.jpg)
Υπάρχει -δυστυχώς- μια κάστα ανθρώπων και συγκεκριμένα εκκλησιαζομένων πνευματικών αδελφών, που τη λέξη διάκριση την έχουν απωλέσει ή έστω δεν προσπαθούν -όσο θα έπρεπε ίσως- να την προσεταιριστούν, να την εγκολπωθούν και να τη μοιραστούν. Ασφαλώς -λέγοντας διάκριση- υπονοούμε τη φυσική διάκριση, που χαρακτηρίζει τους συνετούς, τους μετριόφρονες, τους εγκρατείς και τους ορθώς σκεπτομένους, που διέπονται από τη σοβαρότητα, τον αυτοέλεγχο, τη ταπείνωση και την αυτομεμψία. Γιατί η πνευματική διάκριση, που πολλοί από τους Πατέρες ονομάζουν <<ως αρετή των αρετών>> είναι αυτό που λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: δηλαδή, <<να μπορείς ανά πάσα στιγμή, σε κάθε τόπο και σε κάθε πράγμα, να ξεχωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό το επιτυγχάνουν όσοι έχουν καθαρή καρδιά, καθαρό σώμα και καθαρό στόμα>>. Δεν ομιλούμε φυσικά γι' αυτό το είδος της διάκρισης, που ασφαλώς χαρακτηρίζει αγίους ανθρώπους, ανθρώπους που μέσω της Εκκλησιαστικής Θεραπευτικής έφτασαν στη θέωση. Πριν κάποιο διάστημα, αδελφός -χρόνια πεπαιδευμένος στη πνευματική άσκηση και την αγωνιστική παλαίστρα- βλέποντας πως αδελφός του δεν ερχόταν συχνά στην εκκλησία, του είπε: -<<Τί έγινε αδελφέ; Καιρό έχω να σε δω. Βαρύ το πάπλωμα, ε>>; Ο υπό κατηγορία αδελφός, αντιμέτωπος χρόνια με προσωπικές αρρώστιες είχε -αίφνις- να αντιμετωπίσει και την γεροντική άνοια της υπερήλικης μητέρας του, γεγονός που τον καθιστούσε ανεπαρκή σε κάποια πνευματικά του καθήκοντα. Δεν μίλησε, ούτε δικαιολογήθηκε στον κατήγορό του. Όμως ο πρώτος αδελφός, που ενώ μιλούσε, ταυτόχρονα βοηθούσε και σε εργασίες του εκκλησιαστικού χώρου που διακονούσε, συνέχισε -κρυφά- θριαμβολογώντας: <<Βλέπεις αδελφέ: Λίγοι έρχονται να βοηθήσουν εδώ στα διακονήματα... Είναι αυτό που έλεγε ο Χριστός μας <<Πολλοὶ γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί>> (Ματθ. κβ' 14). Ο αδελφός -λοιπόν- σθεναρώς και στεντορείως αποδέχτηκε για τον εαυτό του -μετά πολλών αυτο-επαίνων- το επίζηλο προσωνύμιο του εκλεκτού του Θεού, παρομοιάζοντας άθελα τον εαυτό του με τον Φαρισαίο, του οποίου μνεία κάναμε με την αρχή της Αγίας Μεγάλης Σαρακοστής. Όλα τα παραπάνω γράφηκαν -όσο αυτό κι αν φαίνεται παράδοξο- με την τραγική ιστορία του τραίνου των Τεμπών! Βρέθηκαν πλείστοι εξ' ημών, των περιφερόντων τη φανταχτερή μαρκίζα του πνευματικού και του σχεδόν ασκητικού αγωνιζομένου- να πουν, πως ο σταθμάρχης δεν είχε σχέση με την Εκκλησία και γι' αυτό του συνέβη αυτό το αδιανόητο Λάθος. Δεν γνωρίζουμε τα τα οίκου του ανθρώπου. Όπως -δυστυχώς- αγνοούμε ή παραγνωρίζουμε και τα του οίκου ημών -των δεινώς εαυτο-κολάκων και των πανηγυρικών γυμνοσαλιάγκων- που συνδέουμε την Κατηγορία με την δήθεν Αρετή, φτιάχνοντας παραδείσους ανέξοδα στην άμμο!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου