ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΟΠΟΥ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΘΕΟΣ, ΝΙΚΑΤΑΙ ΦΥΣΕΩΣ ΤΑΞΙΣ!...»



«Στὴν δεκαετία τοῦ 1960, ἐποχὴ Χρουτσώφ, στὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση, οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες τῆς Μόσχας, σὲ συνεργασία μὲ τὸν στρατό, ὠργάνωσαν μία ὁλόκληρη ἐκστρατεία στὰ βουνὰ τοῦ Καυκάσου, γιὰ νὰ συλλάβουν ὅσους κρύβονταν ἐκεῖ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον Μοναχούς, καὶ νὰ τοὺς στείλουν στὰ στρατόπεδα καταναγκαστικῶν ἔργων. Χρησιμοποιήθηκε γι᾿ αὐτὸ τὸν σκοπὸ ἕνας ἀξιωματικός, μέλος τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος, κυβερνήτης μίας μεγάλης ὁμάδας ἑλικοπτέρων, ὁ ὁποῖος εἶχε μεγάλη πεῖρα στὰ βουνά, ὅπου χρειάζονταν εἰδικὲς γνώσεις. Τοῦ ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ παρακολουθήση ἀπὸ πάνω μία ὁμάδα Μοναχῶν, τοὺς ὁποίους εἶχαν ἐντοπίσει. Ἀπὸ τὸν ἀέρα παρακολουθοῦσε τὶς κινήσεις τους καὶ ἔδινε τὶς πληροφορίες του κάτω στὴν γῆ, μὲ συνέπεια οἱ στρατιωτικὲς μονάδες νὰ τοὺς περικυκλώσουν καὶ νὰ τοὺς ἀναγκάσουν νὰ ὑποχωροῦν πρὸς μία ἀπότομη κορυφή, ὅπου εὔκολα θὰ τοὺς ἔφθαναν καὶ θὰ τοὺς συνελάμβαναν. Τὸ κυνήγι τῶν Μοναχῶν κράτησε μερικὲς ἡμέρες καὶ πλησίαζε πρὸς τὸ τέλος. Οἱ Μοναχοὶ δυνατότητα νὰ ἀκολουθήσουν ἄλλο δρόμο δὲν εἶχαν. Πλησίαζαν καὶ ὅλο ἀνέβαιναν σὲ πανύψηλη κορυφὴ καὶ ἀπὸ πίσω τοὺς κυνηγοῦσαν οἱ στρατιῶτες μὲ σκυλιά. Μπροστά τους τεράστιος γκρεμὸς καὶ ἕνας ἀπότομος βράχος. Τὸ ἑλικόπτερο τοῦ ἀξιωματικοῦ πετοῦσε ἀκριβῶς ἀπὸ πάνω τους. Ὁ πιλότος τοὺς ἔδινε νὰ καταλάβουν, ὅτι ἦρθε τὸ τέλος τους. Καὶ τότε ξαφνικά, ἄρχισαν κάτω στὴν γῆ νὰ συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Ὅλοι οἱ Μοναχοὶ γονάτισαν καὶ ἄρχισαν νὰ προσεύχωνται. Μετὰ σηκώθηκαν ὅλοι μαζὶ καὶ πλησίασαν τὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. «Τώρα τί θὰ κάνουν;», σκεπτόταν ὁ πιλότος. «Θὰ πέσουν στὸν γκρεμό; Εἶναι βέβαιος θάνατος». Ἕνας Μοναχὸς σταύρωσε τὸν γκρεμό, τὸν εὐλόγησε μ᾿ ἕνα μεγάλο Σταυρὸ καὶ ἔκανε πρῶτος ἕνα βῆμα πρὸς αὐτόν, ἀλλὰ δὲν ἔπεσε, διότι μ᾿ ἕνα θαυμαστὸ τρόπο παρέμεινε στὸν ἀέρα σὰν νὰ κρεμόταν πάνω ἀπὸ τὸν γκρεμό, καὶ ἄρχισε νὰ περπατάει στὸν ἀέρα, σὰν νὰ ἀκολουθοῦσε ἕνα δρομάκι. Πίσω του ἔκαναν ἕνα βῆμα πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ οἱ ἄλλοι Μοναχοὶ καὶ περπατοῦσαν ὅλοι στὸν ἀέρα ἤρεμα καὶ σιγά, ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλο, ἀνεβαίνοντας ψηλὰ ἕως ὅτου κρύφθηκαν μέσα σ᾿ ἕνα σύννεφο. Ὁ πίλοτος ἐντυπωσιάσθηκε τόσο πολὺ μ᾿ αὐτὰ ποὺ ἔβλεπε, ὥστε ἔχασε τὸν ἔλεγχο τοῦ ἑλικοπτέρου καὶ ἔπεσε σ᾿ ἕνα ὀροπέδιο. Τὸν βρῆκαν τραυματισμένο καὶ τὸν πῆραν οἱ στρατιῶτες. Ὅταν ἔγινε καλά, ὕστερα, ἀπὸ κάποιους μῆνες νοσηλείας, τὸν κάλεσαν στὸ εἰδικὸ τμῆμα τοῦ στρατοῦ γιὰ ἐξηγήσεις. Ἀντὶ ἀπαντήσεως, τοὺς ἔβαλε στὸ τραπέζι τὸ βιβλιάριο τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ παρακάλεσε νὲ τεθῆ σὲ ἐφεδρεία. Ὅταν ἔγινε αὐτό, βαπτίσθηκε καὶ ἔζησε πιστὸς Χριστιανός. Ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου, Κύριε!». «Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις !... »



Ὁ Ἐρανιστὴς


† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς


20.11.2022 ἐκ. ἡμ.,


† Ὁσίου Γρηγορίου Δεκαπολίτου



Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF