Η ΓΗ, Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΑ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 222-225.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

<<Όπου πραγματικότητα, εκεί και θεοποίηση! Εξαιτίας αυτού, οι ειδωλολάτρες
όλων των εποχών έπεφταν σε απάτη ζοφερή και λάτρευαν
τα πλάσματα του Πλάστου ως θεότητες.
Οι Έλληνες λάτρευαν τη γη ως τη Γέα και τον ήλιο ως τον Απόλλωνα.
Ο θεός ήλιος, ονομαζόταν στην Αίγυπτο Όσιρις και η σελήνη Ίσις.
Η σελήνη λατρευόταν ιδιαίτερα στη Βαβυλώνα, την Ασσυρία
και την Αραβία με το όνομα Αστάρτη.
Οι Πέρσες πυρολάτρες, προσκυνούσαν τα άστρα ως θεούς.
Η πλάνη των ειδωλολατρών, παλαιών και νέων, προέρχονται από το ότι,
δεν κατεύθυνε το πνεύμα την όρασή τους αλλά το αντίθετο:
τα μάτια καθοδηγούσαν το πνεύμα.
Το πνεύμα, σαν άλλος τυφλός σερνόταν πίσω από τα αισθητά μάτια και
προσκυνούσε για θεό εκείνο που τα μάτια του κατονόμαζαν ως πραγματικό.
Έπρεπε να έρθει ο Σωτήρας, να ενδυναμώσει το εξασθενημένο πνεύμα
και να του δώσει τα πρωτεία έναντι των οφθαλμών και της ύλης.
Και ο Σωτήρας ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους και φανέρωσε την αιώνια αλήθεια:
Πνεύμα ο Θεός (Ιω. 4,24)>>

Είναι γραμμένο ότι: <<Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην>> (Γέν. 1,1). Ως ουρανός εννοείται το βασίλειο της πνευματικής πραγματικότητας, των αοράτων και ασωμάτων.

Με τη γη υπονοείται το σύνολο των συμβόλων αυτής της πραγματικότητος, συμβόλων ορατών και σωματικών. Η γη λοιπόν, είναι η συμβολική εικόνα του ουρανού. Όλες οι φυσικές δυνάμεις επάνω επάνω στη γη όπως:

έλξη και άπωση, θερμότητα, ηλεκτρισμός, ραδιενέργεια κ. α. Μόνες τους αυτές οι δυνάμεις, ούτε δυνάμεις θα μπορούσαν να είναι, ούτε θα μπορούσαν και να υπάρχουν, αν πίσω τους δεν υπήρχαν ασυγκράτητα μεγαλύτερες, αυθεντικές, πνευματικές δυνάμεις.

Και αν πάλι, υπεράνω των φυσικών δυνάμεων δεν υπήρχε η δύναμη και ο έλεγχος των λογικών, αιωνίων δυνάμεων, εκείνες θα εξασθενούσαν, θα εξεγείρονταν και θα μεταβάλλανε όλο το κόσμο σε ένα χάος.

Καθώς έχει γραφεί σχετικά με το Θεό και τα πλάσματά Του: αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον, ταραχθήσονται' αντανελείς το πνεύμα αυτών, και εκλείψουσι (Ψ. 103,29). Ο ήλιος είναι το σύμβολο του Ίδιου του Θεού.

Ο άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: Ό,τι είναι για τα αισθητά ο ήλιος, είναι για τα πνευματικά ο Θεός. Καθώς ο ήλιος φωτίζει και θερμαίνει όλα τα ζώντα όντα στη γη, έτσι και ο Θεός φωτίζει όλες τις ψυχές με τη διάνοιά Του και τις θερμαίνει με την αγάπη Του. 

Δίχως ήλιο - θάνατος σωματικός, δίχως Θεό - θάνατος ψυχικός. Είπε ο Μωυσής προς τον λαόν του Ισραήλ: την ζωήν και τον θάνατον δέδωκα προ προσώπου υμών (Δευτ. 30,19), που σημαίνει, γνώρισε το Θεό, τον μόνο και ζώντα και αόρατο και Εκείνον μονάχα να προσκυνείς.

Και μη προσκυνείς τα ορατά σύμβολα σαν Θεούς γιατί θα καταντήσεις ειδωλολάτρης. Εκείνο είναι ζωή, τούτο θάνατος. Ο προφήτης Μαλαχίας ονομάζει το Θεό ήλιο δικαιοσύνης (Μαλ. 4,2).

Ο μυστηπόλος Ιωάννης μιλά στην Αποκάλυψή του για το πώς είδε την πόλη του Βασιλέως του ουρανού, την άνω Ιερουσαλήμ και λέει: Και η πόλις ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή, η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν (Αποκ. 21,23).

Σε άλλο σημείο, περιγράφοντας τη δόξα των δικαίων λέει: και νυξ ουκ έσται έτι, και ου χρεία λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς (Αποκ. 22,5). Θα μπορούσε όμως κανείς να παρατηρήσει:

δεν ονόμασε ο Χριστός όλους τους δικαίους ήλιους και δεν είναι γι' αυτό ο ήλιος το σύμβολο των δικαίων; Είναι αλήθεια ότι είπε ο Κύριος: τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών (Μτ. 13,43) και μάλιστα ισχυρότερα και ωραιότερα από τούτο το ορατό και φυσικό ήλιο.

Θα αστράψουν δηλαδή, παρόμοια με το Θεό, με τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Το φως όμως που θα ενδυθούν εκείνοι και θα λάμπουν δεν θα είναι δικό τους, αλλά εκ του Θεού, όπως οι αστέρες λαμβάνουν το φως από τον ήλιο.

Ξεκάθαρα ομιλεί γι' αυτό ο Απ. Παύλος: Άλλη δόξα ηλίου, και άλλη δόξα σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων (Α' Κορ. 15,41). Λέει ο προφήτης Δανιήλ για τους δικαίους ότι: εκλάμψουσιν ως η λαμπρότης του στερεώματος και από των δικαίων των πολλών ως οι αστέρες εις τους αιώνας και έτι (Δαν. 12,3).

Και ο Συμεών ο Μεταφραστής παρουσιάζει τους δικαίους με αστέρες, οι οποίοι λέει, τοποθετημένοι στο ουράνιο στερέωμα φωτίζουν όλο το σύμπαν. Και άλλοι πολλοί πνευματικοί άνθρωποι από παλαιά,

έβλεπαν τα αστέρια σαν σύμβολα των αγγέλων, των δικαίων και όσων ευαρέστησαν τον Θεό, ενώ τον ήλιο σαν σύμβολο του ίδιου του Βασιλέως και Υψίστου Θεού.

Έτσι λοιπόν, εμείς οι Χριστιανοί εκλαμβάνουμε την γη, τον ήλιο και τους αστέρες ως σύμβολα της πνευματικής πραγματικότητας και διόλου σαν την ίδια την πραγματικότητα. Οι ειδωλολάτρες πάλι, παλαιοί και νέοι, θεωρούν αυτά τα σώματα του σύμπαντος σαν την πραγματικότητα καθαυτή.

Όπου πραγματικότητα, εκεί και θεοποίηση! Εξαιτίας αυτού, οι ειδωλολάτρες όλων των εποχών έπεφταν σε απάτη ζοφερή και λάτρευαν τα πλάσματα του Πλάστου ως θεότητες. Οι Έλληνες λάτρευαν τη γη ως τη Γέα και τον ήλιο ως τον Απόλλωνα.

Ο θεός ήλιος, ονομαζόταν στην Αίγυπτο Όσιρις και η σελήνη Ίσις. Η σελήνη λατρευόταν ιδιαίτερα στη Βαβυλώνα, την Ασσυρία και την Αραβία με το όνομα Αστάρτη. Οι Πέρσες πυρολάτρες, προσκυνούσαν τα άστρα ως θεούς.

Η πλάνη των ειδωλολατρών, παλαιών και νέων, προέρχονται από το ότι, δεν κατεύθυνε το πνεύμα την όρασή τους αλλά το αντίθετο: τα μάτια καθοδηγούσαν το πνεύμα. Το πνεύμα, σαν άλλος τυφλός σερνόταν πίσω από τα αισθητά μάτια και προσκυνούσε για θεό εκείνο που τα μάτια του κατονόμαζαν ως πραγματικό.

Έπρεπε να έρθει ο Σωτήρας, να ενδυναμώσει το εξασθενημένο πνεύμα και να του δώσει τα πρωτεία έναντι των οφθαλμών και της ύλης. Και ο Σωτήρας ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους και φανέρωσε την αιώνια αλήθεια: Πνεύμα ο Θεός (Ιω. 4,24).

Όσοι το άκουσαν και το δέχτηκαν, απέβαλαν τα λέπια της πνευματικής οράσεως σαν τον τυφλωμένο Σαύλο και με μιας ανέβλεψαν και είδαν. Είδαν και κατενόησαν ότι, όλα τα πράγματα του κόσμου, τα οποία μέχρι τότε λάτρευαν σαν Θεό, σαν αληθινά και πραγματικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραβολές περί του μόνου, αιωνίου και ζώντος Θεού.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 222-225.