανθρώπους τα άκουγε και πληροφορούνταν όλα αυτά, αν τα απαριθμούσε και έβγαζε μία δίκαιη δικαστική απόφαση, αληθινά σας λέω, πως πολύ πιο νωρίς θα καταδίκαζε το λαό σας σε αιώνια καταστροφή. Και η καταστροφή αυτή θα έφτανε πιο γρήγορα από ό,τι φτάνει το δάκρυ στο μάτι του ανθρώπου.


Αδελφοί μου, πόσο δύσκολο είναι να αντιδικούμε με τον Ύψιστο! Αυτός είναι πάντα Δίκαιος και σπλαχνικός μαζί μας και εμείς πάντα ένοχοι. Είναι τυχαίο που η ελεημοσύνη του Θεού ακολουθεί πάντα την δικαιοσύνη Του;


Αν η δικαιοσύνη του Θεού ερχόταν σε αυτή την αμαρτωλή γη, χωρίς την ελεημοσύνη Του, από πολύ ενωρίς θα έφτανε η συντέλεια του κόσμου. Στο θυμό Μου σε τιμώρησα και με την ελεημοσύνη Μου σε συγχώρησα. Αυτό συνέβη πολλές φορές και με τους Ισραηλινούς.


Και το δικό μας παρελθόν μαρτυρεί πως πολλές φορές έχει συμβεί το ίδιο και με τους Σέρβους. Αρκετές φορές ο Κύριος μας τιμώρησε πάνω στο δικαιολογημένο θυμό Του και στη συνέχεια μας συγχώρησε με τη θεϊκή ελεημοσύνη Του. Γι' αυτό σας συμβουλεύω να μελετάτε την Αγία Γραφή, για να κατανοήσετε και την δική σας ιστορία.


Να μελετάτε την Βίβλο και να την έχετε σαν φωτεινή δάδα στο χέρι, φωτεινό οδηγό στο σκοτεινό δρόμο της ανθρώπινης ιστορίας σας. Και προσπαθήστε με κάθε τρόπο να μην προκαλείτε την οργή του Θεού.


Αυτός αργά θυμώνει, αλλά όταν θυμώσει, κατακαίει τους ανθρώπους, όπως η φλόγα καίει την ξερή καλαμιά σε θερισμένο χωράφι. Αδελφοί μου, αδελφές μου, να συλλογίζεστε κάθε μέρα και κάθε νύχτα το θυμό του Κυρίου.


Να συλλογίζεστε και την ελεημοσύνη που έχει δείξει. Αυτός τόσο στη προσωπική σας ζωή όσο και στη ζωή του λαού σας. Και να μοχθείτε με όλους τους γνωστούς τρόπους: Με τις προσευχές, με τις μετάνοιες, με την συντριβή, με τις σκέψεις, με τα έργα και με τα λόγια. 


Έτσι θα κατορθώσετε να έχετε δίπλα σας το Θεό του ελέους και όχι το Θεό της οργής. Μακάρι ο Θεός της ελεημοσύνης να είναι μαζί σας και εσείς μαζί Του εις τους αιώνας των αιώνων.


Αμήν. 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 49-52.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF