ΟΙ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΠΕΣ» Ή ΟΤΑΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

Ὁ Πάπας, σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Βατικανῆς Συνόδου (1870), ἔχει καθορισθῆ ὡς «ἀλάθητος», ὅταν ὁμιλῆ «ἐκ καθέδρας», εἶναι «ἀνώτερος» ἀπὸ τὶς Συνόδους καὶ μάλιστα τὶς Οἰκουμενικές, ἀφοῦ αὐτὸς ἔχει δῆθεν τὸ θεόσδοτο χάρισμα νὰ κρίνη κατὰ πόσον μία Σύνοδος ἀποφασίζει σωστὰ ἢ ὄχι. Ἐναντίον αὐτῆς τῆς νοοτροπίας, ἡ ὁποία δημιούργησε πολλὰ δεινὰ στὸν Δυτικὸ Χριστιανισμό, ἐμφανίσθηκαν οἱ Μεταρρυθμιστὲς Προτεστάντες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀμφισβήτησαν τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ἀλλὰ κατέληξαν στὸ σημεῖο, ὥστε ὁ καθένας νὰ γίνη ἕνας πάπας, ποὺ κρίνει ὅλους τοὺς ἄλλους. Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ νοοτροπία εἰσήχθη καὶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ θεολόγους, καὶ ἐκφράζεται ὡς ἕνας «ὀρθόδοξος παπισμός», ὅταν ὁ κάθε θεολόγος ἢ θεολογῶν ἐκδηλώνη παπικὲς νοοτροπίες, ἀφοῦ, μάλιστα, ὡς δῆθεν ἀλάθητος αὐθεντία, ὑποτιμᾶ καὶ ἀρνεῖται ἀκόμη καὶ τὸν ἀποστολοπαράδοτο Συνοδικὸ Θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, κατὰ καιρούς, ὅπως καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἐμφανίζονται κάποιοι ποὺ ἔχουν καταρτίσει ἕνα ἰδεολογικὸ σύστημα καὶ βάσει αὐτοὺ κρίνουν τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα, δημιουργώντας ἕνα ἀσφυκτικὸ κλῖμα στὸ περιβάλλον τους, ποὺ δὲν ἀφήνουν κανέναν νὰ ἀναπνεύση, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄλλοι θεωροῦνται δῆθεν ὡς ἀδαεῖς, αἱρετικοί, «χλιαροὶ» κ. ἄ. Αὐτοὶ οἱ «παπίζοντες ὀρθόδοξοι», ὅταν συναντήσουν κάποιον ποὺ συμφωνεῖ ἀπολύτως μὲ τὶς ἀπόψεις τους, τὸν ἐπαινοῦν μέχρι «τρίτου οὐρανοῦ», ὅτι εἶναι «παραδοσιακὸς» καὶ ὀρθόδοξος θεολόγος, ὅτι ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, ὅτι στηρίζει πνευματικὰ τοὺς πιστοὺς κ.ἄ. Καὶ ὅταν αὐτὸς ὁ ἴδιος «παραδοσιακὸς» θεολόγος σὲ κάποια στιγμὴ ἐκφράση μία ἄποψι ποὺ εἶναι ἀντίθετη μὲ τὶς ἰδικές τους «παπικὲς» ἀντιλήψεις, τότε τὸν κατηγοροῦν, ὅτι «μεταλλάχθηκε», ὅτι «ἔπληξε τὸ θεολογικό του κῦρος» κ.ἄ. Λυπᾶται κανεὶς γι᾿ αὐτὴν τὴν νοοτροπία συγχρόνων «ὀρθοδόξων παπικῶν», οἱ ὁποῖοι ἀνάγονται σὲ αὐθεντίες καὶ κριτὲς τῶν πάντων, τοὺς «ἀνεβάζουν» καὶ τοὺς «κατεβάζουν» μὲ τὰ ἰδικά τους νοσηρὰ κριτήρια. Πρόκειται γιὰ μία παθογένεια, γιὰ μία σχιζοφρενικὴ συμπεριφορά, γιὰ μία παράνοια, γιὰ ἕνα «διπολικὸ σύνδρομο»... Νοσταλγεῖ κανεὶς τὴν ἐπικοινωνία μὲ εὐλογημένους Κληρικοὺς καὶ Λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν Γνήσιο Ἐκκλησιαστικὸ Φρόνημα, καὶ ξέρουν νὰ ἀγαποῦν τοὺς ἄλλους μὲ τὸν ἰδιαίτερο χαρακτῆρα τους, ξέρουν νὰ ἐκτιμοῦν ἢ ἀκόμη καὶ νὰ κρίνουν «ἀγαπητικὰ» καὶ εὐαγγελικά, ξέρουν νὰ δημιουργοῦν πλησίον τους μία ἀτμόσφαιρα καλῶς νοουμένης ἐλευθερίας. Πάντως, εἶναι φοβερὸ καὶ τελικὰ διαβολικὸ τὸ νὰ πολεμᾶ κανεὶς τοὺς ἄλλους μὲ «παπικὴ» νοοτροπία, ποὺ ἐκφράζεται ὡς δῆθεν «ζῆλος» καὶ «ὀρθόδοξη ὁμολογία». Εἶναι ὄντως φοβερὸ καὶ δαιμονικό !...

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

4.6.2023 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίου Μητροφάνους, Ἀρχιεπισκόπου ΚΠόλεως

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών