ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 21 Απριλίου 2023

ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ: ΜΟΝΗ ΣΕΚΟΥ - ΣΚΟΥΛΕΝΙ

 




Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου: Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 68-70.
<<Και το βιβλίο αυτό είναι καρπός ευγνωμοσύνης προς τους πολυπληθείς ακροατές/μαθητές μου του <<Λαϊκού Πανεπιστημίου>>, που κατακλύζουν κάθε Τρίτη την αίθουσα τελετών της γεραράς <<Εταιρείας Φίλων του Λαού>>, για να ακούσουν πέμπτη χρονιά φέτος τα μαθήματά μου, παρά το νυκτερινό της ώρας (7-9 μ.μ.).
Στα μαθήματα αυτά προσέρχονται παιδιά όλων των ηλικιών, από 20 έως 85 ετών. Άλλα κρατούν σημειώσεις, άλλα κρατούν μαγνητόφωνα.
Αυτά μου έδωσαν το έναυσμα, το ερέθισμα και την ώθηση να δώσω στις παραδόσεις μου μορφή βιβλίου.
Την πρώτη χρονιά εδίδαξα έναν κύκλο μαθημάτων υπό τον τίτλο Το βυζαντινό ναυτικό, που πήρε μορφή καλαίσθητου βιβλίου από τις εκδόσεις Ιω. Σιδέρη (2007), τη δεύτερη χρονιά εδίδαξα τους πολιτικούς θεσμούς και τα πολιτικά σώματα της σπαρτιατικής πολιτείας, την τρίτη την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που το 2008/09 σε πολύ διευρυμένη μορφή και με σπάνια βιβλιογραφία εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΑΡΤΕΡΗΣ, την τέταρτη χρονιά παρέδωσα <<Το λυκόφως της Σπάρτης>>,
που μαζί με τις προηγούμενες παραδόσεις μου αποτέλεσαν την πρωταρχική μαγιά για να συγγραφεί και να εκδοθεί το δίτομο έργο μου Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης (Gutenberg, 2006).
Πέρσι είχα την ευκαιρία να διδάξω τρεις κύκλους μαθημάτων: α) Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο, β) Το τουρκικό imperium και γ) Τουρκοκρατία, που πήραν μορφή βιβλίου και εκδόθηκαν σε καλαίσθητη μορφή από τις εκδόσεις Λεωνίδα Γεωργιάδη.
Τα φετινά μαθήματα θα είναι αφιερωμένα στην Ελληνική Επανάσταση. Αλλά το βιβλίο αυτό δεν εξετάζει καταλεπτώς το μεγάλο εκείνο γεγονός.
Περιορίζεται αυστηρώς σε όσα προτίθεμαι να παραδώσω και αυτά είναι ό,τι λέγει ο τίτλος: Μεγάλες μορφές και μεγάλες στιγμές του '21.
Όχι όλος ο Αγώνας στην πολυμορφία και την πολύπτυχη διάστασή του.
Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να συμπεριληφθεί όλος ο Αγώνας σε σειρά δίωρων -ανά δεκαπενθήμερο- μαθημάτων ενός εξαμήνου και, δεύτερον -πέρα από άλλες εκδοτικές μου δραστηριότητες- μία τρίτομη ή τετράτομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
που θα εξετάζει εξονυχιστικά, με πνεύμα κριτικό και -στο μέτρο του ανθρώπινα δυνατού- αντικειμενικά κάθε γεγονός, είτε αυτό είναι στρατιωτικό, είτε πολιτικό, είτε διπλωματικό.
Και για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας διαχωρισμός:
Στους δύο πρώτους τόμους εξετάζονται τα στρατιωτικά γεγονότα και στον τρίτο τα πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά γεγονότα, καθώς και ό,τι μπορεί να έχει σχέση με την οργάνωση της παιδείας στη διάρκεια της πολυχρονίου πολεμικής δοκιμασίας.
Το βιβλίο αυτό, λόγω όγκου και τεράστιου κόστους, μόνο αν βρεθεί χορηγός θα καταστεί εφικτό να εκδοθεί.
Ευελπιστούμε ότι κάποιος θα συνδράμει.
Όχι πάντως η ελληνική πολιτεία.
Αυτή με τίμησε και με τιμά με το υπέρτατο βραβείον: το κώνειον>>!
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ









Μονή Σέκου - Σκουλένι



Ο Γεωργάκης Ολύμπιος ήταν η πιο επιβλητική στρατιωτική φυσιογνωμία απ' όλους τους οπλαρχηγούς που πλαισίωσαν τον Υψηλάντη στην ολιγόμηνη πολεμική δράση του στις Ηγεμονίες. Γεννήθηλκε στο Βλαχολίβαδο του Ολύμπου και ήταν γόνος της παλαιάς κλεφταρματολικής οικογενείας των Λαζαίων. Σε ηλικία 27 ετών με τους άνδρες του, κυνηγημένος από τον Αλή, κατέφυγε στη Σερβία και απέκτησε περιουσία. Το 1803, σε συνεννόηση με τον ηγεμόνα της Βλαχίας Κωνσταντίνο Υψηλάντη, πατέρα του Αρχηγού του, κατάρτισε σώμα ενόπλων και εντάχτηκε στον ρωσικό στρατό υπό τον Κουτούζωφ, που πολεμούσε κατά των Γάλλων του Ναπολέοντος. Επανήλθε στη Σερβία και συμπολέμησε με τους Σέρβους για να αποκτήσουν τη δική τους ανεξαρτησία. Όταν ο Μίλος Οβρένοβιτς νέτρεψε τον φίλο του, Καραγεώργη, ο Ολύμπιος εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και από τη θέση που κατείχε βολιδοσκόπησε τον Θεόδ. Βλαδιμηρέσκου για τη σύμπραξή του στο ετοιμαζόμενο κίνημα. Τον Ιούλιο του 1820 ο Υψηλάντης διόρισε τον Ολύμπιο αρχιστράτηγο των δυνάμεων που θα σχηματίζονταν στις Ηγεμονίες μετά την έκρηξη του κινήματος. Ο Ολύμπιος ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του Αρχηγού, και έτσι, όταν στις 22 Φεβρουαρίου 1821 <<ο κύβος ερρίφθη>> και ο Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, βρήκε να τον περιμένουν ένας ετοιμοπόλεμος στρατός και ένας πεπειραμένος οπλαρχηγός. Όμως, μετά το Δραγατσάνι τα πάντα κατέρρευσαν. Ο Υψηλάντης εγκατέλειψε τον αγώνα και μόνο ο Ολύμπιος και ο Ιωάννης Φαρμάκης με τους άνδρες τους συνέχισαν, διαρκώς καταδιωκόμενοι, τον αγώνα στα βουνά της Μολδαβίας. Ο Ιωάννης Φαρμάκης (1750-1821) καταγόταν κι αυτός από το ιστορικό Μπλάτσι (σήμερα Βλάστη. Δεν είχε εμπειρίες πολεμικές. Ήταν ένας πλούσιος κτηνοτρόφος που, λόγω της καταπιεστικής και αρπακτικής πολιτικής των Τούρκων, αναγκάστηκε να σχηματίσει στρατιωτικό σώμα και να μετάσχει στα Ορλωφικά (βλ. Μαθήματα νεότερης ιστορίας, τ. Α', σσ. 316-320) και πολύ αργότερα να συμπολεμήσει με τον θρυλικό παπα-Θύμιο Βλαχάβα που έπεσε θύμα της θηριωδίας του Αλή πασά. Για να μην έχει κι αυτός την ίδια τύχη, ξενιτεύθηκε: Πήγε στη Οδησσό και από εκεί στη Μόσχα. Στην παλιά ρωσική πρωτεύουσα έγινε μέλος της Φιλικής και κατόπιν εντολής ήλθε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και εργάστηκε με τον Ολύμπιο για την οργάνωση των εκεί στρατιωτικών δυνάμεων. Οι δύο αυτοί <<κοντοπατριώτες>> καταδιώκονταν όλο το θέρος του 1821. Ο Ολύμπιος μάλιστα ασθένησε για ένα διάστημα σοβαρά. Τελικά, αναγκάστηκαν να οχυρωθούν στη Μονή του Σέκου με 450 παλληκάρια. Κυκλώθηκαν από μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις Τούρκων και έγραψαν σελίδες δόξας. Οι Τούρκοι, όμως, βρήκαν την πηγή από την οποία γινόταν η ύδρευση της μονής κι έτσι οι αγωνιστές δεν είχαν νερό, ούτε όσο χρειαζόταν για να βρέξουν τα τουφέκια τους, όταν υπερθερμαίνονταν. Θα μπορούσαν να είχαν διαφύγει ενωρίτερα από εκεί, αλλ' ο Ρουμάνος επίσκοπος της περιοχής τους ξεγέλασε με μια επιστολή, με την οποία τους παρακαλούσε να μείνουν και να υπερασπίσουν τα τιμαλφή της μονής. Ο Ολύμπιος στις 5 Σεπτεμβρίου έσκαψε τάφρο προ αυτής και οργάνωσε την άμυνα. Στις 8 Σεπτεμβρίου έφθασαν οι τουρκικές δυνάμεις κι άρχισε μια πεισματώδης μάχη. Όμως, μπροστά στον όγκο των διαρκώς ανανεούμενων τουρκικών δυνάμεων, πολλά παλληκάρια τρόμαξαν και σκόρπισαν. Ο Γ. Ολύμπιος με 11 παλληκάρια τραβήχτηκαν πίσω και οχυρώθηκαν στο κωδωνοστάσιο, όπου ήταν κι η πυριτιδαποθήκη. Όταν πια οι Τούρκοι, παρά τις απώλειες, ανέβαιναν σιγά - σιγά τα σκαλιά, ο Ολύμπιος για να μην αιχμαλωτιστούν αυτός και οι άνδρες του, πυροβόλησε ένα βαρέλι με μπαρούτι κι έγινε ολοκαύτωμα μαζί με τα παλληκάρια του και τους ανερχόμενους Τούρκους (8 Σεπτεμβρίου 1821). Ο Φαρμάκης, μη έχοντας νερό και εφόδια, δέχτηκε τις προτάσεις των Τούρκων για έξοδο, υπό τον όρο να μείνουν ελεύθεροι, αρκεί να παραδώσουν τα όπλα τους. Οι Τούρκοι, όμως, τους γέλασαν. Μόλις παρέδωσαν τα όπλα, τους συνέλαβαν. Γλύτωσαν μόνο 33 που με γυμνά σπαθιά σπάσανε τον κλοιό και ξέφυγαν στην Τρανσυλβανία. Οι στρατιώτες του Φαρμάκη εσφάγησαν επιτόπου. Ο ίδιος μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου βασανίστηκε κι αποκεφαλίστηκε. Η θυσία του Γ. Ολυμπίου  είχε τεράστια σημασία για το ελληνικό κίνημα. Όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο στη σειρά των ολοκαυτωμάτων, αλλά κυρίως γιατί, καθώς ήταν σχεδόν στο κέντρο της Ευρώπης, το παρακολούθησαν πολλοί ξένοι παρατηρητές και οι ευρωπαϊκές εφημερίδες γέμισαν με περιγραφές της ηρωϊκής πράξεως.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Σαράντου Καργάκου:
Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 68-70.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF